ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΓΙΑ ΤΗ «ΜΕΣΑ ΦΡΙΚΗ»-τοῦ Κωνσταντίνου Τσάτσου

Ἕνα κείμενο  ἐθνικῆς αὐτογνωσίας, τοῦ Κωνσταντίνου Τσάτσου, γραμμένο στὶς 25 Ἰανουαρίου 1945 ! ! !   Ἕνα κείμενο ποὺ σὰν νὰ γράφτηκε σήμερα .

Ἂν ἡ κρίση τῆς ὑλικῆς ζωῆς μας εἶναι τρομερή, ἡ μέσα φρίκη εἶναι πιὸ ἄγρια, πιὸ ἐπικίνδυνη ἡ κρίση τῆς ψυχῆς. Ἐκεῖ εἶναι καὶ ἡ ρίζα, ἐκεῖ ὁ πρῶτος κρίκος τῆς ἁλυσίδας ποὺ μᾶς σφίγγει. Ἐκεῖ εἶναι ὅλα, γιατὶ ὅλα καταλήγουν ἐκεῖ. Ἁμαρτήσαμε. Ἀπὸ χρόνια ἁμαρτήσαμε ὅλοι. Ἁμαρτήσαμε καὶ ὅσοι ἐπράξαμε καὶ ὅσοι ἀνεχθήκαμε καὶ οἱ θύτες καὶ τὰ θύματα… Λίγα χρόνια πρίν. Ὅταν λιγοστοὶ προμαντεύανε καὶ ἀγωνιοῦσαν. Βγῆκαν τότε στὸν τόπο μας μερικοὶ ἀρρίζωτοι. Φορτωμένοι μ᾽ ἕνα μονόπλευρο ἱστορικὸ σχῆμα καὶ μὲ μιὰ ρηχὴ φιλοσοφικὴ ἐμπειρία, ἕτοιμοι νὰ δεχθοῦν τὴ ριπὴ τοῦ πρώτου ἀνέμου, τὸ ἐπίκαιρο, τὸ εὔκολο, τὸ φανταχτερό. Τὸ ἐπίκαιρο, γιατὶ ἦταν ἀρχοντοχωριάτες καὶ φοβόνταν νὰ βρεθοῦν ἀργοπορεμένοι. Τὸ εὔκολο, γιατὶ θέλοντας νὰ ξεκαθαρίσουν τὰ προβλήματά τους… διάλεγαν τὶς πιὸ φτηνές, τὶς πιὸ ἄκοπες λύσεις. Τὰ φανταχτερό, γιατὶ δὲν ἦταν ἁγνοὶ ἐραστὲς τοῦ πνεύματος, μὰ θέλαν νὰ ἐκπλήξουν, νὰ πετύχουν, νὰ φτάσουν, ἐξαργυρώνοντας τὴν πλανερὴν ὑπεροχή τους. Μᾶς κουβάλησαν ξένα εἴδωλα, ξένα ἀπὸ τὶς ἱστορικές μας συνθῆκες, ἀπὸ τὴν πνευματική μας παράδοση, ξένα ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ ποὺ ξεχωρίζουν πανανθρώπινα καὶ αἰώνια. Σχήματα μᾶς κουβάλησαν, ποὺ βρίσκαν ἀνταπόκριση στὴν ζωή μας, σχήματα χωρὶς οὐσία, καλούπια ἁπλά, βολικά, πρόσφορα νὰ δώσουν τὴν αὐταπάτη τοῦ ἀληθινοῦ καὶ τοῦ ὀρθοῦ στοὺς νωθρούς καὶ τοὺς μισοαγράμματους. Τὴ λεοντὴ τῆς ἐπιστημονικῆς φορέσανε, γιὰ νὰ καλύψουν τὴν προχειρότητα καὶ νὰ θαμπώσουν τὴν ἠμιμάθεια. Τὴ θετικότητα τῆς ἐπιστήμης προβάλανε, ἐνῶ κινοῦνταν ἀπὸ ἕνα φανατισμένο μυστικισμό, ἀπὸ ἕνα αὐτοθρεφόμενο πάθος, ἀπὸ μίσος, ἀπὸ καταπιεσμένες ὁρμές. Ἁμάρτησαν οἱ ἡγέτες τοῦ πνεύματος. Ἀφιλοσόφητοι καὶ μικρόψυχοι ντράπηκαν νὰ τοὺς λέν καθυστερημένους καὶ δέχτηκαν τὰ ξένα εἴδωλα σὰν μόδα, σὰν πρόοδο. Τὰ δέχτηκαν, γιατί δὲν εἶχαν ἕνα Θεό δικό τους ν᾽ἀντιτάξουνε, δὲν εἶχαν τὴ ρώμη τῆς ἀντίστασης. Ἁμάρτησαν οἱ ἡγέτες τῆς πολιτείας, γιατὶ μὲ ὅλη τους τὴ διορατικότητα γιὰ τὰ ἐπιφαινόμενα καὶ γιὰ τὶς ἐνδεχόμενες συμπλοκές των δὲν δεῖξαν διορατικότητα γιὰ τὴν ἠθικὴ ρίζα τῶν προβλημάτων.
Ἐκ βαθέων ἐκέκραξά σοι, Κύριε. Δύτες νὰ γίνουμε καὶ ἀπὸ τὰ ἔγκατα τῆς ὕπαρξής μας, ἐκεῖ ποὺ ὁ Θεός μας ἀναπαύεται, ν᾽ ἀντλήσουμε τὶς παράφορες δυνάμεις τῆς ἀπελπισίας καὶ τῆς πίστης ποὺ προκαλεῖ τὸ θαῦμα καὶ ἀναγκάζει τὴ θέληση νὰ θελήσει τὸ θέλημά της. Τρεῖς χιλιάδες χρόνια ἐπιζήσαμε στὶς ἀμαρτίες μας, θὰ ἐπιζήσουμε καὶ τώρα. Πῶς; Πότε; Ποιός θ᾽ ἀρχισει τὴν ἄνωση; Κάποιος, κάπου κάποτε θὰ βρεθεῖ. Καὶ ἄλλοι θὰ βρεθοῦν ν᾽ ἀκολουθήσουν. Δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ἀλλιῶς, χωρὶς νὰ χαλάσει ἡ ἰσορροπία τοῦ κόσμου…».


Πηγή: περιοδ. «ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ»

Διαδίκτυο:http://christianvivliografia.wordpress.com/