"᾿Εγώ εἰμί τὸ Α καὶ τὸ Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος" (᾿Αποκ. κβ΄, 13)

Κείμενα γιά τήν ἑλληνική γλῶσσα στή διαχρονική της μορφή, ἄρθρα ὀρθοδόξου προβληματισμοῦ καί διδαχῆς, ἄρθρα γιά τήν ῾Ελλάδα μας πού μᾶς πληγώνει...


Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Περικλῆς Γκιόλιας: "Δέν ἦταν τρομοκράτες οἱ δολοφόνοι τοῦ ἀδελφοῦ μου"



Λίγους μήνες μετά τη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλα και του δράματος που έζησε η οικογένειά του, ο αδελφός του άτυχου δημοσιογράφου μιλά για πρώτη φορά και μεταφέρει τη δική του εκδοχή για τους δράστες και δηλώνει σίγουρος πως δεν πρόκειται για τρομοκράτες.


Ο Περικλής Γκιόλιας αποκαλύπτει πως είναι πολύ δύσκολές οι στιγμές που βιώνει η οικογένεια του δημοσιογράφου. “Δύσκολες στιγμές, ο Σωκράτης μας λείπει, λείπει στην οικογένειά του, λείπει στους φίλους του. Σε τέτοιες στιγμές, όμως, οφείλουμε να ομολογήσουμε την πίστη μας, την εμπιστοσύνη στο Θεό και τα σχέδιά του”, αναφέρει χαρακτηριστικά σε συνέντευξή του στο "Πρώτο Θέμα".
Όσον αφορά την ημέρα της δολοφονίας του, ο αδελφός του Σωκράτη παραδέχεται πως του έχουν περάσει πολλά σενάρια από το μυαλό, αλλά θεωρεί πως αν δεν το επέτρεπε ο Θεός δεν θα κατέβαινε κάτω στις 5:20 το πρωί. “Πιστεύω ότι το επέτρεψε γιατί ο μαρτυρικός τρόπος θανάτου, ήταν τελικά για τον Σωκράτη διαβατήριο αγιασμού”, σημειώνει.
Για τους δολοφόνους και το αν πιστεύει πως η δολοφονία του ήταν τρομακρατική επίθεση, ο Περικλής Γκιόλιας αναφέρει: “Για ατύχημα, να το συζυτήσω, για τρομοκρατική επίθεση, όμως, όχι. Είναι πιο πιθανό το σενάριο για 'μένα να πέρασαν τυχαία τρεις οπλισμένοι την ώρα που ο αδελφός μου κατέβαινε για πρωινή βόλτα και κατά λάθος να εκπυρσοκρότησαν τα όπλα παρά το σενάριο της τρομοκρατικής ενέργειας”.
Παράλληλα, ο ίδιος αποκαλύπτει ότι σε λογικό πλαίσιο, ο αδελφός του είχε εκφράσει δημόσια κάποιες ανησυχίες, αλλά δεν ήταν ο τύπος που φοβόταν και θα δείλιαζε μπροστά στον κίνδυνο.
Μιλώντας για την γυναίκα του αδελφού του, την Αδαμαντία, σημειώνει ότι η γυναίκα περνά πολύ δύσκολές στιγμές μετά το χαμό του άντρα της.
Τέλος, για το blog troktiko, ο ίδιος εξομολογείται πως αν και δεν έγραφε σ' αυτό, είχε ασχοληθεί με το εμπορικό κομμάτι και θεωρούσε πως θα γινόταν πολύ δυνατό στο μέλλον. Ωστόσο, σε καμιά περίπτωση δεν θεωρεί λάθος τη λειτουργία του. Μάλιστα, το troktiko μπορεί να μην λειτουργεί πλέον, αλλά έχει δημιουργηθεί ένα site αφιερωμένο στον Σωκράτη Γκιόλια.
 ᾿Εφημ. "Πρώτο Θέμα".

῎Εσσεται ἦμαρ / τοῦ Σαράντου Καργάκου


«῎Εσσεται ἦμαρ»
(Όμηρος, Δ 164, Ζ 448)
τοῦ Σαράντου Καργάκου
Φιλολόγου – ῾Ιστορικού

Σε μια παλαιότερη εποχή, όταν ήθελαν μερικοί, που δεν ήταν και λίγοι, να εκφράσουν την αδιαφορία και την απουσία από τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, αναφέρονταν σχεδόν πάντα ονειδιστικά στην Ακαδημία και όχι πάντοτε αδίκως. Στον παρόντα καιρό κάτι στο χώρο της Ακαδημίας μας αλλάζει. Ένας καινούργιος ορίζοντας χαράζει. Πριν από μερικούς μήνες η Ακαδημία μας χτύπησε την καμπάνα του συναγερμού για τους κινδύνους, που απειλούν την ελληνική γλώσσα. Κάποιοι έσπευσαν και πάλι να την κακολογήσουν και να της προσάψουν τη μομφή του «οπισθοδρομισμού». Είναι οι συνήθεις υπνωτιστές του ελληνικού λαού που χτυπούν κάθε φορά αυτόν που χτυπάει την καμπάνα του συναγερμού και όχι όποιον βάζει τη φωτιά. Σήμερα δυστυχώς έχουμε φθάσει στο όριο των καιρών. Το γλωσσικό τοπίο μας πάει να ρημάξει. Αποψιλώνεται συνεχώς από τα «φεστιβάλ πυρκαϊάς», που οργάνωσαν αλλεπάλληλοι «μεταρρυθμιστές», που απορρύθμισαν τη γλώσσα και την παιδεία μας. Κι ακολούθησαν άλλα «σήματα λυγρά», που ακονίζουν συστηματικά το γλωσσικό μας πολιτισμό.
Ωστόσο, οι ευκαιρίες και οι δυνατότητες για ανάκαμψη δεν λείπουν. Ο χρόνος που πέρασε έχει ανακηρυχθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση ως Ευρωπαϊκό Έτος Γλωσσών. Η Ακαδημία Αθηνών άδραξε την ευκαιρία και με μια μεστή ανακοίνωσή της εξέφρασε για μια ακόμη φορά την πίστη της προς τα κείμενα της κλασικής Ελληνικής Γραμματείας ως εκπαιδευτικών αγαθών μεγάλης αξίας για όλη την ανθρωπότητα. Παράλληλα εξέφρασε η Ακαδημία την ανησυχία της για την υποχώρηση της διδασκαλίας των αρχαίων κειμένων από το πρωτότυπο στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση αλλά και για την επέλαση του λατινικού αλφαβήτου, που τείνει να εξαφανίσει την ελληνική γραφή. Τέλος, η Ακαδημία Αθηνών απηύθυνε έκκληση προς την ελληνική κυβέρνηση και προς τους εκπροσώπους μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να προβούν στις δέουσες ενέργειες για την επανεισαγωγή της διδασκαλίας των αρχαίων κειμένων στα σχολεία των ευρωπαϊκών κρατών, δίνοντας όμως η Ελλάς το εμψυχωτικό παράδειγμα στους Ευρωπαίους.
Διότι θα φαινόταν σολοικισμός να επαναφέρουν οι ξένοι τα αρχαία και να τα αποπτύουμε εμείς, και την ώρα που ο Ζαν Λαγκ μελετά την επανεισαγωγή τους, η δική μας επίτροπος να κόπτεται υπέρ της ανακηρύξεως της αγγλικής ως δεύτερης επίσημης γλώσσας στον τόπο μας, ενώ είναι και στους μωρούς φανερό, ότι η αγγλική de facto και μερικώς de jure έχει την πρωτεύουσα θέση στις μαθήσεις και προτιμήσεις των κατοίκων της Ευρωκώσταινας.
Το επ’ εμοί, και εφόσον δεν αφυπνισθούμε και δεν δραστηριοποιηθούμε έστω και την ύστατη στιγμή και εφόσον, για να θυμηθώ τον Θουκυδίδη, η «φύσις» του σύγχρονου Έλληνα παραμένει ανθελληνική, βλέπω το μέλλον της ελληνικής ζοφώδες. Φοβάμαι ότι στο μέλλον η ιστορία της Ελλάδας δεν θα είναι ελληνική. Είμαστε – όσοι απομείναμε – η τελευταία γενιά που ομιλεί και γράφει κάπως υποφερτά την ελληνική. Η καθαρεύουσα του μέλλοντος θα είναι η αμερικανική και η δημοτική του μέλλοντος η απλουστευμένη αλβανική. Οι παλαιότεροι ίσως ενθυμούνται το μετακατοχικό σατιρικό ασμάτιο, που έλεγε: «Ρε, γυναίκα, τίνος είναι τα παιδιά; / Τό ’να μου φωνάζει «γιες» τ’ άλλο μου φωνάζει «για», ρε γυναίκα, δεν μιλούν ελληνικά». Τώρα όμως είναι η ώρα που το άσμα τούτο «δικαιώνεται». Τα παιδιά που θα έλθουν μετά από μας, δεν θα είναι δικά μας παιδιά. Τα παιδιά είναι πάντα παιδιά της παιδείας τους, και τούτη η παιδεία, που τους προσφέρουμε, δεν είναι παιδεία ελληνική. Όταν δεν είναι ανθελληνική, είναι υποπαιδεία, μια ανάπηρη ή ημιπληγική παιδεία.
Η πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ (25οι σε γλωσσική παιδεία ανάμεσα σε 31 χώρες της γης!) έδειξε πως ο βασιλιάς της παιδείας μας είναι γυμνός (1). Επί 25 χρόνια, μετά την απορρύθμιση του 1976, που άρχισε η έξωση των αρχαίων ελληνικών από τα γυμνάσια και τη ζωή μας, πυργώνουμε μηδενικά επί μηδενικών.Υποβάλλουμε τα παιδιά και τον εαυτό μας σε μια δίαιτα πνευματικής και γλωσσικής σκουπιδοτροφίας, έτσι που μόνο στη βωμολοχία, στη χυδαιολογία και στην αισχρογραφία – κι αυτό φαίνεται από την κρατικοβραβευόμενη και κρατικοπροβαλλόμενη λογοτεχνία – διαπρέπουμε (Σήμερα, αν θεωρήσω σοβαρές τις δηλώσεις της κυρίας επιτρόπου και όχι σαν προπαίδεια για εξετάσεις υποτελείας, φαίνεται πως φθάσαμε σε μια φάση ωριμάνσεως, που ευνοεί ένα διαλεκτικό άλμα: να μεταπηδήγσουμε δηλαδή από την ελληνική σε μια αγγλική αμερικανικού τύπου. Κάτι που για μένα σημαίνει αντιστροφή της θεωρίας του Ντάργουιν: γλωσσική επιστροφή στον πίθηκο).
Όλα αυτά, που συμβαίνουν γύρω μας, συνθέτουν μια ζοφερή προοπτική μέλλοντος. Έχω την ατυχία να διασχίζω καθημερινώς την Avenue Vovos, όπως θα λέγεται μελλοντικά η άλλοτε πανέμορφη Λεωφόρος Κηφισιάς. Σε όλη την ευρεία έκταση Vov-ville, όπως θα λέγεται και το Μαρούσι, η ελληνική επιγραφή έχει γίνει εθνογραφικό αξιοπερίεργο. Γι’ αυτό θυμάμαι διαρκώς μια μελαγχολική φράση του Κάφκα:«Υπάρχουν πολλές ελπίδες, για μας καμιά». Εκτός κι αν κάποια οικολογική οργάνωση τύπου «Αρκτούρος» αναλάβει την προστασία του γένους των Ελλήνων. Ο ελληνικός κόσμος, που μαραζώνει λόγω πληθυσμιακής γηράνσεως και γλωσσικής αποξηράνσεως, αρχίζει να σβήνει μέσα στην πληθυσμιακή και γλωσσική πλημμυρίδα άλλων ευρώστων λαών. Προβλέπει ότι σε ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον – αν δεν προτάξουμε έστω και τώρα μια εθνική αντίσταση – θα γίνουμε σαν τους Ποσειδωνιάτες, τους κατοίκους του σημερινού Παίστουμ, που κάποτε ήσαν Έλληνες, αλλ’ όπως λέει ο Αθήναιος, εβαρβαρώθηκαν αφού αναμίχθηκαν με Τυρρηνούς ή Ρωμαίους «και την τε φωνήν μεταβεβληκέναι». Οι Ποσειδωνιάτες μια φορά το χρόνο, λέει ο Αθήναιος, συνέρχονταν για να συμμετάσχουν σε κάποια παλιά ελληνική γιορτή. Και τότε συνέβαινε το εξής: «Αναμιμνήσκονται των αρχαίων ονομάτων τε και νομίμων, απολοφυράμενοι προς αλλήλους και δακρύσαντες απέρχονται».Αυτό το περιστατικό ενέπνευσε στον Καβάφη να γράψει ένα ποίημα συγκλονιστικό, υπό τον τίτλο «Ποσειδωνιάται», όπου επιλογικά φαίνεται ότι οι στίχοι γράφτηκαν όχι για κείνους, γράφτηκαν για μας. Λέει ο Καβάφης:
«Και πάντα μελαγχολικά τελείων’ η γιορτή τους.
Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί ήσαν Έλληνες –
Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί.
Και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
Να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά
Βγαλμένοι –ω συμφορά!- απ’ τον Ελληνισμό».
Από τούτο τον Ελληνισμό, που τόσο ως λέξη ενοχλεί μια άλλη κυρία μας της Ευρωβουλής, που λέει ότι δεν την εννοεί, ήσαν βγαλμένοι όλοι οι κάτω της Νεαπόλεως, ίσως είχαν ακούσει το παλαιό τραγουδάκι που έλεγε: “Anche noi fumo Graeci” (= Κάποτε κι εμείς ήμαστε Έλληνες)”. Ασφαλώς κάτι ανάλογο θα λέμε κι εμείς μετά από κάποια χρόνια, όταν η πολιτισμένη ανθρωπότητα θα ξαναστραφεί προς τις κλασικές σπουδές, αλλά τότε πια δεν θα είμαστε Έλληνες. Κι αυτό που θα μιλάμε θα είναι μια κρεολή γλώσσα τύπου Πίτζιν και Σινούκ. (2)
Πάντα όμως υπάρχει καιρός για ανάκαμψη. Ποτέ δεν είναι νωρίς. Η ελληνική ακόμη αντέχει. Δεν το κρύβω ότι με φοβίζουν οι «ρεαλισμοί». Τούτοι οι «ρεαλισμοί» των πολιτικών μας είναι που μας έφαγαν, αρχίζοντας από τη γλώσσα. Η γλωσσική μας πολιτική, μετά από το 1976, παραπέμπει στα «Θυέστεια Δείπνα», που έγιναν η βαριά κατάρα που αφάνισε τον οίκο των Ατρειδών. Έτσι και η κατάρα για την εγκληματική γλωσσική μας πολιτική θ’ αφανίσει κι εμάς. Το ζήτημα της γλωσσικής παιδείας είναι βέβαια πολιτικό, όχι όμως γιατί έγινε αρμοδιότητα των πολιτικών, αλλά γιατί άπτεται αμέσως και εμμέσως της εθνικής μας αυθυπαρξίας. Δεν ήταν αφελής ο Σολωμός όταν έλεγε στο «Διάλογο», το πεζό αριστούργημά του, την περίφημη φράση: «Μήγαρις έχω τίποτε άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα;».Γλώσσα και εθνική ελευθερία πάνε μαζί. Η γλώσσα είναι το σπαθί της ελευθερίας, κι απ’ την όψη της γλώσσας και της γραφής γνωρίζει κανείς το μέγεθος της ελευθερίας, που είναι άξιος να σηκώσει ένας λαός. Ποια είναι η όψη σήμερα της ελληνικής γλώσσας; Έρχεται ο ξένος στην Ελλάδα και Ελλάδα δεν βλέπει, και αυτό που ακούει να κυριαρχεί στη νεανική λαλιά είναι η λέξη με τα τρία …α…, που κάνει τα παιδιά μας συνονόματα, η λέξη που παραπέμπει στη Μαλακάσα, που σημειολογικά ισοδυναμεί με το νέο εθνικό μας ενδόσημο.
Ασφαλώς δεν ήταν αφελής και ο Λένιν, όταν έλεγε, «εάν θέλεις να εξαφανίσεις ένα λαό, εξαφάνισε τη γλώσσα του». Η νέα μορφή ιμπεριαλισμού παίρνει γλωσσικό χαρακτήρα. Με τον εκκρεολισμό και τον ευτελισμό των εθνικών γλωσσών γίνεται πιο ευχερής η οικονομική και πολιυική κυριαρχία των κατά καιρούς ισχυρών της γης. Υπάρχει όμως κι ένα πρόβλημα δημοκρατίας. Ο ελληνικός λόγος είναι από τη φύση και τη δομή του δημοκρατικός. Ο Φρειδερίκος Έγκελς έλεγε ότι «Οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν όλοι από τη φύση τους διαλεκτικοί». Η διαλεκτικότητα αυτή αποτυπώνεται στη γλώσσα μας, που είναι γι’ αυτόη πιο δημοκρατική γλώσσα της γης. Γι’ αυτό οι «Μπιγκ Μπράδερ» της εποχής έχουν αποφασίσει ότι πρέπει να εξαφανιστεί, γιατί το μέλλον που μας ετοιμάζουν απαιτεί λιγότερη δημοκρατία. Στα τέλη του 19ου αιώνα ο λόρδος Λοντόντερυ (Londonderry) είχε πει ότι η Ελλάς, για να καταστεί όσο γίνεται λιγότερο επικίνδυνη, πρέπει ο λαός της να γίνει μικρόψυχος σαν τους λαούς του Ινδοστάν (Βλ. Γ. Φιλάρετου:«Ξενοκρατία και βασιλεία εν Ελλάδι 1821-1897», σ. 116). Έναν αιώνα μετά κάποιος πνευματικός κληρονόμος του λόρδου Λοντόντερυ διακήρυξε μόλις έσβησε η φλόγα του Πολυτεχνείου, που ανέδειξε σαν πρώτιστο σύνθημα την εθνική ανεξαρτησία, ότι πρέπει να καταστραφούν οι βάσεις της κλασικής μας παιδείας, για να γίνουν έτσι οι Έλληνες πιο ευκολοκυβέρνητοι. Πραγματικά δύο χρόνια μετά το Πολυτεχνείο άρχισε η κατεδάφιση της κλασικής μας παιδείας, η διάβρωση και η συρρίκνωση της εθνικής μας γλώσσας. Σήμερα, 25 χρόνια μετά, νομίζω ότι ο σκοπός που έθεσε ο λόρδος Λοντόντερυ επετεύχθη. Εγίναμε ένας λαός που μισεί, που αποστρέφεται και απεχθάνεται τη γλώσσα του. Το όποιο αυριανό γλωσσικό πρόβλημα, που θα προκύψει, θα λυθεί με την προσθήκη ενός ακόμη αστερίσκου στην αμερικανική σημαία.
Μα τότε προς τί ο αγώνας για την ελληνική; Καθένας από μας, που σχηματίσαμε το σύλλογο «Ελληνική Γλωσσική Κληρονομιά», έχει τους λόγους του. Εγώ ως Λάκων μάχομαι, επειδή θέλω να θυμάμαι τις Θερμοπύλες. Κι όποιος θυμάται τις Θερμοπύλες, θυμάται όχι μόνο το Λεωνίδα, θυμάται και τον Εφιάλτη. Πολλοί γνωρίζουν πώς έπεσε ο Λεωνίδας, λίγοι όμως γνωρίζουν το τέλος του Εφιάλτη. «Έσσεται ήμαρ» λοιπόν. Θα έλθει κάποτε καιρός που τα όνειρα θα λάβουνε εκδίκηση. Ας μη μας φοβίζει το πυκνό σκοτάδι, που μας ζώνει από παντού. Μετά από αυτό έρχεται η αυγή. Δεν θ’ αργήσει να φανεί καινούργιος ήλιος πάνω από τον ουρανό της Ελλάδας. Κι όλοι μαζί πρέπει να σηκώσουμε και να στηλώσουμε τούτο τον ήλιο και να τον κρατήσουμε πάνω από τα κεφάλια μας.
ΥΓ.
Μετά από την ανάγνωση της εισηγήσεως αυτής κάποιοι από τους ακροατές μου είπαν πως βρίσκουν τους φόβους μου υπερβολικούς, ότι δεν δικαιολογούν την τόση μου απαισιοδοξία, και μου συνέστησαν αισιοδοξία. Απάντησα ότι η αισιοδοξία δεν είναι θέμα γραμμής. Όπως έλεγε ο Άρης Αλεξάνδρου, υπάρχει ακόμη ισχυρή δόση «σταλινίνης» στο πνευματικό μας εποικοδόμημα. Επί Στάλιν ο πολύς Ζντάνωφ είχε επιβάλει την αισιοδοξία ως πολιτική γραμμή στη λογοτεχνία και την πνευματική ζωή. Για μένα η αισιοδοξία είναι έκφραση μοιρολατρίας. Το ότι ενδεχομένως τα πράγματα μπορούν μελλοντικά να έχουν καλύτερη έκβαση, αυτό δεν με υποχρεώνει να βλέπω με ροζ γυαλιά την υπάρχουσα κατάσταση και να την ωραιοποιώ. Προτιμώ να βλέπω το δυσάρεστο και να μάχομαι εναντίον του. Η αισιοδοξία είναι μάχη, έστω κι αν πρόκειται να χάσεις. Από την άποψη αυτή συμμερίζομαι απόλυτα τη γνώμη του Αντόνιο Γκράμσι: «Στην απαισιοδοξία της γνώσης αντιτάσσω την αισιοδοξία της βούλησης». Η δική μου αισιοδοξία είναι ο αγώνας μου.
Σημειώσεις:
1. Στα μαθηματικά ήλθαμε 28οι (τρίτοι από το τέλος!) και στις επιστήμες 25οι. Διώξαμε τ’ αρχαία με το πρόβλημα ότι θα αφιερωθούμε σε επωφελέστερες μαθήσεις και προκόψαμε!
2. Κρεολός είναι ο λευκός που γεννήθηκε από προγόνους Γάλλους, που εγκαταστάθηκαν πρώτοι στη Νέα Ορλεάνη και σε κάποια νησιά της Καραϊβικής. Κρεολή γλώσσα ονομάζεται στη γλωσσολογία η παρεφθαρμένη γλώσσα, η μικτή, που χρησιμοποιείται κυρίως στις εμπορικές συναλλαγές μεταξύ ανθρώπων που έχουν διαφορετικές μητρικές αλλά και περιορισμένο μορφωτικό επίπεδο. Αντί του όρου κρεολή χρησιμοποιείται και ο όρος Πίτζιν γλώσσα (πιθανώς από το αγγλικό business, που κατά την κινεζική προφορά έγινε pidgin. Γλώσσα Σινούκ είναι αυτή που σχηματίστηκε σε κάποιες περιοχές των αμερικανικών πολιτειών Ουάσιγτκον και Όρεγκον, από την ανάμιξη ινδιάνικων και αγγλικών λέξεων.
“” ο σωστός ηγέτης δεν ξεχωρίζει από τα εξωτερικά μεγαλεία, αλλά από την πολιτική αρετή “” Μέγας Βασίλειος
«..η προκοπή σας… να μη γίνει σκεπάρνι μόνο για το άτομό σας, αλλά να κοιτάξει το καλό της κοινότητας και μέσα εις το καλόν αυτό βρίσκεται και το δικό σας» Ο Κολοκοτρώνης στην Πνύκα, τα 1838, στους νέους των Αθηνών.
Πηγή: http://olympia.gr

" Μακριά ἀπό τίς νέες ταυτότητες"! ῾Η γερμανική ἀστυνομία προειδοποιεῖ τούς πολίτες



Η νέα ταυτότητα, η οποία θα έχει τα πάντα στο μικροκύκλωμα, δηλαδή όλα τα προσωπικά στοιχεία του καθενός μας,  φαίνεται ότι δεν είναι και τόσο ασφαλής όσο μας λένε οι δημόσιες υπηρεσίες. Αν και δεν κυκλοφόρησε ακόμα, εντούτοις τα πρώτα προβλήματα εμφανίστηκαν στη δημόσια συζήτηση. Οι χρήστες προειδοποιούνται να μην της έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη και να μην την χρησιμοποιήσουν! Τα στοιχεία που είναι επάνω στο μικροκύκλωμα, είναι εύκολο παιχνιδάκι για τους ειδικούς, να τα "σπάσουν" και να τα...... κακομεταχειριστούν. Αυτό δεν το λέει κάποιος που έχει αντίρρηση  στην ηλεκτρονικοποίηση των παντων, αλλά η ίδια η αστυνομία, η οποία εντόπισε πολλά αδύνατα σημεία αυτής της νέας ταυτότητας και λέει ανοιχτά: "Μακριά τα χέρια σας από τις νέες ταυτότητες"! Προειδοποιούν τους πολίτες να μην έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στην ασφάλεια που διαφημίζεται για το νέο δημόσιο ντοκουμέντο (ταυτότητα), αφού μπορεί εύκολα να γίνει παιχνίδι στα χέρια των κακοποιών.  Ο Πρόεδρος της Μυστικής Αστυνοιμίας στη Γερμανία κατηγορεί τους πολιτικούς ότι σχεδίασαν τις νέες ταυτότητες χωρίς την απαραίτητη ασφάλεια και με παλιομοδίτικες μεθόδους. Αυτή η τεχνική είναι παιχνιδάκι για τους " ειδικούς" να πάρουν όποια στοιχεία θέλουν και να τα χρησιμοποιήσουν ανάλογα.

Πηγή:kapistri.blogspot.com     

ἀμναδημοσίευση:http://nemesiscorfu.blogspot.com/

Θάλεια Δραγώνα: " Μέ ἀπειλοῦσαν σκοτεινές δυνάμεις τοῦ παρακράτους μέ μηνύματα ὅτι θά βρεθῶ μιά ἡμέρα σέ ἕνα χαντάκι"

«Ελληνόφρονες» εναντίον Δραγώνα

Σχόλιο ᾿Οδυσσέως:  Δημοσιεύουμε σημερινό ἀφιέρωμα τοῦ Βήματος γιά τήν κ. Θάλεια Δραγώνα λόγῳ τοῦ πληροφοριακοῦ του περιεχομένου. Κατά τ᾿ ἄλλα δέν συμφωνοῦμε μέ τίς ἑρμηνεῖες πού προσπαθεῖ νά περάσει ἡ πιό πάνω ἐφημερίδα.

 

Οι προτάσεις για αλλαγές στη διδασκαλία της Ιστορίας προκάλεσαν αντιδράσεις από ΛΑΟΣ, Εκκλησία, αλλά και από πανεπιστημιακούς

ΜΑΡΝΥ ΠΑΠΑΜΑΤΘΑΙΟΥ | Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010
ΛΑΪΚΟΣ Ορθόδοξος Συναγερμός (ΛΑΟΣ)- υπουργείο Παιδείας:2- 0. Αφού έστειλε «στο σπίτι της» την ιστορικό και συγγραφέα του περίφημου βιβλίου της Ιστορίας της Στ΄ τάξης του Δημοτικού κυρία Μαρία Ρεπούση, ο πολιτικός χώρος που εκπροσωπεί το κόμμα του κ. Γ.
Καρατζαφέρη κατάφερε να διώξει από το υπουργείο Παιδείας και την ακτιβίστρια πανεπιστημιακό κυρία Θάλεια Δραγώνα, η οποία αποτέλεσε το πρόσωπο-«κλειδί» πίσω από τις αλλαγές στο πρόγραμμα των σχολείων. Και αυτό γιατί συνδέθηκε ιδεολογικά με την πρόταση καθηγητών να σταματήσουν να διδάσκονται η Ιστορία και τα Θρησκευτικά ως υποχρεωτικά μαθήματα στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου. « Μου κάνει εντύπωση
πού ξετρυπώνουν όλους αυτούς τους χαρακτήρες » δηλώνει χαρακτηριστικά ο κ. Καρατζαφέρης μιλώντας στο «Βήμα». « Κανείς ελληνόφρων δεν υπάρχει σ΄ αυτό το υπουργείο; Πρόκειται για άτομα με μια δική τους αντίληψη για τα πράγματα.Εγώ το δήλωσα ευθέως. Εάν υπάρχουν διαθέσεις λεηλασίας της ελληνικής ιστορίαςεμείς θα αντιδράσουμε » συνεχίζει χαρακτηριστικά ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ.
Η κυρία Δραγώνα δεν είχε την τύχη της συναδέλφου και φίλης της κυρίας Ρεπούση, την οποία και υπερασπίστηκε γενναία και μέχρι τέλους η τότε υπουργός Παιδείας κυρία Μαριέττα Γιαννάκου με τα επακόλουθα αποτελέσματα για τη δημόσια εικόνα και την πολιτική της καριέρα. Αντιθέτως, αποτέλεσε μια αιρετική φιγούρα που έμοιαζε να «βαραίνει» τη νυν υπουργό Παιδείας κυρία Αννα Διαμαντοπούλου σε περίοδο μάλιστα φορτισμένη από την προεκλογική αντιπαράθεση.

«Ηρθα στο υπουργείο με όραμα»
« Δεν θέλω να μακροημερεύσω ως πολιτικός. Εγώ απλώς ήθελα να αλλάξω τον κόσμο και τον τρόπο που βλέπουμε κάποια πράγματα. Γιατί ήρθα στο υπουργείο Παιδείας με όραμα » φέρεται να δήλωνε τις προηγούμενες ημέρες η κυρία Δραγώνα σε στενό της συνεργάτη στο κτίριο του Αμαρουσίου. « Θα γυρίσω στη Θράκη όπου έχω προσφέρει εκπαιδευτικό έργο στις μουσουλμανικές μειονότητες και θέλω να συνεχίσω να προσφέρω » έλεγε.

Οι ίδιες προτάσεις για τις αλλαγές στα σχολεία προκάλεσαν όμως οργή και στην Ιεραρχία της Εκκλησίας φέρνοντας αναστάτωση στους φοιτητές των θεολογικών σχολών και στους θεολόγους όλης της χώρας. Ο κύκλος των αντιδράσεων έκλεισε με τους πανεπιστημιακούς των θεωρητικών σπουδών και τους εκπροσώπους των επιστημονικών τους ενώσεων που ξεσηκώθηκαν καταγγέλλοντας ότι συρρικνώνεται το επιστημονικό τους αντικείμενο.

«Από την πρώτη εβδομάδα που ανέλαβα τη θέση μου στο υπουργείο Παιδείας μου είπαν ότι έχω στοχοποιηθεί μέχρι τέλους » φέρεται να δήλωσε η κυρία Δραγώνα σε φίλους και συνεργάτες της τις προηγούμενες ημέρες εξηγώντας την απόφασή της να παραιτηθεί. « Θέλει δύναμη για να αντιμετωπίσει κάποιος την ανθρωποφαγία και εγώ δεν άντεχα άλλο αυτές οι σκοτεινές ομάδες του παρακράτους από πάνω μουνα μου στέλνουν διαρκώς μηνύματα ότι θα βρεθώ μια ημέρα σε ένα χαντάκι » έλεγε χαρακτηριστικά.

« Τα φαινόμενα αυτά πρέπει να αντιμετωπιστούν με μια σταθερή δημοκρατική στάση και να κυνηγηθούνόχι να αδιαφορούμε γι΄ αυτά » υπογράμμιζαν συνεργάτες της που συζητούσαν όλη την προηγούμενη εβδομάδα μαζί της.

Τελικά, η κυρία Δραγώνα, πρόσωπο με πλούσια δράση στον χώρο των μειονοτικών σχολείων, πανεπιστημιακός με προοδευτικό προφίλ που έτρεχε στους καταυλισμούς των Τσιγγάνων για να τους πείσει να μπουν στα σχολεία, αποφάσισε ότι δεν αντέχει άλλο τον «πόλεμο» πολιτικών κομμάτων, μερίδας του Τύπου, αλλά και μεμονωμένων ακροδεξιών ομάδων που της έστελναν ηλεκτρονικά μηνύματα με τις φράσεις «Θα πεθάνεις», «Θα μετανιώσεις», «Θα σε θάψουμε». Οπως λένε άνθρωποι του περιβάλλοντός της δεν ήταν μια ή δυο οι φορές που χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι της τους τελευταίους μήνες τα ξημερώματα και άκουσε τις φωνές αγνώστων να απειλούν την ίδια και την οικογένειά της.

Η κυρία Δραγώνα ακολούθησε για λίγους μήνες τη συμβουλή φίλων της στην κυβέρνηση, «Μη διαβάζεις τις εφημερίδες», όταν δεχόταν επιθέσεις για τα θέματα των παρεμβάσεών της στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. Οταν όμως το θέμα της Ιστορίας επανήλθε στο προσκήνιο, ο κόμπος έφτασε στο χτένι...

Το παρασκήνιο της παραίτησης
Η πρώην Γραμματέας Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης του υπουργείου Παιδείας υπέβαλε τελικά την παραίτησή της στην υπουργό Παιδείας κυρία Αννα Διαμαντοπούλου, η οποία και την έκανε δεκτή. Το παρασκήνιο αναφέρει ότι η κυρία Δραγώνα υποστήριζε επίμονα τις προτάσεις ομάδας καθηγητών, εν όψει των αλλαγών στα σχολεία, που χαρακτήριζαν ως υποχρεωτικά μαθήματα στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου μόνο τη Λογοτεχνία, τη Γυμναστική και τα Αγγλικά. Η Ιστορία, σύμφωνα με την ίδια πρόταση, θα διδασκόταν εντατικά μόνο στους μαθητές που θα επέλεγαν τη Θεωρητική κατεύθυνση, όπως άλλοι θα επέλεγαν τα Μαθηματικά, τη Φυσική, τη Βιολογία ή όποιο μάθημα θα τους έδινε την κατάλληλη υποδομή στην επιστημονική κατεύθυνση που επιθυμούσαν να επιλέξουν. Το ίδιο και τα Θρησκευτικά.

Το θέμα βέβαια έφτασε στη Βουλή, η υπουργός Παιδείας το διέψευσε, ενώ ανέφερε (όπως άλλωστε ήταν γνωστό) ότι πρόκειται μόνο για μια από τις προτάσεις που «κυκλοφορούν» στο υπουργείο Παιδείας εν όψει των αλλαγών στο Λύκειο. Οπως λένε στελέχη του υπουργείου Παιδείας που είναι σε θέση να ξέρουν, εκπαιδευτικοί προσπαθούσαν να «διαρρεύσουν» προς διάφορες κατευθύνσεις τις προηγούμενες εβδομάδες την πρόταση αυτή με στόχο να πετύχουν την αποδοχή της και από την ηγεσία του.

Για την κυρία Δραγώνα ωστόσο η έκταση που πήρε το θέμα, τα δημοσιεύματα, αλλά και οι επιθέσεις αποδείχθηκαν αρκετά για να την ωθήσουν σε έξοδο από το υπουργείο Παιδείας. Πληροφορίες μάλιστα αναφέρουν ότι η ψυχολογική πίεση που της ασκήθηκε λόγω της κατάστασης που διαμορφώθηκε γύρω από το θέμα την οδήγησαν ένα πρωινό από το γραφείο της στο νοσοκομείο, καθώς διαπίστωσε ότι έχει υψηλή πίεση.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ
Η κυρία Δραγώνα δεν είναι «χθεσινή».

Εχει συνεργαστεί στα θέματα της εκπαίδευσης της μειονότητας στη Θράκη με έξι υπουργούς Παιδείας,τρεις επί Νέας Δημοκρατίας και τρεις επί ΠαΣοΚ,είναι πρωτοβάθμια καθηγήτρια εδώ και μια δεκαπενταετία και σίγουρα- όπως λένε και άνθρωποι από το περιβάλλον της- δεν ήθελε να υποτιμήσει τη διδασκαλία της Ιστορίας,αλλά να την εντάξει σε ένα διαφορετικό πλαίσιο,με λιγότερο φόρτο στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου εν όψει εξετάσεων.«Δεν είμαι ιστορικός αλλά κοινωνικός επιστήμονας και πιστεύω και θα πιστεύω πάντα ότι η Ιστορία είναι η μητέρα των κοινωνικών επιστημών» δήλωνε η ίδια πρόσφατα.

Ανθρωποι που ξέρουν την κυρία Δραγώνα αναφέρουν ότι ήταν πάντα η πολιτικός που ανεξαρτήτως θέσεως έτρεχε στα απομακρυσμένα μουσουλμανικά χωριά της Ροδόπης όπου τα παιδιά δεν ήξεραν εν έτος 1999 τι θα πει ηλεκτρισμός και μετέφερε εκπαιδευτικά βοηθήματα.Επί χρόνια έχει εργαστεί πάνω στα ζητήματα ένταξης μειονοτήτων στην εκπαίδευση.

Είναι χωρισμένη,με μια κόρη 37 ετών που είναι νηπιαγωγός και έχει δύο εγγόνια.Είναι σύντροφος του πανεπιστημιακούΝίκου Μουζέληκαι όπως λένε όλοι όσοι την ξέρουν «έχει μια εξαιρετική προσωπική ζωή».Αξιζαν οι επιθέσεις και η πίεση των προηγούμενων μηνών; Το επόμενο διάστημα θα δείξει.


Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=32&artId=320991&dt=31/10/2010#ixzz13vvQf1pW