 ΜΕΡΟΣ Β’
Στο βαθύτερο νόημα της παραβολής του καλού Σαμαρείτη είχε διεισδύσει βιωματικά ο προσφάτως κοιμηθείς μοναχός του Οσίου Δαυίδ π. Σεραφείμ Σταυριανιάκογλου μιμούμενος την ταπείνωση και την αγιότητα του βίου του Οσίου Ιακώβου Τσαλίκη. Ενώπιον των ματιών του σε καθημερινή βάση αντίκρυζε τον άγιο ηγούμενο της Μονής να επουλώνει καθημερινά στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού τις πληγές δεκάδων και ενίοτε εκατοντάδων προσκυνητών, που ως διψασμένες δορκάδες έτρεχαν στον οίκο του Οσίου Δαυίδ για να ξεδιψάσουν εκ της ανεξάντλητης πηγής του ζώντος ύδατος. Έβλεπε με τα απλά μάτια του να εξελίσσονται όλα αυτά τα θαυμαστά γεγονότα που αναφέρονταν στο Ευαγγέλιο εμπράκτως και σε καθημερινή βάση. Και δεν ήταν λίγες οι στιγμές που εκλήθη και εκείνος μετά την παρότρυνση των γερόντων του να πλύνει τα τραύματα που γεννά η αμαρτία και να καθαρίσει τις ακαθαρσίες που προκαλεί η απομάκρυνση και η αποστασία από τον τριαδικό Θεό.
Μιμούμενος τους γέροντές του, πρώτα τον όσιο Ιάκωβο και κατόπιν το διάδοχο αυτού π. Κύριλλο συνήθιζε να σηκώνει, ως άλλος Σίμων Κυρηναίος, μαζί με το δικό του και τους σταυρούς πολλών προσκυνητών ανακουφίζοντας τους -έστω και για λίγο- στον ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά και βοηθώντας τους να γευτούν και να συμμετάσχουν στην Ανάσταση.
Το διαρκές χαμόγελό του καθώς σε υποδεχόταν στην κεντρική πύλη της Μονής του Οσίου Δαυίδ, προσέδιδε χαρά και εμμέσως ανακινούσε το λησμονημένο πιθάρι του χριστιανικού θάρρους και της εν Χριστώ παρηγοριάς στους καταπονημένους διαβάτες της ερημικής αυτής εφήμερης ζωής. Σε έκανε να εκλαμβάνεις το μοναστήρι ως πραγματική όαση. Γιατί η Μονή του Οσίου Δαυίδ από την εποχή που τα ηνία αυτής κρατούσε ο μακαριστός όσιος γέροντας Ιάκωβος μέχρι και σήμερα είναι αληθινή ακτινοβολούσα όαση που προσφέρει σε κάθε διαβάτη απλόχερα τους θαυμαστούς ουράνιους καρπούς του κτήτορα της αγίου. Καρπούς που προέρχονται από το δέντρο του Κυρίου μας που ο μεγάλος εκείνος ασκητής άγιος ευλαβικά φύτεψε.
Γλυκύς καρπός από το δέντρο αυτό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί πλέον και ο ταπεινός μακαριστός π. Σεραφείμ. Μέχρι πρότινος γευόταν και ο ίδιος τους καρπούς του εν Χριστώ κήπου του Οσίου Δαυίδ, ως φυσική ανταμοιβή που απόρρεε από το εφήμερο διακόνημά του και την αγνή -απλή πίστη του. Τώρα έφθασε η ώρα να τρέφει όλους εμάς, όχι μόνο αυτούς που τον γνωρίσαμε και συναναστραφήκαμε μαζί του αλλά και αυτούς που τον μαθαίνουν σήμερα είτε μέσα από την αδόκιμη αυτή μικρή αναφορά μας, είτε μέσα από τις θαυμαστές εξιστορήσεις του νυν ηγουμένου π. Κυρίλλου και των υπολοίπων μελών της αδελφότητας του μοναστηριού.
Ο τρόπος διακονίας του άλλωστε, η υπακοή και η τυφλή προσήλωση του στο δοχείο της ταπείνωσης θα μας ακολουθεί σαν μία γλυκειά ανάμνηση σταθερής εν Χριστώ πορείας και βιοτής. Γιατί ο βίος του μεγάλου αυτού αθλητή του Χριστού αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα που ξυπνά σήμερα εγκλωβισμένες στο λήθαργο της αγνωσίας ψυχές. Ταρακουνά δε χλιαρές συνειδήσεις.
Αφιερωμένος στον Χριστό από παιδί
Ο μακαριστός Σεραφείμ ήταν από μικρός πολύ φιλεύσπλαχνος. Η παιδική του ηλικία ήταν παραδειγματική στο γύρω από αυτόν περιβάλλον. Ήταν δοσμένος στον Κύριο πιο μπροστά από τη θλίψη που τον καταρράκωσε λόγω της κοίμησης της συζύγου του Βαρβάρας. Γι’ αυτό άλλωστε πήρε εύκολα τη μεγάλη απόφαση να καταταγεί στους ασκητές του ουράνιου Πατέρα μας. Η πορεία του ήταν μεγάλη και θαυμαστή, παραδειγματική για την άθληση του σημερινού κόσμου. Σ’ αυτό βέβαια συντέλεσαν και οι δυό άξιοι προπονητές του, ο Όσιος Ιάκωβος και ο π. Κύριλλος, που φρόντιζαν συνεχώς να αυξάνουν τις επιδόσεις του στο στίβο της αγίας μας Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Τηρούσε τις εντολές του Κυρίου
Η μεγάλη αγάπη του φιλεύσπλαχνου αυτού μοναχού προς τον Χριστό διαπιστωνόταν πριν ακόμη την κατάταξη του στο ορθόδοξο μοναχολόγιο. Η τήρηση των εντολών του Κυρίου μας αποτελούσε καθημερινό μέλημα του ιδίου και της συζύγου του. Τρανό παράδειγμα αποτελούσε λ.χ. η επιλογή του να μην ανοίγει το εμπορικό κατάστημα που διατηρούσε στην Αιδηψό μαζί με τη γυναίκα του τις Κυριακές.
Οι Κυριακές, ιδιαίτερα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, ήταν οι μέρες που προσέλκυαν τον περισσότερο κόσμο στα ιαματικά λουτρά της Αιδηψού κατά τη δεκαετία 1960-1970. Το γεγονός αυτό έκανε, όπως και σήμερα πολλούς καταστηματάρχες να ανοίγουν τα καταστήματα για να εξυπηρετήσουν τους τουρίστες. Εξαίρεση στον κανόνα τότε αποτελούσε το κατάστημα του Σταύρου και της Βαρβάρας. Προτιμούσαν να επισκέπτονται κοντινά μοναστήρια της περιοχής, να εκκλησιάζονται εκεί και να περνούν την Κυριακή τους με παρηγορητικές επισκέψεις σε ασθενείς και ανήμπορους. Ο κυρ- Σταύρος ήταν ελεήμων και με κάθε ευκαιρία απλόχερα πρόσφερε βοήθεια.
Ο πεθερός του που και εκείνος είχε κατάστημα μάταια προσπαθούσε να τον μεταπείσει. «Σταύρο η Αιδηψός έχει πολύ κόσμο τις Κυριακές. Χάνεις πολλά λεφτά από την εμμονή σου να κρατάς το μαγαζί σου κλειστό. Κοίτα να αλλάξεις τακτική και σταματήστε να γυρίζετε με τη Βαρβάρα στα μοναστήρια σαν τους καλογέρους. Δεν θα κάνετε προκοπή με τα καμώματά σας» του έλεγε.
«Μας βοηθά ο Θεός, μην ανησυχείς», απαντούσαν ο Σταύρος και η Βαρβάρα. Οι αρχικές προτροπές του πεθερού έγιναν σιγά-σιγά αφόρητες πιέσεις ιδιαίτερα προς την κόρη του Βαρβάρα αλλά και προς το γαμβρό του Σταύρο. Μερικές φορές μάλιστα προκαλούσαν και διενέξεις που στεναχωρούσαν τον νεαρό τότε Σταύρο. Κατά τη συνήθη όμως πρακτική του, όταν το όλο ζήτημα κατέστη αδιέξοδο το έθεσε ενώπιον του Χριστού παρακαλώντας Τον να δώσει Εκείνος τη λύση. Και μέσω της καλής γυναικός του πήρε άμεσα τη λύση που αναζητούσε την ίδια ημέρα. «Σταύρο πες στον πατέρα μου για τις μηνιαίες εισπράξεις μας για να μην σε ενοχλήσει. Πες του πως το μαγαζί μας κάθε άλλο παρά ζημιώνεται από την αδιαπραγμάτευτη απόφασή μας να μην το ανοίγουμε τις Κυριακές...». Το πρόσωπο του Σταύρου μονομιάς άστραψε. «Μου έδωσες τη λύση. Άσε το θέμα να το χειριστώ με τον πατέρα σου» της είπε και έτρεξε αμέσως να τον συναντήσει.
«Ξέρεις σκέφτηκα καλά την πρότασή σου να ανοίγω τις Κυριακές το κατάστημα...» άρχισε να λέγει στον πεθερό του ο νεαρός Σταύρος. Πριν ακόμη ολοκληρώσει το λόγο του ο πεθερός του τον διέκοψε. «Καιρός ήταν να βάλεις μυαλό και να αφήσεις το πείσμα σου και τις ακαταλαβίστικες επιπόλαιες γυροβολιές σου στα μοναστήρια. Να ακούσεις και ένα έμπειρο» του είπε ο πεθερός του. «Λάθος κατάλαβες. Δεν πρόκειται να ανοίξω τις Κυριακές. Ήλθα όμως να σου προτείνω πάνω στο θέμα αυτό κάτι... Εγώ θα συνεχίσω να μην ανοίγω και εσύ θα συνεχίσεις να ανοίγεις τις Κυριακές. Τα εμπορεύματα και των δυό καταστημάτων είναι σχεδόν τα ίδια και το μαγαζί σου μάλιστα είναι σε καλύτερο πόστο. Στο τέλος λοιπόν του μήνα να δούμε τι εισπράξεις είχες εσύ και τι εισπράξεις είχα εγώ. Κι αν οι δικές σου είναι πιο πολλές τότε θα ξανά –εξετάσω την πρόταση. Εάν όμως είναι λιγότερες τότε θα πρέπει εσύ να ερευνήσεις εάν είναι σωστό να παραβαίνεις την εντολή του Χριστού. Τι λες συμφωνείς;» είπε ο Σταύρος. Ο πεθερός του περιχαρής και με τη βεβαιότητα πως εμπράκτως θα δείξει στο γαμβρό του το λάθος του συμφώνησε.
Μετά τριάντα ημέρες παρουσίασε ο ένας στον άλλον τον τζίρο του καταστήματός του. Οι εισπράξεις του Σταύρου ήταν αυξημένες κατά 30% περισσότερο από ότι του πεθερού του. «Βλέπεις πατέρα πόσο δίκαιο είχαμε» είπε η Βαρβάρα. Εκείνος έκπληκτος έτριβε τα μάτια του. Μάλιστα τόσο μεγάλη εντύπωση του προκάλεσε το γεγονός αυτό, που όχι μόνο δεν ξανά-άνοιξε το μαγαζί του τις Κυριακές αλλά και παρότρυνε και άλλους μαγαζάτορες να πράξουν το ίδιο. Το θέμα είχε γραφτεί τότε και σε χριστιανική εφημερίδα των Αθηνών.
Ο π. Σεραφείμ το ανέσυρε από τη μνήμη του τότε που ανακινήθηκε το θέμα λειτουργίας των καταστημάτων και τις Κυριακές και το εξιστορούσε σε μία συντροφιά νέων που είχαν επισκεφθεί το μοναστήρι μετά την παρότρυνση του π. Κύριλλου... Η μεγάλη απέραντη αγάπη του αειμνήστου π. Σεραφείμ άλλωστε δεν είχε να κάνει μόνο με το μοναχισμό. Επιθυμούσε κατά το παράδειγμα των δυό «προπονητών» του στην εφήμερη ζωή να βοηθά τις ψυχές των πονεμένων. Το πόσα νέα παλικάρια και πόσα νέα κορίτσια βοήθησε δεν καταγράφεται σ’ αυτή τη μικρή αναφορά μας στη μνήμη του. Ο π. Ιάκωβος αλλά και ο π. Κύριλλος λόγω της πρωθύστερης της μοναχικής ζωής έγγαμης εμπειρίας του παρέπεμπε πολλά νέα ζευγάρια για να λάβουν τις συμβουλές του, τις οποίες έδινε με εξαίσιο τρόπο.
Κάποτε ένα νιόπαντρο ζευγάρι πέρασε το κατώφλι του μοναστηριού και ο π. Σεραφείμ προθυμοποιήθηκε να τους φτιάξει καφέ μετά την προσκύνηση των ιερών λειψάνων. Στη συζήτηση που ακολούθησε τους ρώτησε αν έχουν παιδιά. Εκείνοι όχι μόνο απάντησαν αρνητικά αλλά επιχείρησαν να δικαιολογήσουν την απουσία παιδιού επιστρατεύοντας την οικονομική τους κατάσταση και τις δυσκολίες της ζωής... Ο π. Σεραφείμ τότε άρχισε να εξιστορεί τα βιώματα πόνου που ο ίδιος και η γυναίκα του είχαν από την απουσία του παιδιού. «Δεν ξέρετε καλά μου παιδιά πως ο Θεός δίνει τα παιδιά; Δεν ξέρετε πόσα άτεκνα ζευγάρια επισκέπτονται τον άγιο Δαυίδ παρακαλώντάς Τον να μεσολαβήσει, ώστε να λάβουν αυτή την ευλογία; Ρωτήστε τον π. Ιάκωβο να σας πει πόσα θαύματα έγιναν. Η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια που οφείλεται στον εγωισμό μας αποκλειστικά στερεί την ευλογία του ουρανού ενώ οι κάθε λογής δικαιολογίες είναι του πονηρού. Μην εμποδίζετε λοιπόν τα σχέδια του Θεού με δήθεν «προοδευτικές» κουταμάρες. Να σας πω εγώ πως ένοιωθα που δεν καταφέραμε να κάνουμε παιδί... Βέβαια για μένα είχε άλλα σχέδια ο Θεός και ήθελε να γίνω μοναχός. Μήπως και σεις σκοπεύετε να μονάσετε σαν και εμένα;» τους είπε χαμογελώντας. Οι αναφορές στη θαυμαστή ζωή του αλλοίωναν ουσιαστικά –δίχως πολλά λόγια και φανφαρισμούς- νεανικές κατατρεγμένες ψυχές, δείχνοντας την οδό του Χριστού. Μία φορά απέτρεψε ένα ζευγάρι κατά παρόμοιο απλό τρόπο που σκόπευε να προχωρήσει σε έκτρωση. Με τις περιγραφές και τα βιώματα του εμμέσως συμβούλευε πολλούς νέους και νέες. Από τα χέρια του π. Σεραφείμ σώθηκαν πολλά παλικάρια από τον Σατανά που τα ωθούσε να βιοπραγούν. Αυτός έμπαινε μπροστά και έσωνε τις ψυχές αυτές.
«Μην ασχολείσαι με τον αμαρτωλό και τον κατακρίνεις αλλά να στηλιτεύεις, όπως ο Χριστός μας την αμαρτία. Και τότε θα δεις να προκόβεις και να ανεβαίνει η κυκλοφορία της εφημερίδος» έλεγε στον γράφοντα τα πρώτα χρόνια του εγχειρήματος της έκδοσης. Και προσφάτως το περασμένο καλοκαίρι που τον είδα για τελευταία φορά μου είπε: «Η εφημερίδα είναι πραγματικά τώρα Στύλος Ορθοδοξίας. Να έχεις την ευλογία του Κυρίου μας και των Αγίων Δαυίδ και Ιακώβου»!
Σώμα και αίμα Κυρίου!
Ως απλός διακονητής του Οσίου Δαυίδ ο π. Σεραφείμ, ο μειλίχιος και χαμογελαστός αυτός μοναχός αξιώθηκε να δει πολλά θαύματα από τον Όσιο Δαυίδ και τον Όσιο Ιάκωβο, τον πρώτο γέροντά του στο μοναχικό βίο του. Από ταπείνωση όμως σιωπούσε και σπάνια αναφερόταν σε θαυμαστά γεγονότα.
Μία φορά μόνο ένοιωσε τόσο συγκλονισμένος απ’ αυτό που του συνέβη, που άρχισε να το εξιστορεί στον π. Κύριλλο αλλά και στους νεοφερμένους στο μοναστήρι μοναχούς. Η εξιστόρησή του είχε να κάνει με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Συνήθιζε να κοινωνεί συχνά. Μία Κυριακή που κοινώνησε ένοιωθε έντονα τη γεύση αίματος στο στόμα του. Αρχικά πίστεψε πως κάποιο δόντι χάλασε και μάτωσε το ούλο. Δεν έδωσε σημασία και συνέχισε το διακόνημά του. Άρχισε να προβληματίζεται μόνο όταν διαπίστωσε πως αυτό επαναλαμβανόταν κάθε φορά που κοινωνούσε εκείνο το χρονικό διάστημα. Παρατήρησε μάλιστα πως διαρκούσε μέχρι το «Δι’ ευχών»! Το εξομολογήθηκε συγκλονισμένος στον π. Ιάκωβο και στον π. Κύριλλο και εκείνοι του είπαν να μεταφέρει αυτό που ένοιωσε και σ’ άλλους αδελφούς. «Σώμα και αίμα Κυρίου μεταλαμβάνουμε π. Σεραφείμ ας μην το λησμονούμε. Και ο Κύριός μας είχε τους λόγους Του να σου δείξει με θαυμαστό τρόπο το θαύμα της μετατροπής του οίνου και του άρτου σε αίμα και σάρκα» του είπε ο π. Ιάκωβος χαμογελώντας.
Αυτά και άλλα πολλά έκαναν τον π. Σεραφείμ ευτυχισμένο, ακλόνητο στην πίστη της αγίας μας Εκκλησίας προσδίδοντας του την ασφάλεια που παρέχει ο καλός ποιμήν Χριστός. Βίωνε τον Παράδεισο και αξιώθηκε να εισέλθει ζώντας κοντά στο γλυκύ Ιησού που αγάπησε, όσο τίποτε άλλο στην εφήμερη αυτή ζωή. Τώρα που βρίσκεται κοντά στον Κύριό μας, είναι ένας άγγελος που σταδιακά έρχεται στη γη για να βοηθήσει μαζί με τον Όσιο Δαυίδ και τον π. Ιάκωβο ασθενούντες και κατατρεγμένους.
Κλείνοντας το ελάχιστο αυτό αφιέρωμα παρουσίας ορισμένων λιγοστών πτυχών του θαυμαστού βίου του μακαριστού μοναχού Σεραφείμ Σταυριανιάκογλου θα επαναλάβω αυτό που ο ίδιος έλεγε για τους προπονητές του στην εν Χριστώ ζωή αλλά και για αυτούς που του συμπαραστάθηκαν. Έλεγε καλοί μου άνθρωποι πως «δεν πρέπει να λησμονούμε αυτούς που μας ευεργέτησαν. Η ενθύμησή τους και η διαρκής ευχαριστία κάνει τον Χριστό να πολλαπλασιάζει τις ευλογίες και σε εκείνους και σε εμάς».
Με τη σειρά μας λοιπόν ο γράφων και θέλω να πιστεύω και όλοι αυτοί που τύχαμε της πολλαπλής ευεργεσίας του π. Σεραφείμ τον ευχαριστούμε και ευλαβικά παρακαλούμε να πρεσβεύει και να εύχεται στον Χριστό, ώστε ο κήπος του Οσίου Δαυίδ να συνεχίσει να καρποφορεί και να αποτελεί όαση αληθινή στους καιρούς της αγνωσίας και αποστασίας. Ας ψάλλουμε λοιπόν μαζί με το νέο άγγελο του Χριστού μας το «Αλληλούϊα» δοξάζοντας τον τριαδικό και μόνο αληθινό Θεό, τον Πατέρα, τον μονογενή Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Αμήν.
ΛΕΖΑΝΤΑ :Ο μακαριστός π. Σεραφείμ με τον αείμνηστο Ὀσιο Ιάκωβο Τσαλίκη καί τον νυν ηγούμενο γέροντα π. Κύριλλο 
Συντάκτης: Δ.ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2010 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου