"ΝΑΙ Η ΟΧΙ ΣΤΗΝ "ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ" ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ- ΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ-τοῦ Πρεσβυτέρου π. ᾿Αθανασίου Λαγουροῦ

᾿Οδυσσεύς τοῦ Klision: Πρίν λίγες '"ημέρες κυκλοφόρησε ἕνα μικρό πόνημα τοῦ Πρεσβυτέρου π. ᾿Αθανασίου Λαγουροῦ, ἐφημερίου τοῦ ᾿Ιεροῦ Ναοῦ ῾Αγίας Παρασκευῆς ᾿Αττικῆς μέ τόν λίαν ἐπίκαιρο γιά τά πρόσφάτως διαδραματισθέντα ἐκκλησιαστικά δρώμενα: "ΝΑΙ Η ΟΧΙ ΣΤΗΝ "ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ" ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ- ΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ (σελ. 62), ᾿Εκδόσεις ΤΗΝΟΣ. Πρόκειται γιά μιά μικρή καί συγχρόνως περιεκτική μελέτη, ὁ ὁποία παίρνει ἀφορμή ἀπό τό θέμα τῆς εἰσαγωγῆς μεταφράσεων στήν θεια λατρεία μας καί τῆς ἐπιμονῆς ὁρισμένων κληρικῶν νά τίς ὑπερασπίζονται μέ πάθος. ῾Ο π. ᾿Αθανάσιος δίνει μιά ἐμπεριστατωμένη ἀπάντηση, ὁ ὁποία καί θά συζητηθεῖ εὑρέως. ῞Οπως σημειώνεται καί στό προλογικό του σημείωμα: "Σκοπός τοῦ γράφοντος εἶναι ἡ ἔκθεση τοῦ προβληματισμοῦ γύρω ἀπό τήν "ΑΛΛΑΓΗ" τῆς γλώσσης, ἡ ὁποία χρησιμοποιεῖται στή λατρεία τῆς ᾿Εκκλησίας. (...) "Μιά ἀπάντηση "γιά τό γλωσσικό τῆς ᾿Εκκλησίας". Μιά ἀπάντηση ἐκκλησιαστική, ὀρθόδοξη, ἀληθινή, ρεαλιστική, γερά θεμελιωμένη στά πατερικά κριτήρια". Καί ἡ ἀπάντηση, ἀσφαλῶς, εἶναι: ΟΧΙ ΣΤΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ. ᾿Εμεῖς, ἁπλῶς, νά προσυπογράψουμε τά παραπάνω, νά εὐχαριστήσουμε τόν π. ᾿Αθανάσιο γιά τά ἰσχυρά ἐπιχειρήματα πού ἀναπτύσσει στό πόνημά του.Τό συστήνουμε ἀνεπιφύλακτα σέ κάθε κληρικό καί λαϊκό. Τό κόστος του εἶναι μικρό, ἀλλά ἡ ἀξία του μεγάλη! Συγχαρητήρια καί σέ ἄλλα.

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΩΝ ΣΤΗ ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ- ᾿Απάντηση σέ νεωτεριστή κληρικό- ἀπό τόν Πρεσβ. π. Βασίλειο Κοκολάκη

᾿Οδυσσεύς τοῦ Klision:Φιλοξενοῦμε μιά πολύ ἐνδιαφέρουσα καί δυναμική ἀπάντηση τοῦ π. Βασιλείου Κοκολάκη, ἀπ᾿ ὅπου φαίνεται ἠ ἀγάπη του γιά τήν παράδοση τῆς ᾿Εκκλησίας μας, ἡ ἀγάπη του γιά τή λατρεία τῆς ᾿Εκκλησίας μας, καθώς καί τό ἀγωνιστικό του φρόνημα. ῾Ο π. Βασίλειος εἶναι ἕνας μάχιμος κληρικός καί ὄχι ἕνας κληρικός "τῆς δράσης" καί "τῆς κουλτούρας." Προσεγγίζει τούς ἀνθρώπους μέ τόν δικό του "παραδοσιακό τρόπο" γι'αὐτό καί μᾶς ἀρέσει! Προσυπογράφουμε τά λεγόμενά του καί τοῦ εὐχόμαστε καλή συνέχεια...

ἀποσπάσματα ἀπό τήν ἀπάντηση πού ἀκολουθεῖ:

«προσπαθείας πρός ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας μας»

«Ἀναρωτιέμαι εἰλικρινά , πῶς εἶναι δυνατόν νά λέγονται αὐτά ἀπό στόμα ἱερέως, ἀφοῦ θά ἒπρεπε νά εἶναι δεδομένος ὁ ἀγώνας μας γιά τήν τήρηση τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως...»

«Ἂν συμμετοχή τῶν πιστῶν νοεῖται ἡ συμψαλμωδία καί ἡ ἀπό κοινοῦ ἀπαγγελία τῶν εὐχῶν, αὐτό μόνο χάβρα Ἰουδαίων, χασμωδία καί σούργελο θά προκαλέσει κατά τήν διάρκεια τῆς λατρείας..»

«Μήπως πάλι ἐμεῖς ἒχουμε τό κόμπλεξ τῆς κατωτερότητας; Μήπως ἒχουμε ταυτίσει τό πρωτοποριακό μέ τό μοντέρνο καί ἑπομένως ἀγωνιζόμαστε ματαίως νά ἐκκοσμικευθοῦμε γιά νά προσεγγίσουμε τόν ἢδη καί ἑκουσίως ἀπροσέγγιστο;»

«Οἱ ἃγιοι τῶν τελευταίων αἰώνων, ὃπως ὁ ἃγ.Νεκτάριος καί ὁ ἃγ.Νικόλαος ὁ Πλανᾶς δέν τόλμησαν νά ἀλλάξουν στό ἐλάχιστο τήν παραδεδομένη ἐκκλησιαστική γλῶσσα, παρά τό ὃτι ἡ διάλεκτος τῆς ἐποχῆς τους ἦταν διαφορετική. Θά τό τολμήσουμε ἀνεπαίσχυντα ἐμεῖς;»

Πρεσβυτέρου π. Βασιλείου Κοκολάκη,

ἐφημερίου Ἱ.Ν. Ὑψώσεως Τιμίου Σταυροῦ Χολαργοῦ-Παπάγου

Μέσα στό πνεῦμα τῆς Νέας Ἐποχῆς ἐξαπολύονται κατά καιρούς ἐπιθέσεις κατά τῆς παραδεδομένης ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες Ὀρθοδόξου Λατρείας μας. Ἒτσι λοιπόν πρόσφατα ἒγινε μία ἀπαράδεκτη εἰσήγηση πρός τούς προϊσταμένους τῶν Ἱερῶν Ναῶν τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν ἀπό τόν π. Βασίλειο Χαβάτζα. Ὁ Μακαριώτατος ζήτησε στή συνέχεια ἀπό ὃλους τούς ἐφημερίους τῶν Ἀθηνῶν νά διατυπώσουν, ἂν ἢθελαν, παρατηρήσεις ἐπί τῆς εἰσηγήσεως. Οἱ προσωπικές μου ἐπισημάνσεις κατατίθενται ἀμέσως παρακάτω. Γιά καθαρά μεθοδολογικούς λόγους στήν κάθε παρατήρηση θά προηγοῦνται ἀκριβῶς τά λόγια τῆς εἰσηγήσεως μέ πλαγίους χαρακτῆρες, ὣστε νά μπορεῖ ὁ κοινός ἀναγνώστης νά κατανοήσει τή σχέση θέσεως καί ἀντιθέσεως.

Ξεκινώντας γενικά, θεωρῶ πώς τό μεγαλύτερο μέρος τῆς εἰσηγήσεως εἶναι ἓνα ἀναμάσημα, μία ἐπανάληψη τῆς ὃλης προσπαθείας πρός ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας μας, πού ἐπιχειρήθηκε τά τελευταῖα χρόνια καί ἀπό ἂλλους κληρικούς. Ἢδη ἒχουν προταθεῖ καί ξαναπροταθεῖ τά ἲδια καί τά ἲδια προσαρμοστικά μοτίβα μίας σύγχρονης δῆθεν ποιμαντικῆς στή σύγχρονη μεταβατική ἐποχή μας. Παρά τίς ἐντονότατες ἀντιδράσεις ἀπό κλῆρο καί λαό καί παρά τίς ἐμπεριστατωμένες ἁγιοπατερικές μελέτες πού ἒχουν δημοσιευθεῖ, κάποιοι ἐμμένουν πεισματικά καί φανατικά στίς ἀλλότριες προοδευτικές, τάχα, θέσεις τους.

Ἀναρωτιέμαι εἰλικρινά , πῶς εἶναι δυνατόν νά λέγονται αὐτά ἀπό στόμα ἱερέως, ἀφοῦ θά ἒπρεπε νά εἶναι δεδομένος ὁ ἀγώνας μας γιά τήν τήρηση τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως, προφορικῆς καί γραπτῆς ἡ ὁποία ἐκφράζεται μέ πολλούς τρόπους: Εἲτε διά τοῦ σεβασμοῦ στό πρόσωπο ἀλλά ὂχι ἀπαραίτητα καί σ’αὐτό πού πιστεύει, εἲτε διά τῶν δογμάτων, κανόνων καί ὃρων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, εἲτε διά τῆς αὐθεντικότητας τῆς συμφωνίας τῶν Ἁγίων μας, εἲτε διά τῶν Ἀκολουθιῶν τῆς λατρείας μας, εἲτε διά τῶν Ἱερῶν λειψάνων καί τῶν θαυματουργικῶν εἰκόνων, εἲτε διά τῆς ὑπακοῆς σέ ἁγίους γέροντες, εἲτε διά τῆς διατηρήσεως τῆς λειτουργικῆς γλώσσας, μοναδικῆς στό εἶδος της πρός ἀπόδοσιν τῶν θεοπνεύστων λόγων τῶν ἀκολουθιῶν καί τῶν ἀριστουργηματικῶν ὓμνων μας, εἲτε τέλος διά τῆς ἱερατικῆς ἐνδυμασίας πού τίμησαν τόσες χιλιάδες ἃγιοι, μέχρι καί στόν τάφο τους ἀκόμη.

Ὃλα αὐτά καί ὂχι μόνο, στήν ἐν λόγῳ εἰσήγηση ἰσοπεδώνονται, ἀφοῦ πρῶτα πυροβολοῦνται, ἒστω μέ τό πρόσχημα τοῦ προβληματισμοῦ.

Πιστεύω πώς δέν θά ἒπρεπε ἐμεῖς οἱ ἀνάξιοι λειτουργοί τοῦ Ὑψίστου νά διακατεχόμαστε ἀπό ἓνα κόμπλεξ, ὂχι τόσο σέ σχέση μέ τόν ἂλλο ἂνθρωπο ὃσο μέ τόν ἲδιο μας τόν ἑαυτό, γιά αὐτό πού εἶναι καί γι’αὐτό πού κάνει. Καί τό παράδοξο εἶναι ὃτι κανείς δέν μᾶς πίεσε γι’αὐτό πού ἐπιλέξαμε. Θά καταλάβαινα τά γραφόμενα σάν ἓναν πειρασμό, πού θέλει ἀντίσταση, ἀλλά ποτέ σάν ἐπίμαχο αἲτημα γιά ὑλοποίησή του.

Ὃλοι οἱ «γεωργοί» ἒχουν τούς πειρασμούς τους. Ὡς ἂξονας ὃμως τῆς διακονίας μας πρέπει νά ἒχουμε τό «οἰκοδεσπότης ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καί φραγμόν αὐτῷ περιέθηκε καί ὢρυξεν ἐν αὐτῷ ληνόν καί ᾠκοδόμησε πύργον, καί ἐξέδοτο αὐτόν γεωργοῖς καί ἀπεδήμησεν»(Ματθ.κα΄, 33). Νά βρισκόμαστε δηλαδή πάντα μέσα στά ὃρια τοῦ ἀμπελώνα ἀλλά καί νά τόν καλλιεργοῦμε προσέχοντας τούς πάσης φύσεως καταπατητές, γιά νά μήν ἀκούσουμε τό «κακούς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς»(Ματθ.κα΄, 41).

Ἐξειδικεύοντας τίς παρατηρήσεις μου, νομίζω πώς κύριο κριτήριο τῆς ποιμαντικῆς μας πρέπει νά εἶναι τό τί θά ἒκανε ἓνας ἃγιος σέ κάθε προκειμένη περίσταση καί μάλιστα ἂν ἐπρόκειτο νά τό κάνει ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ ἢ στόν ἲδιο τόν Χριστό. Πιστεύω πώς τότε πολλά σημεῖα τῆς εἰσηγήσεως θά προκαλοῦσαν αἰσχύνη, τά ὁποῖα καί μόνο στό ἂκουσμα θά ἀναιροῦνταν.

1^η παρατήρηση:

«…Δέν ἀντιλαμβάνομαι τό φόβο καί τήν ἀντίδραση γι’αὐτήν τήν πραγματικότητα τῆς πολυπολιτισμικότητας…Συνυπάρχουμε μέ ὃλους αὐτούς τούς ἀνθρώπους…Ἀντιμετωπίζουμε εἲτε τήν ὃποια θρησκευτική τους παράδοση, εἲτε τήν ἀθεϊστική τους τοποθέτηση ὂχι μέ ἐπιθετικότητα,οὒτε ἁπλῶς μέ ἀνοχή, ἀλλά μέ σεβασμό».

Ὁ Χριστιανός ἒχει διδαχθεῖ σεβασμό στό πρόσωπο καί ὂχι στήν πίστη αὐτοῦ τοῦ προσώπου, ὃταν αὐτή εἶναι ἀντίθετη ἀπό τήν Ὀρθόδοξη ἢ καί διαφορετική ἀπ’αὐτήν. Αὐτό βέβαια ἰσχύει, ἂν πιστεύουμε ὃτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μόνη Ἀλήθεια πού ὁδηγεῖ στή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Διαφορετικά, θά πρέπει νά σεβασθοῦμε καί τή μαγεία καί τήν εἰδωλολατρία καί τήν αἳρεση καί τήν ὃποια θρησκεία. Ὃμως ὁ Χριστός καί οἱ ἃγιοί μας καυτηρίαζαν ποικοιλοτρόπως, χωρίς φανατισμό κι ἐγωισμό, τά παραπάνω, σάν τόν καλό γιατρό πού σέβεται καί ἐπιδιώκει νά θεραπεύσει τόν ἀσθενή, ἀλλ’ οὐδέποτε σέβεται καί συντηρεῖ τήν ἀσθένεια. Ἂλλο τό ἓνα καί ἂλλο τό ἂλλο. Θά τολμούσαμε νά σκεφθοῦμε πώς κακῶς ἒπρατταν; ἢ πώς δέν θά ἒπρεπε νά φοβοῦνται μήπως ἀλλοιωθεῖ τό φρόνημα τῶν Χριστιανῶν καί χάσουν τήν Ὀρθοδοξία τους; Καί γιατί αὐτός ὁ φόβος νά εἶναι κατακριτέος; Δέν ὑπάρχει ὁ φόβος Θεοῦ; Ἢ μήπως κάποιοι παρερμηνεύουν τό εὐαγγελικό «ἡ ἀγάπη διώχνει τό φόβο»; Ἑρμηνεύει ὃμως ὁ Ὃσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός καί λέει πώς ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη περί τοῦ φόβου, ἀναφέρεται στον πρῶτο φόβο,τόν εἰσαγωγικό. Γιά τόν τέλειο φόβο λέει ὁ Δαβίδ: «Εἶναι μακάριος ὁ ἂνθρωπος πού φοβᾶται τόν Κύριο· αὐτός θά τηρήσει μέ σφοδρό πόθο τίς ἐντολές Του»,δηλ.θά ἀγαπήσει σφοδρά τήν ἀρετή. ( Γ΄τόμος Φιλοκαλίας,ἐκδ. «Τό περιβόλι τῆς Παναγίας» σελ.189).

Ἐξάλλου ὃμως τό ἲδιο ἐρώτημα θά ἒπρεπε νά ἀπευθυνθεῖ καί πρός τούς ὑποστηρικτές τῶν αὐθαιρέτων καινοτομιῶν: φοβοῦνται δηλαδή μήπως θεωρηθοῦν ὀπισθοδρομικοί, μήπως τούς ἀποκαλέσουν εἰρωνικῶς παραδοσιακούς καί κολλημένους καί γι’ αὐτό προτείνουν τά ὃσα προτείνουν; Τότε πρός τί ἡ ὃλη ποιμαντική; Φοβοῦνται μήπως χαθεῖ τό ποίμνιο; Μήπως καλύτερα νά μή μιλοῦν καθόλου γιά νά μήν τούς ἀποδοθεῖ ἡ κατηγορία πώς ὃ, τι κάνουν τό κάνουν ἀπό φόβο;

Κι ἂν κάποιοι ἒχουν τόσο γερά θεμέλια στήν πίστη τους πού δέν κλονίζονται ἀπό τίποτε, πού δέν φοβοῦνται τίποτε, ἂς σεβασθοῦν τότε τούς ὑπολοίπους, πού εἶναι καί οἱ περισσότεροι καί πού εἶναι πιό ἐπιρρεπεῖς στίς ἀμφιταλαντεύσεις καί ἂς τούς διαφωτίσουν γιά τούς κινδύνους τῶν ἀοράτων καί ὁρατῶν ἐχθρῶν.

2^η παρατήρηση:

«Δέ ζοῦμε στήν ἐποχή τῆς ἒμφασης στήν ὁριοθέτηση μέ τούς ἂλλους ἀλλά στήν ἐποχή τῆς προσέγγισης».

Ἐκτός ἀπό τό ὃτι ἡ ἲδια ἡ πρόταση ἀποτελεῖ ἀπό μόνη της ἓνα ὁριοθετικό κατασκεύασμα καί ἒτσι ἐνῶ μιλᾶ γιά προσέγγιση, ἢδη θέτει ἓνα ὃριο, δηλ. τήν κατάργηση τῶν ὁρίων, ὑπάρχει μία πολύ ὡραία θεολογική τοποθέτηση τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ πού καταδεικνύει πώς τά ὃρια δέν εἶναι πάντα ἀθέμιτα ἀλλά ἀντιθέτως αὐτά εἶναι ἡ ἀληθινή προσέγγιση τοῦ ἂλλου. Λέει λοιπόν ὁ Ἃγιος στήν 7^η ἑκατοντάδα περί θεολογίας κεφαλαίων: «Εἰ κινεῖται ἀναλόγως ἑαυτῷ νοερῶς τό νοερόν, καί νοεῖ πάντως· Εἰ δέ νοεῖ,καί ἐρᾷ πάντως τοῦ νοηθέντος· εἰ δέ ἐρᾷ, καί πάσχει πάντως τήν πρός αὐτό ὡς ἐραστόν ἒκστασιν· εἰ δέ πάσχει, δῆλον ὃτι καί ἐπείγεται· εἰ δέ ἐπείγεται,καί ἐπιτείνει πάντως τό σφοδρόν τῆς κινήσεως· εἰ δέ ἐπιτείνει σφοδρῶς τήν κίνησιν, οὐχ ἳσταται μέχρις ἂν γένηται ὃλον ἐν ὃλῳ τῷ ἐραστῷ, καί ὑφ’ ὃλον περιληφθῇ ἑκουσίως ὃλον, κατά προαίρεσιν τήν σωτήριον περιγραφήν δεχόμενον· ἳν’ ὃλον ὃλῳ ποιωθῇ τῷ περιγράφοντι, ὡς μηδ’ ὃλως λοιπόν βούλεσθαι ἐξ ἑαυτοῦ αὐτό ἐκεῖνο ὃλον γνωρίζεσθαι δύνασθαι τό περιγραφόμενον· ἀλλ’ ἐκ τοῦ περιγράφοντος, ὡς ἀήρ δι’ ὃλου πεφωτισμένος φωτί· καί πυρί σίδηρος ὃλος ὃλῳ πεπυρακτωμένος, ἢ εἲτι ἂλλο τῶν τοιούτων ἐστί». Δηλαδή «Ἂν τό νοερό νοεῖ…ὁπωσδήποτε καί ἀγαπᾶ αὐτό πού νόησε. Ἂν ἀγαπᾶ πάσχει καί τήν ἒκσταση πρός τό ἐραστό. Τότε ὃμως καί σπεύδει. Ἂν σπεύδει δυναμώνει μέ σφοδρότητα τήν κίνηση μέχρις ὃτου βρεθεῖ ὃλο μέσα σ’ ὃλο τό ἐραστό καί περιληφθεῖ ὃλο σέ ὃλο ἐκεῖνο θεληματικά καί δεχθεῖ αὐτοπροαίρετα αὐτόν τόν σωτήριο περιορισμό, γιά νά γίνει ὃλο τῆς ἲδιας ποιότητας μέ ὃλο ἐκεῖνο πού τό περιορίζει, ὣστε στό ἑξῆς νά μή θέλει διόλου νά μπορεῖ νά γνωρίζεται τό ἲδιο ἀπό τόν ἑαυτό του, ἀλλά ἀπό ἐκεῖνο πού τό περιορίζει. Ὃπως ὁ ἀέρας γίνεται τελείως φωτεινός ἀπό τό φῶς, καί τό σίδερο ὃλο γίνεται τελείως πυρακτωμένο ἀπό τή φωτιά». ( Β΄τόμος Φιλοκαλίας, Περί Θεολογίας κεφαλαίων, παράγρ. ξη΄, σελ. 179-180).

Ἐπίσης διερωτῶμαι γιά τό νόημα τῆς ἐν λόγῳ προτάσεως· θεωρεῖ τά δόγματα,τούς κανόνες καί τούς ὃρους τῶν Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων, ὃρια πού ἐμποδίζουν τήν προσέγγιση; Ἂν εἶναι αὐτό τό νόημα, τότε ὃλοι οἱ ἃγιοι πού μετεῖχαν σ’αὐτές, ἒπραξαν πανηγυρικά λάθος, μέ φανατισμό, νομίζοντας πώς ἒτσι θά σώσουν τήν Ὀρθόδοξη πίστη;

Μήπως γενικότερα ἀπό τή ζωή μας νά βγάλουμε κάθε εἲδους ὃριο γιά νά πλησιάσει ὁ καθένας τόν ἂλλο; Κοινωνία- ζούγκλα δηλαδή;

Ὁ π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς λέει ξεκάθαρα: «Ἂνευ τῆς μετανοίας καί εἰσδοχῆς στήν ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀφύσικο καί ἀδιανόητο νά μιλᾶ κάποιος περί τῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, περί τοῦ διαλόγου τῆς ἀγάπης, περί τῆς intercommunio. …Ὁ σύγχρονος διάλογος τῆς ἀγάπης, ὁ ὁποῖος τελεῖται ὑπό τή μορφή γυμνοῦ συναισθηματισμοῦ εἶναι στήν πραγματικότητα ὀλιγόπιστη ἂρνηση τοῦ σωτηριώδους ἁγιασμοῦ τοῦ Πνεύματος καί τῆς πίστεως τῆς Ἀλήθειας (Β΄ Θεσ. β΄, 13)….Ὁ γυμνός ἠθικιστικός μινιμαλισμός καί ὁ ἀνθρωπιστικός εἰρηνισμός τοῦ συγχρόνου Οἰκουμενισμοῦ φέρνουν στό φῶς τίς φυματικές οὑμανιστικές ρίζες τους, δηλαδή τήν ἀρρωστημένη φιλοσοφία τους καί τήν ἀνίσχυρη ἠθική τους…Οἱ αἱρέσεις δέν εἶναι Ἐκκλησία. Γι’αὐτό δέν μποροῦν νά ἒχουν τά ἃγια Μυστήρια, ἰδιαιτέρως τό Μυστήριο τῆς Εὐχαριστίας…Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὡς τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ πηγή καί τό κριτήριο τῶν Μυστηρίων καί ὂχι τό ἀντίθετο….Ὁ Ἀπ. Παῦλος λέει: «Αἱρετικόν ἂνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ»…

Ὁ ΜΕ΄κανών τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων βροντοφωνεῖ: «Ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος, αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· εἰ δέ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω». Ἡ ἐντολή αὐτή εἶναι σαφής ἀκόμη καί γιά τή συνείδηση τοῦ κώνωπος….

Ὁ ΜΣΤ΄κανών τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων …ὁρίζει κατηγορηματικῶς ὃτι δέν πρέπει νά ἀναγνωρίζουμε στούς αἱρετικούς κανένα ἃγιο μυστήριο καί ὃτι πρέπει νά τά θεωροῦμε ἂκυρα, ἂνευ τῆς θείας χάριτος».( Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ ἐν λόγῳ γέροντος «Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ»,ἐκδ. Ἱ.Μ. Ἀρχαγγέλων Τσέλιε,σελ.225-231)

3^η παρατήρηση:

Διερωτῶμαι ἐπίσης τί σημαίνει «ἡ κατάργηση τῆς αὐθεντίας» γιά τήν ὁποία γίνεται λόγος στή συνέχεια. Ἂν σημαίνει ὃτι ὁ ἀτομικός ἀνθρωποκεντρικός λόγος καί ἡ ἀτομική ἀνθρωποκεντρική πράξη δέν πρέπει νά διεκδικοῦν τήν αὐθεντία, συμφωνῶ καί ἐπαυξάνω. Ἂν σημαίνει ὃμως πώς οὒτε οἱ ἃγιοι κατά τή συμφωνία τους κατέχουν τήν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι αὐθεντία τότε διαφωνῶ καί ἐξίσταμαι! Διότι τότε θά σημαίνει ὂχι μόνο πώς δέν μεταφέρουν ὡς δοχεῖα τῆς ἀκτίστου θείας χάριτος τήν αὐθεντία τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἀλλά καί ὃτι οἱ ἑρμηνεῖες τους εἶναι πολύ σχετικές καί ἀμφισβητήσιμες. Ὦ τοῦ παραλόγου!

4^η παρατήρηση:

«Δίνουμε ἒμφαση στην οὐσιαστική συμμετοχή τῶν πιστῶν ἢ ἐπηρεασμένοι ἀπό κληρικαλιστικές ἀντιλήψεις θεωροῦμε ὃτι μόνο ἐμεῖς εἲμαστε μυημένοι καί μποροῦμε νά μετέχουμε στα τελούμενα;»

Ἂν συμμετοχή τῶν πιστῶν νοεῖται ἡ συμψαλμωδία καί ἡ ἀπό κοινοῦ ἀπαγγελία τῶν εὐχῶν, αὐτό μόνο χάβρα Ἰουδαίων, χασμωδία καί σούργελο θά προκαλέσει κατά τήν διάρκεια τῆς λατρείας.

Δέν ἒκαναν λάθος τόσοι ἃγιοι λειτουργοί πού πέρασαν τούς προηγουμένους αἰῶνες καί δέν ἂφηναν νά συμψάλλει ὁ λαός. Μήπως ἀκόμη οὐσιαστικότερη συμμετοχή θά ἦταν νά τελοῦν καί λαϊκοί τή Θεία Λειτουργία, ἀφοῦ ὃπως λέει ἡ εἰσήγηση, δέν πρέπει νά θεωρούμαστε μόνο ἐμεῖς οἱ κληρικοί ὡς μυημένοι στά τελούμενα; Τό παραπάνω ἐπιχείρημα τῆς εἰσηγήσεως ἀκούγεται ὡς ἒξυπνη αἰτία γιά νά πεῖ κάποιος πώς πρέπει καί ὁ λαός νά συμμετέχει δυναμικά, ἀλλά οὐσιαστικά εἶναι διακωμώδηση τῆς ἱερότητας τῆς λατρείας.

Πῶς εἶναι δυνατόν νά θεωροῦμε τούς ἑαυτούς μας ἐγωιστικῶς ὡς τούς ἀξιοτέρους τῶν συνανθρώπων μας, ὃταν ὃλοι οἱ ἃγιοι θεωροῦν τόν ἑαυτό τους ὡς ἀχρεῖο δοῦλο τοῦ Θεοῦ; Σαφῶς καί ἀναγνωρίζουμε τήν ἀναξιότητά μας, ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει τήν εἰσαγωγή ἀταξίας καί ἀναρχίας στό ἐκκλησίασμα. . Ἐν προκειμένῳ δέν θά πρέπει ὁ ἱερεύς ὡς αὐθεντία ἢ ὡς κατ’ ἐξοχήν μυημένος νά προτείνει ἡσυχία καί εὐπρέπεια στόν οἶκο τοῦ Θεοῦ. Ὃλα νά τά ἀφήσει «ἐλεύθερα».

Μήν ξεχνᾶμε πώς ἡ πιό δυναμική ἀγαπητική σχέση εἲτε μεταξύ ἀνθρώπων εἲτε μεταξύ ἀνθρώπου - Θεοῦ εἶναι κυρίως μυστική, καρδιακή. Ἑπομένως καί ἡ πιό δυναμική συμμετοχή εἶναι ὡς πρός τή ρίζα της μυστική καί καρδιακή. Αὐτή ἡ βάση ὃμως δέν εἶναι μονοφυσιτική, ἀλλά ἐκφράζεται θεανθρωπίνως, θεωρητικῶς καί πρακτικῶς. Πρόκειται γιά τήν ἀληθινή κοινωνία μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Ἐκδηλώνεται ἒτσι τό ὀντολογικό σωτηριολογικό ἐνδιαφέρον, ἡ ἒγνοια γιά τόν κάθε διπλανό μας, ὑπέρ τοῦ σύμπαντος κόσμου. Καί μάλιστα ὡς καί ὑπέρ τῶν κεκοιμημένων. Θά φέρω ἓνα κοσμικό παράδειγμα γιά νά γίνει κατανοητό πώς ὁ λαός δέν συμμετέχει ζωντανά ὃταν συμψάλλει ἢ ὃταν συνεύχεται ἐκφώνως μαζί μέ τόν ἱερέα. Στήν ἀρχαία τραγωδία μιλοῦν οἱ ἠθοποιοί. Συμμετέχει ὁ βουβός λαός στά δρώμενα ἢ ὂχι;

5^η παρατήρηση:

«ἐπιδιδόμαστε σ’ἓναν πληθωρισμό ἐκτάκτων ἀκολουθιῶν καί τελετῶν, ἐπειδή ὑποτίθεται ὃτι ἑλκύουν περισσότερο κόσμο;»

Στήν εἰσήγηση γίνεται λόγος γιά πληθωρισμό ἐκτάκτων ἀκολουθιῶν καί τελετῶν πού γίνονται γιά νά προσελκύουν τόν κόσμο (ὃταν μάλιστα τίς διαφημίζουμε καί ἀπό τό ραδιόφωνο). Διερωτῶμαι: ἀκόμη κι ἂν ὑποθέσουμε ὃτι ὁ λόγος εἶναι αὐτός, ποῦ εἶναι τό πρόβλημα; Δέν κοπιάζει ὁ ἱερέας θεάρεστα; Δέν «ψαρεύει» καί μ’αὐτόν τόν τρόπο; Ἐπειδή κάποιοι εἶναι ὂντως φιλακόλουθοι καί ζοῦν μέσα ἀπό τήν κάθε συχνή ἀκολουθία , τόν Χριστό σύν πᾶσι τοῖς ἁγίοις, μποροῦμε νά τούς κατηγορήσουμε ἢ νά τούς ἀπαγορεύσουμε νά λατρεύουν τόν Θεό ὃσο συχνά θέλουν; Οἱ ἲδιοι οἱ πιστοί πολλές φορές μᾶς προτρέπουν γιά περισσότερες ἀκολουθίες. Ἡ ἐπί τόσα χρόνια γνωστοποίηση ἀπό τό ραδιόφωνο τῶν διαφόρων ἀκολουθιῶν εἶναι τόσο ἀναγκαία, τή στιγμή πού ὁ κόσμος ψάχνει καί ψάχνεται γιά τή σωματική καί ψυχική ἰσορροπία του. Μήπως ἐμεῖς οἱ ἲδιοι οἱ ἱερεῖς βαρεθήκαμε τά ἲδια καί τά ἲδια καί θέλουμε νά ρίξουμε ἀλλοῦ τήν ραθυμία μας;

6^η παρατήρηση:

« στρέφουμε τούς πιστούς πρός μία μαγική ἀντίληψη τῶν πραγμάτων μέ διαρκεῖς μεταφορές λειψάνων, εἰκόνων καί ἀντιγράφων εἰκόνων…βάζουν πολλούς σέ προβληματισμό γιά τή σκοπιμότητά τους ; »

Ὃταν ἡ μεταφορά ἱερῶν χαριτόβρυτων λειψάνων ἢ εἰκόνων ἒχει ὡς κίνητρο τήν εὐλογία κλήρου καί λαοῦ, ποῦ εἶναι τό πρόβλημα; Λίγα θαύματα γίνονται; Ἀκόμη κι ἂν κάποιοι ἐκμεταλλεύονται τό γεγονός, πῶς εἲμαστε πρῶτ’ ἀπ’ ὃλα σίγουροι ὃτι γι’ αὐτό τό κάνουν, ἀλλά κι ἂν ἒτσι εἶναι, ὡστόσο ὁ πιστός καί ἂπιστος λαός δέχεται τήν ἂκτιστο χάρη τῶν ἱερῶν λειψάνων ἢ εἰκόνων. Ἢ δέν εἶναι ἒτσι; Ἐξάλλου ἂν στούς ἲδιους τούς ἁγίους δέν ἂρεσε ἡ συχνή μετακίνησή τους ἀπό τόν τόπο τους δέν θά τό ἀπεκάλυπταν τόσους αἰῶνες μέ κάποιον τρόπο; Ἢ μήπως εἶναι ἀνήμποροι νεκροί; Ὦ τῆς βλασφημίας!

7^η παρατήρηση:

«Τό περιεχόμενο τοῦ λόγου μας εἶναι ἡ μετάδοση τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος πού σώζει τόν ἂνθρωπο ἢ εἶναι ἐπαναλαμβανόμενες ἐντυπωσιακές ἱστορίες καί εὐσεβεῖς διηγήσεις γιά παλαιότερους ἢ σύγχρονους γέροντες πού ἁπλῶς κινοῦν τήν περιέργεια τῶν ἀνθρώπων; »

Ὃσον ἀφορᾶ στίς ἐπαναλαμβανόμενες ἐντυπωσιακές ἱστορίες καί τίς εὐσεβεῖς διηγήσεις γερόντων, πού, ἂν κατάλαβα καλά, εἰρωνικῶς ἀναφέρονται, γιατί νά μήν μποροῦμε καί μέσα ἀπ’ αὐτές νά μεταδίδουμε τό εὐαγγελικό μήνυμα; Καί μάλιστα θά εἶναι συμβατός ὁ τρόπος μέ αὐτό πού θέλει καί ἡ σύγχρονη παιδαγωγική· μέσα ἀπό τό βίωμα ἐντυπώνεται σταθερότερα ὁ λόγος. Μήπως πρέπει νά ἐξαφανίσουμε τή φιλοκαλία καί τούς λόγους τῶν γερόντων Παϊσίου, Πορφυρίου, Ἰακώβου, Ἐπιφανίου καί ὂχι μόνο;

Αὐτή ἡ παρανόηση φέρνει συνειρμικά καί μία δεύτερη ὃπως λέει στή συνέχεια ἡ εἰσήγηση: «Φροντίδα μας εἶναι νά δημιουργήσουμε «πνευματικά παιδιά» ἢ νά μορφώσουμε ἐλεύθερους καί ὑπεύθυνους ἀνθρώπους πού θά γνωρίζουν νά χειρίζονται μόνοι τους τίς καταστάσεις τῆς ζωῆς;»

Δέν θά πρέπει δηλαδή σύμφωνα μέ τήν εἰσήγηση νά συμβουλευόμαστε γέροντες γιά νά μή γίνουμε «πνευματικά παιδιά» ἀντί ἐλεύθεροι καί ὑπεύθυνοι ἂνθρωποι. Στή συνέχεια ὃμως τῆς εἰσηγήσεως, ἐν τῇ ρύμῃ τοῦ λόγου, γίνεται λόγος γιά πνευματικούς πατέρες πού τούς ἀφοροῦν διάφορα ἐρωτήματα. Ἀντίφαση τήν ὁποία σκοπίμως τήν παραβλέπω.

Κακά τά ψέμματα. Ὃλοι μας ὃταν βρεθοῦμε σέ δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς μας ψάχνουμε ἐλεύθερα, σοβαρά καί ὑπεύθυνα νά βροῦμε τόν ἁγιώτερο γέροντα γιά νά ἀκούσουμε καί νά ἐκτελέσουμε πιστά τά ὃσα θά μᾶς πεῖ. Στο ζόρι, ἀφήνουμε στήν ἂκρη ὃ,τι λέγαμε περί γερόντων καί ἀναζητᾶμε κατεπειγόντως φωτισμένο γέροντα νά μᾶς ξεμπλοκάρει ἀπό τό ἀδιέξοδο. Γιατί ξέρουμε κατά βάθος πώς τά λόγια του εἶναι θεόπνευστα.

Ἐπιπλέον μήν ξεχνοῦμε ὃτι ὃλοι μας γιά νά γίνουμε ἱερεῖς χρειάζεται καί ἡ ἒγγραφη συμμαρτυρία τοῦ πνευματικοῦ μας πατέρα πού συγκατατίθεται καί ἐγκρίνει τήν ἱερωσύνη μας. Τότε ἐμεῖς δέν ἐξυπακούεται ὃτι εἲμαστε πνευματικά του παιδιά;

Ἡ ἒννοια τῆς εὐλογίας γιά αὐτά πού πρόκειται νά κάνουμε εἶναι τεραστίας σημασίας. Ἡ ὑπακοή στόν πνευματικό οὐσιαστικά ἐκφράζει τήν ὑπακοή μας στόν Θεό. Δέν καταργεῖται ἡ δική μας προαίρεση καί ἐλευθερία. Ἁπλῶς θέλουμε στή ζωή μας νά τηροῦμε τό «γενηθήτω τό θέλημά σου» τῆς Κυριακῆς προσευχῆς ὣστε νά μποροῦμε τουλάχιστον νά ἀναπνέουμε. Ἐπειδή στήν εἰσήγηση δέν ἦταν ὁρατά τά σημεῖα πού γίνεται λόγος περί τῆς πνευματικῆς σχέσεως ἐξομολόγου καί ἐξομολογουμένου σημειώνουμε τά ἑξῆς: Τό πιό ἀντιπροσωπευτικό σημεῖο τῆς Καινῆς Διαθήκης στό ὁποῖο γίνεται λόγος γιά τήν ὑπακοή τοῦ ἲδιου τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ πρός τόν Πατέρα του-πρότυπο καί τῆς δικῆς μας ὑπακοῆς πρός τόν πνευματικό μας πατέρα- ἀλλά καί γιά τή βαθειά πνευματική σχέση τοῦ Υἱοῦ πρός τόν Πατέρα, πού ἔχει ἄμεσο ἀντίκτυπο σέ μᾶς, βρίσκεται στό κατά Ἰωάννη Εὐαγγέλιο, στό 14^ο κεφάλαιο. « Ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνός ἐσιν ὁ ἀγαπῶν με· ὁ δε ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπό τοῦ πατρός μου, καί ἐγώ ἀγαπήσω αὐτόν καί ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν….ἠκούσατε ὅτι ἐγώ εἶπον ὑμῖν, ὑπάγω καί ἔρχομαι πρός ὑμᾶς. εἰ ἠγαπᾶτε με, ἐχάρητε ἄν ὅτι εἶπον, πορεύομαι πρός τόν πατέρα· ὅτι ὁ πατήρ μου μείζων μού ἐστι·…ἀλλ’ ἵνα γνῷ ὁ κόσμος ὅτι ἀγαπῶ τόν πατέρα, καί καθώς ἐνετείλατό μοι ὁ πατήρ, οὕτω ποιῶ…» Ὁ Χριστός μάλιστα φθάνει στήν ἂχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ, ὑπακοή. Θυσία χωρίς ἀνταπόδοση. Δηλαδή ἡ ὑπακοή ἒχει πολλές ἐπεκτάσεις· σχετίζεται ἂμεσα καί μέ τήν ἑνότητα τῶν μελῶν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί μέ τή μεταξύ τους ἐν Χριστῷ ἀγάπη. Δέν ἒχει νά κάνει μέ τήν ἀρρωστημένη ἐξάρτηση. Ἡ πορεία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου πρός τόν Τριαδικό Θεό γίνεται μόνο διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἀλλά καί ὁ Ἀπ.Παῦλος συμβουλεύει τόν Τίτο «καταστήσῃς κατά πόλιν πρεσβυτέρους, ὡς ἐγώ σοι διεταξάμην», ὡς ἐπίσης «ἒλεγχε αὐτούς (τούς Κρῆτες) ἀποτόμως, ἳνα ὑγιαίνωσιν ἐν τῇ πίστει μή προσέχοντες Ἰουδαϊκοῖς μύθοις καί ἐντολαῖς ἀνθρώπων ἀποστρεφομένων τήν ἀλήθειαν».(Πρός Τίτον, α΄, 5,13-14). Καί στή συνέχεια παραδίδει πολλές συμβουλές περί τῆς συμπεριφορᾶς τῶν Χριστιανῶν. Τί ἂλλο εἶναι αὐτή ἡ σχέση, ἂν ὂχι κυρίως πνευματική;

Αὐτό φαίνεται καί πάλι ἀπ’τόν Ἀπ. Παῦλο ὃταν συμβουλεύει, μεταξύ πολλῶν ἂλλων προτροπῶν, τόν Τιμόθεο «κήρυξον τόν λόγον, ἐπίστηθι εὐκαίρως ἀκαίρως, ἒλεγξον, ἐπιτίμησον, παρακάλεσον, ἐν πάσῃ μακροθυμίᾳ καί διδαχῇ»( Β΄ Τιμόθ.δ΄, 2)

Καί σέ ἂλλο σημεῖο γίνεται ξεκάθαρη ἀναφορά στήν παραπάνω πνευματική σχέση. Λέει στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή «Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καί ὑπείκετε»(Ἑβρ.ιγ΄, 17).

Ἡ ἲδια ἡ κοινωνία ἐπιπροσθέτως μᾶς ἒχει ἀποδείξει τό μεγάλο ποσοστό ἀπογοητευμένων ἀνθρώπων μέ ὃλα τά συνακόλουθα, ἐπειδή στή ζωή τους ἐπέλεξαν δρόμους πού ἀργότερα κατάλαβαν πώς δέν τούς ταίριαζαν ἢ καί πού τούς ζημίωναν ψυχοσωματικῶς. Ἀκριβῶς γιατί χειρίσθηκαν μόνοι τους τίς καταστάσεις τῆς ζωῆς.

Ἡ ὑπακοή σέ πνευματικό, σύμφωνα μέ τόν Ἃγιο Σιλουανό βοηθᾶ στήν ἀποφυγή τῆς κενοδοξίας. «Ὁ ὑπάκουος ἀπέκοψε σέ ὃλα τό θέλημά του καί γι’αὐτό ὁ νοῦς του εἶναι ἐλεύθερος ἀπό κάθε μέριμνα καί προσεύχεται καθαρά. Ὁ νοῦς αὐτοῦ πού κάνει ὑπακοή κατέχεται μόνο ἀπό τόν Θεό καί τήν ἐντολή τοῦ γέροντα, ἐνῶ ὁ νοῦς τοῦ ἀνυπάκουου ἀπασχολεῖται μέ διάφορες ὑποθέσεις καί μέ τήν κατάκριση τοῦ γέροντα καί οὐδέποτε εἶναι καθαρός».(« Ὁ γέροντας Σιλουανός»,Ἀρχ/του Σωφρονίου, Ἱ.Μ.Τιμίου Προδρόμου, σελ.459)

Ποιούς ἐννοεῖ ἡ εἰσήγηση ὃταν λέει γιά «εἰδικούς» πού πρέπει νά ἐπιληφθοῦν τοῦ συγκεκριμένου θέματος; Μήπως νά ἀπευθυνθοῦμε σέ ψυχαναλυτές; Οἱ ἃγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας δέν εἶναι οἱ εἰδικότεροι;

8^η παρατήρηση:

Σέ ἂλλο σημεῖο τῆς εἰσηγήσεως γίνεται λόγος περί τῆς δυσκολίας διαλόγου μέ τούς πρωτοποριακούς τῶν διαφόρων τομέων. Γράφει ὁ εἰσηγητής: «Μᾶς ἒχει προβληματίσει τό γεγονός γιατί ἐνῶ ἒχουμε ἀνταπόκριση ἀπό ἀνθρώπους πληγωμένους ἀπό τή ζωή, δυσκολευόμαστε νά διαλεχθοῦμε μέ τήν ἑκάστοτε πρωτοπορία, στόν κοινωνικό, ἐπιστημονικό, ἰδεολογικό χῶρο; »

Μᾶς διαφεύγει ὃμως τό εὐαγγελικό «ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπό σοφῶν καί συνετῶν, καί ἀπεκάλυψας αὐτά νηπίοις». Δηλαδή δέν ἰσχύει πάντα ἡ ἐξ ὑποκειμένου δυσκολία ἀλλά καί ἡ ἐξ ἀντικειμένου. Οἱ πληγωμένοι πού διαλέγονται εἶναι οἱ ταπεινοί. Αὐτοί κυρίως ἀνταποκρίνονται. Μήπως πάλι ἐμεῖς ἒχουμε τό κόμπλεξ τῆς κατωτερότητας; Μήπως ἒχουμε ταυτίσει τό πρωτοποριακό μέ τό μοντέρνο καί ἑπομένως ἀγωνιζόμαστε ματαίως νά ἐκκοσμικευθοῦμε γιά νά προσεγγίσουμε τόν ἢδη καί ἑκουσίως ἀπροσέγγιστο; Εἶναι θέσφατο τῆς ἱστορίας νά ἁγιάζονται οἱ ταπεινωμένοι πληγωμένοι καί μετανοημένοι.

9^η παρατήρηση:

Στήν εἰσήγηση γίνεται λόγος γιά μιά πιό κατανοητή γλῶσσα τῆς λατρείας μας: «τό πρόβλημα τῆς γλώσσας δέν ἐπιτρέπει ἰδίως στούς νέους ἀνθρώπους νά προσεγγίσουν τή λατρεία τῆς Ἐκκλησίας».

Σάν ἀπάντηση, ἐκτός ἀπό τά λόγια τοῦ γέροντος Σωφρονίου (Σαχάρωφ) πού θά καταθέσουμε, ἀξίζει νά σημειωθεῖ ἡ καταπληκτική μελέτη πού ἒχει δημοσιεύσει ὁ κ.Φώτης Σχοινᾶς μέ τίτλο «Λειτουργική γλῶσσα», ἐκδ.Τῆνος, Ἀθήνα 2006. Γιά κάθε καλοπροαίρετο γίνεται κατανοητό τό νόημα τῆς ἢδη παραδεδομένης λειτουργικῆς γλώσσας. Λέει λοιπόν ὁ π.Σωφρόνιος: «…Ἡ λειτουργική γλῶσσα ἒχει σκοπό νά γεννήσει στό νοῦ καί στήν καρδιά τῶν προσευχομένων τήν αἲσθηση ἂλλου κόσμου, τοῦ ὑψίστου…Ἡ Λειτουργία ὡς τό κορυφαῖο μέσο ἀναφορᾶς τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό εἶναι φυσικό νά ἒχει ὡς ἐκφραστικό ὂργανο τήν κατά τό δυνατόν τελειοτέρα γλῶσσα….Διά τούς λόγους τούτους εἲμαστε κατηγορηματικῶς πεπεισμένοι ὃτι εἶναι ἀναγκαία ἡ χρήση τῆς παραδεδομένης λειτουργικῆς γλώσσας στίς ἐκκλησιαστικές ἀκολουθίες· οὐδόλως ὑπάρχει ἀνάγκη ἀντικαταστάσεως αὐτῆς ὑπό τῆς γλώσσης τῆς καθ’ἡμέραν ζωῆς, πρᾶγμα τό ὁποῖο ἀναπόφευκτα θά καταβιβάσει τό πνευματικό ἐπίπεδο καί θα προξενήσει ἀνυπολόγιστη ζημιά. Εἶναι ἂτοποι οἱ ἰσχυρισμοί περί τοῦ δῆθεν ἀκατανοήτου γιά πολλούς σύγχρονους ἀνθρώπους τῆς παλαιᾶς ἐκκλησιαστικῆς γλώσσας, μάλιστα δέ γιά ἀνθρώπους ἐγγραμμάτους καί πεπαιδευμένους….Διά τῆς ἐπικλήσεως τῶν Ὀνομάτων τοῦ Θεοῦ τελοῦνται τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, συμπεριλαμβανομένης καί τῆς μεταβολῆς τοῦ ἂρτου καί τοῦ οἲνου εἰς Σῶμα καί Αἷμα Κυρίου.Οἱ λόγοι τῆς Λειτουργίας,καί ἐν γένει τῶν προσευχῶν,δέν εἶναι μόνο ἀνθρώπινοι, ἀλλά καί Ἂνωθεν δεδομένοι».( Ἀρχ/του Σωφρονίου, «Ὀψόμεθα τόν Θεόν καθώς ἐστί», Ἱ.Μ.Τιμίου Προδρόμου, Ἒσσεξ Ἀγγλίας,1992,σελ.373-376).

Ἐκτός αὐτοῦ ὃμως καί ἃγιοι τῶν τελευταίων αἰώνων, ὃπως ὁ ἃγ.Νεκτάριος καί ὁ ἃγ.Νικόλαος ὁ Πλανᾶς δέν τόλμησαν νά ἀλλάξουν στό ἐλάχιστο τήν παραδεδομένη ἐκκλησιαστική γλῶσσα, παρά τό ὃτι ἡ διάλεκτος τῆς ἐποχῆς τους ἦταν διαφορετική. Θά τό τολμήσουμε ἀνεπαίσχυντα ἐμεῖς;

10^η παρατήρηση:

«Θέλουμε τόν κληρικό ἀπόκοσμο, μακρινό, «ἱερό»,καλόγερο; Ἢ θέλουμε ὁ λειτουργός τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας νά εἶναι ἐνταγμένος σ’αὐτήν τήν κοινότητα καί ἀποδεχόμενος τίς στοιχειώδεις κοινωνικές μεταβολές;»

Περί τῆς ἱερατικῆς ἐνδυμασίας πού κι’αὐτό ἀκόμη ἐνοχλεῖ κατά τήν εἰσήγηση, ἔχω νά ἀντιτάξω τά ἑξῆς: τόσοι χιλιάδες ἃγιοι ἐτίμησαν τό ράσο μέχρι καί στόν αἰώνα μας, ὃπως ὁ ἃγ.Λουκᾶς , ἀρχ/πος Συμφερουπόλεως καί Κριμαίας ὁ γιατρός, ὁ ὁποῖος δέν ἒβγαζε τό ράσο του οὒτε κι’ ὃταν χειρουργοῦσε οὒτε κι’ ὃταν τοῦ ἒλεγαν πώς γιά νά μιλήσει σέ ἰατρικά συνέδρια ἒπρεπε νά μήν ἒχει ράσο. Λέει ὁ ἐπίσκοπος Ἀθανάσιος Γιέβτιτς: «πρόβατο πού δέν ἀγαπᾶ τήν προβιά του δέν εἶναι καλό πρόβατο». Ἒλεγε καί ὁ γέροντας Παΐσιος «Παπᾶς ἀράσοτος, ἂρα ἂσωτος»( Γέροντος Παϊσίου, «Μέ πόνο καί ἀγάπη γιά τόν σύγχρονο ἂνθρωπο», Ἱ.Ἡσυχ. Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτή Θεσ/κης, σελ.315). Καί δέν χαριτολογοῦσε. Ἀλλά κυριολεκτοῦσε.

Ἐπίσης θέλω νά προσθέσω πώς σάν καθηγητής στό σχολεῖο, συνάδελφοι καί μαθητές δέν αἰσθάνονται καμμία ἀποκρουστικότητα γιά τό ράσο. Άντιθέτως καί τοῦ ἀποδίδουν σεβασμό καί τούς εἶναι οἰκεῖα ἀγαπητό.

Εἰδικά στίς μέρες μας, πού ἀντιεκκλησιαστικοί παράγοντες πολεμοῦν ἀκόμη καί τά σύμβολα τῆς πίστεώς μας, ὃπως τόν σταυρό καί τίς εἰκόνες, δέν θά πρέπει νά διαπράττουν τό ἲδιο ἀλλά μέ ἂλλο τρόπο καί οἱ ταπεινοί Λειτουργοί τοῦ Ὑψίστου.

Τό "κόψιμο" τῆς πτήσης πού μετέφερε τό ἅγιο Φῶς καί τά ἐπιχειρήματα!

᾿Οδυσσεύς τοῦ klision:Πρίν λίγες ἡμέρες διαβάσαμε ὅτι κάποιοι σκέπτονται νά "κόψουν" τήνἀεροπορική πτήση πού κάθε χρόνο μετέφερε τό ἅγιο Φῶς ἀπό τόν Πανάγιο Τάφο στά ῾Ιεροσόλυμα σέ κάθε γωνιά τῆς πατρίδας μας, γιά δῆθεν λόγους οἰκονομίας! Διαβάστε τί λέει τό ΠΟΝΤΙΚΙ γιά τίς περίφημες περικοπές δαπανῶν...῾Ο σχολιασμός δικός σας!

῾Η ἀξία τῆς ῾Ελληνικῆς γλώσσας ἀναγνωρίζεται ἀπό πολλές παγκόσμιες προσωπικότητες

Η γλώσσα μας είναι ο μεγάλος και ανεκτίμητος θησαυρός μας, είναι η ψυχή μας. Είναι η κληρονομιά που κουβαλάμε από τους προγόνους μας και οφείλουμε να τη προσφέρουμε στις νεότερες γενιές. Αν απαλλοτριωθούμε από τη γλώσσα μας, θα χάσουμε τη ψυχή μας, την ταυτότητά μας, όπως την χάνουν όσοι από του Έλληνες του εξωτερικού σταματούν να την μιλούν και εκβαρβαρίζονται, με την έννοια ότι χάνουν βαθμιαία την ελληνική ταυτότητα, την ελληνική ψυχή τους, γίνονται ένα με την ψυχή του λαού μέσα στον οποίο διαβιώνουν.
Για όλους αυτούς που από μια θέση ισχύος ασκούν πολεμική έναντι της ελληνικής μας γλώσσας για να διαβρώσουν δια παντός κάθε τι το ελληνικό, τους προσφέρουμε ως απάντηση, μερικά λόγια σημαντικών προσωπικοτήτων απ' όλα τα πέρατα της οικουμένης.

Α. Meillet: διάσημος γλωσσολόγος στο έργο του «Σύντομη ιστορία της Ελληνικής Γλώσσης» του, υποστηρίζει με σθένος την ανωτερότητα της Ελληνικής έναντι των άλλων γλωσσών.

Ζακ Λακαρριέρ: σπουδαίος Γάλλος συγγραφέας είχε δηλώσει «Στην Ελληνική υπάρχει ένας ίλιγγος λέξεων, διότι μόνο αυτή εξερεύνησε, κατέγραψε και ανέλυσε τις ενδότατες διαδικασίες της ομιλίας και της γλώσσης, όσο καμία άλλη γλώσσα.»

Βολταίρος: μεγάλος Γάλλος διαφωτιστής είχε πεί «Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών.»

Κάρολος Φωριέλ: Γάλλος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Σορβόνης είπε «Η Ελληνική έχει ομοιογένεια σαν την Γερμανική, είναι όμως πιο πλούσια από αυτήν. Έχει την σαφήνεια της Γαλλικής, έχει όμως μεγαλύτερη ακριβολογία. Είναι πιο ευλύγιστη από την Ιταλική και πολύ πιο αρμονική από την Ισπανική. Έχει δηλαδή ότι χρειάζεται για να θεωρηθεί η ωραιότερη γλώσσα της Ευρώπης.»

Μαριάννα Μακ Ντόναλντ: καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας και επικεφαλής του TLG δήλωσε «Η γνώση της Ελληνικής είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας.»

Έλεν Κέλλερ: Αμερικανίδα συγγραφέας είχε πει «Αν το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε η Ελληνική γλώσσα είναι το βιολί του ανθρώπινου στοχασμού.»

Ιωάννης Γκαίτε: Ο μεγαλύτερος ποιητής της Γερμανίας, 1749-1832 «Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική αντήχησε άστρο λαμπερό μέσα στη νύχτα.»

Γκαίτε: σε έναν διάλογο με τους μαθητές του:
-Δάσκαλε τι να διαβάσουμε για να γίνουμε σοφοί όπως εσύ;
-Τους Έλληνες κλασικούς.
-Και όταν τελειώσουμε τους Έλληνες κλασικούς τι να διαβάσουμε;
-Πάλι τους Έλληνες κλασικούς.

Μάρκος Τίλλιος Κικέρων: Ο επιφανέστερος άνδρας της αρχαίας Ρώμης, 106-43 π.Χ. «Εάν οι θεοί μιλούν, τότε σίγουρα χρησιμοποιούν τη γλώσσα των Ελλήνων.»

Χάμφρεϋ Κίττο: Άγγλος καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, 1968 «Είναι στη φύση της Ελληνικής γλώσσας να είναι καθαρή, ακριβής και περίπλοκη. Η ασάφεια και η έλλειψη άμεσης ενοράσεως που χαρακτηρίζει μερικές φορές τα Αγγλικά και τα Γερμανικά, είναι εντελώς ξένες προς την Ελληνική γλώσσα.»

Ιρίνα Κοβάλεβα: Ρωσίδα καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Λομονόσωφ, 1995 «Η Ελληνική γλώσσα είναι όμορφη σαν τον ουρανό με τα άστρα.»

R.H. Robins: Άγγλος γλωσσολόγος, καθηγητής στο πανεπιστήμιου του Λονδίνου «Φυσικά δεν είναι μόνο στη γλωσσολογία όπου οι Έλληνες υπήρξαν πρωτοπόροι για την Ευρώπη. Στο σύνολό της η πνευματική ζωή της Ευρώπης ανάγεται στο έργο των Ελλήνων στοχαστών. Ακόμα και σήμερα επιστρέφουμε αδιάκοπα στην Ελληνική κληρονομιά για να βρούμε ερεθίσματα και ενθάρρυνση.»
«Ο Ελληνικός θρίαμβος στον πνευματικό πολιτισμό είναι ότι έδωσε τόσα πολλά σε τόσους πολλούς τομείς [...]. Τα επιτεύγματά τους στον τομέα της γλωσσολογίας όπου ήταν εξαιρετικά δυνατοί, δηλαδή στην θεωρία της γραμματικής και στην γραμματική περιγραφή της γλώσσας, είναι τόσο ισχυρά, ώστε να αξίζει να μελετηθούν και να αντέχουν στην κριτική. Επίσης είναι τέτοια που να εμπνέουν την ευγνωμοσύνη και τον θαυμασμό μας.»

Φρειδερίκος Σαγκρέδο: Βάσκος καθηγητής γλωσσολογίας - Πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας της Βασκωνίας «Η Ελληνική γλώσσα είναι η καλύτερη κληρονομιά που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος για την ανέλιξη του εγκεφάλου του. Απέναντι στην Ελληνική όλες, και επιμένω όλες οι γλώσσες είναι ανεπαρκείς.»
«Η αρχαία Ελληνική γλώσσα πρέπει να γίνει η δεύτερη γλώσσα όλων των Ευρωπαίων, ειδικά των καλλιεργημένων ατόμων.»
«Η Ελληνική γλώσσα είναι από ουσία θεϊκή.»

Ερρίκος Σλήμαν: Διάσημος ερασιτέχνης αρχαιολόγος, 1822-1890 «Επιθυμούσα πάντα με πάθος να μάθω Ελληνικά. Δεν το είχα κάνει γιατί φοβόμουν πως η βαθειά γοητεία αυτής της υπέροχης γλώσσας θα με απορροφούσε τόσο πολύ που θα με απομάκρυνε από τις άλλες μου δραστηριότητες.» (Ο Σλήμαν μίλαγε άψογα 18 γλώσσες. Για 2 χρόνια δεν έκανε τίποτα άλλο από το το να μελετάει τα 2 έπη του Ομήρου)

Γεώργιος Μπερνάρ Σώ: Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας, 1856-1950 «Αν στη βιβλιοθήκη του σπιτιού σας δεν έχετε τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε μένετε σε ένα σπίτι δίχως φώς.»

Τζέιμς Τζόυς: Ιρλανδός συγγραφέας, 1882-1941 «Σχεδόν φοβάμαι να αγγίξω την Οδύσσεια, τόσο καταπιεστικά αφόρητη είναι η ομορφιά.»

Ίμπν Χαλντούν: Ο μεγαλύτερος Άραβας ιστορικός «Πού είναι η γραμματεία των Ασσυρίων, των Χαλδαίων, των Αιγυπτίων; Όλη η ανθρωπότητα έχει κληρονομήσει την γραμματεία των Ελλήνων μόνον.»

Will Durant: Αμερικανός ιστορικός και φιλόσοφος, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Columbia «Το αλφάβητόν μας προήλθε εξ Ελλάδος δια της Κύμης και της Ρώμης. Η Γλώσσα μας βρίθει Ελληνικών λέξεων. Η επιστήμη μας εσφυρηλάτησε μιάν διεθνή γλώσσα διά των Ελληνικών όρων. Η γραμματική μας και η ρητορική μας, ακόμα και η στίξης και η διαίρεσης είς παραγράφους... είναι Ελληνικές εφευρέσεις. Τα λογοτεχνικά μας είδη είναι Ελληνικα - το λυρικόν, η ωδή, το ειδύλλιον, το μυθιστόρημα, η πραγματεία, η προσφώνησις, η βιογραφία, η ιστορία και προ πάντων το όραμα. Και όλες σχεδόν αυτές οι λέξεις είναι Ελληνικές.»

Ζακλίν Ντε Ρομιγύ: Γαλλίδα Ακαδημαϊκός και συγγραφεύς «Η αρχαία Ελλάδα μας προσφέρει μια γλώσσα, για την οποία θα πω ότι είναι οικουμενική.»
«Όλος ο κόσμος πρέπει να μάθει Ελληνικά, επειδή η Ελληνική γλώσσα μας βοηθάει πρώτα από όλα να καταλάβουμε την δική μας γλώσσα.»

Μπρούνο Σνέλ: Διαπρεπής καθηγητής του Πανεπιστημίου του Αμβούργου «Η Ελληνική γλώσσα είναι το παρελθόν των Ευρωπαίων.»

Φρανγκίσκος Λιγκόρα: Ιταλός καθηγητής Πανεπιστημίου και Πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδημίας πρός διάδοσιν του πολιτισμού «Έλληνες να είστε περήφανοι που μιλάτε την Ελληνική γλώσσα ζωντανή και μητέρα όλων των άλλων γλωσσών. Μην την παραμελείτε, αφού αυτή είναι ένα από τα λίγα αγαθά που μας έχουν απομείνει και ταυτόχρονα το διαβατήριό σας για τον παγκόσμιο πολιτισμό.»

Ο. Βαντρούσκα: Καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης «Για έναν Ιάπωνα ή Τούρκο, όλες οι Ευρωπαϊκές γλώσσες δεν φαίνονται ως ξεχωριστές, αλλά ως διάλεκτοι μιας και της αυτής γλώσσας, της Ελληνικής.»

Peter Jones: Διδάκτωρ καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης ο οποίος συνέταξε μαθήματα αρχαίων Ελληνικών πρός το αναγνωστικό κοινό, για δημοσίευση στην εφημερίδα «Daily Telegraph» Οι Έλληνες της Αθήνας του 5ου και του 4ου αιώνος είχαν φθάσει την γλώσσα σε τέτοιο σημείο, ώστε με αυτήν να εξερευνούν ιδέες όπως η δημοκρατία και οι απαρχές του σύμπαντος, έννοιες όπως το θείο και το δίκαιο. Είναι μια θαυμάσια και εξαιρετική γλώσσα.»

Ντε Γρόοτ: Ολλανδός καθηγητής Ομηρικών κειμένων στο πανεπιστήμιο του Μοντρεάλ «Η Ελληνική γλώσσα έχει συνέχεια και σε μαθαίνει να είσαι αδέσποτος και να έχεις μια δόξα, δηλαδή μια γνώμη. Στην γλώσσα αυτή δεν υπάρχει ορθοδοξία. Έτσι ακόμη και αν το εκπαιδευτικό σύστημα θέλει ανθρώπους νομοταγείς, σε ένα καλούπι, το πνεύμα των αρχαίων κειμένων και η γλώσσα σε μαθαίνουν να είσαι αφεντικό.»

Gilbert Murray: Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης «Η Ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα. Συχνά διαπιστώνει κανείς ότι μια σκέψη μπορεί να διατυπωθεί με άνεση και χάρη στην Ελληνική, ενώ γίνεται δύσκολη και βαρειά στην Λατινική, Αγγλική, Γαλλική ή Γερμανική. Είναι η τελειότερη γλώσσα, επειδή εκφράζει τις σκέψεις τελειοτέρων ανθρώπων.»

Max Von Laye: Βραβείον Νόμπελ Φυσικής «Οφείλω χάριτας στην θεία πρόνοια, διότι ευδόκησε να διδαχθώ τα αρχαία Ελληνικά, που με βοήθησαν να διεισδύσω βαθύτερα στο νόημα των θετικών επιστημών.»

E. Norden: Μεγάλος Γερμανός φιλόλογος «Εκτός από την Κινεζική και την Ιαπωνική, όλες οι άλλες γλώσσες διαμορφώθηκαν κάτω από την επίδραση της Ελληνικής, από την οποία πήραν, εκτός από πλήθος λέξεων, τους κανόνες και την γραμματική.»

Martin Heidegger: Γερμανός φιλόσοφος, απο τους κυριότερους εκπροσώπους του υπαρξισμού του 20ου αιώνα «Η αρχαία Ελληνική γλώσσα ανήκει στα πρότυπα, μέσα από τα οποία προβάλλουν οι πνευματικές δυνάμεις της δημιουργικής μεγαλοφυΐας, διότι αναφορικά προς τις δυνατότητες που παρέχει στην σκέψη, είναι η πιο ισχυρή και συνάμα η πιο πνευματώδης από όλες τις γλώσσες του κόσμου.»

David Crystal: Άγγλος καθηγητής, συγγραφέας της εγκυκλοπαίδειας του Cambridge για την Αγγλική «Είναι εκπληκτικό να βλέπεις πόσο στηριζόμαστε ακόμη στην Ελληνική, για να μιλήσουμε για οντότητες και γεγονότα που βρίσκονται στην καρδιά της σύγχρονης ζωής.»

Μάικλ Βέντρις: Ο άνθρωπος που αποκρυπτογράφησε την Γραμμική γραφή Β «Η αρχαία Ελληνική Γλώσσα ήτο και είναι ανωτέρα όλων των παλαιοτέρων και νεοτέρων γλωσσών.»

Luis José Navarro: Αντιπρόεδρος στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Ευρωκλάσσικα» της Ε.Ε. «Η Ελληνική γλώσσα για μένα είναι σαν κοσμογονία. Δεν είναι απλώς μια γλώσσα...»

Juan Jose Puhana Arza: Βάσκος Ελληνιστής και πολιτικός «Οφείλουμε να διακηρύξουμε ότι δεν έχει υπάρξει στον κόσμο μια γλώσσα η οποία να δύναται να συγκριθεί με την κλασσική Ελληνική.»

D. Eichtal: Γάλλος συγγραφέας «Η Ελληνική γλώσσα είναι μια γλώσσα η οποία διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά, όλες τις προϋποθέσεις μιάς γλώσσης διεθνούς... εγγίζει αυτές τις ίδιες τις απαρχές του πολιτισμού... η οποία όχι μόνον δεν υπήρξε ξένη πρός ουδεμία από τις μεγάλες εκδηλώσεις του ανθρωπίνου πνεύματος, στην θρησκεία, στην πολιτική, στα γράμματα, στις τέχνες, στις επιστήμες, αλλά υπήρξε και το πρώτο εργαλείο, προς ανίχνευση όλων αυτών, τρόπον τινά η μήτρα... Γλώσσα λογική και συγχρόνως ευφωνική, ανάμεσα σε όλες τις άλλες...»

Theodore F. Brunner: Ιδρυτής του TLG και διευθυντής του μέχρι το 1997 «Σε όποιον απορεί γιατί ξοδεύτηκαν τόσα εκατομμύρια δολλάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής, απαντούμε: Μα πρόκειται για την γλώσσα των προγόνων μας και η επαφή με αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας.»

Ζακ Λάνγκ: Γάλλος Υπουργός Παιδείας «Θα ήθελα να δω να διδάσκονται τα Αρχαία Ελληνικά, με τον ίδιο ζήλο που επιδεικνύουμε εμείς, και στα Ελληνικά σχολεία.»

῾Ιστορική διάρκεια τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους- τοῦ Κωνσταντίνου Δεσποτόπουλου - Ακαδημαϊκοῦ - πρώην ὑπουργοῦ Παιδείας

Παλλάδιο ηθικό των Ελλήνων της γενεάς μου, η επί αιώνες πολλούς παρουσία του ελληνικού έθνους στην ιστορία της ανθρωπότητας, από τους προ Χριστού χρόνους έως την εποχή μας και με συμβολή μεγαλουργό κάποτε, αμφισβητείται και πάλι, από Ελληνες τώρα μάλιστα, και χαρακτηρίζεται έωλο θεώρημα, γέννημα του ελληνικού ρομαντισμού του ΙΘ΄ αιώνα είτε κατασκεύασμα ιδεολογικό της εκπαιδευτικής πολιτικής του νεοσύστατου κράτους.

Δεν κατονομάζω πρόσωπα, εφόσον αδυνατώ να τα επαινέσω. Δεν ανέχομαι όμως την οικτρή αυτή απάρνηση της ιστορικής αλήθειας, συνοδευμένη, άλλωστε, και από την αξίωση να εισαχθεί στα διδακτικά βιβλία της Ιστορίας.

Επικαλούμαι, λοιπόν, τα εξής προς τους διδασκάλους της Ιστορίας ή και προς το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο:

1. Ο φιλόσοφος Πλήθων, στον 15ο αιώνα, είχε ζητήσει, πριν από την Αλωση, ο τελευταίος αυτοκράτωρ της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, να ανακηρυχθεί Βασιλεύς των Ελλήνων, ώστε και να συμμορφωθεί προς την ιστορική τότε πραγματικότητα.

2. Ο πρώτος μετά την Αλωση Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, απευθυνόμενος στους μοναχούς της Πάτμου, τονίζει προς αυτούς ότι με την περίσωση των ευρισκομένων στη Μονή χειρογράφων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας συμβάλλουν στην επιβίωση του υπόδουλου Γένους.

3. Ο Ιανός Λάσκαρις και άλλοι Ελληνες λόγιοι στην Ιταλία, πολύ πριν από τον 19ο αιώνα, όχι μόνο διδάσκουν τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και με αμείωτο ζήλο επιδιώκουν να προκαλέσουν πολεμική επιχείρηση των Δυτικοευρωπαίων για την απελευθέρωση των συγχρόνων τους Ελλήνων.

4. Στον 17ο αιώνα, ο Ελληνας Επίσκοπος Βελιγραδίου έγραφε για τον σύγχρονό του φιλόσοφο Θεόφιλον Κορυδαλλέα ότι δεν υστερεί όχι μόνο των διάσημων τότε φιλοσόφων της Ιταλίας, αλλά και των ημετέρων φιλοσόφων της αρχαίας εποχής.

5. Ο μέγας ζωγράφος Θεοτοκόπουλος, στον 17ο αιώνα, ονομάζεται για τους Ευρωπαίους «Ελ Γκρέκο», ο Ελληνας με όσα ένδοξα υποβάλλει τότε η λέξη αυτή, ενώ και υπενθύμιζε την ύπαρξη του Γένους των Ελλήνων, μεγαλουργού άλλοτε και υπόδουλου τότε.

6. Αλλά και στον 18ο αιώνα, Ελληνες έμποροι και λόγιοι, που ζούσαν και δρούσαν στις ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα στη σημερινή Ρουμανία, διατηρούσαν ακμαίο το ελληνικό φρόνημά τους, μάλιστα ήκμαζαν τότε οι «Αδελφότητες» Ελλήνων στην Ιταλία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

7. Ο Διονύσιος Σολωμός, στον Υμνον εις την Ελευθερίαν, γραμμένον πριν να υπάρξει ακόμη ελληνικό ανεξάρτητο κράτος, όχι λοιπόν ως φερέφωνο της εκπαιδευτικής πολιτικής του, αναφέρεται σε «περασμένα μεγαλεία» και χαρακτηρίζει «σαν πρώτα αντρειωμένη» την ελευθερία, δηλαδή εμπνέεται από την ιστορική διάρκεια του ελληνικού έθνους.

8. Ο φιλελληνισμός, το υπέροχο αυτό κίνημα των ηθικά αισθαντικών Ευρωπαίων και Αμερικανών, εξηγείται μόνο από την πεποίθησή των ότι ένα μεγαλουργό στους αρχαίους χρόνους έθνος έχει εξεγερθεί για την απόσειση της επί αιώνες δουλείας του.

9. Εκφραστικότατο είναι και ό,τι διακήρυξε ο ραδιοσταθμός της Μόσχας τον Νοέμβριο του 1940: Οι Ελληνες στην Πίνδο έγραψαν νέον Μαραθώνα. Και ο ρωσικός φιλελληνισμός υπάρχει έντονος ήδη από τον δέκατο όγδοο αιώνα.

10. Δεν πρέπει να παραγνωρίζεται η συγκινητική αντοχή του ελληνικού φρονήματος συμπαγών ελληνικών πληθυσμών υπό εξουσία τουρκική επί αιώνες σε περιοχές των εσχατιών της Μικράς Ασίας και ιδιαίτερα του Πόντου, όπου η τοπική ελληνική γλώσσα διατήρησε χαρακτηριστικά στοιχεία της αρχαίας ελληνικής πολύ έκδηλα.

Η διαχρονική συνέχεια του ελληνικού έθνους, λοιπόν, είναι διάτορα μαρτυρημένη από την ιστορική πραγματικότητα και δεν είναι απλώς εφεύρημα του «ελληνικού ρομαντισμού του 19ου αιώνα», προς ιδεολογική στήριξη «εθνικών επεκτατισμών», όπως επιπόλαια γράφεται σε πρόσφατο δημοσίευμα. Στον 19ο αιώνα συζητήθηκε απλώς η «διαχρονική συνέχεια του ελληνικού έθνους» με αφορμή την αμφισβήτησή της από μη Ελληνες. Πριν δεν συζητούσαν γι’ αυτήν, καθώς δεν συζητεί κανείς για τα δεδομένα και αυτονόητα.

Οι πολέμιοι της ιστορικής αλήθειας για την αδιάκοπη επί αιώνες πολλούς ύπαρξη του ελληνικού έθνους δεν επιτρέπεται να συγχέουν τη λεγόμενη συχνά «προγονοπληξία» με τη νηφάλια επίγνωση από τους σημερινούς Ελληνες των αρχαιότατων εθνικών τίτλων τους, εμπνευστική μάλλον προς εθνική αξιοπρέπεια ή και υποκινητική σε προσπάθεια για ιστορική μεγαλουργία. Στους αρχαίους Ελληνες διάχυτη κατά Ηρόδοτον ήταν η πίστη ότι «απεκρίθη εκ παλαιτέρου του βαρβάρου έθνεος το ελληνικόν, εόν και δεξιώτερον και ηλιθίου ευηθείης απηλλαγμένον μάλλον». Η πίστη αυτή όμως δεν τους εμπόδισε να μεγαλουργήσουν.

Πηγή:http://christoskapoutsis.blogspot.com

῾Η στάση τοῦ Γέροντος Παϊσίου Περί τῶν Παλαιοημερολογιτῶν

᾿Οδυσσεύς τοῦ Klision: ῞Ενα ἀκανθῶδες θέμα πού γιά σχεδόν ἕνα αἰώνα ταλανίζει τήν ᾿Εκκλησία μας. ῎Ας δοῦμε τή θέση τοῦ Γέροντος Παϊσίου μέ ταπείνωση καί διάθεση διορθώσεως. Τούς ἀδελφούς μας τοῦ Παλαιοῦ ἡμερολογίου τούς ἀντιμετωπίζουμε μέ ἀγάπη καί κατανόηση. ῾Ο Θεός νά φωτίσει ὅλους ὥστε νά βρεθεῖ ἡ λύση καί νά ἐπέλθει ἡ ἑνότητα.

Οι παλαιοημερολογίτες κατα τον γέροντα Παίσιο

Ένα θέμα που απασχόλησε τον Γέροντα Παΐσιο, ήταν το θέμα του ημερολογίου. Πονούσε για το χωρισμό και προσευχόταν. Λυπόταν για τις παρατάξεις των παλαιοημερολογιτών που είναι ξεκομμένες σαν τα κλήματα από την Άμπελο, και δεν έχουν κοινωνία με τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία και τις κατά τόπους αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Μερικές τέτοιες ενορίες στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη ενώθηκαν καθ' υπόδειξή του με την Εκκλησία κρατώντας το παλαιό ημερολόγιο. Έλεγε, λοιπόν ο Γέροντας: «Καλό ήταν να μην υπήρχε αυτή η εορτολογική διαφορά, αλλά δεν είναι θέμα πίστεως». Στις ενστάσεις ότι το νέο ημερολόγιο το έκανε Πάπας, απαντούσε: «Το νέο ημερολόγιο το έκανε Πάπας και το παλιό ειδωλολάτρης», εννοώντας τον Ιούλιο Καίσαρα. Για να φανεί καλύτερα η τοποθέτηση του Γέροντα στο θέμα του ημερολογίου, παρατίθεται στη συνέχεια μια σχετική μαρτυρία: Ορθόδοξος Έλληνας με την οικογένειά του ζούσε χρόνια στην Αμερική. Είχε όμως σοβαρό πρόβλημα. Ο ίδιος ήταν ζηλωτής (παλαιοημερολογίτης), ενώ η γυναίκα και τα παιδιά του ήταν με το νέο ημερολόγιο. «Δεν μπορούσαμε να γιορτάσουμε μια γιορτή σαν οικογένεια μαζί», έλεγε. «Αυτοί είχαν Χριστούγεννα, εγώ του Αγίου Σπυρίδωνος. Εγώ Χριστούγεννα, αυτοί του Αϊ-Γιαννιού. Και αυτό ήταν το λιγότερο. Το χειρότερο ήταν το να ξέρεις, όπως μας δίδασκαν, ότι οι νεοημερολογίτες είναι αιρετικοί και θα κολασθούν. Μικρό πράγμα είναι να ακούς συνέχεια ότι η γυναίκα σου και τα παιδιά σου πρόδωσαν την πίστη τους, πήγαν με τον Πάπα, τα μυστήριά τους δεν έχουν χάρη, κ.ά.π. Ώρες συζητούσαμε με τη γυναίκα μου, αλλά άκρη δε βρίσκαμε. Για να πω την αλήθεια, κάτι δε μου άρεσε και στους παλαιοημερολογίτες. Ιδίως όταν έρχονταν κάποιοι δεσποτάδες και μας μιλούσαν. Δε μιλούσαν με αγάπη και με πόνο για τους πλανεμένους (όπως τους θεωρούσαν) νεοημερολογίτες. Αλλά θαρρείς πως είχαν ένα μίσος και χαίρονταν, όταν έλεγαν ότι θα κολασθούν. Ήταν πολύ φανατικοί. Όταν τελείωνε η ομιλία τους, ένιωθα μέσα μου μια ταραχή. Έχανα την ειρήνη μου. Όμως, ούτε σκέψη να φύγω από την παράδοσή μας. Πήγαινα να σκάσω. Σίγουρα θα πάθαινα κάτι από τη στενοχώρια. Σ' ένα ταξίδι μου στην Ελλάδα, είπα τον προβληματισμό μου στον ξάδερφό μου Γιάννη. Εκείνος μου μίλησε για κάποιον γέροντα Παΐσιο. Αποφασίσαμε να πάμε στο Άγιον Όρος, για να τον συναντήσω. Φθάσαμε στην «Παναγούδα». Ο Γέροντας μας κέρασε με γελαστό πρόσωπο και με έβαλε να καθήσω δίπλα του. Τα είχα χαμένα. Ένιωθα, όπως μου συμπεριφερόταν, σα να με γνώριζε από καιρό, σα να ήξερε τα πάντα για μένα. «Πώς τα πας με τ' αυτοκίνητα εκεί στην Αμερική;» Ήταν η πρώτη κουβέντα του. Σάστισα. Ξέχασα να αναφέρω πως η δουλειά μου ήταν στους χώρους σταθμεύσεως αυτοκινήτων, και φυσικά όλο με αυτοκίνητα ασχολούμουν. «Καλά τα πάω», ήταν το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω, κοιτώντας σα χαμένος το Γέροντα. «Πόσες Εκκλησίες έχετε εκεί που μένεις»; «Τέσσερις», απάντησα και δεύτερο κύμα έκπληξης με κατέλαβε. «Με το παλιό ή με το νέο»; Ήρθε ο τρίτος κεραυνός, που όμως, αντί να μεγαλώσει τη σαστιμάρα μου, κάπως με εξοικείωσε, με ...προσγείωσε, θα έλεγα, με το χάρισμα του Γέροντα. «Δυο με το παλιό και δυο με το νέο», του αποκρίθηκα. «Εσύ πού πας»; «Εγώ με το παλιό και η γυναίκα μου με το νέο», απάντησα. «Κοίτα. Να πας κι εσύ εκεί που πηγαίνει και η γυναίκα σου», μου είπε με μια αυθεντικότητα, και ετοιμαζόταν να μου δώσει εξηγήσεις. Αλλά για μένα το θέμα είχε τελειώσει. Δε χρειαζόμουν εξηγήσεις και επιχειρήματα. Κάτι το ανεξήγητο συνέβη μέσα μου, κάτι το θεϊκό. Ένα βάρος έφυγε και τινάχτηκε μακριά μου. Όλα τα επιχειρήματα και όλες οι απειλές και οι αφορισμοί για τους νεοημερολογίτες, που χρόνια άκουγα, εξανεμίστηκαν. Ένιωθα τη χάρη του Θεού που μέσω του Αγίου του δρούσε επάνω μου και με πλημμύριζε με μια ειρήνη που χρόνια αναζητούσα. Η κατάσταση που ζούσα θα εκδηλώθηκε στο πρόσωπό του... Εκείνο που θυμάμαι είναι ότι αυτό μάλλον έκανε τον Γέροντα να σταματήσει για λίγο. Αλλά έπειτα συνέχισε με μερικές εξηγήσεις. Ίσως για να τις λέω σε άλλους. Ίσως και για να τις χρησιμοποιήσω για τον εαυτό μου σε καιρό πειρασμού, όταν θα περνούσε εκείνη η ουράνια κατάσταση. «Και εμείς βέβαια εδώ στο Άγιον Όρος με το παλιό πάμε. Αλλά είναι άλλη περίπτωση. Είμαστε ενωμένοι με την Εκκλησία, με όλα τα Πατριαρχεία, και μ' αυτά που έχουν το νέο ημερολόγιο και μ' αυτά που έχουν το παλιό ημερολόγιο. Αναγνωρίζομε τα μυστήριά τους και αυτοί τα δικά μας. Οι ιερείς τους συλλειτουργούν με τους ιερείς μας. Ενώ αυτοί οι καημένοι ξεκόπηκαν. Οι περισσότεροι και ευλάβεια έχουν και ακρίβεια και αγωνιστικότητα και ζήλο Θεού. Μόνο που είναι αδιάκριτος, «ού κατ' επίγνωσιν». Άλλοι από απλότητα, άλλοι από αμάθεια, άλλοι από εγωισμό, παρασύρθηκαν. Θεώρησαν τις 13 μέρες θέμα δογματικό και όλους εμάς πλανεμένους, και έφυγαν από την Εκκλησία. Δεν έχουν κοινωνία ούτε με τα Πατριαρχεία και τις Εκκλησίες που πάνε με το νέο, αλλά ούτε και με τα Πατριαρχεία και τις Εκκλησίες που πάνε με το παλιό, γιατί δήθεν μολύνθηκαν από την επικοινωνία με τους νεοημερολογίτες. Και όχι μόνον αυτό. Και αυτοί οι λίγοι που έμειναν, έγιναν, δεν ξέρω και εγώ, πόσα κομμάτια. Και όλο και κομματιάζονται και αλληλοαναθεματίζονται και αλληλοαφορίζονται και αλληλοκαθαιρούνται. Δεν ξέρεις πόσο έχω πονέσει και πόσο έχω προσευχηθεί γι' αυτό το θέμα. Χρειάζεται να τους αγαπάμε και να τους πονάμε και όχι να τους κατακρίνουμε, και πιο πολύ να προσευχόμαστε γι' αυτούς να τους φωτίσει ο Θεός, και αν τύχει καμιά φορά και μας ζητήσει κανείς με καλή διάθεση βοήθεια, να λέμε καμιά κουβέντα». Πέρασαν πάνω από πέντε χρόνια από την κοίμηση του Γέροντα. Ο κ. Χ. ήλθε στην «Παναγούδα» να ευχαριστήσει τον Γέροντα, γιατί έκτοτε βρήκε την πνευματική, αλλά και την οικογενειακή του σωτηρία και με δάκρυα στα μάτια διηγήθηκε τα ανωτέρω. Με την αγάπη, την προσευχή και την διάκρισή του, γνώριζε πότε να μιλά, πώς να ενεργεί και να βοηθά αθόρυβα τη μητέρα Εκκλησία, αποφεύγοντας τα άκρα και θεραπεύοντας πληγές που ταλαιπωρούν το σώμα της Εκκλησίας και σκανδαλίζουν τους πιστούς.

Πηγή: http://agion-oros.net

Ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος, στό στόχαστρο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Πρωτοπρεσβυτέρου Ἰωάννου Φωτοπούλου

Μιά ἀήθης Οἰκουμενιστική ἐπίθεση στήν ἁγιότητα καί τά θεόπνευστα συγγράμματά του

(Ἡ ἐργασία αὐτή εἶχε ὡς ἀφορμή α) τό βιβλίο «Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος. Ὁ πνευματικός του κόσμος» (ἐκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ) τοῦ ἐπισκόπου Ἱλαρίωνος Ἀλφέγιεφ καί τήν τρίτομη ἔκδοση τῶν ψευδοϊσαακείων συγγραμμάτων ἀπό τήν Ἱ. Μονή Προφήτου Ἠλιού Θήρας μέ τόν τίτλο «Ἰσαάκ τοῦ Σύρου Ἀσκητικά. Μετάφραση ἀπό τά Συριακά». Μετά τήν ἐργασία ἀκολουθεῖ ἐπιστολή τοῦ συγγραφέως πρός τόν Καθηγούμενο τῆς Ἱ. Μονῆς Προφήτου Ἠλιού Θήρας σχετικά μέ τήν ἔκδοση τῶν κακοδόξων συγγραμμάτων τοῦ ψευδο-Ἰσαάκ).

Ι) Εἰσαγωγικά- Ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος

Ἡ πλήρης καί παντελής ἀπουσία τῆς ἀκτίστου Χάριτος στή Δύση καί ὁ συνακόλουθος ὀρθολογισμός τῶν θεολόγων της δημιούργησε ἕνα χάος, μιά σύγχυση στήν πίστη ὅλων τῶν «χριστιανῶν» τῆς Δύσεως. Πάρα πολλοί ἄνθρωποι ἐνδιαφερόμενοι σοβαρά γιά τήν πίστη καί τή χριστιανική ζωή μπολιάστηκαν μέ διαρκεῖς ἀμφιβολίες ἐν σχέσει πρός τό Εὐαγγέλιο, τήν ἀλήθεια καί τή γνησιότητά του, γιά τήν ὀρθή πίστη, γιά τή γνησιότητα τῶν πατερικῶν κειμένων ἀκόμη καί γιά τήν... ὕπαρξή κάποιων Ἁγίων!

Δυστυχῶς αὐτή ἡ φοβερή σύγχυση μεταφέρθηκε καί στόν ὀρθόδοξο χῶρο μέ βιβλία περιοδικά, ἐκπομπές, συνέδρια καί ἐπιτροπές δηλητηριάζουν μέ μικρές, προσεκτικές δόσεις τήν ὀρθόδοξη συνείδηση. Ἐνσπείρουν δισταγμό ὡς πρός τήν πλήρη καί ἀπόλυτη ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας καί χρησιμοποιοῦν ἕνα δῆθεν διάλογο μέ σκοπό τήν συμφιλίωση ὀρθοδοξίας καί πλάνης, ὀρθοδοξίας καί θρησκειῶν, συμφώνως πάντοτε μέ τά κελεύσματα τῆς Ν. Ἐποχῆς.

Στήν οἰκουμενιστική αὐτή πρωτοπορία βρίσκεται καί τό προσφάτως ἐκδοθέν ἀπό τίς Ἐκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ βιβλίο τοῦ Ρώσου ἐπισκόπου Βιέννης Ἱλαρίωνος Ἀλφέγιεφ, «Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος. Ὁ πνευματικός του κόσμος».

Πρίν μιλήσουμε γιά τό βιβλίο του Ἀλφέγιεφ πρέπει νά ποῦμε ποιός εἶναι ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος. Γεννήθηκε στήν Νινευΐ ἤ κατ’ ἄλλους κοντά στήν Ἔδεσσα τῆς Μεσοποταμίας. Ἔζησε τόν ΣΤ´ αἰῶνα. Ἐπειδή ὑπάρχει ἐπιστολή του πού τήν ἀπευθύνει στόν τότε νέο στήν ἡλικία Ἅγιο Συμεών τόν Θαυμαστορείτη (521-596μ.Χ.), γίνεται ἡ ὑπόθεση ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ «ἤκμαζεν» γύρω στά 530 μ.Χ. καί κατά πᾶσα πιθανότητα ἐκοιμήθη στό τέλος τοῦ ΣΤ´ αἰῶνος. Νέος ἔγινε μοναχός μαζί μέ τόν ἀδελφό του στή Μονή τοῦ Ἁγίου Ματθαίου καί ἀργότερα τόν κατέλαβε ὁ ἔρως τῆς ἡσυχίας καί ἀνεχώρησε στήν ἔρημο. Ὅταν ὁ ἀδελφός του ἔγινε ἡγούμενος στό μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ματθαίου τόν κάλεσε νά γυρίσει πίσω, ἀλλά ἐκεῖνος ἔχοντας τήν ἡσυχαστική ἐμπειρία ἀρνεῖται. Ἀργότερα ὅμως ὑπακούει σέ θεία ἀποκάλυψη καί δέχεται νά γίνει ἐπίσκοπος Νινευΐ. Ἀλλά γιά πολύ λίγο. Τήν ἴδια ἡμέρα πού χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος ἦλθαν στό ἐπισκοπεῖο δυό ἄνθρωποι γιά νά λύσουν μία διαφορά τους. Ὅταν ὁ Ἅγιος ἔθεσε σάν βάση γιά τή λύση τῶν προβλημάτων τους τό Εὐαγγέλιο, ὁ ἕνας ἐξ αὐτῶν ἀρνήθηκε. Τότε σκέφθηκε ὁ Ἅγιος: «Ἄν αὐτοί ἐδῶ δέν ὑπακούουν στά εὐαγγελικά προστάγματα τοῦ Κυρίου τότε τί ἦρθα ἐγώ νά κάμω ἐδῶ;» Ἐγκατέλειψε τόν ἐπισκοπικό θρόνο καί γύρισε στήν ἀγαπημένη του σκήτη, ὅπου ἔζησε μέχρι τό θάνατό του ἀγωνιζόμενος.

Ὅμως ἄν ὁ λεπτομερής βίος τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ δέν εἶναι γνωστός, ὁ Ἅγιος εἶναι πασίγνωστος ἀπό τούς ἀσκητικούς Λόγους του. Τόν 8ο ἤ τό ἀργότερο τόν 9ο αἰῶνα δύο μοναχοί τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα τῆς Παλαιστίνης ὁ Ἀβράμιος καί ὁ Πατρίκιος ἀνακαλύπτουν τόν οὐράνιο αὐτό θησαυρό τῶν Λόγων τοῦ Ἁγίου καί τούς μετέφρασαν ἀπό τά συριακά στήν ἀρχαία ἑλληνική. Ὁ θησαυρός αὐτός διαδόθηκε παντοῦ διά μεταφράσεων στήν ἀραβική, σλαβωνική καί λατινική γλῶσσα καί στή συνέχεια σέ ὅλες τίς εὐρωπαϊκές γλῶσσες.

Ἔτσι τά ἔργα τοῦ Ὁσίου Ἰσαάκ γίνονται ἐντρύφημα, τροφή πνευματική καί παρηγορία στούς ἡσυχαστές, τούς μοναχούς καί ὅλους τούς πιστούς. Ἀνεδείχθη οἰκουμενικός διδάσκαλος τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ἀλλά καί οἱ ἑτερόδοξοι μέ τίς μεταφράσεις στή γλῶσσα τους ἐθέλχθησαν ἀπό τή διδασκαλία του καί τόν μελετοῦν μέ δίψα.

Παρά ταῦτα μόνο τά τελευταῖα, σχετικῶς, χρόνια καθιερώνεται ἡ ἑορτή τῆς μνήμης του. Παλαιότερα στό Ἅγιο Ὄρος τόν τιμοῦσαν στίς 28 Ἰανουαρίου μαζί μέ τόν Ἅγιο Ἐφραίμ ἐνῷ τώρα τελευταῖα στίς 28 Σεπτεμβρίου. Ἀλλά μήπως αὐτή ἡ καθυστέρηση τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς μνήμης του, λυμαίνεται καθόλου τήν ἁγιότητα του καί τή δόξα του; Μήπως ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ δέν εἶναι Ἅγιος; Κατ’ ἀρχάς πρέπει νά ποῦμε ὅτι ὑπάρχουν πολλοί Ἅγιοι οἱ ὁποῖοι ἀναφερόμενοι ὡς Ἅγιοι σέ βιβλία Πατερικά δέν ἔχουν καθιερωμένη μνήμη ἤ ὅπως συμβαίνει μέ τόν Ἅγιο Ἰσαάκ τόν Σύρο, καθιερώθηκε ἡ μνήμη τους τά τελευταῖα χρόνια. Ἔτσι ματαίως θά ἀναζητήσει κάποιος ἡμέρα μνήμης γιά τόν Ὅσιο Θεόγνωστο τῆς Φιλοκαλίας ἐνῷ ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Διαδόχου Φωτικῆς, τοῦ Ἡσυχίου τοῦ πρεσβυτέρου, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Καρπαθίου, τοῦ συγγραφέως τῶν Παραμυθητικῶν κεφαλαίων πρός τούς ἐν Ἰνδίᾳ μοναχούς, τοῦ Ἁγίου Νικολάου τοῦ Καβάσιλα καί τοῦ Ἁγίου Συμεών Θεσσαλονίκης ἡ μνήμη καθιερώθηκε τά τελευταῖα χρόνια.

ΙΙ) Οἱ Ἅγιοι Πατέρες γιά τόν Ἀββᾶ Ἰσαάκ

Παρά ὅμως τήν ἔλλειψη ἡμερομηνίας μνήμης αὐτῶν τῶν Ἁγίων καί πολλῶν ἄλλων ἡ Ἐκκλησία δέχεται ὡς αὐθεντικό ἐν Χριστῷ, δηλαδή ὡς ἁγιοπνευματικό τό Βίο τους, τίς δέ διδαχές τους ὡς

Διαβάστε περισσότερα »

Αναρτήθηκε από byzantio στις 11:05 π.μ. 0 σχόλια

"Τό ἀρχαῖο ἦθος καί τό νεωτερίστικο πνεῦμα" -ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥ ΙΕΡΕΩΣ

Το αρχαίο ήθος και το νεωτερίστικο πνεύμα

Φωτογραφία:ὁ π. Παντελεήμων

᾿Οδυσσεύς τοῦ Klision:῞Ενα δροσερό καί ἐκ καρδίας κείμενο τοῦ π. Παντελεήμονος ἀπό τήν Κάλυμνο φιλοξενοῦμε σήμερα, ὁ προβληματισμός τοῦ ὁποίου μπορεῖ νά συμβάλει σ᾿ ἕνα γνήσιο διάλογο....῾Ο Θεός νά εἶναι μαζί σας καί νά σᾶς δίνει λόγο ἀληθείας! Χαιρετισμούς στήν ὡραία μας Κάλυμνο.

Ξεκίνησα να γράψω κάποιες συμπληρωματικές σκέψεις για το τρέχον θέμα της χρήσης μή λειτουργικής γλώσσας στην λατρεία, όμως οι λογισμοί με πήγαν αλλού, με πήγαν βαθύτερα.

Όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα, να ερμηνεύσουμε ένα φαινόμενο, συνήθως αναφερόμαστε στα γεγονότα και τις συνθήκες που τα δημιούργησαν,για να επιστρατεύσουμε αντίθετα επιχειρήματα με τους κανόνες της διαλεκτικής, όμως σπάνια ασχολούμεθα και αναφερόμαστε στη βαθιά ρίζα, στο πνεύμα της καινοτομίας.

Στην περίπτωση της γλωσσικής καινοτομίας και αυθαιρεσίας έχουμε να κάνουμε με ένα αλλόκοτο, αλλά όχι άγνωστο μας πνεύμα.Είναι το ίδιο το σύγχρονο πνεύμα που αναπνέουμε,το κλίμα που ζούμε,ένα καθεστώς που δύσκολα θα ξεριζώσουμε και θα απαρνηθούμε: η νέα εκκλησιαστική ατμόσφαιρα, το διαμορφωμένο στις μέρες μας εκκλησιαστικό ήθος, το παγιωμένο ως σύνηθες ιερατικό ύφος και οι νοοτροπίες τους.

Συνήθως ρίχνουμε τον "λίθο του αναθέματος" στους διεφθαρμένους ιερείς, στους "πουριτανούς ιεροκήρυκες",στις "προτεσταντικού τύπου οργανώσεις","στον αμαθή κλήρο και τον αποστάτη λαό", "στις δυτικόφερτες θεολογίες", στην "εκκλησιαστική διαφθορά" κτλ προκειμένου να εντοπίσουμε τον φταίχτη για την αλλοίωση και απεμπόληση της ορθόδοξης παράδοσης και του γνησίου χριστιανικού ανατολικού ήθους. Κι όμως οι καινοτομίες δεν έχουν μία και δύο μήτρες, μπορεί να φταίνε κάποια ή όλα παραπάνω,δεν είναι όμως ένας ο "δολοφόνος", συγκεκριμμένος ο φταίχτης, σεσημασμένος ο ένοχος με την ευκολία της δεδομένης προκατάληψης. Και εξηγούμαι...

Οι ιερείς παλιότερα "μυρίζανε λιβάνι και κερί". Μπαίνανε ελεύθερα στα σπίτια ενοριτών και παραστεκότανε στα προβλήματα τους , απρόσκλητοι. Διαβάζανε ακολουθίες και κάνανε τον κανόνα τους, αυτονόητα και καθηκόντως.Προβλήματα τους ήταν τα ενοριακά προβλήματα και σπουδή τους η διακονία του δίπλα,μεγαλώνοντας και ανατρέφοντας παράλληλα πολυμελείς οικογένειες και μάλιστα χριστιανικές και δακτυλοδεικτούμενες. Σπίτι τους είχαν την εκκλησία και για "πατερημά" τους τους ιερούς κανόνες και τα σοφιολογικά βιβλία. Χωρίς να ξέρουνε πολλα θεολογικά γράμματα, είχαν εγκολπωθεί όλο το ευαγγέλιο και τα υψηλότατα δόγματα και την ορθοδοξία την έκαναν ορθοπραξία σε κάθε εκδήλωση της ζωής τους. Από το στόμα τους δεν έλειπε ο ψαλμός και η συμβουλή, όχι με ψυχαναλυτικά κόλπα και συμβουλευτικά στερεότυπα, αλλά με λόγο απλό, ευαγγελικό και "άλατι ηρτυμένω". Από δίπλα τους ο άνθρωπος έφευγε ξαλαφρωμένος και κατανυγμένος και όχι προβληματισμένος,σκανδαλισμένος,κολακευμένος ή κατατρυχόμενος από τυψεις. Δεν χρησιμοποιούσαν εκφράσεις που αποπνέουν υποκειμενική αυτοδικαίωση και αντικειμενική μιζέρια όπως "φιλανθρωπική διακονία,φιλόπτωχον" κλπ αλλά το να θρέφουν φτωχούς το θεωρούσαν αυτονόητο και μάλιστα είχαν αρρωγό τον απλό λαό, που τους προλάβαινε στην ελεημοσύνη, γιατί ο δίπλα δεν ήταν ο "πτωχός και άτυχός" αλλά ο αδελφός και ο Χριστός. Δεν ξέρανε πολλά πολλά "κηρύγματα και μελέτες της αγίας γραφής", καίτοι την αγία γραφή την γνώριζαν απ'έξω, όχι μόνο στα λόγια και καμιά φορά ούτε στα λόγια, αλλά στις πράξεις,στις σκέψεις, στην νοοτροπία,στην αναπνοή, την καθημερινότητα. Όμοια και ο λαός δεν πολυσκοτίζοταν για τον "Λόγο" και τους "κύκλους", ούτε είχαν "γέροντες" και "ιεροκήρυκες" για βιοτικούς "ινστρούχτορες" και pop idols. Έψαχναν και εύρισκαν πνευματικό , όπου "ξαγορεύονταν τα κρίματα" τους και ετρέφονταν πνευματικά με τον "Αόρατο πόλεμο", τον ¨Θησαυρό Δαμασκηνού" την "Αμαρτωλών σωτηρία". Όλοι οι παπάδες ήταν άγιοι , ακόμα και οι πιο γραφικοί και αμαρτωλοί γιατί "κρατούσαν στα χέρια τους την θεία κοινωνία".Στην λειτουργία οι ιερείς, ψέλιζαν λέξεις πανάρχαιες και τις "καταλάβαιναν" ή τις καταλάβαιναν όλοι! Την γλώσσα την λειτουργική την μεταχειρίζοταν με ιερότητα και δεν τους ένοιαζε το κάλυμμα και το περίβλημα, όπως κανείς μαζί με τον γλυκό καρπό γεύεται και το φλούδι και στο σκληρό όστρακο κρύβεται το μαργαριτάρι. Τους ένοιαζε η γεύση και η λάμψη, γι'αυτό και σέβονταν ακόμα και το φλούδι και το όστρακο , αν και καμιά φορά ήταν σκληρό.

ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ'ΟΛΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΧΑΝΕ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ. Από την στιγμή που η ευχαριστία έγινε δευτερεύον ή κοινό θέμα σε μια λίστα πολλών ποιμαντικών "προτεραιοτήτων", αφ'ης στιγμής η θεία λειτουργία μετατοπίστηκε από το κέντρο της εκκλησιαστικής ζωής για να αντικατασταθεί με ηθικιστικά κηρύγματα,λέσχες μελέτης και κοινωνικές κοσμικές εκδηλώσεις έγινε κάτι το κοινό και "φτηνό". Ένα μέσα σ'όλα, ένα δευτερεύον θέμα. Και ένα δευτερεύον θέμα μπορεί βέβαια κάποιος "ευσεβής και φωτισμένος" κληρικός να το μεταχειριστεί "οπως θέλει" για το "καλό της κοινότητας". Εξ'ου και η χρήση λειτουργικών μεταφράσεων αλλα και βιασμού του κειμένου και του τυπικού με αυθαιρεσίες και υποκειμενισμούς ανθρώπων. Και μετά τρέχουν πανικόβλητοι και προβληματισμένοι οι ανώτατοι των ποιμένων να επιβάλουν λειτουργική αναγέννηση για να επανέλθουμε στο αρχαίο ύφος. Βάλτε στο κέντρο την λειτουργία,την ευχαριστία και όλα θα αποκατασταθούν,αγαπητοί πατέρες και θεολόγοι.

Με λίγα λόγια, είχαν δύο πράγματα οι παλιοί ποιμένες,οι λειτουργοί ποιμένες : την ταπείνωση και την αγάπη που γεννούσε την απλότητα, την ανεπιτήδευση, το ησυχαστικό και αγιοτικό κλίμα και πνεύμα. Δεν εποίμαιναν τον Χριστό, ούτε πήγαιναν την Εκκλησία όπου τους έλεγε η καρδιά τους. Μέσα στην άγνοια τους για τα πολλά-πολλά(αν και παλιότερα οι θεολογικά μορφωμένοι ιερείς,όσοι μορφωμένοι, ήταν όντως θεολογικά μορφωμένοι και όχι "επιχρισμένοι με γνώσεις"), καθοδηγούνταν από ένα Καθήκον. Όχι καθήκον προτεσταντικό,ευσεβιστικό,καθωσπρεπίστικο, αλλά φιλότιμο μυστικό,συναίσθηση ευθύνης,συναίσθηση ιερωσύνης. Είχαν το βίωμα και το ήθος. Είχαν ήθος ταπεινό και βίωμα φιλοκαλικό.

Σήμερα έχουμε ήθος νεωτεριστικό και βίωμα "εκκλησιαστικό" . Πονηρέψαμε και προοδέψαμε. Ζούμε με τα "σύμβολα", το θέλημα,την πιθανότητα,τον πειραματισμό,την αυτονόμηση,την αυτοδικαίωση,την φατρία,την σχολαστική θεολογία,τον μεγαλειώδη καθωσπρεπισμό, την πρωτοβουλία και την αβουλία,την υπόκριση,τον συντηρητισμό και τον μοντερνισμό. Είμαστε αυθαίρετα "άγιοι" και επιλεκτικά "αμαρτωλοί", προσχηματικά "άξιοι" και ... περιστασιακά "ανάξιοι". Το ένα "πνεύμα" και η μία πλάνη γεννά αλυσιδωτά την άλλη. Θέτουμε αυτόβουλα τον εαυτό μας σε βάθρο ή "εις κοπρίαν" ζητώντας από τον άλλο να μας θαυμάσει ή να μας λυπηθεί.Μπαίνουμε σε μια διαδικασία, σε έναν κρημνισμό που δεν βλέπουμε και μάλιστα νομίζουμε πώς ορθοδοξούμε.Είμαστε ευσεβείς και μορφωμένοι, τιμητές και εκτιμητές, φιλολογούντες και αγαπιστές και χιλιάδες άλλα και μόνο αγάπη και ταπείνωση , τα δύο μεγάλα και αυθεντικά συστατικά δεν έχουμε, δεν έχουμε την γνησιότητα γιατί άλλωστε όπως είπαμε παραπάνω: δεν ποιμαινόμαστε από τον Χριστό, δεν αφηνόμαστε στον Χριστό, δεν "είμαστε" Εκκλησία, αλλά ποιμαίνουμε και πηγαινοφέρνουμε τον Χριστό και την Εκκλησία όπου εμείς θέλουμε!

Πέμπτη, Ιανουάριος 28, 201Ο

Πηγή:ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥ ΙΕΡΕΩΣ
http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com