"᾿Εγώ εἰμί τὸ Α καὶ τὸ Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος" (᾿Αποκ. κβ΄, 13)

Κείμενα γιά τήν ἑλληνική γλῶσσα στή διαχρονική της μορφή, ἄρθρα ὀρθοδόξου προβληματισμοῦ καί διδαχῆς, ἄρθρα γιά τήν ῾Ελλάδα μας πού μᾶς πληγώνει...


Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

῾Ο ἡσυχαστής ἱερεύς



Η θεία Λειτουργία καί η προσευχή τού Ιησού
Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου
Από τήν συζήτηση μέ τούς Φοιτητές τής Θεολογικής Ακαδημίας Μόσχας


Δημοσιεύουμε σέ συνέχειες τήν πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση τού Σεβασμιωτάτου μέ τούς Φοιτητές τής Θεολογικής Ακαδημίας Μόσχας, στήν Λαύρα τού Αγίου Σεργίου (βλ. τεύχος 158).
*


Ερώτηση: Η θεία Λειτουργία καί η προσευχή τού Ιησού. Ο ιερεύς ησυχαστής;
Απάντηση: Η θεία Ευχαριστία είναι τό κέντρο τών Μυστηρίων καί τό κέντρο τής πνευματικής ζωής. Αλλά δέν μπορεί νά ζή κανείς στήν θεία Λειτουργία χωρίς προϋποθέσεις. Πρέπει νά προετοιμασθή κατάλληλα, ώστε ο Θεός στήν θεία Λειτουργία νά γίνη φώς καί ζωή καί όχι καταδίκη. Αγωνίζεται κανείς ώστε νά ζή πραγματικά στήν θεία Ευχαριστία.
Στό σημείο αυτό φαίνεται ποιά είναι η σχέση μεταξύ τής θείας Ευχαριστίας καί τής ησυχαστικής ζωής. Ο καθένας στήν θεία Λειτουργία λαμβάνει Χάρη από τόν Θεό ανάλογα μέ τόν αγώνα του. Σέ όποια πνευματική κατάσταση βρίσκεται, τόση Χάρη λαμβάνει. Όταν προσεύχεται κανείς όλη τήν εβδομάδα καί αγωνίζεται νά τηρήση τίς εντολές τού Θεού στήν ζωή του, τότε θά αισθανθή τήν θεία Ευχαριστία ως ευλογία καί ως Παράδεισο, αλλά καί μετά τήν θεία Λειτουργία αναπτύσσεται περισσότερο η προσευχή.
Στήν Ακολουθία, μετά τήν θεία Κοινωνία παρακαλούμε τόν Θεό νά μάς δώση δάκρυα μετανοίας καί κατανύξεως. Ρώτησα καποιον: «Τί αισθάνεσαι μετά πού κοινωνείς;». Μού λέει: «Αισθάνομαι μεγάλη χαρά καί ευτυχία». Είναι βέβαια καί αυτή μιά απάντηση. Αλλά μετά τήν θεία Κοινωνία πρέπει νά αισθανθή κανείς μετάνοια, νά λέη: «Κύριε, πόσο ανάξιος είμαι καί Εσύ μέ αξίωσες νά κοινωνήσω». Οπότε ο άνθρωπος αναλύεται σέ δάκρυα δοξολογίας, μετανοίας καί αγάπης γιά τόν Θεό.
Σήμερα στήν θεία Λειτουργία έψαλε ένας χορός πού αποτελείτο από πολλά μέλη καί ήταν κάτι τό μεγαλόπρεπο. Έλεγα μέσα μου: «Θεέ μου, έτσι θά είναι καί ο Παράδεισος. Όπως τόν περιγράφει καί η Αποκάλυψη, πού ψάλλει ο λαός "Αλληλούϊα, αλληλούια, αλληλούια"». Τό ίδιο αισθάνθηκα όταν παρακολούθησα προχθές τήν κηδεία τού αρχιμανδρίτη Ματθαίου, πού ήταν τόσο θριαμβευτική, καί κατάλαβα ότι ο θάνατος είναι μιά θριαμβευτική στιγμή.
Έτσι, όταν τελειώνη η θεία Λειτουργία, όπου ζή κανείς αυτή τήν δοξολογία «Άγιος ο Θεός, άγιος Ισχυρός, άγιος Αθάνατος…», πηγαίνει στό δωμάτιό του καί λέει: «Πώ! Πώ! τώρα είμαι μόνος μου. Τί ωραία ήταν στήν Λειτουργία! Τί ωραία θά είναι στόν Παράδεισο! Καί τώρα είμαι μόνος μου μέ τά προβλήματά μου. Αξίωσέ με, Κύριε, καί αύριο νά λειτουργήσω καί μεθαύριο νά πάω στήν θεία Λειτουργία καί αξίωσέ με νά μπώ στόν Παράδεισο». Οπότε καί μετά τήν θεία Λειτουργία ζή κανείς τήν μετάνοια καί νοσταλγεί τήν θεία ζωή. Έτσι έπρεπε νά ζούμε συνεχώς στή ζωή μας καί πρίν καί μετά τήν θεία Λειτουργία, σάν νά είμαστε μέσα στήν θεία Λειτουργία.
Γιά παράδειγμα, η Παναγία είχε τόν Χριστό εννιά μήνες μέσα στήν κοιλιά της καί είχε κοινωνία μαζί Του. Προηγουμένως, πρίν τόν Ευαγγελισμό, ήταν δώδεκα χρόνια μέσα στά Άγια τών Αγίων καί προσευχόταν ως ησυχάστρια. Δηλαδή, η Παναγία εννέα μήνες πού κυοφορούσε τόν Χριστό ήταν μέσα στήν θεία Λειτουργία. Εννέα μήνες συνεχώς κοινωνούσε μέρα-νύχτα από τό Αίμα τού Χριστού. Αυτό μάς δείχνει τί είναι ο Παράδεισος. Αλλά πρίν τήν σύλληψη τού Χριστού, ζούσε τόν ησυχασμό καί είχε φθάσει στήν θέωση, όπως ερμηνεύει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.
Όταν δέν μπορούμε νά πετύχουμε αυτό στήν ζωή μας, τότε αρχίζει η μετάνοια. Λέμε: «Θεέ μου, έτσι ήταν ο Αδάμ στόν Παράδεισο. Είχε κοινωνία μέ τόν Θεό, μέ τούς αγγέλους καί μετά δοκίμασε τήν πτώση καί τήν καταστροφή. Θεέ μου, αξίωσέ με νά αποκτήσω τήν Βασιλεία σου, θεράπευσέ με γιά νά μπορέσω νά μπώ στόν Παράδεισο».
Προσπάθησα νά σάς πώ πώς συνδέεται η ησυχαστική ζωή μέ τήν ευχαριστιακή ζωή. Όταν υπάρχει κάποιος καί λέει: «Εγώ προσεύχομαι στό Θεό καί δέ μού χρειάζεται η θεία Λειτουργία» κάνει λάθος. Καί όταν κάποιος άλλος λέη: «Μού αρέσει η θεία Λειτουργία, όμως δέν μού αρέσει η ησυχαστική ζωή», καί αυτό είναι λάθος. Γιατί τό πρώτο συνδέεται μέ τό δεύτερο. Καί τό δεύτερο οδηγεί στό πρώτο. Όσο κανείς προσεύχεται, τόσο περισσότερο θέλει νά κοινωνήση. Καί όταν κοινωνάη τόσο αυξάνεται η προσευχή.
Ο Προφήτης Δαβίδ λέγει σέ ένα ψαλμό: «Όν τρόπον επιποθεί η έλαφος επί τάς πηγάς τών υδάτων, ούτως επιποθεί η ψυχή μου πρός σέ, ο Θεός...» (Ψάλμ. 41, 1-2). Καί στό Γεροντικό γράφεται ότι ένας Γέροντας ερμήνευε ότι, όπως τό ελάφι τρώει τά φίδια καί δηλητηριάζεται καί στήν συνέχεια αναζητά νά βρή νερό νά ξεδιψάση, έτσι καί εμείς όταν δηλητηριαζόμαστε από τήν αμαρτία ή από τήν ζωή μας γενικά, σάν τά ελάφια ζητάμε νά πάμε στήν θεία Ευχαριστία, νά κοινωνήσουμε τό Σώμα καί τό Αίμα τού Χριστού.
Αυτό συμβαίνει μέ τόν Χριστιανό, αυτό συμβαίνει καί μέ τόν ησυχαστή Ιερέα. Όταν ο Ιερεύς εξασκή τήν νοερά προσευχή, δηλαδή ξεχωρίζεται η νοερά ενέργεια από τήν λογική ενέργεια, τότε μέσα στήν θεία Λειτουργία προσεύχεται μέ τήν λογική καί μέ τά λόγια πού λέγει, αλλά μέ τήν νοερά ενέργειά του συγχρόνως προσεύχεται μέσα στήν καρδιά. Έτσι έχουμε μιά Λειτουργία στόν Ιερό Ναό καί μιά ταυτόχρονη Λειτουργία μέσα στό θυσιαστήριο τής καρδιάς. Στήν κατάσταση αυτή δέν διασπάται ο νούς, αλλά ούτε καταστρέφεται η λογική. Τό θέμα αυτό είναι καθαρά εμπειρικό. Άν τό δοκιμάσετε, θά βεβαιωθήτε. Περισσότερα δέν μπορώ νά πώ.–

http://www.parembasis.gr/

῾Η Δεσποτική ἑορτή τῆς ᾿Αναλήψεως τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. ῾Ιεροθέου


Αποσπάσματα από το βιβλίο "Δεσποτικές Εορτές" του Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιερόθεου Βλάχου

Σαράντα ημέρες μετά την Ανάστασή Του ο Χριστός αναλήφθηκε στους ουρανούς, όπου ήταν προηγουμένως, κατά τον λόγο του Ιδίου προς τους Μαθητάς. Αυτό το μεγάλο Δεσποτικό γεγονός προφητεύει η Παλαιά Διαθήκη (αποκαλύψεις του ασάρκου Λόγου) και το παρουσιάζει η Καινή Διαθήκη.
Γιατί σαράντα μέρες;
Ο Χριστός, κατά την ανθρώπινη φύση Του, έλαβε τρεις γεννήσεις, από την Παρθένο Μαρία, από το Βάπτισμα και από την Ανάσταση. Και από τις τρεις γεννήσεις ονομάστηκε Πρωτότοκος. Από την πρώτη είναι πρωτότοκος εν «πολλοίς αδελφοίς» κατά την κοινωνία της σαρκός, από την δεύτερη της καινής κτίσεως και κατά την Τρίτη, πρωτότοκος των νεκρών. Σαράντα μέρες μετά από τις τρεις αυτές γεννήσεις ακολούθησε ένα σημαντικό γεγονός. Σαράντα μέρες μετά τη γέννηση προσφέρθηκε στον Ναό και έχουμε την εορτή της Υπαπαντής. Σαράντα μέρες μετά την Βάπτισή Του στον Ιορδάνη ποταμό νίκησε τον διάβολο στους τρεις εκείνους πειρασμούς. Σαράντα μέρες μετά την Ανάστασή Του ανέβηκε στους Ουρανούς και προσέφερε στον Πατέρα Του την απαρχή της δικής μας φύσεως. Θα μπορούσε να γίνει η Ανάληψη αμέσως μετά την Ανάσταση. Δεν το έκανε όμως για να στερεώσει την Πίστη των Μαθητών Του με τις συνεχείς εμφανίσεις Του και τα θαύματα. Για να μην φανεί ότι η Ανάσταση ήταν φαντασία. Τέλος τους κατέστησε όλους θεατές της Αναλήψεώς Του.
    Με την Ανάσταση έχουμε τη νίκη εναντίον του Θανάτου, με την Ανάληψη την άνοδο της ανθρωπίνης φύσεως στον θρόνο του Θεού. Με την Ανάληψη βλέπουμε την τελειότητα και το πλήρωμα της θείας Οικονομίας.  Οι Μαθητές είδαν το τέλος της Ανάστασης, αφού δεν είδε κανείς τον Χριστό την ώρα που εξερχόταν από το Μνημείο. Αντίθετα, είδαν την αρχή της Ανάληψης, δηλαδή τον είδαν να αναλαμβάνεται στους ουρανούς. Πρώτα γεννιόμαστε κατά Χριστόν, έπειτα πάσχουμε μαζί με τον Χριστό, στη συνέχεια νικούμε το κράτος του διαβόλου και ανασταινόμαστε. Τέλος μπορούμε να ζήσουμε τη θέωση. Ο Άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς λέει ότι η Ανάσταση συνδέεται με όλους τους ανθρώπους, ενώ η Ανάληψη μόνο με τους Αγίους. Όλοι θα αναστηθούν κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού και δίκαιοι και αμαρτωλοί, αλλά δεν θα αναληφθούν όλοι. Μόνο οι δίκαιοι θα αρπαγούν μέσα σε νεφέλες για να προϋπαντήσουν τον Χριστό ερχόμενο από τους Ουρανούς.
     Είπε ο Κύριος: «ουδείς ανανέβηκεν εις τον ουρανόν ει μη ο εκ του ουρανού καταβάς, ο Υιός του ανθρώπου, ο ών εν τω ουρανώ» (Ιω. γ΄ 13)  Υπήρχαν πολλές αναστάσεις προ Χριστού, αλλά κανείς δεν πήγε στον Ουρανό. Ο Προφήτης Ηλίας πήγε «ως τον ουρανόν». Αυτό σημαίνει μια μετάθεση που τον ανύψωσε από την γη, αλλά δεν τον εξήγαγε έξω από αυτήν. Επίσης όσοι αναστήθηκαν και επέστρεψαν στη γη, πάλι μετά από λίγο πέθαναν. Όμως ο Χριστός αναστήθηκε και ο θάνατος δεν έχει κυριαρχία επάνω Του και αφού αναλήφθηκε στους ουρανούς, κάθε ύψωμα είναι κατώτερο από Αυτόν. Η μετάσταση του Προφήτου Ηλία, δείχνει πως περίπου θα έφευγαν οι άνθρωποι, εάν δεν είχε αμαρτήσει ο Αδάμ και δεν είχε εισέλθει στην κτίση ο θάνατος.
«επάρας τας χείρας αυτού ευλόγησεν αυτούς και εγένετο εν τω ευλογείν αυτόν αυτούς διέστη απ’ αυτών και ανεφέρετο εις τον ουρανόν» (Λουκ. κδ΄ 50-51) Δεν ευλόγησε τους Μαθητές Του και στη συνέχεια ανερχόταν στον ουρανό, αλλά άρχισε να τους ευλογεί και ευλογώντας τους Μαθητές ανερχόταν στον ουρανό, δίνοντας σε αυτούς δύναμη για την κατόρθωση της εργασίας των εντολών, τηρώντας αυτό που τους είπε «ιδού εγώ μεθ΄υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος». Είναι αλήθεια διότι ο Χριστός είναι ο Βασιλεύς και ο Κύριος του ουρανού και της Γης, είναι εκείνος που στέλνει τη Χάρη και ευλογία στους ανθρώπους, είναι ο μόνος ευλογητός, ο Οποίος δια της ευλογίας Του, ενισχύει και καθιστά τους αξίους της ευλογίας ευλογημένους.
     Ο Μ. Αθανάσιος λέει, πως ο Χριστός δεν έλαβε από την Παναγία σώμα για απλή χρήση, αλλά για απέραντη κτήση. Δεν «σεσωμάτωται» προς καιρόν, αλλά διαρκώς «σεσάρκωται». Ο Χριστός θα παραμείνει Θεάνθρωπος εις τους αιώνες.  Κατά την Ανάληψη βλέπουμε την παρουσία πολλών αγγέλων. Φυσικό είναι να γεμίσει ο αέρας από αγγέλους μια τόσο σημαντική μέρα. Οι άγγελοι είναι πνεύματα κτιστά, που δημιουργήθηκαν από τον Θεό κι έχουν διπλό έργο. Να δοξάζουν τον Θεό ακαταπαύστως και να υπηρετούν την σωτηρία του ανθρώπου. Σύμφωνα με την αρχαία εκκλησιαστική παράδοση, οι άγγελοι (νοερά πνεύματα), είναι χωρισμένα σε τρεις τριάδες. Η πρώτη βρίσκεται πλησίον του θρόνου του Θεού, η μεσαία μεταξύ ουρανού και γης και η τελευταία στη γη και διακονεί τους ανθρώπους. Με την Ανάληψη, ανερχόμενες οι τάξεις των αγγέλων που διακονούσαν τον Χριστό στη γη, πρόσταξαν τους ανωτέρους αγγέλους, τους άρχοντες του στερεώματος, του δευτέρου ουρανού, να ανοίξουν τις πύλες για να εισέλθει ο βασιλεύς της δόξης (σύμφωνα με τον ψαλμό του Δαβίδ κγ΄7-10 «άρατε πύλες…»).
     Πύλες είναι οι αγγελικές φυλακές, που είναι αιώνιες και δεν είχαν ανοίξει ποτέ. Και όταν ακόμη κατέβηκε ο Χριστός ήταν κλειστές. Γι αυτό, το μυστήριο της ενσάρκου  οικονομίας του Χριστού ήταν άγνωστο και στους αγγέλους (¨ΑΓ. Ιωάννης Χρυσόστομος). Στη συνέχεια οι άγγελοι του στερεώματος (του δευτέρου ουρανού) πρόσταξαν τους άρχοντες-αγγέλους του πρώτου ουρανού, να ανοίξουν τις πύλες για να εισέλθει ο Βασιλεύς της δόξης.  Οι άγγελοι παραξενεύτηκαν από τις πληγές της ανθρώπινης φύσης του Χριστού και φοβήθηκαν. Ο φόβος γεννιέται στην ψυχή από το παρά φύσιν του πράγματος.
Μετά την Ανάληψη παρατηρούμε μερικά ενδιαφέροντα σημεία.
Πρώτον, οι Μαθητές έφυγαν από το όρος των Ελαιών με μεγάλη χαρά, καίτοι στερήθηκαν τον Χριστό. Χάρηκαν υπερβολικά γιατί απέκτησαν τη βεβαιότητα ότι θα λάβουν το Πνεύμα το Άγιον και ότι θα γίνουν μέλη του Σώματός Του.
Δεύτερον, μεταξύ Αναλήψεως και Πεντηκοστής παρεμβάλλεται περίοδος προσευχής, δεήσεως και ησυχίας, τόσο σωματικής όσο και ψυχικής. Δεν μπορεί κανείς να μεθέξει του Αγίου Πνεύματος αν δεν βρίσκεται σε κατάσταση προσευχής και εσωτερικής νήψεως.
Τρίτον, οι Μαθητές βρίσκονται σε μια διαρκή σύναξη, προσκαρτερούν έχοντας στο μέσον την Παναγία, την Μητέρα του Χριστού. Αυτό δείχνει την αξία της λατρείας της Εκκλησίας, αφού στο κέντρο της υπάρχει το πιο αγαπητό πρόσωπο στον Χριστό και στους Χριστιανούς, δηλαδή η Παναγία. Η Θεοτόκος δεν διεκδίκησε καμιά εξουσία και καμιά διακονία μέσα στην Εκκλησία, αλλά ήταν στο κέντρο της λατρείας, ο πιο πολύτιμος θησαυρός που είχε και έχει η Εκκλησία.
Τέταρτον, πρέπει πάντοτε να υπακούμε στις εντολές του Χριστού, γιατί έχουν καλή και άγια κατάληξη. Η Ανάληψη του Χριστού είναι το κόσμημα όλων των Δεσποτικών εορτών, η τελείωση όλων όσων έκανε ο Χριστός για μας, με το έργο της θείας Οικονομίας.
http://apfilipposgrammatikous.blogspot.com

Διδασκαλία γιά τήν προσευχή τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τῆς Κροστάνδης




ἡγ.Ταϊσία: Πάτερ, δίδαξε μὲ πῶς νὰ προσεύχωμαι.


π. Ἰωάννης: Ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ πιὸ ἁπλὸ καὶ ταυτόχρονα τὸ πιὸ δύσκολο πρᾶγμα. Τὸ παιδὶ παρακαλεῖ μὲ τὸν δικό του τρόπο. Ζητᾶ ὅ,τι θέλει ἀπὸ τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα του. Εἴμαστε κι ἐμεῖς παιδιὰ τοῦ οὐρανίου Πατρός, γιατί λοιπὸν θὰ πρέπει νὰ κάνωμε διαφορετικά; Πρέπει νὰ τοῦ ποῦμε τὶς ἀνάγκες μας, ὅπως τὶς νοιώθομε καὶ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο νὰ τοῦ ἀνοίξωμε τὴν καρδιά μας. "Ἐγγὺς Κύριος πᾶσι τοὶς ἐπικαλουμένοις αὐτὸν ἐν ἀληθείᾳ… καὶ τῆς δεήσεως αὐτῶν εἰσακούσεται (Ψαλμ. 144:19, 20). Καὶ πάλι σᾶς λέγω "ἐλεύσομαι" (11 Σαμ. 17:2).

Ὤ, πόσο μεγάλο εἶναι τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς! Ἀλλὰ ταυτόχρονα πρέπει νὰ εἴμαστε φρόνιμοι καὶ προσεκτικοί, νὰ τηροῦμε τὸν νοῦ μας μακριὰ ἀπὸ περισπασμούς, μετεωρισμοῦ καὶ μάταιες σκέψεις.


ἡγ.Ταϊσία: Μερικὲς φορὲς Μπάτουσκα προσεύχομαι πραγματικὰ μὲ ὅλο μου τὸ εἶναι σὰν νὰ στέκωμαι μπροστὰ στὸν ἴδιο τὸν Θεό. Τότε ἐξαφανίζεται ὁ ἑαυτός μου καὶ ἡ προσευχή μου γίνεται γλυκειὰ καὶ θερμή. Αὐτὸ ὅμως δὲν συμβαίνει συχνά. Μερικὲς φορὲς πάλι δὲν ἐπιτρέπω στὸν ἑαυτό μου νὰ ἔλθη σ’ αὐτὴν τὴν κατάσταση, γιατί φοβοῦμαι τὸν ἐχθρό, μήπως δηλαδὴ μὲ κολακεύει καὶ μὲ κάνει νὰ νοιώθω ὑπερηφάνεια, ποὺ κάνω τέτοια προσευχή, γιατί ἀκόμη εἶμαι ἄπειρη καὶ δὲν μπορῶ νὰ σταθῶ σ’ αὐτὸ τὸ ὕψος ἀνεπηρέαστη. Αὐτὴ ἡ ἐργασία εἶναι γιὰ κείνους, ποὺ εἶναι πιὸ προοδευμένοι πνευματικὰ ἀπὸ μένα.

Ἔχω διαβάσει φυσικὰ ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἀσκητικὰ συγγράμματα, πού μᾶς λένε νὰ εἴμαστε προσεχτικοί, ὅσον ἀφορᾶ τὴν καθαρὴ προσευχὴ - ἰδιαίτερα οἱ ἀρχάριοι, ὅπως εἶμαι ἐγὼ – καὶ μᾶς προειδοποιοῦν ὅτι ὅσοι καταπιάνονται μ’ αὐτὴν πρόωρα, πρέπει νὰ παίρνουν πολλὲς προφυλάξεις, ἐπειδὴ ἡ προσευχὴ αὐτὴ εἶναι ἕνα μεγάλο χάρισμα, ποὺ τὸ δίνει ὁ ἴδιος ὁ Θεός.






π. Ἰωάννης:
Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς σοῦ λέγω νὰ εἶσαι φρόνιμη καὶ προσεχτική. Δὲν εἶναι ὅμως σωστὸ νὰ ἀποφεύγης τὴν καθαρὰ προσευχή. Αὐτὴ ἡ προσευχὴ εἶναι ἐπίσκεψη τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. Πρέπει νὰ τὴν ἐπιζητῆ κανεὶς ἐπίμονα καὶ ἐντατικὰ καὶ νὰ τὴν φυλάττη σὰν κόρη ὀφθαλμοῦ. Δὲν πρέπει κατὰ κανένα τρόπο νὰ τὴν ἀποφεύγη. Ὁ ἐχθρὸς μισεῖ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν προσευχὴ καὶ προσπαθεῖ νὰ μᾶς φοβίσει καὶ νὰ μᾶς ἀπατήση. Αὐτὴ ἡ προσευχὴ εἰρηνεύει τὴν ψυχὴ καὶ φέρνει τὴν σιωπὴ καὶ τὴν ἠρεμία.


ἡγ.Ταϊσία: Ἀπὸ τότε, ποὺ ἔγινα ἡγουμένη δὲν προσεύχομαι πολύ. Οἱ καθημερινὲς ἐργασίες καὶ φροντίδες, μὲ τὶς ὁποῖες ἀσχολοῦμαι συνεχῶς, μὲ ἐξαντλοῦν τόσο, ποὺ μόλις καταφέρνω νὰ συρθῶ τὸ βράδυ στὸ κρεββάτι μου καὶ πρὶν προλάβω καλά-καλὰ νὰ ξυπνήσω τὸ πρωὶ ξαναρχίζουν πάλι τὰ ἴδια. Μόλις ἀνοίξω τὴν πόρτα τοῦ κελλιοῦ μου κυριολεκτικὰ καταπτοοῦμαι ἀπὸ τὶς ἔγνοιες καὶ δυσκολεύομαι νὰ ξαναγυρίσω στὴν προσευχή.


π. Ἰωάννης: Ἡ σωτηρία καὶ ἡ προσευχὴ δὲν βρίσκονται στὰ πολλὰ λόγια, ἀλλὰ στὴν κατανόηση καὶ στὴν θέρμη τῆς καρδιᾶς.

Τὸ σπουδαιότερο πρᾶγμα, ποὺ πρέπει νὰ θυμᾶσαι κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας εἶναι ὅτι πρέπει νὰ ἔχεις συνεχῆ μνήμη Θεοῦ, νὰ κάνης δηλαδὴ μυστικὴ νοερὰ προσευχή. Κι ἐγὼ ὁ ἴδιος δὲν ἔχω καιρὸ νὰ παρευρίσκωμαι σὲ μακρὲς μοναστηριακὲς ἀκολουθίες, ἀλλὰ ὅπου κι ἂν πάω, εἴτε μὲ τὰ πόδια εἴτε μὲ τὸ πλοῖο, εἴτε μὲ τὴν ἅμαξα καθιστὸς ἤ ξαπλωμένος δὲν μ’ ἐγκαταλείπει ποτὲ ἡ σκέψη τοῦ Θεοῦ. "Προωρώμην τὸν Κύριον ἐνώπιόν μου διὰ παντός… ἵνα μὴ σαλευθῶ." (Ψαλμ. 15:8). Ἡ σκέψη ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι κοντά μου δὲν μ’ ἐγκαταλείπει ποτέ. Πρέπει καὶ σὺ νὰ προσπαθήσης νὰ κάνης τὸ ἴδιο.


www.agiazoni.gr

http://serafeimtousarof.blogspot.com

῎Εγινε ἡ ἄρση τοῦ ἐπιτιμίου τοῦ πρώην ᾿Αττικῆς καί Μεγαρίδος κ. Νικοδήμου Γκατζιρούλη

 Σχόλιο klision: ᾿Αναρωτιέμαι γιατί ἔπρεπε νά περάσουν τόσα, μά τόσα χρόνια γιά νά γίνει τό αὐτονόητο, πού πολλοί χριστιανοί μας περίμεναν. Λάθη ἔχουν γίνει ἑκατέρωθεν καί νομίζω, αὐτή τήν στιγμή κανείς δέν διεκδικεῖ τό ἀλάθητο. ῎Εξ ἄλλου, ὁ κ. Νικόδημος,  ὁ ὁποῖος διακρίνεται γιά τήν ἐντιμότητα τοῦ χαρακτῆρος του καί τήν λογιοσύνη του, δέν θά ἐπέτρεπε ποτέ νά ἀμαυρωθεῖ τώρα στά τέλη τοῦ βίου του, ἡ εἰκόνα πού ἔχει γι᾿ αὐτόν τό χριστεπώνυμο πλήρωμα. Εὐχή ὅλων, νά συλλειτουργήσει μέ τόν ᾿Αρχιεπίσκοπο καί τά λοιπά μέλη τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου καί ὅλοι μαζί νά δώσουν τό παράδειγμα τῆς ἀγάπης καί τῆς ἑνοτητος, κάτι πού ἔχει μεγάλη ἀνάγκη ὁ δοκιμαζόμενος ἀπό τήν κρίση ἑλληνικός λαός. 


 Συντάχθηκε απο το Αιμίλιος Πολυγένης 14:55

Σύμφωνα με πληροφορίες, η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, απεφάσισε σήμερα να γίνει η άρση του επιτιμίου του Μητροπολίτη Ατιικής και Μεγαρίδος κ. Νικοδήμου Γκατζιρούλη.
Να αναφερθεί, ότι στη συνεδρία της Ιεραρχίας υπήρξε μεγάλη ένταση μεταξύ των Μητροπολιτών, οι οποίοι αντιδρούσαν για την απόφαση τονίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα προκαλέσει εντάσεις.
Σε δηλώσεις του ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος σχετικά με την άρση του επιτιμίου του κ. Νικοδήμου τόνισε: «Είναι ένα δύσβατο οικόπεδο!Μας ταλαιπώρησε η υπόθεση αυτή".
Επίσης, ο Μητροπολίτης Ζακύνθου κ. Χρυσόστομος σε δηλώσεις του, τόνισε ότι "έγινε η άρση του επιτιμίου, ώστοσο ο κ. Νικόδημος δεν θα μπορεί να έχει αξιώσεις να επανέλθει στο θρόνο γιατί η απόφαση δεν έχει αναδρομική ισχύ".
Τέλος, ανέφερε, ότι "η απόφαση ισχύει από σήμερα, και μια επιτροπή  θα του μεταφέρει την αγάπη της Ιεραρχίας, διότι η Εκκλησία είναι επιείκεια και οικονομία, και επομένως μετά από τόσα χρόνια δεν χρειαζόμαστε ούτε να κάνει κάποια αίτηση, μόνο θα χρειάζεται η αποδοχή".

Πηγή:http://www.romfea.gr/

῾Ο τυφλός παρηγορητής


Δύο άνδρες, και οι δύο σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου..
Ο ένας άνδρας αφηνόταν να σηκωθεί όρθιος στο κρεβάτι του για μία ώρα κάθε απόγευμα για να κατέβουνε υγρά από τα πνευμόνια του.
Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου.
Ο άλλος άνδρας έπρεπε να περνάει όλη την ώρα του ξαπλωμένος.
Οι άνδρες μιλούσαν για ώρες αδιάκοπα. Μιλούσαν για τις γυναίκες τους και τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στο στρατό, πού πήγαν διακοπές.
Κάθε απόγευμα, όταν ο άνδρας δίπλα στο παράθυρο μπορούσε να σηκωθεί, περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στον «συγκάτοικό» του όλα όσα μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο.
Ο άνδρας στο άλλο κρεβάτι άρχιζε να ζει για αυτές τις περιόδους μίας ώρας όπου μπορούσε να

ανοιχτεί και να ζωογονηθεί ο δικός του κόσμος από όλη τη δραστηριότητα και χρώμα από τον κόσμο εκεί έξω.
Το παράθυρο έβλεπε ένα πάρκο με μια όμορφη λιμνούλα.
Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Ερωτευμένοι νέοι περπατούσαν χέρι-χέρι ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια και μια ωραία θέα του ορίζοντα της πόλης μπορούσε να ειδωθεί στο βάθος.
Καθώς ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε όλο αυτό με θεσπέσια λεπτομέρεια, ο άνδρας στο άλλο μέρος του δωματίου έκλεινε τα μάτια του και φανταζόταν αυτό το γραφικό σκηνικό.
Ένα ζεστό απόγευμα, ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε μία παρέλαση που περνούσε.
Αν και ο άλλος άνδρας δεν μπορούσε να ακούσει τη φιλαρμονική - μπορούσε να τη δει στο μάτι του μυαλού του καθώς ο κύριος δίπλα στο παράθυρο το απεικόνιζε με παραστατικές λέξεις.
Μέρες, βδομάδες και μήνες πέρασαν.
Ένα πρωί, η πρωινή νοσοκόμα ήρθε να τους φέρει νερά για το μπάνιο τους μόνο για να δει το άψυχο σώμα του άνδρα δίπλα στο παράθυρο, ο οποίος πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του.
Ξαφνιάστηκε και κάλεσε τους θεράποντες ιατρούς να πάρουν το νεκρό σώμα.
Όταν θεωρήθηκε πρέπον, ο άλλος άνδρας ρώτησε αν θα μπορούσε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο.. Η νοσοκόμα ευχαρίστως έκανε την αλλαγή, και εφ' όσον σιγουρεύτηκε ότι ο άνδρας αισθανόταν άνετα, τον άφησε μόνο.
Σιγά, επώδυνα, στήριξε τον εαυτό του στον ένα του αγκώνα να δει για πρώτη φορά του τον έξω κόσμο..
Πάσχισε να γείρει να δει έξω από το παράθυρο δίπλα στο κρεβάτι.
Αντίκρισε ένα λευκό τοίχο.
Ο άνδρας ρώτησε τη νοσοκόμα τι θα μπορούσε να ανάγκασε το συχωρεμένο συγκάτοικό του ο οποίος περιέγραφε τόσο έξοχα πράγματα έξω από το παράθυρο.
Η νοσοκόμα αποκρίθηκε πως ο άνδρας ήταν τυφλός και δεν μπορούσε να δει ούτε τον τοίχο.

Πρόσθεσε,   « 'Ίσως ήθελε απλά να σου δώσει θάρρος.»

Από e-mail  9ος του 2008
anavaseis.blogspot.com