᾿Εκεῖ στόν ἀπόλυτο κίνδυνο θά εἶναι ᾿Εκεῖνος πλάϊ μας...

    Τό Φθινόπωρο μᾶς ἦρθε μέ μιά πτώση τῆς θερμοκρασίας καί μᾶς ἔφερε μιά δροσιά πού ὅλοι περιμέναμε. Εἶναι κάτι σάν τήν δροσιά πού φέρνει στήν ψυχή ἡ γνήσια καί ἔμπονος μετάνοια, ὕστερα ἀπό τόν φοβερό καύσωνα τῶν παθῶν καί τή ζάλη πού φέρνει ἡ ἁμαρτία. «Δρόσος ᾿Αερμών»...Κι αὐτό τό ἀεράκι πού καμιά φορά φυσᾶ αὐτήν τήν ἐποχή, μοιάζει σάν τήν αὔρα τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, πού ἐπισκιάζει τίς θεοφιλεῖς ψυχές. ᾿Αλήθεια, πόσο τήν ἔχουμε ἀνάγκη αὐτήν τήν αὔρα, τώρα πού σάν ζαλισμένο κοπάδι δέν ξέρουμε πού πηγαίνουμε!

   ΔΝΤ, μνημόνιο, τρόϊκα, οἰκονομική κρίση, δημοτικές ἐκλογές, ἀμείλικτη φορολογία –πάντα στίς πλάτες τῶν ἀσθενεστέρων-, ἡ μορφή τοῦ Γιωργάκη, ἡ ἀπουσία τοῦ Καραμανλῆ, ἡ χλιαρή παρουσία τοῦ Σαμαρᾶ, τά πυροτεχνήματα τοῦ Τσίπρα καί τῆς παρέας του καί ἡ φωνή τῆς ᾿Αλέκας –λές καί βγαλμένη ἀπό κάποιο μακρινό κόσμο-, ὅλα αὐτά συνθέτουν ἕνα ἀποπνικτικό τοπίο, πού μυρίζει μούχλα, κλειστό γιά μῆνες δωμάτιο καί ἀπαίσια μυρουδιά ἀνήλια φυλακῆς. Καί οἱ νέοι μας νά προσπαθοῦν μέ τά πτυχία στό χέρι νά βροῦν μιά θέση στόν ἥλιο.

   ῎Αχ, αὐτοί οἱ νέοι! Πῶς μέ πληγώνουν! Χωρίς ἰδανικά, οἱ νέοι τῶν cafe καί τῆς coca colla, οἱ νέοι πού περπατοῦν στούς δρόμους ἀνέμελοι καί δέν ἔχουν ἀκόμη συνειδητοποιήσει τί τούς περιμένει. Καί πίσω ἀπό τούς νέους κρύβονται οἱ ταλαίπωροι οἱ γονεῖς πού τσοντάρουν ἀπό τά ἐναπομείναντα εἰσοδήματά τους τούς νέους τῆς σημερινῆς ῾Ελλάδας. ᾿Ακούω μερικούς παλιούς τῶν μετακατοχικῶν χρόνων νά λένε: «Περάσαμε κι ἐμεῖς δύσκολα χρόνια, μά τά καταφέραμε»! Θά ἰσχύσει ἄραγε αὐτό καί γιά ᾿μᾶς; Πόσοι ἀπό ᾿μᾶς δέν θά λυγίσουν ἀπό τίς στερήσεις, τόν κοινωνικό καί οἰκονομικό ἀποκλεισμό, τήν ἀπελπισία πού προμηνύει τό μέλλον; ῾Υπάρχει ἐλπίδα; ῾Υπάρχει διέξοδος ἀπό τήν κρίση; ῾Υπάρχει κάποια ὄαση στή Σαχάρα τῆς σύγχρονης ἐποχῆς;

   Μερικές φορές πιάνω τόν ἑαυτό μου αἰσιόδοξο. Μιά περίεργη αἰσιοδοξία, πού ἀναρωτιέμαι μήπως πρόκειται γιά ψευδαίσθηση καί ἄπιαστο ὄνειρο; ῎Οχι, ὄχι, αυτή ἡ αἰσιοδοξία εἶναι κάτι τό χειροπιαστό. Εἶναι μιά αἰσιοδοξία πού πηγάζει ἀπό τήν πίστη μας στόν Χριστό τῆς ὀρθοδοξίας καί ὄχι στόν παραμορφωμένο Χριστό τοῦ Καθολικισμοῦ. ῾Ο λαός μας πιστεύει εἰλικρινῶς σέ μεγάλο βαθμό. Ο δύσκολες μέρες πού περνᾶμε κι αὐτές πού θά ἔρθουν, πιστεύω, πώς θά ἀφυπνίσουν ὅ, τι ὡραιότερο κρύβει μέσα του ὁ ῞Ελληνας καί θά ὑπάρξει κάποια ἀναγέννηση. Κάτι καινούργιο θά γεννηθεῖ. Φτάνει νά εἴμαστε κοντά στήν μητέρα μας ᾿Εκκλησία, φτάνει νά αὐξήσουμε λίγο τήν προσευχή μας, φτάνει νά γίνουμε λίγο πιό ἀληθινοί μέ τόν ἑαυτό μας καί τόν διπλανό μας. Φτάνει, τέλος, νά ἀγαπήσουμε τόν Χριστό μέ τήν θέρμη πού τόν ἀγαποῦσαν οἱ ἅγιοί μας. Φτάνει νά ἔχουμε γνήσια διάθεση γιά μαρτυρία μά καί γιά μαρτύριο. Νά ξεβολευτοῦμε λιγάκι καί νά ἀνοιχτοῦμε στό φουρτουνιασμένο πέλαγο τῶν δυσκολιῶν μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στόν ᾿Ιησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος στέκεται ἐπί τῶν κυμάτων καί εἶναι ἕτοιμος νά μᾶς ἁπλώσει τό χέρι, ὅταν ἐμεῖς θά λιποψυχοῦμε καί θά καταποντιζόμαστε. ᾿Εκεῖ στόν ἀπόλυτο κίνδυνο θά εἶναι ᾿Εκεῖνος πλάϊ μας...

 Οδυσσεύς