Στό μέλλον ἡ γραφή θά ἐξελιχθεῖ σέ μιά παλιομοδίτικη τέχνη

Η γραφή μπορεί να εξελιχθεί σε μία παλιομοδίτικη τέχνη στο μέλλον, καθώς τα πληκτρολόγια και οι ηλεκτρονικές συσκευές χρησιμοποιούνται ολοένα και περισσότερο για την γραπτή επικοινωνία, υποστηρίζει Δανός ερευνητής.

"Στο ορατό μέλλον δεν θα χρησιμοποιούμε καν πληκτρολόγια για να γράφουμε", υποστηρίζει ο Γιόχαν Πέτερ Παλουντάν, διευθυντής του Ινστιτούτου Σπουδών του Μέλλοντος της Κοπεγχάγης.
Σε δηλώσεις που δημοσιεύονται στην εφημερίδα "24Timer", ο Δανός ερευνητής αναφέρει ότι σύντομα θα υπάρχουν προγράμματα που θα αναγνωρίζουν τη φωνή και θα μετατρέπουν αυτομάτως τον προφορικό σε γραπτό λόγο. "Εξαρτάται από το πόσο γρήγορα θα εξελιχθεί η τεχνολογία, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κινούμαστε προς αυτή την κατεύθυνση", λέει ο Παλουντάν.
Επισημαίνει εξάλλου ότι αν και οι γραπτές σημειώσεις για πράγματα που θέλουμε να μην ξεχάσουμε θα εξακολουθήσουν να έχουν πρακτική αξία στην καθημερινή μας ζωή, σύντομα οι συσκευές που χρησιμοποιούν πληκτρολόγια θα είναι πιο κοινές από το στυλό και το χαρτί.
Ο καθηγητής Νιλς Έγκελουντ της Δανικής Σχολής Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο του Άαρχους, επισημαίνει επιπλέον ότι ήδη είναι αρκετά δύσκολο να...αποκρυπτογραφήσει γραπτά κείμενα φοιτητών από διάφορους διαγωνισμούς. "Τέτοιο θέμα δεν υπήρχε πριν από 25 χρόνια", λέει ο καθηγητής Έγκελουντ.
Αντίστοιχη εμπειρία περιγράφει ο καθηγητής γραφιστικής Χένρικ Μπίρκβιγκ, της Δανικής Σχολής Μέσων Ενημέρωσης και Δημοσιογραφίας. Ένα από τα θέματα που διδάσκει από το 1985 είναι η καλλιγραφία.

"Σήμερα πολλοί φοιτητές έχουν δυσκολία στο να ελέγξουν τις κινήσεις τους και κρατούν τις πένες με έναν αλλόκοτο τρόπο. Απλά γιατί δεν έχουν συνηθίσει να γράφουν καθημερινά", εξηγεί ο καθηγητής Μπίγκβιγκ, στην εφημερίδα 24time

ΔΙΑΡΚΗΣ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ:Οἱ Ἔχοντες νά στηρίξουν ὅσους ἔχουν ἀνάγκη

 Έκκληση στους έχοντες να φροντίσουν και να συμπαρασταθούν σε εκείνους που έχουν ανάγκη, σ΄ αυτή τη δύσκολη περίοδο της οικονομικής κρίσης, απευθύνει η Εκκλησία της Ελλάδας, σε εγκύκλιο η οποία θα διαβαστεί την ερχόμενη Κυριακή, 21 Μαρτίου, στους ναούς όλης της χώρας.
Επίσης, η Ιερά Σύνοδος κάνει λόγο για απληστία και επιρρίπτει ευθύνες και σε όσους διαχειρίζονται τα δημόσια πράγματα, αναφέροντας: "όταν δεν δίνουν σωστές κατευθύνσεις στον λαό αλλά τον προκαλούν ακόμη περισσότερο, όταν δεν διαχειρίζονται καλά τους εισπραττόμενους φόρους, οι οποίοι πρέπει να είναι ανταποδοτικοί, όταν δεν ομιλούν την αλήθεια, δεν σέβονται τους ανθρώπους που τους εμπιστεύθηκαν και δεν λαμβάνουν μέτρα με υψηλό αίσθημα δικαιοσύνης".
Και συνεχίζει πως "προσεύχεται στον Θεό, να δίνει στους πολιτικούς οι οποίοι χειρίζονται τα δημόσια πράγματα, ιδίως αυτήν την κρίσιμη περίοδο, δύναμη, έμπνευση, σύνεση, εφευρετικότητα, αγωνιστικότητα, όχι μόνον για να βρουν λύσεις και να αντιμετωπίσει η Πατρίδα μας την κρίση, αλλά και για να βελτιώσουν και να εκσυγχρονίσουν τους κοινωνικούς θεσμούς, όπως και να αντιμετωπίσουν με περισσότερη ευαισθησία και δικαιοσύνη τους ανθρώπους εκείνους που είναι αναγκασμένοι να σηκώνουν δυσβάσταχτα φορτία".
Η εγκύκλιος της ΔΙΣ καταλήγει: "Η Εκκλησία, που είναι ο μεγαλύτερος φιλανθρωπικός φορέας της Πατρίδας μας, με τα Ιδρύματα που λειτουργεί και την φιλανθρωπία που ασκεί, θα συνεχίσει, όσον είναι δυνατόν, να εργάζεται εντατικά για την ανακούφιση του λαού".
Πηγή:ert.gr

http://kapistri.blogspot.com/

Βασικά χαρακτηριστικά τῆς κυπριακῆς διαλέκτου

 ῾Η παροῦσα ἀνάρτηση ἀφιερώνεται στούς Κύπριους συμπατριῶτες μας. ῞Οπως βλέπουμε στό ἄρθρο πού ἀκολουθεῖ ἡ κυπριακή διάλεκτος διέσωσε (ὅπως καί ἡ ποντιακή) πάρα πολλούς ἀρχαϊκούς τύπους, κάτι πού δείχνει τήν ἀδιάκοπη διαδρομή τοῦ ἑλληνισμοῦ.

A.Φωνολογικά χαρακτηριστικά
1) Διατήρηση της προφοράς των διπλών συμφώνων (εκτός από το -ρρ-), αλλά και υστερογενής διπλασιασμός απλών συμφώνων, συνήθως σε ενδοφωνηεντική θέση και στο ληκτικό τέρμα -ννω των ρημάτων (λ.χ. άλ-λος, άμ-μος, βράσ-σω, αλ-λάσ-σω – σήμ-μερα, ποτ-τέ, πίν-νω, γκρεμ-μός) ή μεταξύ λέξεων (λ.χ. απ-πέξω, ταμ μάδκια «τα μάτια»).

Σημείωση: Η ανάπτυξη υστερογενών διπλών φαίνεται ότι έχει την αφετηρία της στην ελληνιστική εποχή, όταν ακόμη διετηρείτο η προφορά των διπλών συμφώνων στον ελληνόφωνο κόσμο (άποψη Seiler και Καραναστάση).

2) Διατήρηση του τελικού -ν των ονομάτων (κυρίως) και των ρημάτων τής μεσαιωνικής Ελληνικής (λ.χ. χαρτίν, τραπέζιν, βουνόν, αιτιατική θάλασ-σαν, ταμίαν, τέθκοιαν ημέραν, ρήματα (α)δονούσεν, τραυούμεν, έλαμνεν, εν νοδκιά «είναι ομίχλη [νοτιά]»), αλλά και ανάπτυξή του σε άλλες θέσεις, χωρίς ιστορική βάση (λ.χ. πρόγραμ-μαν, γ΄ πρόσ. εξέβην).

3) Αφομοίωση του ερρίνου με τους άηχους κλειστούς φθόγγους, με αποτέλεσμα τον σχηματισμό νέων διπλών συμφώνων (λ.χ. αθ-θός < ανθός, νύφ-φη < νύμφη, συχ-χωρώ < συγχωρώ, ακάθ-θα < ακάνθα). Το φαινόμενο λειτουργεί επίσης μεταξύ λέξεων (λ.χ. εδ δακ-κάν-νει «δεν δαγκώνει», εθ θέλω «δεν θέλω»). 4) Σίγηση των ενδοφωνηεντικών β, γ, δ (ηχηρών διαρκών) και κατόπιν συχνή συγχώνευση των φωνηέντων ή έκκρουση του ασθενεστέρου (λ.χ. φοούμαι «φοβούμαι», μαειρεύκω «μαγειρεύω», τριυρίζω, γάαρος < γάδαρος, ετσά < ετσιδά). 5) Εκτεταμένη ουράνωση και δασύς τσιτακισμός τού κ σε [tš], καθώς και προσθίωση του χ σε [š] προ των φωνηέντων /e, i/ (λ.χ. τšεφαλή, τšυώνιν «κυδώνι», χαρτšίν < χαλκείον, παšά <353> βd/βτ, γδ > γτ, ργ/ρχ > ρg/ρκ (λ.χ. αρκή < αρχή, αρκάντžελος < αρ-χάγγελος, κόβκω < κόβγω, γτύννω < (ε)γδύννω < εκδύω) και αφομοίωση ηχηρότητας των συμφωνικών συμπλεγμάτων χρ > γρ, φρ > βρ, φλ > βλ, θρ > δρ (λ.χ. Γριστούγεν-να, βρίσσω «σωπαίνω» < φρίττω, δρέφει «επουλώνει, γιαίνει» < θρέφει). 

 Β. Μορφοσυντακτικά χαρακτηριστικά 
1) Διατήρηση των ληκτικών επιθημάτων -ουσιν και -ασιν στο γ΄ πληθυντικό πρόσωπο του ενεστώτα και μέλλοντα (το -ουσιν) και του αορίστου (το -ασιν). Πρόκειται για αξιοσημείωτο αρχαϊσμό τής διαλέκτου (λ.χ. κλώθουσιν, φεύκουσιν, αναστενάξασιν, εχαθήκασιν). Ωστόσο, και τα επιθήματα -ουν και -αν της Νεοελληνικής Κοινής επιδίδουν με αυξανόμενο ρυθμό. 
2) Εκτεταμένη παρουσία τού ρηματικού παραγωγικού επιθήματος -ίσκω, είτε επειδή διατηρήθηκε από παλαιότερη φάση τής γλώσσας είτε από κατ’ αναλογίαν σχηματισμό με βάση το αοριστικό θέμα. Προσδίδει στο ρήμα εναρκτική ή θαμιστική σημασία (λ.χ. κριν-ίσκω, μειν-ίσκω, φαν-ίσκω «υφαίνω», ταντžυν-ίσκω < ταγγός). 
3) Διατήρηση αξιοσημείωτων αρχαϊσμών στον παρατατικό των πρώην συνηρημένων ρημάτων (λ.χ. θωρώ: εθώρουν, εθώρες, εθώρεν…) και παραμονή τού τόνου στην προπαραλήγουσα στη μέση φωνή των προπαροξύτονων ρημάτων (λ.χ. šαίρουμαι: εšαίρουμουν, εšαίρεσουν, εšαίρετουν…, ρέουμαι < ορέγομαι: ερέουμουν, ερέεσουν, ερέετουν…, αλλάσσουμαι: αλλάσσουμουν, αλλάσσεσουν, αλλάσσετουν…, βάλλουμαι: εβάλλουμουν, εβάλλεσουν, εβάλλετουν, έρκουμαι: έρκουμουν, έρκεσουν, έρκετουν…). 
4) Επίταξη του εγκλιτικού μετά το ρήμα, όπως συμβαίνει και με άλλα νησιωτικά ιδιώματα (λ.χ. έδοξέν μου «μου φάνηκε», λαχαίννει του, έωκέν μας «μας έδωσε», λαλεί του «του λέει»). 
5) Χρήση τού άρθρου τα ως αναφορικής αντωνυμίας με σημασία «αυτά που, τα οποία» (λ.χ. τα γρικώ στ’ αφθιά μου, θαρρώ ζυγώνουσί με «αυτά που ακούω στα αφτιά μου, θαρρώ πως με ζυγώνουν»). 
6) Χρήση τής εμφατικής άρνησης ’εν τžαι (<8217> θελ’ να > θεν’ να > εν να, για τον σχηματισμό τού διαρκούς και του στιγμιαίου μέλλοντα (λ.χ. εν να κλαίω – εν να κλάψω).

Κλίση τού ρήματος είμαι σε ενεστώτα και παρατατικό: (ενεστώτας) είμαι, εί-σαι, είναι / έναι / έν(ι), είμαστιν, είσαστιν, είναι / έναι / έν(ι), (παρατατικός) ήμουν, ήσουν, ήτουν / ήταν, ήμαστιν, ήσαστιν, ήτουν / ήταν).

Γ. Λεξιλογικά χαρακτηριστικά
Εξαιτίας των διαφόρων γλωσσικών στρωμάτων που ανά τους αιώνες συνδέθηκαν με το νησί τής Κύπρου, μπορούμε σήμερα να εντοπίσουμε τις ακόλουθες χαρακτηριστικές λεξιλογικές ομάδες, πέρα από το λεξιλόγιο που είναι κοινό κτήμα με τις υπόλοιπες διαλέκτους και με την Κοινή:

1) Αρχαϊσμοί: Αξιοσημείωτος είναι ο λεξιλογικός πλούτος που διασώζει στοιχεία από την αρχαία και ελληνιστική εποχή τής Ελληνικής. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ: άφτω «ανάβω» (< άπτω), φτείρα «ψείρα» (< αρχ. φθείρ, -ρός), šοίρος (< χοίρος), ποζέγνω (< αρχ. ἀποζεύγνυμι), δρόπης (< ελνστ. ὑδρόφις, -εως), καμμώ «κλείνω τα μάτια» (< αρχ. καμμύω), κίλλης «μικρόσωμος γάιδαρος» (λ. τής αρχ. Κυπριακής), ροθέσιν (< αρχ. ὁροθέσιον), ορτσούμαι «χορεύω» (< αρχ. ὀρχοῦμαι), ξαργκώ «μένω αδρανής» (< αρχ. ἐξαργῶ). 
2) Ιδιωματισμοί: Σε αυτούς περιλαμβάνονται λέξεις και φράσεις γνωστές στον ελληνόφωνο κορμό, οι οποίες όμως έχουν αποκτήσει εντελώς διακριτή σημασία και χρήση. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ: γέν-νημαν ήλιου «ανατολή», χαρτωμένος «αρραβωνιασμένος» (από το χαρτί τού προικοσυμφώνου), χαρκούμαι «νομίζω» (< θαρρούμαι), στρούθος «σπουργίτης», κούκ-κουρον «παξιμάδι» (υποκορ. τού ουσ. κόκκος), μιτά μου «μαζί μου». 
3) Παλαιά Γαλλικά δάνεια: Λέξεις τής παλαιάς Γαλλικής και των διαλέκτων της εισήλθαν μεταξύ τού 12ου και του 14ου αιώνα, καθιστώντας την Κυπριακή διάλεκτο μοναδική από αυτή την άποψη στον ελληνόφωνο κόσμο. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ: τσαέρα «καρέκλα» (< προβηγκ. chaira), τσαΐνα «αλυσίδα» (< προβηγκ. chaina), βλαντζίν «συκώτι» (< παλ. γαλλ. flanc), κουμανταρία «γλυκό κρασί τής Κύπρου» (< παλ. γαλλ. vin de commanderie «κρασί τού τάγματος Commanderie των Ιωαννιτών ιπποτών»), κουμουδκιάζω «ετοιμάζω ταφή νεκρού» (< προβηγκ. accoumoudar), κουφουρκιάζω «παρηγορώ» (< προβηγκ. coumfortar), μίζαρον «σάβανο» (< παλ. γαλλ. mise à mort). 
4) Τουρκικά δάνεια: Οι τουρκικές λέξεις είναι πολυάριθμες και απαντούν προσαρμοσμένες στα μορφολογικά σχήματα της διαλέκτου. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ: άσκοσ-σου «μπράβο» (< așk olsun), ζατ-τίν «έτσι κι αλλιώς» (< zatî), ζϊαφέτ-τιν «συμπόσιο» (< ziyafet), καΐšιν «παγίδα» (< kayıș), κκουšμάς «κουβέντα» (< konușma), μέσελα «δηλαδή;» (< mesele). 
5) Ιταλικά και Βενετικά δάνεια: Η περίοδος της Ενετοκρατίας άφησε αξιοσημείωτα ίχνη στη διάλεκτο. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ: βαντζάρω «προχωρώ» (< avanzare), γάρπος «καμάρι» (< garbo), ζόπ-πος «αδέξιος» (< zoppo), κάστϊον «βάσανο» (< castigo), κουρτέλ-λα «μαχαίρι» (< coltella), πιν-νιάδα «πήλινη χύτρα» (< pignada). 

6) Αγγλικά δάνεια: Οι αγγλικές λέξεις έχουν εισέλθει από την περίοδο της αγγλοκρατίας και διευρύνουν έκτοτε διαρκώς την παρουσία τους στο λεξιλόγιο της διαλέκτου, πράγμα που προωθείται από τη διαρκώς ενισχυόμενη επιρροή τού αγγλόφωνου κόσμου στη νήσο. Όσες έχουν προσαρμοστεί μορφολογικά υπέστησαν αξιοσημείωτη αλλοίωση. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ: φούρπ’ος «ποδόσφαιρο» (< football), σέντερ «αποστολέας (αλληλογραφίας)» (< sender), τšαρτšάρω «χρεώνω» (< charge), τρενάρω «εκπαιδεύω» (< train). Χαρακτηριστικός άγγλισμός είναι επίσης το ρ. απολογούμαι, που έχει αποκτήσει τη σημ. "ζητώ συγγνώμη" με επίδραση του ελληνογενούς αγγλ. apologise. 

 
Πηγή:http://i-diadromi.blogspot.com

Ἡ προσευχή τοῦ ταπεινοῦ Παπαντωνίου Ζαχαρίας

Κύριε, σάν ἦρθεν ἡ βραδιά, σοῦ λέω τήν προσευχή μου.

Ἄλλη ψυχή δέν ἔβλαψα στόν κόσμο ἀπ’ τή δική μου.

Ἐκεῖνοι πού μέ πλήγωσαν ἦταν ἀγαπημένοι.

Τήν πίκρα μου τή βάσταξα. Μοῦ δίνεις καί τήν ξένη.

Μ’ ἀπαρνήθηκαν οἱ χαρές. Δέν τίς γυρεύω πίσω.

Προσμένω τά χειρότερα. Εἶν’ ἁμαρτία νά ἐλπίσω.

Σάν εὐτυχία τήν ἀγαπῶ τῆς νύχτας τή φοβέρα.

Στήν πόρτα μου ἄλλος δέν χτυπᾶ κανείς ἀπ’ τόν ἀγέρα.

Δέν ἔχω δόξα. Εἶν’ ἥσυχα τά ἔργα πού ἔχω πράξει.

Ἄκουσα τή γλυκιά βροχή. Τή δύση ἔχω κοιτάξει.

Ἔδωκα στά παιδιά χαρές, σέ σκύλους λίγο χάδι.

Ζευγάδες καλησπέρισα πού γύριζαν τό βράδυ.

Τώρα δέν ἔχω τίποτα νά διώξω ἤ νά κρατήσω.

Δέν περιμένω ἀνταμοιβή. Πολύ 'ναι τέτοια ἐλπίδα.

Εὐδόκησε ν’ ἀφανιστῶ χωρίς νά ξαναζήσω...

Σ’ εὐχαριστῶ γιά τά βουνά καί γιά τούς κάμπους πού εἶδα.

Ἡ ψυχούλα Σολωµός Διονύσιος

Ὡσὰν γλυκόπνοο,

δροσάτο ἀεράκι

μέσα σὲ ἀνθότοπο,

κειὸ τὸ παιδάκι

τὴν ὕστερη ἔβγαλε

ἀναπνοή.



Καὶ ἡ ψυχούλα του,

εἰς τὸν ἀέρα

γλήγορα ἀνέβαινε

πρὸς τὸν αἰθέρα,

σὰν λιανοτρέμουλη

σπίθα μικρή.



Ὅλα τὴν ἔκραξαν,

ὅλα τ᾿ ἀστέρια,

κι ἐκείνη ἐξάπλωνε

δειλὴ τὰ χέρια,

γιατὶ δὲν ἤξευρε

σὲ ποῖο νὰ μπεῖ.



Ἀλλά, νά, τοὔδωσε

ἕνα ἀγγελάκι

τὸ φιλὶ ἀθάνατο

στὸ μαγουλάκι

ποὺ ἔξαφνα

ἔλαμψε σὰν τὴν αὐγή.

Ο πατήρ Ιάκωβος Τσαλίκης, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Δαβίδ Ευβοίας, όπως τον γνώρισα

Εισόδος στο ασκητήριο του Οσίου Δαβίδ

Διηγήσεις του Γέροντα.

Η ζωή και ο θάνατος του ανθρώπου εξαρτώνται από την σχέση του με τον Θεό. Ο Θεός είναι η ζωή, όποιος ζει κοντά του, ζει αιώνια, όποιος απομακρύνεται, πεθαίνει.Όλα τα γράμματα του Αλφαβήτου καταλήγουν στο Ω, έτσι και τα πάντα στον κόσμο -φιλοσοφία, επιστήμες, τέχνες- θα καταλήξουν στο Χριστό, ο οποίος υπήρχε πριν δημιουργηθεί ο κόσμος, υπάρχει σήμερα και θα υπάρχει μετά. (ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μή παρέλθωσιν).

Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης. Παρεκκλήσιο Παναγίας Παντάνασσας. Ιερό Βατοπαιδινό Μετόχιο Αγίου Νικολάου, Πόρτο Λάγος

Ο Γέροντας μέσα σε ωραίο ανθόκηπο.

Σ΄ ένα από τα πρώτα προσκυνήματά μας στη Μονή, ο Γέροντας μας διηγήθηκε το έξης περιστατικό-όραμα.

Κάποτε βρέθηκα, εν οράματι, μέσα σε ένα υπερβατικό-μεταφυσικό χώρο, σε μεγάλο ανθόκηπο, με πολλά και ωραία λουλούδια· ιδίως βιολέτες, με υπέροχα χρώματα: κόκκινα, κίτρινα, πράσινα, μπλέ κ.λπ.· αλλά όχι σαν τα δικά μας εδώ· ζωηρά και έντονα, τα όποια και θαύμαζα.

Σε μικρή απόσταση, απέναντι μου, στεκόταν όρθιος ένας επιβλητικός ρασοφόρος-Μοναχός, τον οποίον έβλεπα για πρώτη φορά και ο οποίος μοϋ είπε: «Προχώρησε πατέρα Ιάκωβε, μή φοβάσαι, έλα κοντά μου». Μα πώς να προχωρήσω Αδελφέ μου, πού ούτε δρόμο βλέπω, ούτε δρομάκι; Θα πατήσω τα λουλούδια, θα τα χαλάσω. «Μή φοβάσαι, έδώ δεν έχει ούτε δρόμους ούτε δρομάκια. Έλα κοντά μου όπως είσαι, ελεύθερα και τα λουλούδια δεν θα χαλάσουν, δεν θα πάθουν τίποτα». Εγώ προχώρησα διστακτικά, θαυμάζοντας το υπέροχο περιβάλλον.

Πιο μακρυά, σ΄ ένα πανέμορφο τοπίο, υπήρχαν αρκετά, αραιοκτισμένα, ωραία σπιτάκια, κατάλευκα, αλλά δεν είδα, ούτε έμαθα ποιοί μένουν στα σπιτάκια αυτά. Πάντως δεν ήταν ούτε έρημα, ούτε ακατοίκητα. Κάποιοι καλότυχοι έμεναν σ΄ αυτά, τους οποίους όμως, δεν κατόρθωσα να γνωρίσω.

Αυτά μας είπε χωρίς περαιτέρω διευκρινίσεις και επεξηγήσεις, αλλά χαρούμενος και με την απόλυτη βεβαιότητα, ότι υπάρχει και ένας άλλος κόσμος, διαφορετικός, πνευματικός, αλλά ασυγκρίτως καλύτερος και ωραιότερος από τούτον.

Το επόμενο κεφάλαιο το έχουμε ήδη έχει δημοσιεύσει στο Ιστολόγιό μας με τον τίτλο: Ο μακάριος Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης. Ο πιο ταπεινός άνθρωπος στην Ελλάδα αλλά…

Πηγή: Δημητρίου Αλεξ. Τζούμα, Πρωτοπρεσβυτέρου Αρεοπαγίτου ε.τ., Ο πατήρ Ιάκωβος Τσαλίκης, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Δαβίδ Ευβοίας, όπως τον γνώρισα, σελ. 43-48, έκδοσις β΄, Αθήναι 2008

12 Μαρτίου, 2010 — VatopaidiFriend

Νουθεσίες τοῦ πατρός Σεραφείμ τῆς Βιρίτσα

·  «Ο Κύριος έχει δύναμη να αναδείξει τους εργάτες αν εμείς θα Τον παρακαλάμε. Ας προσευχόμαστε και ας Τον ικετεύουμε  και τότε από τις πέτρες θα αναδείξει ο Κύριος τους εκλεκτούς του».

·  «Τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας πρέπει ν’ ανάψουμε κερί γι’ αυτούς που προσβάλαμε, που απατήσαμε, που κλέψαμε κάτι, που χρωστούσαμε και δεν ξεχρεώσαμε».

·  Όταν κάποιοι παραπονιούνταν στον Γέροντα ότι τους συκοφαντούν, εκείνος έλεγε· «Ας λένε οι άλλοι για μας άσχημα λόγια. Εμείς να προσπαθούμε να τα κάνουμε όλα καλά».

·  Ο Γέροντας έλεγε, ότι θα έλθει καιρός που κοντά σε κάθε πιστό θα είναι σαράντα άπιστοι και θα τον ικετεύουν να τους σώσει.

·  «Ο Κύριος μπορεί και χίλια χρόνια να περιμένει για να σωθεί έστω και ένας άνθρωπος για να αναπληρωθεί  ο αριθμός των αγγέλων που έπεσαν».

·  «Και στους πιο δύσκολους καιρούς θα μπορέσει εύκολα να σωθεί αυτός που  θα ασχοληθεί με επιμέλεια με την προσευχή του Ιησού, ανεβαίνοντας με την συχνή επίκληση του ονόματος του Υιού του Θεού στην αδιάλειπτη προσευχή».

·  Ο Γέροντας πολλές φορές έλεγε ότι πρέπει οπωσδήποτε ο χριστιανός να προσεύχεται για τους εχθρούς του. και πιο συγκεκριμένα έλεγε τα εξής· «Οπωσδήποτε να προσευχόμαστε για τους εχθρούς μας. Αν δεν προσευχόμαστε είναι σαν να ρίχνουμε πετρέλαιο στη φωτιά και η φλόγα γίνεται όλο και πιο μεγάλη… Πάντα να ευχαριστείς για όλα, ακόμα και για τις θλίψεις τον Κύριο και την Παναγία»…

·  «Θα έλθει καιρός που όχι οι διωγμοί αλλά τα χρήματα και α αγαθά αυτού του κόσμου θα απομακρύνουν τους  ανθρώπους από τον Θεό. Και θα χαθούν ψυχές πολύ περισσότερες από ότι τον καιρό των διωγμών. Από την μια θα χρυσώνουν τους τρούλους και θα βάζουν επάνω τους τους σταυρούς και από την άλλη παντού θα βασιλεύει κακία και ψεύδος. Η αληθινή Εκκλησία πάντα θα διώκεται. Αυτοί που θέλουν να σωθούν θα σώζονται με τις ασθένειες και τις θλίψεις. Ο τρόπος που θα γίνονται οι διωγμοί θα  είναι πολύ πονηρός και θα είναι  πολύ δύσκολο κανείς να προβλέψει τους διωγμούς. Φοβερός θα είναι αυτός ο καιρός, λυπάμαι αυτούς που θα ζούνε τότε».

·  Ο Γέροντας αγαπούσε πάρα πολύ την νεολαία. Τότε οι νέοι δεν πήγαιναν σχεδόν καθόλου στην εκκλησία και ο Γέροντας χαιρόταν πάρα πολύ, όταν αυτοί τον επισκέπτονταν. Ο πατήρ Σεραφείμ έλεγε ότι θα είναι πολύ μεγάλος ο ρόλος της νεολαίας στην μελλοντική αναβίωση της εκκλησιαστικής ζωής. Έλεγε επίσης ότι θα έλθει η εποχή που η διαφθορά και η ακολασία μεταξύ των νέων θα φτάσει   σε έσχατο σημείο. Παρθένοι νέοι σχεδόν δεν θα υπάρχουν. Θα βλέπουν την ατιμωρησία τους και θα νομίζουν ότι όλα τους είναι επιτρεπτά για να ικανοποιήσουν  τις επιθυμίες τους… Θα τους καλέσει, όμως, ο Θεός και θα καταλάβουν ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουν μια τέτοια ζωή και με διάφορους τρόπους θα οδηγηθούν στον Θεό. Σε πολλούς θα υπάρχει τάση προς την ασκητική ζωή. Αυτοί που παλιά ήταν αμαρτωλοί και οινοπότες θα γεμίσουν τις εκκλησίες και θα αισθανθούν μεγάλη δίψα για την πνευματική ζωή. Πολλοί θα γίνουν μοναχοί. Θ’ ανοίξουν τα μοναστήρια και οι εκκλησίες θα είναι γεμάτες πιστούς. Θα πάνε οι νέοι προσκύνημα στους αγίου τόπους. Ωραία θα είναι εκείνη η εποχή. Το ό,τι σήμερα αμαρτάνουν πολύ, θα τους οδηγήσει σε βαθειά μετάνοια. Όπως το κερί που πριν σβήσει λάμπει δυνατά και πετάει σπινθήρες και με το φως του φωτίζει το γύρω σκοτάδι, έτσι θα είναι και η ζωή της Εκκλησίας στην έσχατη εποχή. Και ο καιρός αυτός είναι κοντά…

·  Μετά το τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου ο Γέροντας σ’ ένα από τα πνευματικά του παιδιά  έλεγε· «Θα έλθει καιρός όταν από το ναό της Παναγίας του Καζάν στην Πετρούπολη και μέχρι την Λαύρα του αγίου Αλεξάνδρου θα γίνει λιτανεία. Εσύ θα την δεις». Εκείνη την εποχή ήταν δύσκολο να το πιστέψει κανείς και σήμερα αυτό έγινε πραγματικότητα. Οι ορθόδοξοι της Ρωσίας θυμούνται την περιφορά των τιμίων λειψάνων του αγίου Σεραφείμ του Σάροφ στους δρόμους της Αγίας Πετρούπολης από το ναό της Παναγίας του Καζάν στην Λαύρα του αγίου Αλεξάνδρου Νιέβκι…

 

***

 

Λίγες μέρες πριν αρχίσει ο πόλεμος μεταξύ Σοβιετική Ένωσής και Γερμανίας ο Γέροντας είπε σε μια γυναίκα, πνευματικό του παιδί:

-Την Παρασκευή να έλθεις οπωσδήποτε , γιατί την Κυριακή  θ’ αρχίσει  πόλεμος, και δεν θα ειδωθούμε πολύ καιρό.

Την Παρασκευή εκείνη δεν ήλθε και την Κυριακή, στις 22 Ιουνίου του 1941 άρχισε ο πόλεμος.

Στην αρχή του πολέμου, πολλοί κάτοικοι της Βυρίτσα επισκέπτονταν τον Γέροντα και τον ρωτούσαν αν πρέπει ν’ αφήσουν τα σπίτια τους και να φύγουν για  να σωθούν από τους Γερμανούς ή να μείνουν στην Βυρίτσα. Και ο Γέροντας τους απαντούσε με σιγουριά·

-Η Βυρίτσα θα σωθεί, ούτε ένα σπίτι  δεν θα καεί και ούτε ένας άνθρωπος δεν θα σκοτωθεί εδώ.

-Έτσι ακριβώς και έγινε. Το Σεπτέμβριο του 1941 οι Γερμανοί στρατιώτες μπήκαν στην Βυρίτσα αλλά δε έκαναν λεηλασίες και δεν σκότωσαν ούτε έναν κάτοικο της πόλης…

Οι Γερμανοί στρατιώτες όταν έμαθαν για τον πατέρα Σεραφείμ, για το προφητικό του χάρισμα, άρχισαν να τον επισκέπτονται και να τον ρωτάνε ποιο θα είναι το τέλος του πολέμου, θα νικήσει ή όχι ο Χίτλερ. Ο Γέροντας με ειλικρίνεια απαντούσε ότι δεν θα μπορέσει ο Χίτλερ να νικήσει την Ρωσία.

-Ποτέ δεν θα πάρετε το Λένινγκαντ. Είμαστε ορθόδοξος λαός, η πίστη τώρα διώκεται αλλά σε λίγο θα έλθει η ελευθερία.

Σ’ ένα από τους αξιωματικούς ο πατήρ Σεραφείμ είπε:

-Θα φτάσεις μέχρι την Πολωνία και εκεί θα βρεις το τέλος σου. Δεν θα γυρίσεις στο σπίτι.

Αργότερα, την δεκαετία του’ 70 ήλθε στην Βιρίτσα ένας Ρουμάνος που τον καιρό του δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου υπηρετούσε στο γερμανικό στρατό μαζί μ’ εκείνον τον αξιωματικό και είπε ότι έγινε ακριβώς έτσι όπως έλεγε ο πατήρ Σεραφείμ. Ο αξιωματικός εκείνος σκοτώθηκε κοντά στη Βαρσοβία.

Ο Γέροντας πάντα έλεγε, ότι οι Γερμανοί θα φύγουν:

-Είναι επισκέπτες και οι επισκέπτες δεν κάθονται, φεύγουν.

Κάποιος μετάδωσε αυτά τα λόγια στον στρατιωτικό διοικητή της πόλης και εκείνος έστειλε στο σπίτι του Γέροντα στρατιώτες να τον σκοτώσουν. Μόλις μπήκαν στο κελί του ο Γέροντας είπε:

-Να, ήλθαν οι φονιάδες! Ποιόν θέλετε να σκοτώσετε; Βλέπετε τον σταυρό και πάνω του τον Σωτήρα. Τον Χριστό θα πυροβολήσετε; Και λέγεστε χριστιανοί;

Τα είπε αυτά γερμανικά επειδή ήξερε την γερμανική γλώσσα, γιατί, όπως είπαμε, ταξίδευε παλιά στην Γερμανία για εμπορικές υποθέσεις. Και μετά πρόσθεσε, λέγοντας στον καθένα από τους στρατιώτες:

-Zwei Kinder, drei Kinder (δηλαδή ο ένας έχει δύο παιδιά, ο άλλος τρία). Και τελειώνοντας είπε:

-Πέστε στον διοικητή: ό,τι έσπειρες στην Ρωσία θα το θερίσεις στο σπίτι σου.

Οι αυτόπτες μάρτυρες αυτής της συζήτησης λένε ότι ο Γέροντας είπε προφητικά κάτι που αφορούσε προσωπικά τον διοικητή, γι’ αυτό εκείνος δεν τόλμησε να κάνει κακό στον Γέροντα.

 

***

 

Μια φορά επισκέφτηκε τον Γέροντα μια γυναίκα. Την είχαν ειδοποιήσει ότι ο γιος της κατατάσσεται μεταξύ των αγνοουμένων και δεν ήξερε πως να προσεύχεται γι’ αυτόν: είτε ως ζωντανό είτε ως πεθαμένο.

Ο Γέροντας της είπε:

-Πήγαινε αμέσως στο Νοβοροσίσκ, μη καθυστερείς γιατί μπορεί να μην προλάβεις.

Μόλις βγήκε από το σπίτι του Γέροντα πήγε στο σταθμό και πήρε το τρένο για το Νοβοροσίσκ. Και πρόλαβε  τον γιό της πριν τον θάψουν μαζί με τους άλλους σ’ έναν ομαδικό τάφο. Ο γιος της υπηρετούσε στο Πολεμικό Ναυτικό. Το πλοίο του βυθίστηκε παίρνοντας μαζί όλο το πλήρωμα. Η θάλασσα ξέβρασε το πτώμα του στη στεριά αλλά επειδή κανείς δεν μπόρεσε να τον αναγνωρίσει αποφάσισαν να τον θάψουν σ’ ένα ομαδικό τάφο. Και αυτή ακριβώς την ημέρα, όταν έφτασε η μητέρα του στο Νοβοροσίσκ, έπρεπε να γίνει η ταφή του…

Διαδίκτυο:http://www.oodegr.com/

Κι ἄν ἡ ὀρθογραφία ἦταν ἡ ταυτότητά μας; τῆς Κριστίν Μπαρόν

της Κριστίν Μπαρόν

Η Christine Baron είναι καθηγήτρια στη Σορβόννη

Et si l' orthographe était notre identité?

© Libération Μάρτιος 12 2010

             Η γλώσσα και μάλιστα η γραπτή, το πώς τη φροντίζουμε (ή την κακομεταχειριζόμαστε), ήταν δίχως άλλο ο μέγας απών του διαλόγου για την εθνική ταυτότητα. Αλλά πώς να μιλήσει κανείς σήμερα υπέρ της ορθογραφίας; Και μόνο η αναφορά σε αυτό το θέμα έχει έναν αέρα οπισθοδρομικότητας, που αποθαρρύνει τον αναγνώστη. «Ορθόν», «γραφείν»: να γράφεις «ορθά», σύμφωνα με τους κανόνες. Η ετυμολογία της λέξης αποκαλύπτει εξ αρχής την κανονιστική της ουσία.

            Ένα ανέκδοτο μπορεί να εικονογραφήσει τα στερεότυπα από τα οποία υποφέρει η ορθογραφία: ήμουν νεαρή εκπαιδευτικός όταν, εν έτει 1990, μου ανέθεσαν να διοργανώσω έναν ορθογραφικό διαγωνισμό. Βρέθηκα αμέσως αντιμέτωπη με ένα συνάδερφο, που χαρακτήριζε την ιδέα της ορθογραφίας «οπισθοδρομική», «παλιομοδίτικη», και, το κερασάκι στην τούρτα, υπογράμμισε ολοκληρώνοντας πως «αλλά εσείς οι γκόμενες μόνο για τέτοια είστε». Να λοιπόν που η δήθεν ελεύθερη και παραβατική αρρενωπότητα βρέθηκε αντιμέτωπη με την επιδέξια, συμβατική και υποταγμένη -ακόμα και στην πιο ηλίθια εξουσία- θηλυκότητα. Εξάλλου, είναι γνωστό πως η ορθογραφία είναι «η επιστήμη των ηλιθίων» ή κατ' άλλους ένα «σχολικό» πράγμα, φτιαγμένο για να ξεχωρίζει τους «καλούς» μαθητές (διάβαζε: τους κοινωνικά προνομιούχους), τους επιμελείς, που υπονοείται πως τους λείπει η φαντασία.

            Μία άλλη αφήγηση από την οποία, μπορούμε να αντλήσουμε ένα ανάλογο δίδαγμα, τη βρήκα σε ένα εγχειρίδιο καλής συμπεριφοράς της δεκαετίας του '60: ένας νεαρός εξομολογείται τον έρωτά του σε μια κοπέλα, γράφοντάς της «σας αγαπο πολι», πράγμα που γεμίζει ιλαρότητα την παραλήπτρια του μηνύματος. Το δίδαγμα είναι πως πρέπει να είμαστε ορθογράφοι «αν δε θέλομε να γελούν μαζί μας». Οπότε καταλήγουμε σε αδιέξοδο: η γνώση της ορθογραφίας είναι οπισθοδρομική, η άγνοιά της οδηγεί στη γελοιότητα.

            Ο Ρεϊμόν Κουενό (Raymond Queneau) υπήρξε αρχικά πολέμιος της ορθογραφίας. Πεπεισμένος, τη δεκαετία του '50 πως η ορθογραφία αποτύπωνε το αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ «ακαδημαϊκής» και «λαϊκής» γλώσσας, επιχειρηματολογεί υπέρ μιας «φωνητικής» ορθογραφίας, θεωρώντας πως η προσκόλληση στην ορθογραφία δεν είναι παρά μια συνωμοσία μυημένων, που επιχειρούν να υπερασπιστούν μια γνώση που έχουν υπεξαιρέσει αυθαίρετα. Λίγα χρόνια αργότερα διαπίστωσε το λάθος του. Όσον αφορά τη «λαϊκή ομιλία», αυτή εξαφανίστηκε, ισοπεδωμένη από την τηλεοπτική και ραδιοφωνική γλώσσα, που αντιγράφει το γραπτό λόγο και επέβαλε μια τυποποιημένη μορφή της γαλλικής γλώσσας. Εξάλλου, τι νόημα θα είχε η παρέμβαση στους ορθογραφικούς κανόνες, από τη στιγμή που αυτοί προσαρμόζονται από μόνοι τους στη χρήση, όπως υπογράμμιζε εδώ και λίγα χρόνια ο Φερνάντ Γκρεβίς (Fernand Grevisse), στην προσπάθειά του να δείξει πως η ορθογραφία συμβαδίζει με την εξέλιξη της γλώσσας;

            Αυτή η παρατήρηση μας δίνει την ευκαιρία να επανεξετάσουμε ορισμένα από τα στερεότυπα κατά της ορθογραφίας:

-           Με την κατάργηση της ορθογραφίας θα κερδίζαμε σε χρόνο και σαφήνεια.

-           Η ορθογραφία είναι αμελητέα σε καιρούς όπου η προφορική επικοινωνία επιβάλλεται        

            της γραπτής.

-           Το περιεχόμενο είναι το μόνο που μετράει, και ως προς αυτό η κατάργηση της ορθογραφίας δεν αλλάζει τίποτα.

            Κέρδος χρόνου; Ίσως για αυτόν που γράφει (π.χ. ένα SMS), αλλά ποιος υπολογίζει το χρόνο που χάνει ο αναγνώστης στην προσπάθειά του να αποκρυπτογραφήσει το ανορθόγραφο κείμενο, να αποκλείσει τις λανθασμένες ερμηνείες, να αποκαταστήσει τις ετυμολογικές και νοηματικές συνδέσεις;. Οι λέξεις δεν είναι μόνο φωνήματα, αλλά και διαφοροποιημένες γραμματικές δομές, που συνδέονται με τα νοήματα. Οι λέξεις εξαρτούν το είναι τους από το πώς γράφονται.

             Είναι η ορθογραφία κοινωνικά προσδιορισμένη; Όχι, αν και η ορθογραφία είναι αναμφισβήτητα καλύτερα εμπεδωμένη στο αριστοκρατικό Πασί σε σχέση με τα εργατικά προάστια. Η ορθογραφική δεξιότητα όμως διαπερνά κοινωνικές τάξεις και οικονομικά κριτήρια. Εξαρτάται κυρίως από την ποιότητα της αρχικής εκπαίδευσης, εξ ου και η ανάγκη για ομοιομορφία των προγραμμάτων διδασκαλίας.

             Όσο για την εξαφάνιση της γραπτής επικοινωνίας, την προφητεύουν από τη δεκαετία του '60. Εις μάτην: βιογραφικά, εκθέσεις και αναφορές, ηλεκτρονικά μηνύματα, σημειώματα... Ένα σωρό μορφές επικοινωνίας εξακολουθούν να είναι αποκλειστικά γραπτές.

            Τέλος, το νόημα εξαρτάται αναγκαστικά από την ορθογραφία, όπως αποκαλύπτουν αρκετά ανέκδοτα: η ορθογραφία είναι ο τελικός κριτής του νοήματος, και του ύφους της γλώσσας.

            Η απαξίωση της ορθογραφίας βασίζεται σε μια σοφιστεία. Δεν πρόκειται περί άρνησης των της εξουσίας των κανόνων, αλλά περί μιας ακόμα εκδήλωσης μιας γενικευμένης αδιαφορίας. Από τον «ήρωα» με όμικρον, έως τις απιθανότητες των διαφημίσεων, αυτή η αδιαφορία είναι πανταχού παρούσα.

            Κι όμως η ορθογραφία καλλιεργεί την προσήλωση στο κείμενο και ως τέτοια ενισχύει τη σκέψη. Δε λείπουν οι φιλοσοφικές παραδόσεις που τόνισαν την αναπόσπαστη σχέση μεταξύ της ορθογραφίας και της απαιτητικής και βαθυστόχαστης σκέψης. Όχι: αν καταργήσουμε την ορθογραφία δεν θα ξεφορτωθούμε μια ενοχλητική παλιατζούρα ή μια άχρηστη τυπολατρία, αλλά την ίδια τη σκέψη.

            Και μιας που στο δημόσιο λόγο γίνεται λόγος περί «ταυτότητας», με έναν τρόπο που η συλλογική υστερία ανταγωνίζεται την προχειρολογία, ας ακούσουμε τη έχει να μας πει ο Καλβίνο (Calvino) για τη σχέση μας με τη γλώσσα και την ταυτότητά μας, εθνική ή μη: «όλα μπορεί να αλλάξουν, αλλά όχι η γλώσσα της οποίας είμαστε φορείς, ή που -καλύτερα- είναι εκείνη φορέας μας, και μάλιστα με πολύ πιο αποκλειστικό και τελεσίδικο τρόπο από ότι υπήρξε ποτέ ακόμα κι αυτή η κοιλιά της μάνας μας».

πηγή: http://www.ppol.gr/cm/index.php?Datain=5897&LID=1

http://www.zoiforos.gr

Οἱ λεγόμενοι «ἀόρατοι ἐρημῖτες» τοῦ Άθωνα

 

Οι λεγόμενοι «αόρατοι ερημίτες» του Άθωνα

Οπωσδήποτε πολλοί εκ των αναγνωστών του παρόντος πονήματος θα έχουν ακούσει ή διαβάσει έστω και μια διήγηση για τους αόρατους Ερημίτες του Άθωνα. Άλλοι τους ονόμασαν «αόρατους ασκητές», άλλοι «γυμνούς ασκητές», άλλοι «μυστικούς γέροντες», άλλοι πάλι «αφανείς αναχωρητές». Πρόκειται για ομάδα ασκητών, οι οποίοι είναι εφτά, κατ' άλλους δώδεκα και κατ' άλλους δέκα, οι οποίοι διατρίβουν στις ερημικότερες περιοχές της αθωνικής ερήμου και είναι αόρατοι από τα μάτια των ανθρώπων. Εμφανίζονται μόνο σ' όποιον αυτοί θέλουν ως επί το πλείστον απλό και απονήρευτο μοναχό ή και σε ευσεβή και ευλαβή προσκυνητή που έχει καθαρό και χριστιανικό βίο. Εδώ πρέπει να μεταφέρω κάποια υποσημείωση ενός σύγχρονου συγγραφέα μοναχού (Από το βιβλίο του μοναχού Ιωσήφ Διονυσιάτου «Ο Γέρων Αρσένιος ο Σπηλαιώτης», 2002) περί των μυστηριωδών αυτών ασκητών που την βρήκα την πιο κατάλληλη σε περιεκτικότητα και περιγραφή και την πιο σύντομη για το θέμα αυτό : «Γυμνοί ασκητές : Κατά την μακραίωνη ιστορία του Αγίου Όρους υπάρχει η εξής παράδοσις. Μια ομάδα ασκητών τον αριθμόν επτά ( κατ' άλλους δώδεκα), ζουν με άκρα άσκηση, με μοναδικό έργο την αδιάλειπτη προσευχή υπέρ όλου του κόσμου. Έχουν λάβει ειδική χάρη από τον Κύριο να ζουν άοικοι και γυμνοί και να είναι αόρατοι από τους οφθαλμούς των ανθρώπων». Η φήμη των ασκητών αυτών, μάλλον η παράδοση αυτή διασώζεται τα τελευταία διακόσια χρόνια τουλάχιστον και μεταφέρεται από γενιά σε γενιά στον αγιορείτικο μοναχισμό και ιδίως τον ασκητισμό, και όχι μόνο αλλά και σε ολόκληρη την ορθοδοξία ...; Συζήτησα με πολλούς αγιορείτες Γέροντες, Σκητιώτες, Κοινοβιότες, Κελλιώτες, Ερημίτες για το θέμα αυτό, δηλαδή την ύπαρξη και σήμερα των αοράτων γυμνών ασκητών και βρήκα πολλούς να πιστεύουν ότι υπάρχουν και σήμερα τέτοιοι ερημίτες. Συνάντησα πράγματι απλούς και ενάρετους και αγωνιστές Μοναχούς και Γέροντες οι οποίο πιστεύουν τη παράδοση αυτή. Δηλαδή ότι υπάρχουν και σήμερα τέτοιοι αναχωρητές σε άβατα αθωνικά μέρη, που ζουν πρωτόγονα, απλά, λιτά και τρέφονται από το Θεό με θαυμαστό τρόπο. Μάλιστα ένας τέτοιος απλός Γέροντας μου διηγήθηκε ότι γνωρίζει μερικούς τέτοιους μυστικούς αναχωρητές οι οποίοι ζουν στη ψηλότερη και αγριότερη περιοχή από αυτόν και ότι τους οικονομεί η θεία Πρόνοια τα προς το ζωή αναγκαία με θαυμαστό και ιδιαίτερο τρόπο. Και ότι τις νύχτες αγρυπνούν προσευχόμενοι όρθιοι. Και για να μην νυστάξουν και πέσουν κάτω - μετά τις μεσονύκτιες ώρες που αποκάμνουν - στηρίζονται με σχοινιά δεμένοι από τις μασχάλες και που κρέμονται από δοκάρια. Και δεν θέλησε να μου πει ούτε τον τόπο που μένουν, ούτε τα περαιτέρω της θαυμαστής ασκητικής των πολιτείας. Υπάρχουν πάλι άλλοι μοναχοί που πιστεύουν ότι υπάρχει μέχρι σήμερα η ομάδα αυτή των εφτά ασκητών και αναπληρώνεται όταν πεθάνει κάποιος απ' αυτούς με άλλον ενάρετο από τους Αγιορείτες Μοναχούς, ο οποίος προσφεύγει κοντά τους με θαυμαστό τρόπο και γίνονται πάλι εφτά. Υπάρχει και παράδοση μάλιστα, που υποστηρίζει ότι αυτοί οι Εφτά ερημίτες (κατ' άλλους δώδεκα) θα επιτελέσουν την τελευταία Λειτουργία στη κορυφή του Άθωνα στο ναϊδριο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού. Και μετά θα έρθει η συντέλεια του κόσμου, δηλαδή η Δευτέρα Παρουσία. Αυτοί οι εφτά (ή δώδεκα) δεν θα γευθούν θάνατο, αλλά θα μεταμορφωθούν. Δηλαδή θα αλλάξουν μορφή και τα σώματά τους θα γίνουν άφθαρτα και αθάνατα όπως όλων των ευρισκομένων εν ζωή τότε ανθρώπων. Υπάρχουν βέβαια και μερικοί οι οποίοι θεωρούν την παράδοση αυτή των «αοράτων Ερημιτών» σαν θρύλο.

Πηγή: Οι αόρατοι ερημίτες του Άθωνα, Βλασίου μοναχού Αγιορείτου, Εκδόσεις ΤΕΡΤΙΟΣ, Σελίδες 18,19,21,22

http://agioritis.pblogs.gr

Γέροντας Παΐσιος:Θά πεινάσει ἡ ῾Ελλάδα,θά ποῦμε τό ψωμί ψωμάκι...

Η Προφητεία του Γέροντος Παϊσίου (1924-1994) για την Κωνσταντινούπολη

 

Ο Γέροντας Παΐσιος αποκαλύπτει στον Ανέστη Μαυροκέφαλο, τα γεγονότα που θα προηγηθούν της παράδοσης της Κωνσταντινούπολης στους Έλληνες, όπως επίσης και ορισμένα από εκείνα που θα ακολουθήσουν

Καθώς η καταγωγή μας είναι απ’ την Καππαδοκία και η μία γιαγιά μας κατάγεται απ’ το χωριό του Γέροντα, απ’ τα Φάρασα, ενώ η άλλη απ’ την Καισάρεια, έχουμε κοινές ρίζες με το Γέροντα, και επειδή εκείνα τα μέρη μας πονάνε ιδιαίτερα τώρα που είναι σε ξένα χέρια, ρωτούσα συνέχεια το Γέροντα για την Τουρκία, τι θα γίνει με τον Ελληνισμό και άλλα σχετικά.
Κάποτε, είχα πάει στο Γέροντα με ένα φίλο μου και εκεί συναντήσαμε μία παρέα από πέντε παιδιά. Τότε, ρώτησα το Γέροντα ποιές προέβλεπε να είναι οι εξελίξεις σχετικά με την Τουρκία. "Γέροντα", του λέω, "απ’ την Αλεξανδρούπολη είμαστε. Μήπως μας πιάσει η μπόρα κατά κει;" Μου απαντά: "Κοίταξε να δεις. Οι Τούρκοι δε θα μπουν στην Αλεξανδρούπολη. Θα κάνουν μόνο μία πρόκληση στην Ελλάδα, που θα έχει σχέση με την αιγιαλίτιδα ζώνη. Και εμάς θα μας πιάσει πείνα. Θα πεινάσει η Ελλάδα. Και επειδή θα κρατήσει αυτή η μπόρα κάποιο διάστημα, μήνες θα είναι, θα πούμε το ψωμί ψωμάκι".
Μετά ρωτάω: "Γέροντα, πώς θα καταλάβω εγώ ότι θα είμαστε κοντά στον πόλεμο;" "Όταν", λέει, “θα ακούσεις την τηλεόραση να γίνεται θέμα για τα μίλια, για την επέκταση των μιλίων (της αιγιαλίτιδας ζώνης) από 6 σε 12 μίλια, τότε από πίσω έρχεται ο πόλεμος. Ακολουθεί”. Λέω: "Και ποια κράτη θα συμμετέχουν;" "Κοίταξε, μετά την πρόκληση των Τούρκων, θα κατεβούν οι Ρώσοι στα Στενά. Όχι για να βοηθήσουν εμάς. Αυτοί θα έχουν άλλα συμφέροντα. Αλλά, χωρίς να το θέλουν, θα βοηθάνε εμάς. Τότε, οι Τούρκοι για να υπερασπισθούν τα Στενά, που είναι στρατηγικής σημασίας, θα συγκεντρώσουν εκεί και άλλα στρατεύματα. Παράλληλα δε, θα αποσύρουν δυνάμεις από καταληφθέντα εδάφη. Όμως, θα δουν τότε τα άλλα κράτη της Ευρώπης, συγκεκριμένα η Αγγλία, η Γαλλία, η Ιταλία και άλλα έξι-εφτά κράτη της ΕΟΚ, ότι η Ρωσία θα αρπάξει μέρη, οπότε θα πουν: "Δεν πάμε κι εμείς εκεί πέρα, μήπως πάρουμε κανένα κομμάτι;" Όλοι, όμως, θα κυνηγούν τη μερίδα του λέοντος. Έτσι, θα μπουν και οι Ευρωπαίοι στον πόλεμο".
Σ’ αυτό το σημείο ρωτάω: "Εμείς, τι θα κάνουμε; Ο ελληνικός στρατός θα πάρει μέρος σ’ αυτόν τον πόλεμο;" "Όχι" λέει. "Θα βγάλει η κυβέρνηση απόφαση να μη στείλει στρατό. Θα κρατήσει στρατό μόνο στα σύνορα. Και θα είναι μεγάλη ευλογία που δε θα πάρει μέρος. Γιατί, όποιος πάρει μέρος σ’ αυτόν τον πόλεμο, χάθηκε... Τότε, επειδή στην Ελλάδα ο κόσμος θα φοβηθεί, πολλοί θα στραφούν προς την Εκκλησία, προς τον Θεό, και θα μετανοήσουν. Γι’ αυτό, επειδή θα υπάρξει μετάνοια, δε θα πάθουμε κακό οι Έλληνες. Ο Θεός θα λυπηθεί την Ελλάδα, επειδή ο κόσμος θα στραφεί προς την Εκκλησία, προς το Μοναχισμό και θα αρχίσουν να προσεύχονται. Και θα Βαπτισθούν πολλοί Τούρκοι. Τότε, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος θα συμβάλει ως μεσάζοντας, να δοθεί η Πόλη στην Ελλάδα. Είναι ευλαβής, είναι καλός". "Γέροντα", τον ρωτάω μετά, "την Πόλη θα την δώσουν σ’ εμάς;" "Θα την δώσουν σε μας, όχι επειδή θα το θέλουν, αλλά επειδή αυτή η λύση θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ξένων. Τότε θα το καταλάβουν αυτό. Αυτά που σου λέω, μην τα πεις σε κανένα. Θα σε βγάλουν τρελλό. Γιατί δεν είναι ώριμες οι συγκυρίες ακόμα. Τότε θα το καταλάβεις". Αυτή η συζήτηση με το Γέροντα έγινε το 1991, όταν υπηρετούσα στο στρατό.
'Αλλη φορά, ο Γέροντας είπε: "Η διοίκηση της Πόλης, από μας, θα είναι και στρατιωτική και πολιτική". Γνώρισα και τρεις αξιωματικούς που είχαν πάει στο Γέροντα. Απ’ τους τρεις αξιωματικούς ο ένας έλεγε: "Μόνο σε μένα ο Γέροντας είπε πως θα είμαι διοικητής στρατιωτικού τμήματος στην Πόλη. Στους άλλους δεν ανέφερε τίποτε".
Κάποια άλλη παρέα είχε πάει στο Γέροντα. Ένας απ’ αυτούς σπούδαζε πολιτικός μηχανικός στο Πολυτεχνείο της Ξάνθης. Σε μια στιγμή, γυρίζει ο Γέροντας, τον δείχνει με το δάκτυλο - αυτός, σημειωτέον, πήγαινε στο Γέροντα για πρώτη φορά - και του λέει: "Εσύ, σαν πολιτικός μηχανικός, θα συμβάλεις στην ανοικοδόμηση της Πόλης, γιατί η Πόλη θα ανοικοδομηθεί απ’ την αρχή". Γύρισε και τον έδειξε με το δάκτυλο μπροστά σε όλους. Το παιδί, τότε, ήταν φοιτητής. Μετά, ο Γέροντας γυρίζει σε μένα και λέει: "Κι εσύ, Ανέστη, θα πας στην Πόλη. Κι εσείς οι δύο - έδειξε εμένα και τον φίλο μου - θα πάτε στην Πόλη, αλλά για άλλο σκοπό". Δε μου τον φανέρωσε το σκοπό. Μετά απ’ αυτό, μου μπήκε η επιθυμία να μάθω τουρκικά.
Μια άλλη φορά που είχα πάει στο κελλί του Γέροντα, έτυχε να είναι μέσα ένας πρώην μουσουλμάνος από τη Θράκη. Τον πιάνω και του λέω: "Εσύ πώς συνέβη και ήλθες εδώ, στο Γέροντα;" Σταύρο τον έλεγαν. "Άσε", λέει, "κάτσε να σου πω. Ο Γέροντας μας έκανε ένα πολύ μεγάλο θαύμα και πίστεψε όλη η οικογένειά μου. Μετά ήλθε στο χωριό και φρόντισε να Βαπτισθούμε".
Και σε άλλη επίσκεψή μας στην Παναγούδα, ήταν παρών και ο μουσουλμάνος που Βαφτίσθηκε, ο Σταύρος. Τότε, πάλι μας ανέφερε ο Γέροντας για τα γεγονότα, πώς θα εξελιχθούν με την Κωνσταντινούπολη. Και όταν έφθασε στο σημείο που θα πονέσει η Ελλάδα και είπε ότι, εμάς, θα μας αγγίξει η πείνα, λέει ο κύριος Σταύρος: "Γέροντα, να κρατήσω ένα σακκί αλεύρι για να μπορέσω ν’ αντιμετωπίσω εκείνη την περίοδο και να μην πεινάσουν τα παιδιά;" "Όχι", του λέει, "μην παίρνεις, γιατί ο γείτονάς σου θα έχει αλεύρι και θα σου δώσει"! Δηλαδή, προείδε ο Γέροντας ποιός θα βοηθήσει τον κύριο Σταύρο στην περίοδο της πείνας. Εκείνος φυσικά θα ζει σε χωριό. Τώρα, εμείς που ζούμε στις πόλεις, θα πούμε το ψωμί ψωμάκι. Γι’ αυτό, άλλη φορά, ο Γέροντας έλεγε: "Να έχετε ένα κτηματάκι και λίγο να το καλλιεργείτε. Κοντά σε σας, θα βοηθήσετε και κάποιον που δεν θα έχει".

Περιοδικό: "ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ"
Ενότητα: "ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ"
Τεύχος 48, Μάϊος-Ιούνιος 2006

Διαδίκτυο:http://sites.google.com

Επίκαιρη πρόταση βιβλίου Βίος και πολιτεία του αγ. Αλεξίου, του ανθρώπου του Θεού

Επίκαιρη πρόταση βιβλίου

Βίος και πολιτεία του αγ. Αλεξίου, του ανθρώπου του Θεού

(Σειρά «Άνθη Ευσεβείας», Εκδόσεις "ΤΗΝΟΣ")

Παρουσιάζεται για πρώτη φορά το πρωτότυπο ελληνικό κείμενο του Βίου, με νεοελληνική απόδοση, εμπλουτισμένη με στοιχεία του αρχαίου συριακού Βίου.

Mε την επιμέλεια των Πατέρων της I. Mονής Xρυσοποδαριτίσσης

Ι.Μ. Θεσσαλονίκης για την χορήγηση της Ιθαγένειας καί γιά τό θέμα τῶν παρελάσεων

Παρακάτω ακολουθεί και το Δελτίο Τύπου της Ι.Μ. Θεσσαλονίκης για την χορήγηση της Ιθαγένειας:

Με αυξημένη ανησυχία οι Έλληνες πολίτες πληροφορήθηκαν την κατ’ αρχήν υπερψήφιση του Νομοσχεδίου για την απόκτηση τής Ιθαγενείας από τους μετανάστες.
Συμμετέχομε όλοι σ’ αυτή την αγωνία και ιδιαίτερα οι Έλληνες των παραμεθορίων περιοχών από τη Θράκη, Μακεδονία, Ήπειρο έως και τα νησιά του Αιγαίου.
Το νομοθέτημα αυτό, που θα το εξετάση και στο σύνολό του, η Βουλή των Ελλήνων, έρχεται με ένα εύκολο τρόπο ως προς την υπερψήφισή του, σε μια συγκυρία που η Γαλλία επιχειρεί να ενισχύση την εθνική της αυτοσυνειδησία, η Γερμανία έχει ως υπ’ αριθμόν ένα (1) το πρόβλημα των ετεροθρήσκων αλλοδαπών πολιτών της, ηΟλλανδία ευρίσκεται σε πραγματικό συναγερμό για να διαφοροποιήση παλαιότερες αποφάσεις της έναντι των μεταναστών, και η Ιταλία θέτει όρια και περιορισμούς για την είσοδο μεταναστών στη χώρα αυτή.
Αντίθετα στην πατρίδα μας, οι αρμόδιοι κρατούντες, φαίνεται να βιάζονται προκειμένου να διευκολύνουν την χορήγηση Ιθαγενείας στους μετανάστες για ιδικούς τους λόγους, χωρίς όμως να υπολογίζουν τι πρόκειται να υποστούν οι νέες γενηές τών Ελλήνων μετά από λίγα χρόνια σαν αποτέλεσμα μιας εσφαλμένης πολιτικής γραμμής.
Απευθύνομε έκκληση, οι πνευματικοί ταγοί, έστω και την τελευταία στιγμή, η επεξεργασία του Νομοσχεδίου εν τω συνόλω να προβλέψη τις ασφαλιστικές δικλείδες με σκοπό να αποτραπή η αθρόα είσοδος παρανόμων μεταναστών, των οποίων πολλές φορές είναι άγνωστη και η πραγματική εθνικότητα, και το θρήσκευμα. Εάν η μικρή σε εδαφική έκταση πατρίδα μας, η Ελλάδα, δεχθή το πλήγμα αυτό της αποδόσεως τής Ιθαγενείας στα πλήθη των μεταναστών, τότε έχομε το δικαίωμα να επαναλάβωμε την παλαιά τραγική ομολογία τών Ελλήνων Χριστιανών της Κωνσταντινουπόλεως ότι «ΕΑΛΩ Η ΕΛΛΑΔΑ».
Σε ο,τι αφορά στην πληροφόρηση για την μείωση της εορτής τής 25ης Μαρτίου, ως προς την παρέλαση τών Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά και τον περιορισμό τής Εθνικής Εορτής στις πρεσβείες μας στο εξωτερικό, η ανταπόκριση τών Ελλήνων πολιτών συνοψίζεται σε ένα σύνθημα:
«Ψηλά τις σημαίες μας και τις καρδιές μας, για να κρατήσωμε την Ελλάδα μας,

αντάξια στην ιστορία της 

και στην εκπλήρωση της αποστολής της στον διεθνή ορίζοντα».

ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΟΙ «ΓΕΡΟΝΤΕΣ» (οἱ κληρικοὶ νὰ γίνουν στοργικοὶ πατέρες καὶ ὄχι ἀθεόφοβοι δυνάστες)Τοῦ Πρωτ/ρου Διονυσίου Τάτση

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Ψευδεπίγραφοι «Γέροντες»

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 12/3/2010

ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΟΙ «ΓΕΡΟΝΤΕΣ»
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
ΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ, ποὺ ἐφημερεύουν στὶς μεγάλες πόλεις πρέπει νὰ εἶναι ἰδιαίτερα προσεκτικοί, γιατὶ καλοῦνται νὰ ἀντιμετωπίσουν πολλοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἔχουν διάφορα προβλήματα καὶ νὰ ἐπουλώσουν πληγὲς σώματος καὶ ψυχῆς. Ἰδιαίτερα οἱ νεαροὶ ἄγαμοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἀνυπομονοῦν νὰ ἐπιβληθοῦν στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ ὡς ἐνάρετοι καὶ θεοφώτιστοι γέροντες. Ἡ ἀπειρία τους, τὸ κοσμικὸ φρόνημα, ἡ ἔπαρση καὶ ἡ “μοναχική” τους ἰδιότητα τοὺς ὁδηγοῦν σὲ ἐσφαλμένες ἐπιλογὲς καὶ ἀδιάκριτες ἀποφάσεις.....
Τὸ γεγονὸς δὲ ὅτι εἶναι καὶ προϊστάμενοι τῶν ναῶν ἐπιδεινώνει τὴν κατάστασή τους καὶ τοὺς καθιστᾶ πνευματικὰ ἐπικίνδυνους στὸ ποίμνιό τους καὶ κυρίως στοὺς νέους, ποὺ ἀνυποψίαστοι τοὺς πλησιάζουν.
Εἶναι πολλὰ τὰ προβλήματα, ποὺ δημιουργοῦνται καὶ ὄχι σπάνια καταλήγουν καὶ σὲ σκάνδαλα. Καὶ δὲν ἀναφέρομαι μόνο σὲ ἠθικῆς φύσεως σκάνδαλα. Πρέπει νὰ γίνει ἀπὸ ὅλους δεκτὸ ὅτι μόνο μὲ ταπεινοὺς καὶ ἀθόρυβους κληρικοὺς ἀναπτύσσεται τὸ ποιμαντικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ φιλόδοξοι κληρικοὶ δὲν προσφέρουν τίποτα τὸ οὐσιαστικό. Ζημιὰ κάνουν. Οὔτε τὰ περιποιημένα ράσα, οὔτε τὰ ἐπανωκαλύμμαυχα, οὔτε τὰ πολυτελῆ ἄμφια, οὔτε οἱ χρυσοὶ Σταυροὶ καὶ τὰ θορυβώδη κηρύγματα μποροῦν νὰ καλύψουν τὴν πνευματικὴ πτωχεία τους. Γρήγορα ἀποκαλύπτεται, μὲ ἄμεσο θλιβερὸ ἐπακόλουθο τὴν ἀπογοήτευση τῶν ἀνθρώπων.
Οἱ ἄπειροι αὐτοὶ κληρικοὶ δὲν μποροῦν νὰ ὑποφέρουν τὴ μοναξιά. Θέλουν πάντα κοντά τους ἀνθρώπους νὰ τοὺς ὑπηρετοῦν. Οὔτε τὰ ἄμφιά τους δὲν μεταφέρουν μόνοι τους. Κάποιο πνευματικοπαίδι πρέπει νὰ κρατάει τὸ βαλιτσάκι, κάποιο ἄλλο τὸ ἱεραποστολικὸ ὑλικό, κάποιο ἄλλο τὴν ὀμπρέλα ἢ τὸ διπλωμένο ράσο τους. Εἶναι οἱ Ἀρχιμανδρίτες μὲ τὰ ἄβουλα πνευματικοπαίδια τους. Καὶ ποῦ νά ᾽ξεραν οἱ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ ὅτι κάποιοι ἄλλοι κληρικοί, μὲ δεκάδες χρόνια στὴν ἱερωσύνη, δὲν ἔχουν οὔτε καὶ θέλουν ὑπηρέτες. Τὰ κάνουν ὅλα μόνοι τους. Στὸν Ἱερὸ Ναό τους δὲν ἔχουν νεωκόρο καὶ βοηθούς. Σὲ μερικὲς περιπτώσεις δὲν ἔχουν οὔτε ψάλτες. Καὶ παρόλες τὶς δυσκολίες αὐτές, λειτουργοῦν καὶ κηρύττουν, χωρὶς νὰ ἐπιβαρύνουν κανέναν.

Ἕνας ἁγιορείτης μοναχός, ἀναφερόμενος στὴν ἐπίμονη ἀναζήτηση τοῦ πιστοῦ λαοῦ νὰ συναντήσει ἐνάρετους γέροντες καὶ να τοὺς ἐμπιστευθεῖ τὰ προβλήματά του, τονίζει ὅτι δημιουργεῖται συχνὰ ἕνα σοβαρὸ καὶ δυσεπίλυτο πρόβλημα. Γράφει: «Κάποιοι ἀνώριμοι, φιλόδοξοι, ἄπειροι, ἄγευστοι τελείως βασικῶν πνευματικῶν καταστάσεων κληρικοὶ ἐμφανίζονται ὡς γέροντες, ἱκανοποιώντας ἔτσι ἐπιθυμίες, πάθη καὶ φαντασίες. Τὸ φαινόμενο εἶναι ἀξιοπρόσεκτο καὶ ἀξιοδάκρυτο. Νέοι, ποὺ δὲν ἔκαναν ποτὲ ὑπακοή, νὰ ζητοῦν ἀπόλυτη ὑπακοὴ ἀπὸ τὰ πνευματοπαίδια τους. Οἱ ἴδιοι νὰ ζοῦν μία ρηχὴ πνευματικὴ ζωὴ καὶ νὰ ἐπιβάλουν κανόνες ἀδύνατους γι᾽ ἀρχάριους. Νὰ εἶναι ὑπεράγαν αὐστηροὶ στοὺς ἄλλους καὶ ἰδιαίτερα ἐπιεικεῖς στοὺς ἑαυτούς τους. Νὰ θέλουν νὰ κάνουν τὶς ἐνορίες μοναστήρια καὶ νὰ ὑποχρεώνουν τοὺς ἀκολούθους τους σ᾽ ἕνα βαρὺ τυπικό, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ θαυμάζονται ὡς παραδοσιακοὶ καὶ αὐστηροί. Νὰ δημιουργοῦν φανατικούς, δεσμευμένους, ἀνελεύθερους ὀπαδούς. Νὰ ταλαιπωροῦν τελικὰ ψυχὲς καὶ νὰ τὶς καθυστεροῦν ἀπὸ τὴν πραγματικὴ πνευματική τους ἀνάβαση, καθυστερώντας στὴν ἐνασχόληση περιττῶν καὶ κουραστικῶν λεπτομερειῶν. (Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου, Χριστὸς χριστιανοὺς χαρὰ χαρίζει, Ἐκδόσεις ΤΗΝΟΣ 2008, σελ. 42).

Εἶναι καιρὸς νὰ περιοριστεῖ αὐτὸ τὸ φαινόμενο καὶ οἱ κληρικοὶ νὰ γίνουν στοργικοὶ πατέρες καὶ ὄχι ἀθεόφοβοι δυνάστες.

Πηγή:http://thriskeftika.blogspot.com