"Γράφοντας κανείς, δηλαδή, ἐκτίθεται, ἔχει ἕνα κόστος, μία μικρή ἤ μεγάλη ἀγωνία. Θά μποροῦσε νά σιωπᾶ, νά ἡσυχάζει, νά ἀναπαύεται, ἤ μόνο νά ἐπαινεῖ, νά κολακεύει καί νά ψευτοπαρηγορεῖ. Καλῶς ἤ κακῶς, λοιπόν, ἀπό ἐτῶν γράφω, καί δέ θά μποροῦσα ἀσφαλῶς ἐγώ νά κρίνω αὐτή τήν προσφορά μου, τή μικρή καί ταπεινή".
ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ π. ΜΩΥΣΗ
Δημοσιευμένο στὶς 20 Σεπτεμβρίου 2010 ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ Ἀφῆστε ΣχόλιοἘτικέττες:Μοναχός Μωυσῆς Ἁγιορείτης
Εἶναι ἀλήθεια πώς ἀγαπῶ ἀπό μικρός τή μελέτη καί τή γραφή. Χιλιάδες σελίδες ἔχω γράψει καί ἔχω δημοσιεύσει κατά καιρούς. Ἐπί μία περίπου πενταετία ἡ ἐφημερίδα αὐτή φιλοξενεῖ ἄρθρα μου. Εἶναι γεγονός πώς ποτέ δέν παρενέβη στά κείμενά μου. Γι’ αὐτό τήν εὐχαριστῶ, κι αὐτό τήν τιμᾶ. Εἶναι μεράκι τό γράψιμο. Μέρες σκέφτομαι τό θέμα, κι ἕνα βράδυ κάθομαι καί τό γράφω. Δέν εἶναι πάντοτε ἀπό τή φθηνή καί παρερχόμενη ἐπικαιρότητα. Εἶναι μία ἄλλη ματιά, κάπως μακριά ἀπό τόν θόρυβο τῶν γεγονότων, στήν ὡραιότητα τῆς ἱερῆς ἡσυχίας, ὅπου ὁ νοῦς μπορεῖ νά ’ναι πιό καθαρός.
Τό γράψιμο εἶναι καημός καί πόνος. Εἶναι μία δημιουργία. Ἕνας πνευματικός τοκετός. Ὁπωσδήποτε, ἔχει ὑποκειμενικά στοιχεῖα. Κανείς δέν μπορεῖ νά πεῖ ὅτι εἶναι ἀλάνθαστος. Γενικά, προσπαθῶ νά ἀποφεύγω τίς προβλέψεις. Ὁρισμένοι μου λέγουν ὅτι τελευταία εἶμαι αὐστηρός στίς κρίσεις μου. Μπορεῖ. Ἀναδημοσιεύονται τά ἄρθρα, συζητῶνται, μοῦ γράφουν σχετικά, καί λοιπά. Θά ἀπορεῖτε γιατί τά γράφω ὅλα αὐτά. Θά νομίζετε ὅτι πρόκειται γιά τόν ἐπίλογο μίας καλῆς συνεργασίας. Ὄχι, δέν πρόκειται γιά κάτι τέτοιο. Ὅσο μου ἐπιτρέπεται, θά γράφω.
Ὅταν γράφει κανείς, καταθέτει τή γνώμη του, τήν ἐντύπωσή του, τήν κρίση του. Μπορεῖ νά εἶναι λιγότερο ἤ περισσότερο ὀρθή ἤ λαθεμένη. Ὑπογράφοντας τό κείμενό του μέ τό ὄνομά του, φέρει τήν εὐθύνη τῶν γραφομένων του. Καλεῖται νά εἶναι ἕτοιμος σέ τυχόν ἀντιρρήσεις ἤ ἐνστάσεις. Γράφοντας κανείς, δηλαδή, ἐκτίθεται, ἔχει ἕνα κόστος, μία μικρή ἤ μεγάλη ἀγωνία. Θά μποροῦσε νά σιωπᾶ, νά ἡσυχάζει, νά ἀναπαύεται, ἤ μόνο νά ἐπαινεῖ, νά κολακεύει καί νά ψευτοπαρηγορεῖ. Καλῶς ἤ κακῶς, λοιπόν, ἀπό ἐτῶν γράφω, καί δέ θά μποροῦσα ἀσφαλῶς ἐγώ νά κρίνω αὐτή τήν προσφορά μου, τή μικρή καί ταπεινή.
Δέν φοβᾶμαι τήν κριτική, ὅταν μάλιστα εἶναι ἐπώνυμη καί καλόπιστη, καί στό μέτρο τοῦ δυνατοῦ ἀπαντῶ. Ἀποφεύγω νά ἀπαντῶ σέ ἀνώνυμα κείμενα. Πιστεύω ὅτι, γράφοντας κανείς, θά πρέπει νά ἔχει τό θάρρος τῆς γνώμης του καί νά μή φοβᾶται νά ὑπογράφει μέ τό ὄνομά του τά κείμενά του. Ἀνώνυμα, ψευδεπίγραφα καί μέ ψευδώνυμα κείμενα κρύβουν σίγουρα δόλο.
Τά παραπάνω τά γράφω ἐξ ἀφορμῆς πρόσφατης συνεντεύξεώς μου στό διαδίκτυο, τήν ὁποία, πληροφοροῦμαι, ἀνέγνωσαν χιλιάδες ἀρκετές. Ἀπάντησα μέ κάθε εἰλικρίνεια στίς ἐρωτήσεις πού μου ἔθεσε ὁ δημοσιογράφος. Δέν γνωρίζω πόσο καλά ἀπάντησα, ἀλλά πάντως κατέθεσα αὐτό πού σκέφτομαι καί πού κανείς δέν μπορεῖ νά μοῦ ἀπαγορεύσει, δίχως φόβο καί πάθος. Ἄν κάποιες ἀλήθειες ἦταν πικρές, δέν φταίω ἐγώ. Φαίνεται, πάντως, ἀπό τήν ἐνόχληση καί τά σχόλια, πώς δέν ἦταν ἐξωπραγματικές. Φυσικά, κανένας δέν εἶναι ὑποχρεωμένος νά συμφωνεῖ μέ ὅλα ὅσα διαβάζει, ἀλλά, παρακαλῶ, ἐπιτρέπεται ἕνας ἐξ αὐτῶν νά ζητᾶ νά συνταχθεῖ ἀνώνυμο κείμενο κατά τοῦ γράφοντος; Ἀδυνατεῖ, φαίνεται, νά ἀπαντήσει καί προστρέχει σέ τέτοιες ἄνανδρες “ἀπαντήσεις”. Λυπᾶμαι γιά τό πρόσωπο αὐτό. Σκεφθεῖτε μάλιστα νά εἶναι κάποιο ὑπεύθυνο καί νά ἔχει διοικητική θέση. Μέ τόν τρόπο του ἐπιβεβαιώνει τήν ἔλλειψη ἑνότητος. Μάλιστα, μᾶς ἔκανε καί τόν φίλο. Σκέψου τί θά μᾶς ἔκαναν οἱ ἐχθροί.
Ἄς θεωρηθεῖ μία παρένθεση τό ἀρκετά λυπηρό αὐτό γεγονός. Λυπᾶμαι, ὄχι γιά ἐμένα, ἀλλά γιά ἐκεῖνον. Εἴπαμε ὅμως: ὅταν κανείς γράφει, ἐκτίθεται, καί πρέπει νά τά περιμένει ὅλα. Ἐμεῖς, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, θά συνεχίσουμε νά γράφουμε σάν μία ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας. Ὄχι ὅτι δέν μποροῦμε νά ζοῦμε καί δίχως νά γράφουμε. Καταθέτοντας τήν ἀλήθεια, ἔστω ὑποκειμενική, δίχως ὅμως ὑστεροβουλία καί ἰδιοτέλεια. Θά λέμε, κατά τό εὐαγγέλιο, “ναί” καί θά ἐννοοῦμε “ναί”…
Νά μέ συγχωρεῖτε γιά τήν ἔκτακτη γραφή αὐτή τῆς ψυχῆς μου. Τήν αἰσθάνθηκα ἀναγκαία καί αὐθόρμητη. Τά αἰσθήματά μου δέν μπορῶ νά τά κρύβω. Μπορεῖ νά ’ναι μία ἀδυναμία μου, ἡ σφοδρή ἐπιθυμία μου γιά τήν ὑπεράσπιση τοῦ ἀνυπόκριτου, τοῦ ἀληθινοῦ καί τοῦ δίκαιου. Τό θέμα τελειώνει ἐδῶ καί εὐθαρσῶς θέτω τήν ὑπογραφή μου καί τώρα μέ ἐγκάρδιους χαιρετισμούς, θερμούς καί εἰλικρινεῖς. Ὁ Θεός νά μᾶς συγχωρέσει ὅλους.
Τό γράψιμο εἶναι καημός καί πόνος. Εἶναι μία δημιουργία. Ἕνας πνευματικός τοκετός. Ὁπωσδήποτε, ἔχει ὑποκειμενικά στοιχεῖα. Κανείς δέν μπορεῖ νά πεῖ ὅτι εἶναι ἀλάνθαστος. Γενικά, προσπαθῶ νά ἀποφεύγω τίς προβλέψεις. Ὁρισμένοι μου λέγουν ὅτι τελευταία εἶμαι αὐστηρός στίς κρίσεις μου. Μπορεῖ. Ἀναδημοσιεύονται τά ἄρθρα, συζητῶνται, μοῦ γράφουν σχετικά, καί λοιπά. Θά ἀπορεῖτε γιατί τά γράφω ὅλα αὐτά. Θά νομίζετε ὅτι πρόκειται γιά τόν ἐπίλογο μίας καλῆς συνεργασίας. Ὄχι, δέν πρόκειται γιά κάτι τέτοιο. Ὅσο μου ἐπιτρέπεται, θά γράφω.
Ὅταν γράφει κανείς, καταθέτει τή γνώμη του, τήν ἐντύπωσή του, τήν κρίση του. Μπορεῖ νά εἶναι λιγότερο ἤ περισσότερο ὀρθή ἤ λαθεμένη. Ὑπογράφοντας τό κείμενό του μέ τό ὄνομά του, φέρει τήν εὐθύνη τῶν γραφομένων του. Καλεῖται νά εἶναι ἕτοιμος σέ τυχόν ἀντιρρήσεις ἤ ἐνστάσεις. Γράφοντας κανείς, δηλαδή, ἐκτίθεται, ἔχει ἕνα κόστος, μία μικρή ἤ μεγάλη ἀγωνία. Θά μποροῦσε νά σιωπᾶ, νά ἡσυχάζει, νά ἀναπαύεται, ἤ μόνο νά ἐπαινεῖ, νά κολακεύει καί νά ψευτοπαρηγορεῖ. Καλῶς ἤ κακῶς, λοιπόν, ἀπό ἐτῶν γράφω, καί δέ θά μποροῦσα ἀσφαλῶς ἐγώ νά κρίνω αὐτή τήν προσφορά μου, τή μικρή καί ταπεινή.
Δέν φοβᾶμαι τήν κριτική, ὅταν μάλιστα εἶναι ἐπώνυμη καί καλόπιστη, καί στό μέτρο τοῦ δυνατοῦ ἀπαντῶ. Ἀποφεύγω νά ἀπαντῶ σέ ἀνώνυμα κείμενα. Πιστεύω ὅτι, γράφοντας κανείς, θά πρέπει νά ἔχει τό θάρρος τῆς γνώμης του καί νά μή φοβᾶται νά ὑπογράφει μέ τό ὄνομά του τά κείμενά του. Ἀνώνυμα, ψευδεπίγραφα καί μέ ψευδώνυμα κείμενα κρύβουν σίγουρα δόλο.
Τά παραπάνω τά γράφω ἐξ ἀφορμῆς πρόσφατης συνεντεύξεώς μου στό διαδίκτυο, τήν ὁποία, πληροφοροῦμαι, ἀνέγνωσαν χιλιάδες ἀρκετές. Ἀπάντησα μέ κάθε εἰλικρίνεια στίς ἐρωτήσεις πού μου ἔθεσε ὁ δημοσιογράφος. Δέν γνωρίζω πόσο καλά ἀπάντησα, ἀλλά πάντως κατέθεσα αὐτό πού σκέφτομαι καί πού κανείς δέν μπορεῖ νά μοῦ ἀπαγορεύσει, δίχως φόβο καί πάθος. Ἄν κάποιες ἀλήθειες ἦταν πικρές, δέν φταίω ἐγώ. Φαίνεται, πάντως, ἀπό τήν ἐνόχληση καί τά σχόλια, πώς δέν ἦταν ἐξωπραγματικές. Φυσικά, κανένας δέν εἶναι ὑποχρεωμένος νά συμφωνεῖ μέ ὅλα ὅσα διαβάζει, ἀλλά, παρακαλῶ, ἐπιτρέπεται ἕνας ἐξ αὐτῶν νά ζητᾶ νά συνταχθεῖ ἀνώνυμο κείμενο κατά τοῦ γράφοντος; Ἀδυνατεῖ, φαίνεται, νά ἀπαντήσει καί προστρέχει σέ τέτοιες ἄνανδρες “ἀπαντήσεις”. Λυπᾶμαι γιά τό πρόσωπο αὐτό. Σκεφθεῖτε μάλιστα νά εἶναι κάποιο ὑπεύθυνο καί νά ἔχει διοικητική θέση. Μέ τόν τρόπο του ἐπιβεβαιώνει τήν ἔλλειψη ἑνότητος. Μάλιστα, μᾶς ἔκανε καί τόν φίλο. Σκέψου τί θά μᾶς ἔκαναν οἱ ἐχθροί.
Ἄς θεωρηθεῖ μία παρένθεση τό ἀρκετά λυπηρό αὐτό γεγονός. Λυπᾶμαι, ὄχι γιά ἐμένα, ἀλλά γιά ἐκεῖνον. Εἴπαμε ὅμως: ὅταν κανείς γράφει, ἐκτίθεται, καί πρέπει νά τά περιμένει ὅλα. Ἐμεῖς, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, θά συνεχίσουμε νά γράφουμε σάν μία ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας. Ὄχι ὅτι δέν μποροῦμε νά ζοῦμε καί δίχως νά γράφουμε. Καταθέτοντας τήν ἀλήθεια, ἔστω ὑποκειμενική, δίχως ὅμως ὑστεροβουλία καί ἰδιοτέλεια. Θά λέμε, κατά τό εὐαγγέλιο, “ναί” καί θά ἐννοοῦμε “ναί”…
Νά μέ συγχωρεῖτε γιά τήν ἔκτακτη γραφή αὐτή τῆς ψυχῆς μου. Τήν αἰσθάνθηκα ἀναγκαία καί αὐθόρμητη. Τά αἰσθήματά μου δέν μπορῶ νά τά κρύβω. Μπορεῖ νά ’ναι μία ἀδυναμία μου, ἡ σφοδρή ἐπιθυμία μου γιά τήν ὑπεράσπιση τοῦ ἀνυπόκριτου, τοῦ ἀληθινοῦ καί τοῦ δίκαιου. Τό θέμα τελειώνει ἐδῶ καί εὐθαρσῶς θέτω τήν ὑπογραφή μου καί τώρα μέ ἐγκάρδιους χαιρετισμούς, θερμούς καί εἰλικρινεῖς. Ὁ Θεός νά μᾶς συγχωρέσει ὅλους.
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 19-9-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου