Στὸ νέο βιβλίο τοῦ γνωστοῦ ὁμοτ. καθηγητοῦ κ. (π.;) Κων. Μπέη ὑπὸ τὸν τίτλο: « ΘΡΗΣΚΕΙΑ – ΕΠΙΣΤΗΜΗ – ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ – Ἡ θρησκευτικὴ πίστη σὲ ἁρμονία μὲ τὴν ἐπιστημονική γνώση καὶ τὴν φιλοσοφικὴ φρόνηση», (Ἀθήνα, ἐκδόσεις ΠΟΛΙΣ 2010), καὶ στὸ «αὐτὶ» τοῦ ἐξωφύλλου -ὅπου συνήθως γράφεται σύντομο βιογραφικὸ τοῦ συγγραφέως- ἀναφέρεται μεταξὺ τῶν βιογραφικῶν στοιχείων καὶ τῶν ἄλλων ἀκαδημαϊκῶν τίτλων τοῦ διαπρεποῦς δικονομολόγου, ὅτι «ἔλαβε τὴν εὐλογία τοῦ ἱερέως».
Ἄραγε τί πάει νὰ πεῖ αὐτό; Ὁ μέσος ἀναγνώστης τί μπορεῖ νὰ καταλάβει ἀπὸ τὴν νεφελώδη διατύπωση αὐτή; Ἡ γενικὴ “τοῦ ἱερέως” τί εἴδους εἶναι; Τί σημαίνει; Μήπως σημαίνει ὅτι εὐλογήθηκε ἀπὸ κάποιον ἱερέα; (Λέμε: «πῆρα τὴν εὐλογία τοῦ ἁγίου γέροντος»).Ἢ μήπως πῆρε τὴν εὐλογία νὰ εἶναι ἱερέας. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι μιὰ ἐντελῶς ἀσυνήθιστη καὶ καθόλου ἀκριβὴς διατύπωση, καὶ μάλιστα ἀπὸ ἕνα σπουδαῖο νομικό – ὁ ὁποῖος ξέρει καλὰ τὸ βάρος τῶν λέξεων- γιὰ νὰ σημανθεῖ τὸ μυστήριο τῆς ἱερωσύνης, ἡ εἰς πρεσβύτερον χειροτονία κληρικοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ἡ ἀνάθεση σὲ αὐτὸν τοῦ ἱερατικοῦ ἔργου. Στὸ τέλος τέλος ἡ «ΕΥΛΟΓΙΑ τοῦ ἱερέως» συμβαδίζει «αὐτομάτη» μὲ τὴν ΟΜΟΛΟΓΙΑ καὶ τὴν ταπεινὴ ἐσωτερικὴ καύχηση ἐν Κυρίῳ καὶ εὐχαριστία γιὰ τὴν ἀπροσμέτρητη δωρεά. Ἡ ἱερωσύνη ἀκόμα καὶ στὴν ἐξωτερική της περιβολὴ συνιστᾶ μιὰ σιωπηλὴ μαρτυρία, μιὰ ὁμολογία.
Ἡ ἀτυχὴς αὐτὴ διατύπωση μᾶλλον συσκοτίζει τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ βιογραφούμενος συγγραφεὺς τοῦ βιβλίου εἶναι ἱερεὺς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅτι ὑπηρετεῖ σὲ συγκεκριμένη Ἐνορία καὶ ὡς ἐκ τούτου ἡ διατύπωση ὑποβαθμίζει τὴν ἱερωσύνη δίνοντας τὴν κακὴ ἐντύπωση (σὲ ὅσους τυχὸν κατάλαβαν ὅτι περὶ αὐτῆς πρόκειται) ὅτι εἶναι ἕνα συμβεβηκός, ἕνα περιφερειακὸ περιστατικὸ ποὺ πιθανὸν καὶ νὰ προξενεῖ ἀμηχανία στὸν φορέα της, ὁ ὁποῖος ἴσως πασχίζει νὰ τὸ «περάσει μαλακά» στὸ κοινό! Μακάρι χίλιες φορές νὰ μὴ συμβαίνει αὐτό.
Ἄραγε τί πάει νὰ πεῖ αὐτό; Ὁ μέσος ἀναγνώστης τί μπορεῖ νὰ καταλάβει ἀπὸ τὴν νεφελώδη διατύπωση αὐτή; Ἡ γενικὴ “τοῦ ἱερέως” τί εἴδους εἶναι; Τί σημαίνει; Μήπως σημαίνει ὅτι εὐλογήθηκε ἀπὸ κάποιον ἱερέα; (Λέμε: «πῆρα τὴν εὐλογία τοῦ ἁγίου γέροντος»).Ἢ μήπως πῆρε τὴν εὐλογία νὰ εἶναι ἱερέας. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι μιὰ ἐντελῶς ἀσυνήθιστη καὶ καθόλου ἀκριβὴς διατύπωση, καὶ μάλιστα ἀπὸ ἕνα σπουδαῖο νομικό – ὁ ὁποῖος ξέρει καλὰ τὸ βάρος τῶν λέξεων- γιὰ νὰ σημανθεῖ τὸ μυστήριο τῆς ἱερωσύνης, ἡ εἰς πρεσβύτερον χειροτονία κληρικοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ἡ ἀνάθεση σὲ αὐτὸν τοῦ ἱερατικοῦ ἔργου. Στὸ τέλος τέλος ἡ «ΕΥΛΟΓΙΑ τοῦ ἱερέως» συμβαδίζει «αὐτομάτη» μὲ τὴν ΟΜΟΛΟΓΙΑ καὶ τὴν ταπεινὴ ἐσωτερικὴ καύχηση ἐν Κυρίῳ καὶ εὐχαριστία γιὰ τὴν ἀπροσμέτρητη δωρεά. Ἡ ἱερωσύνη ἀκόμα καὶ στὴν ἐξωτερική της περιβολὴ συνιστᾶ μιὰ σιωπηλὴ μαρτυρία, μιὰ ὁμολογία.
Ἡ ἀτυχὴς αὐτὴ διατύπωση μᾶλλον συσκοτίζει τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ βιογραφούμενος συγγραφεὺς τοῦ βιβλίου εἶναι ἱερεὺς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅτι ὑπηρετεῖ σὲ συγκεκριμένη Ἐνορία καὶ ὡς ἐκ τούτου ἡ διατύπωση ὑποβαθμίζει τὴν ἱερωσύνη δίνοντας τὴν κακὴ ἐντύπωση (σὲ ὅσους τυχὸν κατάλαβαν ὅτι περὶ αὐτῆς πρόκειται) ὅτι εἶναι ἕνα συμβεβηκός, ἕνα περιφερειακὸ περιστατικὸ ποὺ πιθανὸν καὶ νὰ προξενεῖ ἀμηχανία στὸν φορέα της, ὁ ὁποῖος ἴσως πασχίζει νὰ τὸ «περάσει μαλακά» στὸ κοινό! Μακάρι χίλιες φορές νὰ μὴ συμβαίνει αὐτό.
ΠΗΓΗ:ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου