Τοῦτες τίς μέρες, πραγματικά, κάτι σά βαρύ σύννεφο νά ἔπεσε πάνω μας κι ἀκόμα μᾶς πλακώνει. ῾Η ἱστορία μέ τά ἀδικοχαμένα ἀδέρφια μας στήν Marfin εἶναι κάτι πού μᾶς πληγώνει καί νομίζω, ὅσο κι ἄν μέ τό χρόνο ὁ πόνος κάπως θά ἁπαλυνθεῖ, ὅμως βαθιά μέσα μας θά μείνει μιά πληγή. Μιά πληγή πού θά μᾶς ὑπενθυμίζει πώς εἴμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ καί ὄχι πειραματόζωα στό χέρι τοῦ ὁποιουδήποτε μεγαλοϊδιοκτήτη ἤ πληρωμένου δολοφόνου. ῞Ο, τι συνέβη εἶναι ἕνα διαρκές ἔγκλημα, πού θά βαραίνει τή συλλογική μας συνείδηση. Στή θέση τῶν δολοφονηθέντων μπορεῖ νά ἤμασταν κι ἐμεῖς, τό ἴδιο μας τό παιδί ἤ κάποιος ἄλλος στενός μας συγγενής. Μέ τρομάζει τό γεγονός ὅτι τήν ὄμορφη ᾿Αθήνα μας -ἔστω μέ τά ἐλαττώματά της- κάποιοι ΓΝΩΣΤΟΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ θέλουν νά τήν κάνουν Σικάγο. ῎Ε, λοιπόν, ὄχι δέν θά τούς περάσει καί δέν θά ἀφήσουμε κι ἐμεῖς νά τούς περάσει. Πρέπει νά ἀπομονωθοῦν τά ἀνθρωποειδῆ σκιάχτρα πού παίρνουν στό χέρι τους ἕνα στουπέτσι καί μᾶς τό παίζουν ὅτι κάνουν ἀντίσταση καί κοινωνική ἐπανάσταση. ᾿Αλλοῦ αὐτά, ἀλῆτες! Καί τό "ἀλῆτες" εἶναι ἡ πιό ἤπια ἔκφραση πού ἐπιτρέπω στόν ἑαυτό μου. ῾Η ὑπομονή ἔχει καί τά ὅριά της.
Κλείνοντας, θά ἤθελα νά πῶ στούς συγγενεῖς τῶν θυμάτων πώς ὁ πόνος τους εἶναι καί δικός μας πόνος. ῾Η θλίψη τους καί δική μας θλίψη. ῎Ας ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στήν ἑλληνική δικαιοσύνη ὅτι θά ρίξει ἄπλετο φῶς στήν ὑπόθεση αὐτή. Τό εὐχόμαστε ὁλόψυχα. Δέν πρέπει νά ξαναεπαναληφθεῖ αὐτό τό στυγερό ἔγκλημα πού στιγμάτισε μιά ὁλάκερη κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου