Η «ΓΛΩΣΣΑ» ΤΗΣ ΣΥΓΚΥΡΙΑΣ
Αὐθόρμητη καὶ ἄδολη ξεπηδάει μιὰ σκέψη, τοῦτες τὶς δύσκολες καὶ δυσοίωνες (;) ἡμέρες στὴν Ἑλλάδα, ὅπου ὅλα ἀποδομοῦνται, ἀπαξιώνονται καὶ ἀναπροσδιορίζονται ὀλοκληρωτικὰ ὑπὸ τὸ παραμορφωμένο πρόσχημα τῆς διογκωμένης οἰκονομικῆς κρίσεως. Μιὰ σκέψη, ποὺ ὅσο ἄδολη ἀναπηγάζει, ἄλλο τόσο ὀδυνηρὴ ἑδραιώνεται. Μιὰ σκέψη συνειρμική.
Πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν ἐκβράστηκαν οἱ ἐπαίσχυντες καὶ μεθοδευμένες δηλώσεις τῆς κ. Dragona (βλ. σχετ. http://christianvivliografia.wordpress.com/2010/06/30/νεκροτητα-πνευματοσ/), μὲ τὶς ὁποῖες διεκπεραιώνεται σταδιακῶς ἡ ἐργολαβία τῆς ὕπουλης ἀπαξιώσεως τῆς γλωσσικῆς μας καταγωγῆς καὶ συνέχειας, καὶ μάλιστα ἀπὸ δημόσιο λειτουργὸ ἀμειβόμενο ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ δημόσιο, δηλαδὴ ἀπὸ τὸν ΚΟΙΝΟ κορβανά. Στρώνεται κατ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο τὸ χαλί, προετοιμάζεται δηλαδὴ λίγο λίγο τὸ ἔδαφος, γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ ὁ προγραμματισμένος θρυμματισμὸς τῆς γλωσσικῆς μας ταυτότητας καὶ συνεπῶς ἡ συθέμελη κατασύντριψη τῆς συλλογικῆς μας συνειδήσεως καὶ ἰδιοπροσωπίας.
Μέχρι ἐδῶ ὅμως ἀναμενόμενο. Οἱ ἐχέφρονες ἦταν ἀπὸ καιρὸ ἕτοιμοι. Ὁ συνειρμὸς ὅμως στρέφεται στὰ καθ᾽ ἡμᾶς ἐκκλησιαστικά. Ἄνθρωποι ἐγνωσμένης καταρτίσεως, μὲ ἀκαδημαϊκὴ αἴγλη καὶ προίκα ἀπὸ τὸν Θεό διανοητικὴ ὄχι μικρή, φαίνεται νὰ ξεπερνοῦν τὰ ὅρια τοῦ διαλόγου περὶ τῆς γλώσσης τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Λατρείας βομβαρδίζοντας διαρκῶς καὶ ἀνηλεῶς τὴν ἐκκλησιαστικὴ γλῶσσα.
Ἐπὶ τῆς οὐσίας τοῦ θέματος κατὰ τὸ τελευταῖο χρονικὸ διάστημα ἔχουν γραφεῖ πολλά. Ἀλλά, ἐπὶ τῆς διαδικασίας, ἄραγε ἔχουν «ὦτα» νὰ ἀκούσουν, ἄραγε ἔχουν «ὀφθαλμούς» νὰ δοῦν (Ψαλμ. ΡΛΔ´ 17), ἄραγε ἔχουν αἴσθηση καὶ ἐπικοινωνία μὲ τὴν πραγματικότητα; Ἄραγε, ἀφοῦ δὲν «καταλαβαίνουν τὴν γλῶσσα τῆς Λατρείας», τουλάχιστον δὲν ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΤΗΝ «ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΥΡΙΑΣ»; Δὲν ἀντιλαμβάνονται ἄραγε ὅτι μὲ τὴν (ἔστω) καλοπροαίρετη ἐμμονή τους στὴν μετάφραση τῆς λειτουργικῆς γλώσσης εὐνοοῦν συνδυασμοὺς καὶ συνειρμούς; Δὲν κατανοοῦν πὼς ἂν μή τι ἄλλο αὐτὴ ἡ κρίσιμη στιγμὴ δὲν προσφέρεται γιὰ ἐπὶ πλέον “πειράματα”, “μέτωπα” καὶ ἀναστατώσεις μέσα στὴν Ἐκκλησία; Δὲν ἐννοοῦν πὼς νομιμοποιοῦν τὸν προβληματισμὸ γιὰ τὴν “συναυλία” , τὴν “συγχορδία” τῶν ἐν γένει ΑΝΤΙΓΛΩΣΣΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ, πὼς συγχρόνως μὲ τὴν φωνὴ τῆς σάλπιγγος, σύριγγός τε καὶ κιθάρας, σαμβύκης τε καὶ ψαλτηρίου, συμφωνίας καὶ παντὸς γένους μουσικῶν (Δαν. Γ´ 5 κ. ἑξ.) συμπροσκυνοῦν τὴν ἴδια θεότητα τῆς Ἀλλοτριώσεως; Δὲν βαστιοῦνται ἄραγε ἀπὸ τὴν ἀψυχολόγητη καὶ ἐπίμονη ὑποστήριξη τῆς ἰδέας τους; Δὲν ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ, δὲν ὑποψιάζονται ὅτι ἐνδέχεται νὰ μιλᾶνε τὴν ἴδια ΓΛΩΣΣΑ μὲ τὴν κ. Dragona καὶ τοὺς ἐντολεῖς της κι ὅτι, ἔστω ἄθελα, συνευδοκοῦν μὲ τὸν τρόπο τους καὶ ἀπὸ τὴν πλευρά τους στὸ ἄτιμο καὶ βρώμικο παιχνίδι ποὺ παίζεται εἰς βάρος τῆς αὐτοσυνειδησίας μας καὶ τῆς ὀργανικοῦ μας συνδέσμου μετὰ τῶν Πατέρων ἡμῶν;
Εἶναι πράγματι κρῖμα ἔνα τέτοιο ἐκκλησιαστικὸ δυναμικό, ἕνα σημαντικότατο κεφάλαιο νὰ σπαταλιέται τόσο ἀνυποψίαστα, τόσο ἄδοξα, τόσο ἀψυχολόγητα, τόσο ἀνώφελα, τόσο ἀντισυσπειρωτικά, τόσο ἀντι-ενωτικά, τόσο ἀντι -εκκλησιαστικά αὐτές τίς ὧρες. ΚΡΙΜΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου