| Θανάσιμη πεθερά Καταστροφική μπορεί να αποβεί για το ζευγάρι η σχέση του Έλληνα γιου με τη μητέρα του | ||
| Το ειδύλλιο χάνεται όταν στη μέση μπαίνει η πεθερά | ||
| ||
Ενδεικτικό της σχέσης που έχουν οι Έλληνες με τις μητέρες τους είναι πως -σύμφωνα με την έρευνα- ένας στους τέσσερις άνδρες (24%) βασίζεται πολύ στη γνώμη της μητέρας του, όταν πρόκειται να πάρει συγκεκριμένες αποφάσεις, ενώ τουλάχιστον ένας στους δέκα φροντίζει να ενημερώνει αναλυτικά τη μητέρα του για όλες του τις δραστηριότητες. Τα συχνότερα παράπονα που έχουν οι νύφες από τις πεθερές τους είναι ότι συχνά (24%) παρεμβαίνουν στον τρόπο, με τον οποίο ανατρέφονται τα εγγόνια, τηλεφωνούν συστηματικά, σε αρκετές περιπτώσεις (17%) πάνω από δύο φορές την ημέρα και είναι ιδιαίτερα επικριτικές σχετικά με τον τρόπο που η νύφη κάνει τις δουλειές του σπιτιού, μαγειρεύει κ.λπ. Αποτέλεσμα όλων αυτών -με βάση τα όσα κατέγραψαν η Χ.Νομικού και οι συνεργάτες της- είναι οι συχνοί (σε ποσοστό έως και 61%) καυγάδες ανάμεσα στο ζευγάρι, η συναισθηματική αποξένωση ή άλλα προβλήματα επικοινωνίας. Σύμφωνα με την έρευνα, 23% των παντρεμένων χώρισαν εξαιτίας της συμπεριφοράς που είχε η μητέρα του συζύγου. Το ποσοστό των ανύπαντρων ζευγαριών που χώρισαν για τον ίδιο λόγο έφτασε το 80%. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε με βάση τις αναφορές ατόμων και ζευγαριών που ζήτησαν ψυχολογική βοήθεια κατά τα έτη 2007, 2008 και 2009. Δέσποινα Κουκλάκη Πηγή:http://www.in.gr/news |
"᾿Εγώ εἰμί τὸ Α καὶ τὸ Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος" (᾿Αποκ. κβ΄, 13)
Κείμενα γιά τήν ἑλληνική γλῶσσα στή διαχρονική της μορφή, ἄρθρα ὀρθοδόξου προβληματισμοῦ καί διδαχῆς, ἄρθρα γιά τήν ῾Ελλάδα μας πού μᾶς πληγώνει...
Τρίτη 9 Μαρτίου 2010
Θανάσιμη πεθερά: προβλήματα πού μοορεῖ νά προκαλέσει στό ζευγάρι ἡ ΠΕΘΕΡΑ...
Βρίζουν τόν Χριστό μας, θά καθίσουμε μέ σταυρωμένα χέρια;
Κυριακή, 07 Μαρτίου 2010
Στο εδώλιο ο Εωσφόρος
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΟΛΟΙ!
Και κάντε προσευχή και νηστεία να ευλογήσει ο ΚΥΡΙΟΣ και να έλθει η νίκη.
ΣΕ ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ...
ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 10 ΜΑΡΤΙΟΥ 2010 και ώρα 9:00π.μ. κτίριο 2, αίθουσα 4, αριθμός πινακίου 2, στα Δικαστήρια των κτηρίων της πρωην Σχολής Ευελπίδων (Πεδίον του Άρεως) θα γίνει η δίκη εναντίον του κατάπτυστου τηλεοπτικού σταθμού "mega channel" για την προβολή της βλάσφημης και αντίχριστης ταινίας "ΚΩΔΙΚΑΣ Da Vinci" που έγινε στις 7/12/2008.
ΑΝ ΒΡΙΖΑΝΕ ΧΥΔΑΙΑ, ΧΥΔΑΙΟΙ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΜΑΣ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΑΜΕ; ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΑΠΕΙΡΩΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΠΟ
ΥΒΡΙΖΕΤΑΙ Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΩΝ ΟΛΩΝ, ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΜΑΣ.
ΑΣ ΜΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΒΛΆΣΦΗΜΙΑ, ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΑΘΙΣΤΑ ΟΛΟΥΣ ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΥΣ.
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΙΡΗΝΙΚΗΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ-ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ (κτίριο 2, αίθουσα 4) ΤΗΣ ΠΡΩΗΝ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ.
ΜΗΝ ΛΕΙΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΙΣΤΟΣ!
ΚΑΝΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΝΤΙΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΙΝΕΙ ΑΠΑΘΗΣ Σ' ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΔΑΙΜΟΝΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΣΠΙΛΩΣΗΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΜΑΣ, ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ.
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ !
Παρακάτω ακολουθούν δημοσιεύματα με το ίδιο θέμα σε δίκη-αίτηση ασφαλιστικών μέτρων που έγινε στις 9 Μαρτίου 2009 και τελικά τα απέρριψε η δικαστίνα παίζοντας τον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου, χωρίς να εισέλθει στην ουσία.
ΤΩΡΑ ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ Η ΜΗΝΥΣΗ !
Συγχαρητήρια αξίζουν στους πρωταγωνιστές αυτής της δίκης και σε όσους την διέδοσαν προς ενημέρωση των πιστών.
Παραθέτω πιο κάτω το δημοσίευμα, με το οποίο έγινε γνωστή η δίκη:
http://www.orthodoxia.gr/show.cfm?id=1281&obcatid=1
Το MEGA στο εδώλιο, οι Χριστιανοί στο πόδι
Γέροντας ασκητής κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και ζητά την κινητοποίηση των Ορθοδόξων Χριστιανών στις 9 Μαρτίου
Του Διονύση Μακρή
Στην ηγεσία του ευλογημένου αυτού τόπου που λέγεται Ελλάδα και στον πιστό Ορθόδοξο λαό συμπεριλαμβανομένων ρασοφόρων και λαϊκών παρέχεται, όπως διαλαλεί γέροντας ασκητής από τ’ Άγραφα όρη, μοναδική ευκαιρία για να αλλάξουν το αβέβαιο και ασταθές κλίμα ανασφάλειας των πολιτών που έχει απλωθεί το τελευταίο ειδικά διάστημα με τις ταραχές και την εγκληματικότητα.
Μια μικρή χαραμάδα ελπίδας στα αδιέξοδα και το πέπλο της απελπισίας που προκάλεσε η ασύνετη και πρωτοφανής πράξη του τηλεοπτικού σταθμού MEGA να παίξει το κινηματογραφικό έργο Κώδικας DA VINCI που βρίζει τον μονογενή Υιό του Θεού και Θεό μας, τον Ιησού Χριστό στις 7 Δεκεμβρίου αφήνει η προσφυγή στην ασθενούσα ελληνική δικαιοσύνη δύο γυναικών δικηγόρων. Η δίκη κατά του συγκεκριμένου τηλεοπτικού σταθμού αναμένεται να γίνει στις 9 Μαρτίου στα δικαστήρια της Σχολής Ευελπίδων στην Αθήνα.
Η απόφαση μάλιστα της δικαστικής εξουσίας του τόπου μας σε συνδυασμό με την ειρηνική αντίδραση του πιστού ορθόδοξου λαού θα καθορίσει, όπως λέγει ο ταπεινός αυτός κληρικός την μετέπειτα στάση του ουρανού για την ευλογημένη χώρα μας. Ο συγκεκριμένος γέροντας είχε περιγράψει με λεπτομέρειες και στοιχεία ατράνταχτα τα όσα επρόκειτο να διαμειφθούν στην Ελλάδα εάν παιχθεί η υβριστική αυτή ταινία. Τα γεγονότα που ακολούθησαν τον επαλήθευσαν πλήρως στα όσα τότε είχε καταθέσει.
Οι φόβοι του πως θα εκδηλωθεί η οργή του Κυρίου και η Ελλάδα θα καταστεί περίγελως της οικουμένης διατυπώθηκαν εγκαίρως τόσο προφορικά προς την Ορθόδοξη θρησκευτική ηγεσία μας, όσο και γραπτά προς τους ιθύνοντες του τηλεοπτικού σταθμού MEGA.
Είναι αλήθεια και αδιαμφισβήτητο γεγονός λίγες ημέρες πριν παιχθεί το απαράδεκτο υβριστικό για την τριαδική θεότητα έργο ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ ανέλαβε να ενημερώσει τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο προκειμένου να ασκήσει παρασκηνιακά πιέσεις προς τους πέντε ιδιοκτήτες του τηλεοπτικού σταθμού να αποτρέψουν την εγκληματική τούτη πράξη έναντι του ουρανού και του Θεού μας και να αποσοβήσουν έτσι τις συνέπειες αυτής. Ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος σύμφωνα με πληροφορίες ενημερώθηκε στις 4 Δεκεμβρίου. Δεν έγινε γνωστό ωστόσο αν εκ μέρους του προκλήθηκε κάποια αντίδραση. Το πιθανότερο όμως είναι πως δεν ασχολήθηκε με το θέμα, όπως ανέφεραν πηγές της Αρχιεπισκοπής.
Μία ημέρα πριν στις 3 Δεκεμβρίου οι δύο γυναίκες δικηγόροι είχαν καταθέσει ασφαλιστικά μέτρα και αγωγή κατά του MEGA και ο γράφων είχε αποστείλει επιστολή προς το διευθυντή του τηλεοπτικού προγράμματος με τρεις τρόπους (ΦΑΞ, ηλεκτρονικό μήνυμα και ΕΛΤΑ).
Στις 5 Δεκεμβρίου η ελληνική δικαιοσύνη απέρριψε τα ασφαλιστικά μέτρα(!) επικαλούμενη παλαιό ανακοινωθέν της Ιεράς Συνόδου που αναφερόταν στο κινηματογραφικό έργο και παρουσίαζε αυτό ως δήθεν μυθιστόρημα (!!!). Όρισε μάλιστα τακτική δικάσιμο για τις 9 Μαρτίου. Το περίεργο είναι με πόσο ευκολία η ελληνική δικαιοσύνη έπαιξε το ρόλο του Ποντίου Πιλάτου για να αποφευχθούν τα πιθανά πυρά του τηλεοπτικού σταθμού...
Ο ασκητής γέροντας σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε ο γράφων στις 6 Δεκεμβρίου λίγο μετά την ακολουθία του Εσπερινού του Σαββάτου (η ημέρα εκκλησιαστικά ξεκινά με τον Εσπερινό) υποστήριξε πως η προστασία που παρείχαν στην πόλη των Αθηνών αλλά και στην Ελλάδα η Πλατυτέρα των Ουρανών η Παναγία μας και οι Ασώματες Αγγελικές δυνάμεις χάθηκε. «Έφυγε η Παναγία και οι άγιοι προστάτες μας για να μην ακούσουν την ύβρη προς τον Κύριο μας, τον Χριστό μας. Τώρα τα δαιμόνια και οι Σατανάδες χορεύουν ανεξέλεγκτα στους δρόμους» είπε χαρακτηριστικά.
Δεν κατάλαβα τότε από τα λεγόμενα του, τι ακριβώς εννοούσε και δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία στις προφητικές αυτές ρήσεις του. Λίγες όμως ώρες, αρκούσαν για να επαληθευτούν τα λόγια του, που στην κυριολεξία αυτούς τουλάχιστον που τα γνώριζαν, συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος μας άφησαν άφωνους.
Πολιτικοί, αναλυτές, δημοσιογράφοι, αρθογράφοι πρωτίστως στην Ελλάδα αλλά και σ’ όλη την Ευρώπη, τις ΗΠΑ και όλον τον κόσμο μάταια επιχειρούσαν να δικαιολογήσουν την πρωτοφανή στα ελληνικά δεδομένα αλλά και παγκοσμίως αντίδραση νέων κυρίως ανθρώπων, που βγήκαν στους δρόμους, όχι απλά για να διαμαρτυρηθούν για μια εγκληματική πράξη, την αφαίρεση δηλαδή της ζωής ενός δεκαεξάχρονου νέου αλλά και για να καταστρέψουν περιουσίες, να λεηλατήσουν και να πυρπολήσουν, ακόμη και να φονεύσουν...
Άλλοι επιστράτευσαν την οικονομία και υποστήριξαν πως οικονομικοί κυρίως λόγοι προκάλεσαν την εξέγερση. Άλλοι υποστήριξαν ότι τα αίτια προκλήθηκαν ως πηγαία αντίδραση στην προσήλωση σχεδόν ολοκλήρου της πολιτικής, θρησκευτικής, δικαστικής και εν γένει κάθε εξουσίας του τόπου στο εύκολο χρήμα, στην αδιαφάνεια, στη σήψη, στην ανομία. Άλλοι εξέλαβαν την αντίδραση των νέων ως εκδήλωση της αβεβαιότητας που νιώθουν για το μέλλον τους και επιστράτευσαν τα προβλήματα στην παιδεία προκειμένου να τη δικαιολογήσουν...
Η στυγνή αλήθεια ωστόσο είναι πως και οι ίδιοι με τα ανθρώπινα λογικά επιχειρήματα που επιστρατεύουν δεν δύνανται με βεβαιότητα να στηρίξουν τις θέσεις τους. Ως γνήσιοι εκφραστές της τυφλωμένης εκσυγχρονισμένης λογικής που έχει ως βάση την απιστία δεν μπορούν να κατανοήσουν τα αυτονόητα για τον συνειδητοποιημένο Χριστιανό πιστό. Εγκλωβίζονται στα αδιέξοδα που προκαλούν τα δαιμονικά κάτοπτρα και αιχμαλωτίζονται στο λαβύρινθο του Σατάν χωρίς καν να νοιάζονται να αποκαλύψουν το μίτο της Αριάνδης για να βρουν τη διέξοδο. Αδυνατούν να καταλάβουν πως τα νήματα κινεί πάντα ο ουρανός.
Η νέα έκκληση-προειδοποίηση του γέροντα
Πολλοί λοιπόν εκ των ανωτέρω «έξυπνων» αναλυτών θα ειρωνευτούν, θα κοροϊδέψουν, θα γελάσουν με τις νέες σοφές επισημάνσεις του ταπεινού αυτού λευίτη. Θα εκλάβουν αυτές ως γραφικότητες ανάξιες λόγου και σχολιασμού για να συνεχίσουν να υπνοβατούν στα τεντωμένα σχοινιά της παραπαίουσας σύγχρονης κοινωνίας.
Σύμφωνα λοιπόν με τα όσα διακηρύσσει τώρα ο γέροντας η 9η Μαρτίου, ημέρα διεξαγωγής του δικαστηρίου κατά του τηλεοπτικού σταθμού θα αποτελέσει το κριτήριο της μετέπειτα στάσης του ουρανού απέναντι στην πατρίδα μας. Αυτή την ημέρα το σύνολο των Ορθοδόξων Χριστιανών από κάθε άκρη της Ελλάδος αλλά και από όλον τον κόσμο θα πρέπει να κατέβουν στη Σχολή Ευελπίδων με κάθε μέσο για να εκφράσουν με ειρηνικό τρόπο την έντονη διαμαρτυρία στην απαράδεκτη πράξη του τηλεοπτικού σταθμού. Μητροπολίτες, επίσκοποι, μοναχοί από το Άγιο Όρος και το Σινά και πιστοί πρέπει να διατρανώσουν ότι σ’ αυτό τον ποτισμένο με αίμα μαρτύρων τόπο, το μικρό αυτό κρατίδιο που λέγεται Ελλάδα δεν μπορεί να βρίζεται με το χειρότερο δυνατό τρόπο ο Θεάνθρωπος, ο Ιησούς Χριστός στο όνομα δήθεν της ελευθερίας της τέχνης.
Η ειρηνική αυτή διαμαρτυρία ανεξαρτήτως της οιανδήποτε απόφασης της ασθενούσας, όπως εκ των αποφάσεων της αποδεικνύεται, ελληνικής δικαιοσύνης θα δείξει πως το χριστεπώνυμο ποίμνιο παραμένει με τις όποιες αδυναμίες του προσηλωμένο στις αξίες του Ευαγγελικού λόγου και στις χριστιανικές διδαχές. Θα αποτελέσει επιπλέον ένα μήνυμα προς όλους αυτούς τους αδίστακτους υπηρέτες του μυστηρίου της ανομίας ώστε να συνειδητοποιήσουν ότι δεν δύνανται ανεξέλεγκτα να παρανομούν και να βλασφημούν στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης ελευθερίας εκμεταλλευόμενοι την άγνοια και ανοχή των Χριστιανών!
Γιατί τις πράξεις τους αυτές βεβήλωσης του ονόματος του Χριστού επ’ ουδενί θα μπορούσαν να τις διαπράξουν για τον Μωάμεθ και τον Αλλάχ. Και αυτό γιατί γνωρίζουν ότι θα κινδυνεύσει η ζωή τους.
Συντάκτης: Δ.ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΑΝΟΥΡΙΟΣ 2009
Πηγή:http://kyprianoscy.blogspot.com
᾿Ορθόδοξη εικόνα τῆς Παναγίας στή Γαλλία, στάζει λάδι ἐδῶ καί τρεῖς ἑβδομάδες
Απάτη, θαύμα η κάτι άλλο; Δύσκολο να απαντήσει κανείς. Μια Ορθόδοξη εικόνα της Παναγίας «κλαίει» με δάκρυα από λάδι για περισσότερο από 3 βδομάδες, σύμφωνα με τους ιδιοκτήτες της, ένα ζευγάρι που μένει με τα παιδιά του στο Garges-lès-Gonesse (περιοχή Val-d' Oise).
«Αυτό άρχισε την Παρασκευή πριν την έναρξη της Σαρακοστής, στις 12 Φεβρουαρίου. Μέχρι χθες (Σάββατο) η Παναγία δε σταμάτησε να κλαίει», βεβαιώνει ο ιδιοκτήτης της, Esat Altindagoglu, 46 ετών.
Αυτός ο έμπορος με την τουρκο-λιβανέζικη καταγωγή εξηγεί στη «Le Monde», ότι ένας Λιβανέζος ιερέας χάρισε την εικόνα στη γυναίκα του, Sevim, το 2006 για τα γενέθλιά της.
Μετά την εξιστόρηση του γεγονότος ο Εσάτ μας βεβαιώνει ότι δέχεται καθημερινά στο σπίτι του 50 με 60 επισκέπτες, που προέρχονται απ΄ όλη τη Γαλλία αλλά κι απ΄ το Βέλγιο κι απ΄ τη Γερμανία.
Την περασμένη Κυριακή το πρωί η εικόνα δεν έσταζε πια, αλλά διακρίνονταν καθαρά οι σταγόνες του λαδιού. Μια ακολουθία θα ψάλλονταν το ίδιο απόγευμα στο σπίτι της οικογένειας.
Σελίμ Α', 'Αγιοι 40 Μάρτυρες και Ι.Μ. Ξηροποτάμου
Ο Σουλτάνος Σελίμ ο Α' επί Πατριαρχίας Θεολήπτου του Α' (1514-19) απεφάσισε τη μετατροπή σε τεμένη όλων των Ναών, τον δια παντός τρόπου εξισλαμισμόν όλων των Χριστιανών και την εξ ολοκλήρου κατάργηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ευτυχώς η απόφαση αυτή απεκρούσθη από τον Μουφτή (Ιερομονολόγο) 
Τζεμαλή, ο οποίος ισχυρίσθη ότι το Κοράνιο εντέλλεται τον εκμουσουλμανισμό όχι δια της βίας αλλά δια της πειθούς.
Τζεμαλή, ο οποίος ισχυρίσθη ότι το Κοράνιο εντέλλεται τον εκμουσουλμανισμό όχι δια της βίας αλλά δια της πειθούς.Αυτός ο Σουλτάνος, ο επονομαζόμενος και Γιαβούζ (=σκληρός), έμελλε τον 16ο αιώνα να είναι ανέλπιστα μεγάλος ευεργέτης της Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου του Αγίου Όρους και οι διευκολύνσεις του να δώσουν «αέρα» στο μοναστήρι για ένα και μισό περίπου αιώνα.
Στο αρχείο της Μονής υπάρχει ένα Χάττι Σερίφ (Ιερός Ορισμός) του 1517, με το οποίο ο Σελίμ κάνει μεγάλες δωρεές προς τη Μονή και πολλές διευκολύνσεις.
Η ιδιαίτερη εύνοιά του προς το μοναστήρι του Ξηροποτάμου δεν μπορεί παρά να εξηγηθεί ως θαύμα:
«Κατά την εις Αίγυπτον διαμονήν του ο Σουλτάνος Σελίμ είδε 40 παλληκάρια μεγαλόσωμα με άρματα ολόχρυσα, ωσάν Αγγέλους εις αέρα τρέχοντας και έλεγον ότι, ημείς είμεθα, ω βασιλευ, βοηθοί των Οθωμανών και συνεργοί της νίκης κατά των εχθρών σου και δια να μας ανταμείψης εις το καλόν όπου σας εκάμαμεν, κατά την αύριον θέλουν έλθει κάποιοι ερημίται Ρουχμπάνιδες (πνευματικοί) να ζητήσουν θέλημα από την βασιλείαν σου, εις το να ανακαινίσουν το σπίτι μας, όπου ευρίσκονται μέσα εις αυτό τα λείψανά μας. Και λοιπόν αν αγαπάς να μας έχης φίλους και εις άλλους καιρούς, πρέπει όχι μονάχα να τοις δώσης θέλημα να κτίσουν το σπίτι μας, αλλά και να τους φιλοδωρήσης με βασιλικάς φιλοδωρίας».
Στα 10 άρθρα του Χάττι Σερίφ ορίζονταν:
1ον ν' ανακαινισθή η Μονή Ξηροποτάμου (μετά από πρόσφατη πυρκαγιά)
2ον να έχουν άδεια οι Πατέρες ν' ανακαινίζουν την Μονή όταν χρειάζεται
3ον να ανάβουν συνεχώς 40 κανδύλες στα λείψανα των Αγίων
4ον όσον τόπο βλέπει το Μοναστήρι προς τα 4 μέρη του ορίζοντα να τον κατέχει
5ον να είναι οι Πατέρες ασύδοτοι (μαφ μουσελίδες)
6ον να μεταβούν δέκα υπάλληλοι, οι εξαιρετώτεροι, για να γράψουν τα σύνορα της Μονής και των Μετοχίων, με τον επιστάτη της οικοδομής του Μοναστηριού Ιμπραήμ αγά
7ον βεβαιώνει το Χάττι Σερίφ του Σουλτάνου Γιαούς Μουράτ
8ον εάν κάποιος από τους Μοναχούς φύγει από το Μοναστήρι και μεταβεί σε άλλο, να τιμωρείται με πρόστιμο 100 γροσίων το δεχόμενο αυτόν Μοναστήρι από τον Αγά του Τόπου και να ειδοποιείται η Μονή Ξηροποτάμου
9ον να μη κληρονομεί κανείς όλους τους Αγιορείτες, αλλά μόνο το Μοναστήρι στο οποίο ανήκουν
10ον το παρόν Χάττι Σερίφ να φυλάττεται στην Μονή, μόνο δε το Σουρέτιον (αντίγραφο) να εξάγεται από τους Πατέρες για χρήση σε δικαστήρια κλπ. Αναφέρει δε εδώ και αφορισμούς κατά των παραβατών του εγγράφου αυτού.
Πηγή:http://agioritikesmnimes.pblogs.gr
Νά πῶς φτάσαμε στό σημερινό χάλι....
ρίτη, 16 Φεβρουαρίου 2010
ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ .....ΤΩΝ ΜΑΡΜΑΡΩΝ !
2 εκκατομύρια ευρώ για να τα...ξύσουν !
Όσοι έχουν περπατήσει εμπρός από την Βουλή θα έχουν παρατηρήσει πόσο επικίνδυνα είναι τα μάρμαρα στο πεζοδρόμιο ειδικά όταν βρέχει.
Αυτό είδαν και στην βουλή και επί ΝΔ αποφασίστηκε χρηματοδότηση ύψους 2 εκκατομυρίων ευρώ (!) για να τα ξύσουν και να τα κάνουν σαγρέ.
Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία ο νέος πρόεδρος της Βουλής θορυβημένος απο το κόστος έκανε νέα συμφωνία στα 400 χιλιάδες ευρω.
Τελικά τις τελευταίες μέρες υστερα απο απόφαση του υπουργείου οικονομικών στα πλαίσια των οικονομικών αναδιοργανώσεων το ποσό που κρίθηκε αναγκαίο για την διεκπαιρέωση των εργασιών είναι μόλις 20 χιλιάδες ευρώ όσο η αξία ενός μηχανήματος ξυσίματος καθώς την εργασία μπορεί να την κάνει η τεχνική υπηρεσία της Βουλής !
Δηλαδή 1 εκατομμυριο 980 χιλιάδες ευρώ εξοικονομηση !
Αυτό είναι ένα δείγμα για το πάρτυ που γίνεται στο δημόσιο...με τα λεφτά όλων μας !!! Να πως φτασαμε στο σημερινο χαλι....
Πηγή:http://xartinotofegaraki.blogspot.com
Παπα Φώτης ο Λαυριώτη:ὁ διά Χριστόν σαλός (ἐκοιμήθη 5-03-2010)
Παπα Φώτης ο Λαυριώτης
5 Ιανουαρίου 1913 - 5 Μαρτίου 2010
Στην ανατολική πλευρά της Λέσβου, γειτνιάζουν δύο χωριά, τα Πάμφιλα και οι Πύργοι Θερμής. Ένας επαρχιακός δρόμος απόστασης μικρότερης των 2 χιλιομέτρων ανάμεσα στους ελαιώνες, συνδέει τους δύο αυτούς τόπους. Εγγύτερα προς τα Πάμφιλα, ακολουθώντας έναν εγκάθετο δρόμο που οδηγεί στον παραθαλάσσιο οικισμό «Νησέλια», αντικρίζουμε μέσα στα λιοχώραφα, το μικρό μοναστήρι του Αγίου Νεομάρτυρος Λουκά στο οποίο ζούσε ασκητικά ο παπα-Φώτης ο Λαυριώτης, γνωστός και ως παπα-Σαρδέλλης. Γεννηθείς στα Πάμφιλα στις 5 Ιανουαρίου του 1913 από τη Μαρία και τον Δημήτριο Σαρδέλλη που δούλευε καμίνι φτιάχνοντας κεραμίδια και τούβλα.
Ο νεαρός τότε Φώτιος αφού δούλεψε σε επιπλοποιείο της Μυτιλήνης, τον Απρίλιο του 1931 παρακινούμενος από την πίστη του στον Θεό και συνεπαρμένος από μελέτες χριστιανικών βιβλίων και ακούσματα κηρυγμάτων, εγκαταλείπει την ματαιότητα του κόσμου και αναχωρεί μαζί με τον φίλο και συγχωριανό του, μετέπειτα πατήρ Παχώμιο, για να μονάσουν στο Άγιον Όρος.
Επέλεξε τη Μονή Μεγίστης Λαύρας, όπου έγινε καλόγερος και έμεινε στο μοναστήρι περίπου 20 χρόνια, κάνοντας υπακοή στον πνευματικό του πατέρα Παύλο. Πρεσβύτερος χειροτονήθηκε το 1936. Με ιδιαίτερο ζήλο μελετούσε τους βίους των Αγίων καί ιδιαιτέρως τον συνεπαίρνανε οι αθλήσεις των Μαρτύρων, όπου ανάμεσά τους ανακαλύπτει πολλούς Λέσβιους Αγίους. Τέλη του 1950 επιστρέφει στη Μυτιλήνη ασχολούμενος συστηματικά με την ανάδειξη των εντοπίων Αγίων οι οποίοι εξ' αιτίας του γίνονται ευρέως γνωστοί στον κόσμο, κάνοντας πρόταση στον Μητροπολίτη Ιάκωβο Β΄ ώστε να εορτάζονται από κοινού Πάντες οι εν Λέσβω Άγιοι, σε εορτή που τελικά καθιερώθηκε την Α΄ μετά των Αγίων Πάντων Κυριακή.
Στην ενορία Αγίου Αντωνίου του χωριού Τρύγονα, κοντά στο Πλωμάρι, όπου τοποθετήθηκε εργάσθηκε με ένθεο ζήλο για την πνευματική κατάρτιση του ποιμνίου του, αλλά και για την διαφύλαξη των ιερών και οσίων του Γένους μας. Δείγμα της μεγάλης αγάπης του προς τους Αγίους του Θεού, αποτελεί το γεγονός ότι στον ενοριακό Ναό του χωριού, τοποθετήθηκαν και αγιογραφήθηκαν 170 εικόνες, οικοδομώντας και μια καταπληκτική Εκκλησία αφιερωμένη στους Αγίους Αποστόλους, με χρήματα κυρίως από εράνους. Επίσης, ενδιαφέρθηκε να γίνει στη Μονή Δαμανδρίου γηροκομείο και να επισκευασθεί η Μονή Πιθαρίου. Το 1972 υπηρετεί ως εφημέριος στην Ι.Μ. Αγ. Αικατερίνης Σινά της Αιγύπτου, καθώς επίσης και ως εφημέριος, ψάλτης και φύλακας του Παναγίου Τάφου στα Ιεροσόλυμα. Το 1976 επέστρεψε στον Τρύγονα και το 1994 συνταξιοδοτήθηκε με τον βαθμό του Αρχιμανδρίτη. Έκτοτε, αφοσιώθηκε στην αποπεράτωση της κατασκευής του Ιερού Ναού Αγίου Λουκά στα Πάμφιλα, που από το 1960 είχε ξεκινήσει με χρήματα από δωρεές πιστών, διότι από τον τόπο εκείνον είχε περάσει ο Νεομάρτυρας Λουκάς πριν απαγχονιστεί από τους Τούρκους στη Μυτιλήνη. Την μελέτη και τα σχέδια του ναού τα εμπνεύσθηκε μόνος του, επιλέγοντας ένα πανέμορφο Ιεροσολυμίτικο ρυθμό.
Ο ασκητής της ερημιάς των πόλεων και των χωριών, διήνυε συχνότατα μεγάλες αποστάσεις άδειπνος, προσευχόμενος ανάμεσα στους ανθρώπους της αφιλίας και στη φύση, ταγμένος στον Χριστό. Αψηφώντας τις καιρικές συνθήκες καί την ώρα, ο κοντούλης παπα-Φώτης με την καθαρή ματιά, βαδίζοντας σκυφτός, ρακένδυτος, φορώντας ένα παλιό τριμμένο ράσο, πολυκαιρίτικα φθαρμένα παπούτσια, σχεδόν ξυπόλητος ακόμα και το καταχείμωνο, με έναν ντρουβά στον ώμο, οδοιπορούσε επιθυμώντας να οδηγήσει τους ανθρώπους, εικόνες Θεού, στη σωτηρία, ανεβαίνοντας και εκείνος τον Γολγοθά του.
Αναζητώντας πάντοτε κάποιο προσκύνημα, τελώντας την Λειτουργία σε κάποιον αγαπημένο του Ναό που ευλαβείτο. Συνήθιζε να βιώνει την Θεία Ευχαριστία και μερικές αιτήσεις ή εκφωνήσεις να τις λέγει σε σερβική, ή ρωσική διάλεκτο, δεικνύοντας μ' αυτό τον τρόπο την οικουμενική διάσταση της Ορθοδοξίας. Το Άγιο Θυσιαστήριο ήταν η Ζωή του! Έβγαινε από την Εκκλησία γεμάτος χαρά. Μετά τη Θεία Λειτουργία λαμποκοπούσε. Ειδικά όταν έκανε το πανηγύρι στον αγαπημένο του Άγιο Λουκά στις 23 Μαρτίου. Μερικές φορές, μόλις κατέλυε και έκανε την απόλυση, βλέποντας ότι απουσίαζαν από το εκκλησίασμα οι άνδρες, κατευθυνόταν στους καφενέδες και χωρίς να φοβάται κανέναν τους «κατσάδιαζε» υπενθυμίζοντάς την ματαιότητα της ζωής που είχαν επιλέξει, ζώντας μακριά από το μεγαλείο του Θεού. Όλοι τον σέβονταν και τον άκουγαν με σκυμμένα κεφάλια.
Συχνά τον συναντούσε κανείς καθισμένο στα σκαλοπάτια έξω από κάποια αυλόπορτα να ξαποστάζει, διαβάζοντας ένα πνευματικό βιβλίο, γράφοντας με τα χαρακτηριστικά ολοστρόγγυλα μεγάλα γράμματά του, σημειώσεις καί νουθεσίες που ύστερα τις μοίραζε σε όποιον συνάνθρωπό του τον φώτιζε ο Θεός, δεχόμενος λίγο ψωμί, λίγο νερό από κάποια ευσεβή γειτόνισσα, δίνοντας με την καρδιά του την ευχή του Κυρίου. Περπατούσε ώρες πολλές χαμογελώντας, επιτιμώντας τους ανθρώπους για τα παράλογα που έβλεπε μέσα στο κόσμο της αμαρτίας, διδάσκοντας τον καθένα με ωφέλιμα απλοϊκά λόγια. Δίδασκε το Ευαγγέλιο με την ίδια τη ζωή του. Μαζεύοντας τουβλάκια, μικρά μάρμαρα και ότι άλλο θα χρησίμευε για την κατασκευή του αγαπημένου του ονείρου, του ναού του Αγίου Λουκά.
Παροτρύνοντας τους ανθρώπους να εκκλησιάζονται, να ωθούν τα παιδιά τους προς την Εκκλησία, τις γυναίκες να ντύνονται σεμνά ειδικά όταν εισέρχονται στον οίκο του Θεού, την Εκκλησία και να μην παραμορφώνονται «σαν φαντάσματα» από τις προκλητικές συνήθειες της μόδας. Τους ευτραφείς, τους παρομοίαζε χαριτολογώντας με κάποια συμπαθή ζώα, παρακινώντας τους να εγκρατεύονται στην τροφή. Περνούσε από στέκια νέων και με νεύματα όλο νόημα προσπαθούσε να τους δείξει ότι η σωτηρία της ψυχής είναι ο ανώτερος σκοπός του ανθρώπου και όχι οι πλάνες και οι ματαιότητες στις οποίες ξεπέφτουν οι άνθρωποι. Όταν ο δρόμος του διερχόταν μπροστά από εστιατόρια και έβλεπε ανθρώπους να καταλύουν σε νηστίσιμες περιόδους, τους υπενθύμιζε ότι είναι αμαρτία να μην τηρούν την ευλογημένη νηστεία.
Καταπολεμούσε την πνευματική αδιαφορία. Τα λόγια του πολλές φορές ήταν σκληρά σα «μαχαιριές», όμως κανείς δεν διαμαρτυρόταν. Όλοι σεβόντουσαν απόλυτα τις συμβουλές του. Ιδίως επιτιμούσε την γύμνια και τους Ιερείς που εκτελούσαν αμελώς τα ιερατικά τους καθήκοντα και δεν ενδιαφερόταν για το ποίμνιό τους. Έλεγε συχνά με πολλή ταπείνωση ότι για τα διαζύγια των ζευγαριών φταίνε οι Ιερείς γιατί δεν διαβάζουν όλες τις ευχές όταν τελούν το μυστήριο του γάμου. Τον απογοήτευε η αίρεση και το σχίσμα από την Αλήθεια της Ορθοδοξίας. Δεν δεχόταν ότι είναι δυνατόν να μας έχει δωρίσει ο Θεός την αιωνιότητα, την Βασιλεία Του, και εμείς οι άνθρωποι με υπέρμετρο φανατισμό να διαιρούμαστε για 13 ημέρες, ή επειδή οι δαίμονες πλανούν κάποιους κακοπροαίρετους!
Όποιος είχε την ευλογία να τον συνοδέψει έστω και για λίγο σε κάποια περιπλάνησή του και κατάφερνε να μείνει σιωπηλός, «κρυφάκουγε» την γεμάτη αγάπη προσευχή του που έβγαινε μέσα απ' την καρδιά του. Η αγαπημένη του φράση που τον «πρόδινε» ήταν το «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε», δείγμα του πόσο υπεραγαπούσε την Παναγία μας. Το να τον συντροφεύει κανείς ήταν μια ευχάριστη πνευματική εμπειρία. Δεν δίσταζε ακόμα και να τραγουδήσει παλιά παραδοσιακά όμορφα και σπάνια τραγούδια. Για να ευχαριστήσει τους επισκέπτες του, έβγαζε ένα μάτσο από διάφορα χριστιανικά έντυπα, χάρτινες εικόνες, ή ακόμα και φωτογραφίες του, όταν ήταν νεότερος και τις έδινε για ευλογία. Ως άλλος Άγιος Πατροκοσμάς, επισκεπτόταν την πόλη και όλα τα χωριά του νησιού, αλλά και πολλά μέρη της Ελλάδας που τον ήξεραν και τον υπεραγαπούσαν. Κήρυττε βρωντοφωνάζοντας και καυτηριάζοντας όσα έβλεπε ότι εμπόδιζαν τους ανθρώπους στο να επιτύχουν τη σωτηρία τους. Παντού είχε γνωστούς ανθρώπους που τον αγαπούσαν και τον φιλοξενούσαν. Στα λεωφορεία ή στα πλοία που χρησιμοποιούσε όταν μετακινιόταν, κανείς δεν του έπαιρνε χρήματα. Και μόνο η απλοϊκή, ασκητική του παρουσία έπειθε τον κόσμο ότι ήταν Άνθρωπος του Θεού. Πολλές φορές η ιδιορρυθμία του χαρακτήρα του σε διάφορα θέματα, εξηγιόταν ως δείγμα σαλότητας. Αρκετοί τον θεωρούσαν ότι ήταν Σαλός δια τον Χριστό! Η σκληρότητά του, «μπερδεμένη» με μια υπέρμετρη καλοσύνη οδηγούσε σ' αυτό το συμπέρασμα.
Ως τα βαθιά γεράματά του, παρά την ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε, δεν ξεχνούσε την νηστεία. Νήστευε αυστηρά ακόμα και το λάδι, θέλοντας να ζει ασκητικά, καθηλωμένος και ανήμπορος στο μικρό κρεβατάκι του. Υποβασταζόμενος πλησίαζε πάντα τελευταίος το Άγιο Ποτήριο και κοινωνούσε τον Χριστό. Τα καλοκαίρια ερχόταν στη γενέτειρά του, στα Πάμφιλα όπου τον φρόντιζαν οι γυναίκες σε μια καμαρούλα, όπως και τον χειμώνα στην Αθήνα όπου τον διακονούσε με υπέρμετρη αγάπη η κυρία Σοφία. Ο νούς του ήταν πως θα μεταβεί στον αγαπημένο του τόπο, στον Άγιο Λουκά, να δεί σε τι κατάσταση βρισκόταν η Εκκλησία, πόσο προχώρησε η Αγιογράφηση. Εκεί, ξεδίπλωνε μια μεγάλη κόλα αναφοράς γεμάτη με ονόματα νηπίων και παίδων Μαρτύρων που Αγίασαν, δίνοντας εντολές να αγιογραφηθούν πάραυτα!
Υπεραγαπώντας την Ορθοδοξία και την πατρίδα του την Ελλάδα, ο παπά Φώτης εκοιμήθη εν Κυρίω στις 5 Μαρτίου 2010, ημέρα Παρασκευή Γ΄ Εβδομάδας των νηστειών.
Καλό Παράδεισο παπά Φώτη!
Στρατής Ανδριώτης
Πηγή:http://agioritikesmnimes.pblogs.gr
Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου «Βίος και Λόγοι» (ἡ ἐν Χριστῷ ζωή εἶναι χαρά)
᾿Οδυσσεύς τοῦ klision: Τό βιβλίο:Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου «Βίος και Λόγοι», ἀποτελεῖ αὐτούσια καταγραφή λόγων τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, τοῦ ἡγιασμένου Γέροντος τῶν ἡμερῶν μας, πού μᾶς τόν χάρισε ὁ Θεός γιά παρηγορία ἡμῶν τῶν ἀχρείων δούλων του καί γιά ὑπόδειγμα "ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ". Εὐχαριστοῦμε τούς συνεργάτες τοῦ φιλικοῦ ἰστολογίου ᾿Αναβάσεις γιά τήν ψηφιοποίηση τοῦ κειμένου καί ἀναμένουμε τήν συνέχεια. ῾Ο Θεός νά τούς δίνει δύναμη καί κουράγιο.
Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου «Βίος και Λόγοι» Μέρος Α΄
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ
Β’ Έκδοση Απρίλιος 2003,
ISBN 960-87617-0-0
731 00 Χανιά Κρήτη
Τηλ. 2821091125 – Fax 2821097600.
Email: imx@otenet.gr
ΒΙΟΣ
να τρέχω, γι’ αυτό περπατούσα σιγά σιγά στην αρχή κι όταν απομακρυνόμουν, έτρεχα. Φτερά έκανα να πάω γρήγορα και να γυρίσω γρήγορα στους Γέροντές μου. Ζωή χαρισάμενη, τι να σας πω! Αυτή η ζωή είναι όντως αγγελική. Είχε κι εκείνος ο ευλογημένος ο Γέροντάς μου πολλή προθυμία. Μου έλεγε: «Πήγαινε εδώ, πήγαινε εκεί …». Έ, είχαμε βέβαια και πολλές δουλειές. Μου είχανε δώσει την επίβλεψη του κελλιού. Είχαμε σπίτι νοικοκυρεμένο. Είχαμε ελιές, είχαμε λίγα δέντρα, είχαμε και κηπευτικά.
Απ’ τις δουλειές φυσικά κουραζόμουνα. Πήγαινα σε πολλές δουλειές. Πήγαινα στο
βουνό. Τα πόδια μου συχνά κοβόντουσαν. Έ, που να ήξεραν οι Γέροντές μου, παιδί με
βλέπανε. Όταν κατέβαινα απ’ το βουνό μετά από τρεις ώρες δρόμο, μου έλεγε ο παπα-
Ιωαννίκιος:
-Αύριο θα ζυμώσομε, γι’ αυτό τώρα ετοιμάσου να πάεις να φέρεις κλαδιά.
Έπαιρνα το σχοινί κι επήγαινα στο βουνό για κλαδιά. Επήγαινα σε βατό δρόμο αλλά
και σ’ απότομο. Όχι μόνον αυτά θυμάμαι, αλλά πολλές φορές οι Γέροντές μου με στέλνανε
να φέρω κούτσουρα ή ξύλα και τα έβαζα πάνω μου σαν γαϊδουροφόρτωμα. Κι όπως ήμουν
φορτωμένος κι είχε πάθει η μέση, καθόμουν στο πεζούλι να ξεκουραστώ. Αν καμιά φορά
με πείραζε πολύ το βάρος, έλεγα στον εαυτό μου: «Θα σου δείξω εγώ, παλιογάϊδουρο!».Την
τεμπελιά δεν την εγνώριζα. Έ, πραγματικά δεν λυπόμουν το σώμα μου. Επειδή τα γόνατά
μου πονούσανε, εγώ ήθελα εκδίκηση. Δηλαδή, όσο διαμαρτύρονταν και πονούσανε, εγώ όλο
και πιο μεγάλο φορτίο έπαιρνα. «Θα σου δείξω εγώ, παλιογάϊδαρο!», ξανάλεγα. Εκδικιόμουν,
εκδικιόμουνα τον κακό εαυτό μου.
Με την αγάπη γίνεσαι αεικίνητος. Να ιδείς τότε πού πάνε οι αμαρτίες! Κοιμούνται
όλα. Ακούτε; Αυτή είναι πραγματικά ξένη ζωή, ζωή οσία αγία ζωή παραδεισένια.
Είδα έναν άγιο ζωντανό. Ναι, έναν άγνωστο άγιο. Ο καημένος, περιφρονημένος. Ποιος
ξέρει, όταν πέθανε, έπειτα από πόσες ημέρες θα το μάθαμε κι ίσως μήνες, αν ήταν και
χειμώνας. Πού να πήγαινε άνθρωπος εκεί ψηλά στη λίθινη καλύβα του! Δεν τον έβλεπε
κανείς. Πολλές φορές αυτούς τους ερημίτες τους βρίσκανε έπειτα από ένα-δυό μήνες μετά την
κοίμησή τους.
Το εκχείλισμα και το περίσσευμα της χάριτος ήλθε σ’ εμένανε τον ταπεινό, όταν είδα
αυτόν, τον Γερο-Δημά, στο Κυριακό να κάνει τις μετάνοιές του και ν’ αναλύεται σε λυγμούς
στην προσευχή του. Με τις μετάνοιες αυτουνού, τόσο πολύ τον επεσκίασε η χάρις, ώστε
ακτινοβόλησε και σ’ εμένα. Τότε ξέσπασε και σ’ εμένα ο πλούτος της χάριτος. Δηλαδή υπήρχε
και πριν, με την αγάπη που είχα στον Γέροντά μου. Αλλά τότε αισθάνθηκα κι εγώ την χάρι
πάρα πολύ έντονα. Να σας πω πώς μου συνέβηκε.
Ένα πρωί, κατά τις τρεισήμισι, επήγα στο Καθολικό, στην Αγία Τριάδα, για την ακολουθία.
Ήταν νωρίς ακόμη. Δεν είχε χτυπήσει ακόμη το σήμαντρο. Κανείς δεν ήταν μες
στην εκκλησία. Κάθισα στον πρόναο, κάτω από μία σκάλα. Ήμουν αθέατος και
προσευχόμουν. Σε μια στιγμή ανοίγει η πόρτα της εκκλησίας και μπαίνει ένας ψηλός κι
ηλικιωμένος μοναχός. Ήταν ο Γερο-Δημάς. Μόλις μπήκε, κοίταξε δεξιά-αριστερά· δεν είδε
κανένα. Τότε, λοιπόν, κρατώντας ένα μεγάλο κομποσχοίνι, άρχισε τις μετάνοιες τις στρωτές,
πολλές και γρήγορες, κι έλεγε συνεχώς: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με … Υπεραγία
Θεοτόκε, σώσον ημάς». Σε λίγο έπεσε σ’ έκσταση. Δεν μπορώ, δεν βρίσκω λόγια να σας
περιγράψω τη συμπεριφορά του απέναντι στον Θεό· κινήσεις αγάπης και λατρείας, κινήσεις
θείου έρωτος, θείας αγάπης κι αφοσιώσεως. Τον είδα να στέκεται, ν’ ανοίγει τα χέρια του
όρθιος, σε σχήμα σταυρού, όπως έκανε ο Μωυσής στη θάλασσα, κι έκανε ένα πράγμα:
«Ούουουουου! …». Τι ήταν αυτό; Ήταν μέσα στην χάρι. Έλαμπε μέσα στο φως. Αυτό ήταν!
Αμέσως μου μετέδωσε την ευχή. Αμέσως μπήκα στη δική του ατμόσφαιρα. Δεν με είχε δεί.
Ακούστε με. Συγκινήθηκα κι άρχισα να κλαίω. Ήλθε σ’ εμένανε τον ταπεινό κι ανάξιο η
χάρις του Θεού. Πώς να σας το πω; Μου μετέδωσε την χάρι. Δηλαδή η χάρις που είχε
εκείνος ο άγιος ακτινοβόλησε και στη δική μου ψυχή. Μου μετέδωσε τα χαρίσματά του τα
πνευματικά.
Λοιπόν, είχε πάθει έκσταση ο Γερο-Δημάς. Χωρίς να το θέλει το έκανε. Δεν μπορούσε
να κρατήσει το βίωμά του. Ούτε κι αυτό που λέω είναι σωστό. Δεν μπορώ να το εκφράσω.
Αυτό είναι κατάληψις υπό του Θεού. Αυτά δεν εξηγούνται. Καθόλου δεν εξηγούνται κι άμα τα
εξηγήσεις, πέφτεις πολύ έξω. Όχι, δεν εξηγούνται, ούτε στα βιβλία αποδίδονται, ούτε
γίνονται καταληπτά. Πρέπει να είσαι άξιος να τα καταλάβεις.
Στις τέσσερις η ώρα χτύπησαν οι καμπάνες. Ο Γερο-Δημάς μόλις άκουσε τις καμπάνες,
έκανε μερικές μετάνοιες και σταμάτησε να προσεύχεται. Κάθισε στο πεζούλι –νομίζω πως
είναι κτιστό το πεζούλι στον πρόναο – …
… Πίσω του άνοιξε την πόρτα ο Γερο-Δημάς και μπήκε κι αυτός μέσα. Στάθηκε λίγο
να τακτοποιηθεί στο στασίδι του για την ακολουθία, νομίζοντας πως κανείς δεν τον είχε δει.
Κι εγώ χάθηκα μέσα απ’ τη σκιά της σκάλας και κρυφά και δειλά μπήκα μες στον κυρίως
ναό. … Από τη στιγμή που μετέλαβα, μου ήλθε μια χαρά υπερβολική, ένας ενθουσιασμός.
Μετά την ακολουθία έφυγα στο δάσος μόνος μου, γεμάτος χαρά κι αγαλλίαση. Τρέλα!
Νοερώς έλεγα την Ευχαριστία πηγαίνοντας για την καλύβα. Με πάθος έτρεχα μες στο δάσος,
πηδούσα απ΄ τη χαρά μου, άνοιγα σ’ έκταση τα χέρια μ’ ενθουσιασμό, δυνατά και φώναζα:
«Δόξα Σοι ο Θεοοός! Δόξα Σοι ο Θεοοός!». Ναι, τα χέρια μου μείνανε ξερά, γίνανε κόκκαλο,
ξύλο, κι ανοιγμένα ίσια σχημάτιζαν με το σώμα μου σταυρό. … Το κεφάλι μου σηκωμένο
προς τον ουρανό, το στέρνο ετέντωνε με τα χέρια να φύγει για τον ουρανό. Το μέρος που είναι
η καρδιά επήγαινε να πετάξει. … Πόση ώρα ήμουν σ’ αυτή την κατάσταση δεν ξέρω. Όταν
συνήλθα, έτσι όπως ήμουν, κατέβασα τα χεράκια μου και σιωπηλός με δάκρυα προχώρησα
πάλι με βρεγμένα τα μάτια μου.
ΠΕΡΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
είναι άναρχος, ατελεύτητος, αιώνιος. Η Εκκλησία είναι άκτιστη, όπως και ο Θεός είναι
άκτιστος. Υπήρχε προ των αιώνων, προ των αγγέλων, προ της δημιουργίας του κόσμου. Είναι
θείο καθίδρυμα και σ’ αυτήν «κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος». Είναι το μυστήριο των
μυστηρίων. Υπήρξε αφανέρωτο και εφανερώθη «επ’ εσχάτων των χρόνων». Η Εκκλησία
παραμένει απαρασάλευτη, γιατί είναι ριζωμένη στην αγάπη και στη σοφή πρόνοια του Θεού.
Την αιώνια Εκκλησία αποτελούν τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος.
Η αγάπη του Θεού μας έπλασε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του. Μας συμπεριέλαβε
στην Εκκλησία παρ’ ότι εγνώριζε την αποστασία μας. Μας έδωσε τα πάντα, για να μας κάνει
κι εμάς θεούς κατά χάριν και δωρεάν. Εν τούτοις εμείς, κάνοντας κακή χρήση της ελευθερίας
μας, εχάσαμε το αρχέγονον κάλλος, την αρχέγονη δικαιοσύνη και αποκοπήκαμε απ’ την
Εκκλησία. Έξω απ’ την Εκκλησία, μακριά απ’ την Αγία Τριάδα, εχάσαμε τον Παράδεισο, το
παν. Έξω, όμως, απ’ την Εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει ζωή.
Γι’ αυτό η σπλαχνική καρδιά του Θεού-Πατέρα μας δεν μας άφησε έξω απ’ την αγάπη Του. Άνοιξε για μας πάλι τις πύλες του Παραδείσου, επ’ εσχάτων των χρόνων και εφανερώθη εν σαρκί.
Με τη θεία σάρκωση του μονογενούς Υιού του Θεού φανερώθηκε πάλι στους
ανθρώπους το προαιώνιο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου.
Ο Θεός εν τη απείρω αγάπη Του μας ένωσε πάλι με την Εκκλησία Του στο πρόσωπο
του Χριστού. Μπαίνοντας στην άκτιστη Εκκλησία, ερχόμαστε στον Χριστό, μπαίνομε στο
άκτιστον. Καλούμαστε δηλαδή κι εμείς οι πιστοί να γίνομε άκτιστοι κατά χάριν, να γίνομε
μέτοχοι των θείων ενεργειών του Θεού, να μπούμε μέσα στο μυστήριο της θεότητος, να
ξεπεράσομε το κοσμικό μας φρόνημα, να αποθάνομε κατά «τον παλαιό άνθρωπον» και να
γίνομε ένθεοι. Όταν ζούμε στην Εκκλησία, ζούμε τον Χριστό.
Αυτό είναι πολύ λεπτό θέμα, δεν μπορούμε να το καταλάβομε. Μόνο το Άγιον Πνεύμα μπορεί να μας το διδάξει.
Η Εκκλησία και ο Χριστός είναι ένα. Το σώμα της Εκκλησίας τρέφεται, αγιάζεται, ζει
με τον Χριστό. Αυτός είναι ο Κύριος, ο παντοδύναμος, ο παντογνώστης, ο πανταχού παρών
και τα πάντα πληρών, ο στηριγμός μας, ο φίλος μας, ο αδελφός μας. Αυτός είναι το Α και το
Ω, η αρχή και το τέλος, η βάσις, το παν. Χωρίς Χριστό, Εκκλησία δεν υπάρχει. Νυμφίος ο
Χριστός· νύμφη η καθεμία ψυχή.
Ο Χριστός ένωσε το σώμα της Εκκλησίας με τον ουρανό και τη γη. Με τους αγγέλους,
τους ανθρώπους και όλα τα δημιουργήματα, με όλη την κτίση του Θεού, με τα ζώα και
τα πουλιά, με κάθε μικρό αγριολούλουδο, με κάθε μικρό έντομο. Έγινε έτσι η Εκκλησία
«πλήρωμα του τα πάντα εν πάσι πληρουμένου», δηλαδή του Χριστού. Όλα εν Χριστώ και συν
Χριστώ, μέσα και μαζί με τον Χριστό. Αυτό είναι το μυστήριο της Εκκλησίας.
Ο Χριστός φανερώνεται μέσα στην ενότητα τη μεταξύ μας και στην αγάπη Του, την
Εκκλησία. Εκκλησία δεν είμαι μόνος εγώ, αλλά μαζί κι εσείς. Εκκλησία είμαστε όλοι.
Μέσα στην Εκκλησία όλοι ενσωματώνονται. Είμαστε όλοι ένα και ο Χριστός κεφαλή. …
Είμαστε όλοι ένα, γιατί ο Θεός είναι Πατέρας μας κι είναι παντού. Όταν το ζήσομε αυτό, είμαστε
μέσα στην Εκκλησία. … Ε, αυτό μόνο δια της χάριτος το καταλαβαίνει κανείς. Ζούμε τη
χαρά της ενότητος, της αγάπης. Και γινόμαστε ένα μ’ όλους. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα!
Το σπουδαίο είναι να μπούμε στην Εκκλησία. Να ενωθούμε με τους συνανθρώπους
μας, με τις χαρές και τις λύπες όλων. Να τους νοιώθομε δικούς μας, να προσευχόμαστε για
όλους, να πονάμε για τη σωτηρία τους, να ξεχνάμε τους εαυτούς μας. Να κάνομε το παν γι’
αυτούς, όπως ο Χριστός για μας. Μέσα στην Εκκλησία γινόμαστε ένα με κάθε δυστυχισμένο
και πονεμένο κι αμαρτωλό.
Κανείς δεν πρέπει να θέλει να σωθεί μόνος του, χωρίς να σωθούν και οι άλλοι.
Είναι λάθος να προσεύχεται κανείς για τον εαυτό του, για να σωθεί ο ίδιος. Τους άλλους
πρέπει ν’ αγαπάμε και να προσευχόμαστε να μη χαθεί κανείς· να μπουν όλοι στην Εκκλησία.
Αυτό έχει αξία. Και μ’ αυτή την επιθυμία πρέπει να φεύγει κανείς απ’ τον κόσμο, για να πάει
στο μοναστήρι ή στην έρημο.
Όταν ξεχωρίζουμε τον εαυτό μας, δεν είμαστε χριστιανοί. Αληθινοί χριστιανοί
είμαστε, όταν αισθανόμαστε βαθιά ότι είμαστε μέλη του μυστικού σώματος του Χριστού, της
Εκκλησίας, με μια συνεχή σχέση αγάπης. Όταν ζούμε ενωμένοι εν Χριστώ, δηλαδή όταν
ζούμε την ενότητα μέσα στην Εκκλησία Του με το αίσθημα του ενός. … Αυτό είναι το
μεγαλύτερο βάθος, η μεγαλύτερη έννοια που έχει η Εκκλησία. Εκεί βρίσκεται το μυστήριο· να
ενωθούν όλοι σαν ένας άνθρωπος εν Θεώ.
Είμαστε ένα ακόμη και με τους ανθρώπους που δεν είναι κοντά στην Εκκλησία.
Είναι μακριά από άγνοια.
Η Εκκλησία είναι νέα ζωή εν Χριστώ. Στην Εκκλησία δεν υπάρχει θάνατος, δεν
υπάρχει κόλασις.
Ο Χριστός καταργεί το θάνατο. Όποιος μπαίνει στην Εκκλησία σώζεται, γίνεται
αιώνιος. Μία είναι η ζωή, είναι ατελείωτη συνέχεια, δεν έχει τέλος, δεν υπάρχει θάνατος.
Όποιος ακολουθεί τις εντολές του Χριστού, δεν πεθαίνει ποτέ. Πεθαίνει κατά σάρκα, κατά τα
πάθη και αξιώνεται να ζει απ’ την εδώ ζωή μες στον Παράδεισο, στην Εκκλησία μας, και
κατόπιν στην αιωνιότητα. Με τον Χριστό ο θάνατος γίνεται η γέφυρα, που θα την περάσομε
σε μια στιγμή, για να συνεχίσομε να ζούμε εν τω ανεσπέρω φωτί.
Κι εγώ αφότου έγινα μοναχός, πίστευσα ότι δεν υπάρχει θάνατος. Έτσι ένοιωθα και
νιώθω πάντα, ότι είμαι αιώνιος και αθάνατος. Τι ωραία!
Μέσα στην Εκκλησία που έχει τα μυστήρια που σώζουν δεν υπάρχει απελπισία.
Μπορεί να είμαστε πολύ αμαρτωλοί. Εξομολογούμαστε, όμως, μας διαβάζει ο παπάς κι έτσι
συγχωρούμαστε και προχωρούμε προς την αθανασία, χωρίς καθόλου άγχος, χωρίς καθόλου
φόβο.
Όταν αγαπήσομε τον Χριστό ζούμε τη ζωή του Χριστού. Άμα αυτό, με την χάρι του
Θεού, το κατορθώσομε, τότε βρισκόμαστε σε μια άλλη κατάσταση, ζούμε μια άλλη
κατάσταση ζηλευτή. Για μας δεν υπάρχει καμιά φοβία. Ούτε θάνατος, ούτε διάβολος, ούτε
κόλασις. Όλ’ αυτά υπάρχουν για τους ανθρώπους που είναι μακράν του Χριστού, για τους μη
χριστιανούς. Για μας που είμαστε χριστιανοί και κάνομε το θέλημά Του, εκεί, όπως το
λέει, δεν υπάρχουν αυτά τα πράγματα. Υπάρχουν δηλαδή, αλλ’ όταν ο άνθρωπος
αποκτείνει τον παλαιό άνθρωπο «συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις», δεν δίδει
σημασία στον διάβολο ούτε και στο κακό. Δεν τον απασχολεί. Εκείνο που τον απασχολεί
είναι η αγάπη, η λατρεία στον Χριστό και στον συνάνθρωπό του. Άμα φθάσομε στο
βαθμό να αισθανόμαστε τη χαρά, την αγάπη, τη λατρεία του Θεού χωρίς καμιά φοβία,
φθάνομε να λέμε: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». Κανείς δεν μας εμποδίζει να
μπούμε μέσα στο μυστήριο.
Με τη λατρεία του Θεού ζεις στον Παράδεισο. Άμα γνωρίσεις και αγαπήσεις τον
Χριστό, ζεις στον Παράδεισο. Ο Χριστός είναι ο Παράδεισος. Ο Παράδεισος αρχίζει από δω.
Η Εκκλησία είναι ο επί γης Παράδεισος ομοιότατος με τον εν ουρανοίς. Ο Παράδεισος που
είναι στον ουρανό ο ίδιος είναι κι εδώ στη γη. Εκεί όλες οι ψυχές είναι ένα, όπως η Αγία
Τριάδα είναι τρία πρόσωπα, αλλά είναι ενωμένα κι αποτελούν ένα.
Κύριο μέλημά μας είναι να αφομοιωθούμε στον Χριστό, να ενωθούμε με την Εκκλησία.
Αν μπούμε στην αγάπη του Θεού, μπαίνομε στην Εκκλησία. Αν δεν μπούμε στην
Εκκλησία, αν δεν γίνομε ένα με την εδώ, την επίγεια Εκκλησία, υπάρχει φόβος να χάσομε και
την επουράνια.
Όποιος ζει τον Χριστό, γίνεται ένα μαζί Του, με την Εκκησία Του. Ζει μια τρέλα! Η ζωή
αυτή είναι διαφορετική απ’ τη ζωή των άλλων ανθρώπων. Είναι χαρά, είναι φως, είναι
αγαλλίαση, είναι ανάταση. Αυτή είναι η ζωή της Εκκλησίας, η ζωή του Ευαγγελίου, η
Βασιλεία του Θεού. «Η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστίν». Έρχεται μέσα μας ο Χριστός κι
εμείς είμαστε μέσα Του. Και συμβαίνει όπως μ’ ένα κομμάτι σίδηρο που τοποθετημένος μες
στη φωτιά γίνεται φωτιά και φως· έξω απ’ τη φωτιά, πάλι σίδηρος σκοτεινός, σκοτάδι.
Στην Εκκλησία γίνεται η θεία συνουσία, γινόμαστε ένθεοι. Όταν είμαστε με τον
Χριστό, είμαστε μέσα στο φως· κι όταν ζούμε μέσα στο φως, εκεί δεν υπάρχει σκότος. Το φως
όμως δεν είναι παντοτινό· εξαρτάται από μας. Συμβαίνει όπως με το σίδηρο, που έξω απ’ τη
φωτιά γίνεται σκοτεινός. Σκότος και φως δεν συμβιβάζονται. Ποτέ δεν μπορεί να έχομε
σκοτάδι και φως συγχρόνως. Ή φως ή σκότος. Όταν ανάψεις το φως, πάει το σκότος.
Για να διατηρήσουμε την ενότητά μας, θα πρέπει να κάνομε υπακοή στην Εκκλησία,
στους επισκόπους της. Υπακούοντας στην Εκκλησία, υπακούομε στον ίδιο τον Χριστό.
Ο Χριστός θέλει να γίνομε μία ποίμνη μ’ έναν ποιμένα.
Να πονάμε την Εκκλησία. Να την αγαπάμε πολύ. Να μη δεχόμασθε να κατακρίνουν
τους αντιπροσώπους της. … Και με τα μάτια μας να δούμε κάτι αρνητικό να γίνεται από
κάποιον ιερωμένο, να μην το πιστεύομε, ούτε να το σκεπτόμαστε, ούτε να το μεταφέρομε. Το
ίδιο ισχύει και τα λαϊκά μέλη της Εκκλησίας και για κάθε άνθρωπο. Όλοι είμαστε Εκκλησία.
Να προσέχομε και το τυπικό μέρος. Να ζούμε τα μυστήρια, ιδιαίτερα το μυστήριο της
Θείας Κοινωνίας. Σ’ αυτά βρίσκεται η Ορθοδοξία. Προσφέρεται ο Χριστός στην Εκκλησία
με τα μυστήρια και κυρίως με την Θεία Κοινωνία. Να σας πω για μια επίσκεψη του Θεού σ’
εμένανε τον ταπεινό, για να δείτε την χάρι των μυστηρίων.
Έτσι όπως πονούσα, μου σταυρώσανε το σπυράκι με ευχέλαιο κι αμέσως έσβησε ο
πόνος.
Την Πεντηκοστή εξεχύθη η χάρις του Θεού όχι μόνο στους αποστόλους αλλά και
σ’ όλο τον κόσμο που βρισκόταν γύρω τους. Επηρέασε πιστούς και απίστους.
Ενώ ο Απόστολος Πέτρος ομιλούσε τη δική του γλώσσα, η γλώσσα του μετεποιείτο
εκείνη την ώρα στο νου των ακροατών. Με τρόπο μυστικό το Άγιον Πνεύμα τους έκανε να
καταλαβαίνουν τα λόγια του στη γλώσσα τους, μυστικά, χωρίς να φαίνεται. Αυτά τα
θαύματα γίνονται με την επενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Παραδείγματος χάριν, η λέξη
«σπίτι» σ’ αυτόν που ήξερε γαλλικά θ’ ακουγόταν «la maison». Ήταν ένα είδος διοράσεως·
άκουγαν την ίδια τους τη γλώσσα. Ο ήχος χτυπούσε στο αυτί, αλλά εσωτερικά, με τη φώτιση
του Θεού, τα λόγια ακούγονταν στη γλώσσα τους. Οι Πατέρες της Εκκλησίας αυτή την
ερμηνεία της Πεντηκοστής δεν την αποκαλύπτουν πολύ φανερά, φοβούνται τη
διαστρέβλωση. Το ίδιο συμβαίνει και με την Αποκάλυψη του Ιωάννου. Οι αμύητοι δεν
μπορούν να καταλάβουν το νόημα του μυστηρίου του Θεού.
Στην Πεντηκοστή οι άνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικά σε μία τέτοια κατάσταση
θεώσεως, που τα χάσανε. Έτσι, όταν η θεία χάρις τους επεσκίαζε, τους ετρέλαινε όλους –με
την καλή έννοια – τους ενθουσίαζε.
Η «κλάσις του άρτου» ήταν η Θεία Κοινωνία. Και συνεχώς αυξάνονταν οι
σωζόμενοι, εφόσον έβλεπαν όλους τους χριστιανούς να είναι «εν αγαλλιάσει και
αφελότητι καρδίας αινούντες τον Θεόν». … Αυτό είναι ενθουσιασμός κι αυτό πάλι τρέλα.
Εγώ όταν το ζω αυτό, το αισθάνομαι και κλαίω. Πηγαίνω στο γεγονός, ζω το γεγονός, το
αισθάνομαι κι ενθουσιάζομαι και κλαίω. Αυτό είναι θεία χάρις. Αυτό είναι και η αγάπη προς
τον Χριστό.
Αυτό που ζούσαν οι απόστολοι μεταξύ τους κι αισθανόντουσαν όλη αυτή τη χαρά, στη
συνέχεια έγινε με όλους κάτω από το υπερώον. Δηλαδή αγαπιόντουσαν, χαιρόταν ο ένας
τον άλλον, ο ένας με τον άλλον είχαν ενωθεί. Ακτινοβολεί αυτό το βίωμα και το ζούνε κι
άλλοι.
Ο απώτερος σκοπός της θρησκείας μας είναι το «ίνα ώσιν έν». Εκεί ολοκληρώνεται το
έργο του Χριστού. Η θρησκεία μας είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι ενθουσιασμός, είναι
τρέλα, είναι λαχτάρα του θείου. Είναι μέσα μας όλ’ αυτά. Είναι απαίτηση της ψυχής μας η
απόκτησή τους.
Για πολλούς όμως η θρησκεία είναι ένας αγώνας, μία αγωνία κι ένα άγχος. Γι’ αυτό
πολλούς απ’ τους «θρήσκους» τους θεωρούνε δυστυχισμένους, γιατί βλέπουνε σε τι χάλια
βρίσκονται. Κι έστι είναι τα πράγματα. Γιατί αν δεν καταλάβει κανείς το βάθος της θρησκείας
και δεν τη ζήσει, η θρησκεία καταντάει αρρώστια και μάλιστα φοβερή. Τόσο φοβερή, που ο
άνθρωπος χάνει τον έλεγχο των πράξεών του, γίνεται άβουλος κι ανίσχυρος, έχει αγωνία κι
άγχος και φέρεται υπό του κακού πνεύματος. Κάνει μετάνοιες, κλαίει, φωνάζει,
ταπεινώνεται τάχα, κι όλη αυτή η ταπείνωση είναι μια σατανική ενέργεια. Ορισμένοι τέτοιοι
άνθρωποι ζούνε τη θρησκεία σαν ένα είδος κολάσεως. Μέσα στην εκκλησία κάνουν
μετάνοιες, σταυρούς, λένε, «είμαστε αμαρτωλοί, ανάξιοι» και μόλις βγούνε έξω, αρχίζουν να
βλασφημάνε τα θεία, όταν κάποιος λίγο τους ενοχλήσει. Φαίνεται καθαρά ότι υπάρχει στο
μέσον δαιμόνιο.
Στην πραγματικότητα η χριστιανική θρησκεία μεταβάλλει τον άνθρωπο και τον
θεραπεύει. Η κυριότερη, όμως, προϋπόθεση, για να αντιληφθεί και να διακρίνει ο άνθρωπος
την αλήθεια, είναι η ταπείνωση. Ο εγωισμός σκοτίζει το νου του ανθρώπου, τον μπερδεύει,
τον οδηγεί στην πλάνη, στην αίρεση. Είναι σπουδαίο να κατανοήσει ο άνθρωπος την αλήθεια.
Μες στη σπηλιά ο άνθρωπος φθείρεται αρρωσταίνει, καταστρέφεται, ενώ έξω
ζωογονείται. Μπορείς να καταλάβεις την αλήθεια; Τότε είσαι στον ήλιο, στο φως, βλέπεις όλα
τα μεγαλεία· αλλιώς είσαι σε μια σπηλιά σκοτεινή. Φως και σκότος. Ποιο είναι το πιο καλό;
Να είσαι πράος, ταπεινός, ήσυχος, να έχεις μέσα σου αγάπη ή να είσαι νευρικός, στενόχωρος,
να διαπληκτίζεσαι με τους πάντες; Ασφαλώς το ανώτερο είναι η αγάπη.
Η αμαρτία κάνει τον άνθρωπο πολύ μπερδεμένο ψυχικά. Το μπέρδεμα δεν φεύγει με
τίποτα. Μόνο με το φως του Χριστού γίνεται το ξεμπέρδεμα. Την πρώτη κίνηση την κάνει ο
Χριστός. «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες …». Μετά εμείς οι άνθρωποι αποδεχόμαστε
αυτό το φως με την αγαθή μας προαίρεση, που την εκφράζομε με την αγάπη μας απέναντί
Του, με την προσευχή, με τη συμμετοχή στη ζωή της Εκκλησίας, με τα μυστήρια.
Πολλές φορές ούτε ο κόπος ούτε οι μετάνοιες, ούτε οι σταυροί προσελκύουν την χάρι.
Υπάρχουν μυστικά. Το ουσιαστικότερο είναι να φεύγεις από τον τύπο και να πηγαίνεις στην
ουσία. Ό,τι γίνεται να γίνεται από αγάπη. (ΚΟΛΠΟΙΣ ΚΤΩΝΤΑΙ)
Η αγάπη εννοεί πάντα να κάνει θυσίες. Σ’ ότι κάνεις αγγάρια, κλωστάει η ψυχή,
αντιδρά. Η αγάπη ελκύει την χάρι του Θεού. Όταν έλθει η χάρις, έρχονται τα χαρίσματα του
Αγίου Πνεύματος. «Ο δε καρπός του Πνεύματος εστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία,
χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια». Αυτά είναι που πρέπει να έχει μια υγιής
ψυχή εν Χριστώ.
Ο άνθρωπος με τον Χριστό γίνεται χαριτωμένος και ζει έτσι πάνω απ’ το κακό. Το
κακό γι’ αυτόν δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο το αγαθό, ο Θεός. Δεν μπορεί να υπάρχει κακό.
Δηλαδή, εφόσον έχει το φως, δεν μπορεί να έχει σκοτάδι. Ούτε μπορεί να τον καταλάβει το
σκοτάδι, διότι έχει το φως.
συνεχίζεται.....
Το αφιερώνουμε στον Οδυσσέα του klision
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)