ΔΙΛΗΜΜΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ: «Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ …Η ΨΗΣΙΜΟ ΤΟΥ ΟΒΕΛΙΑ !»

Ὁ Ἐριβρεμέτης σχολιάζει: 

ΔΙΛΗΜΜΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ: «Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ …Η ΨΗΣΙΜΟ ΑΡΝΙΟΥ !». Ἐκεῖ φτάσαμε μέ τίς πρωτότυπες ἐμπνεύσεις μερικῶν, νά ἔχουμε δίλημμα τί θά προτιμήσουμε: τήν παραμονή μας στήν Πασχαλινή Λειτουργία ἤ τό ψήσιμο τοῦ ὀβελία. Καί γιά νά γλιτώσουμε τό περιττό δίλημμα καλό θά εἶναι νά φέρουμε πάλι τά πάνω κάτω στήν Ἐκκλησιαστική Λατρεία. Κούνα πού μᾶς κούναγε ! 

Ἂν ἦταν κάτι νά κάνουμε, αὐτό θά ἦταν νά μετακινήσουμε τήν ὥρα τοῦ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ καί τῆς Λειτουργίας στίς 2 ἤ 3 τά ξημερώματα. Ἀλλά ἐμεῖς ἔχουμε τό χαβά μας μέ τίς «πρωτοτυπίες» καί τίς «ἀλλαγές» !

Παρακάτω ἕνα εὐθύβολο σχόλιο.

ΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ “ΩΡΟΛΟΓΙΑΚΕΣ” ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ

 ΩΣ “ΩΡΟΛΟΓΙΑΚΕΣ ΒΟΜΒΕΣ”

 Στό ἱστολόγιο «ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ» (http://www.egolpion.com/) ἀνηρτήθη ἕνα ἄρθρο ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «Ἐφημέριος» (τεῦχ. Μαρτίου 2011) ποὺ διαπραγματεύεται τὸ θέμα τοῦ «ἄγχους νὰ τελειώσει γρήγορα» ἡ Θ. Λειτουργία τοῦ Πάσχα. Μεταξὺ ἄλλων ὑπογραμμίζονται τὰ ἑξῆς (τὰ ὁποῖα ἐν συνεχείᾳ σχολιάζει ἡ «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»):

«Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἀγνοοῦμε τὴν πραγματικὴ ὥρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ σὲ ὁρισμένα μέρη τῆς πατρίδας μας συνηθίζουν ἀνέκαθεν νὰ τελοῦν τὸ πρωὶ τὴν ἀναστάσιμη Λειτουργία, τί μᾶς ἐμποδίζει νὰ ξεκινοῦμε τὴν ἀκολουθία νωρίτερα; Γιὰ παράδειγμα, τὸ “Εὐλογητὸς” στὶς 10 μ.μ. καὶ τὸ “Χριστὸς Ἀνέστη” στὶς 11 μ.μ.; Μήπως ἀποτελεῖ ἡ 12η νυκτερινὴ κάποιο ἀπαραβίαστο θέσφατο τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ἢ κάποια ἱερὴ στιγμὴ καὶ ὥρα γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας;
.        (…) Καὶ γιατί δὲν λαμβάνουμε ὑπ᾽ ὄψιν τὴν ἰδιαιτερότητα τοῦ τόπου μας ὅπου πλῆθος ἀνθρώπων στὴν ἐπαρχία ξυπνοῦν πολὺ νωρὶς τὴν ἑπομένη γιὰ νὰ ἑτοιμάσουν τὸ οἰκογενειακὸ πασχαλινὸ γεῦμα μὲ τὸν γνωστὸ σὲ ὅλους μας τρόπο; Δὲν πρόκειται γιὰ κάποια ἁμαρτωλὴ διασκέδαση ἀλλὰ γιὰ παραδοσιακὸ ἑλληνικὸ ἔθιμο. Γιατί τοὺς θέτουμε πρὸ περιττῶν διλημμάτων;»

.         ΣΧΟΛΙΟΝ: Ὁ συλλογισμὸς ὡς συνήθως εὐλογοφανής. Ἀλλὰ πιάνεται μόνος του ἀπὸ τὴν “λογικὴ” τῆς κολοκυθιᾶς: Γιατί ἄραγε τὸ «Εὐλογητὸς» (Τελετὴ τῆς Ἀναστάσεως) στὶς 10 μ.μ. καὶ τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» στὶς 11 μ.μ.;  Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει τότε γιατί νὰ μὴ φέρουμε τὴν Ἀκολουθία σὲ μιὰ ἀκόμη βολικότερη χρονικὴ στιγμή, π.χ. στὶς 8 τὸ βράδυ τοῦ Μ. Σαββάτου, ὥστε νὰ ξεκουραστοῦμε περισσότερο; Καὶ ἔτσι νωρὶς τὸ πρωὶ νὰ πιάσουμε τὸ σούβλισμα, τὸ ὁποῖο ὡς μὴ «ἁμαρτωλὴ διασκέδαση ἀλλὰ  παραδοσιακὸ ἑλληνικὸ ἔθιμο» συνιστᾶ καὶ τὸ βασικότερο καὶ οὐσιωδέστερο καὶ πρωτεῦον πασχάλιο ἔργο στὸν τόπο μας [μιὰ ἁπλὴ ἐρώτηση: ἄραγε ὑπάρχει ἀκόμα «τόπος», ἑλληνικός;], εἰς τρόπον ὥστε τὸ ὡράριο τοῦ (κάθε) σουβλίσματος νὰ καθορίζει τὴν ὥρα τῆς (κάθε) Ἀκολουθίας ;
.        Ἁπλούστατα, ἐπειδὴ ἡ ἀνωτέρω «ὡρολογιακὴ» πρόταση (10:00 «Εὐλογητός», 11:00 τὸ «Χριστὸς  Ἀνέστη» καὶ ἐν συνεχείᾳ ὁ  Ὄρθρος τοῦ Πάσχα, ὥστε στὶς 12:00 τὰ μεσάνυχτα «Εὐλογημένη» τῆς Θ. Λειτουργίας) ὑποδηλώνει τὴν ἀδιαμφισβήτητη παραδοχὴ πὼς πράγματι «ἡ 12η νυκτερινὴ ἀποτελεῖ κάποιο ἀπαραβίαστο» καὶ δεσμευτικὸ ὅριο (φυσικὸ-ἀστρονομικὸ) γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τῆς ἡμέρας καὶ γι᾽ αὐτὸ τουλάχιστον ἡ Θ. Λειτουργία πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ τελεσθεῖ μετὰ τὴν εἴσοδο στὴν ἑπομένη ἡμέρα, δηλ. τὴν Κυριακὴ τοῦ Πάσχα.  Ὡς ἐκ τούτου ἡ πρόταση ἀντιφάσκει μὲ τὸν ἑαυτό της : ἡ δωδεκάτη νυκτερινὴ ἀποτελεῖ ὅριο, ναὶ ἢ ὄχι;
.          Ἐφ᾽ ὅσον ὅμως ἀποτελεῖ ὅριο, τότε τὸ «Χριστὸς  Ἀνέστη» (ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχει ἀνυπέρβλητη ἀνάγκη, π.χ. χωριά χωρὶς παπά) θὰ ψαλεῖ τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ Χριστὸς ἀνέστη, δηλ. μετὰ τὴν φυσικὴ παρέλευση τοῦ Σαββάτου καὶ τὸ γύρισμα τῆς ἡμέρας, τὴν Κυριακή.
.        Ὅπως καὶ ἄλλοτε ἀπὸ αὐτὸ τὸ Ἱστολόγιο (τῆς «ΧΡΙΣΤ. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ») δοκιμάσαμε νὰ δείξουμε (καὶ εἰδικότερα στὸ θέμα τῆς λεγομένης “μεταφράσεως”  τῶν λειτουργικῶν κειμένων), εἶναι ἐντυπωσιακὰ ἁπλουστευτικὴ ἡ λογικὴ ποὺ μεταχειρίζεται ὁ ἰδεολογικὸς «ἐπαναπροσδιορισμὸς» ὅλων τῶν “παραδοσιακῶν αὐτονοήτων”. “Πέφτουν” διαρκῶς στὸ “τραπέζι” νέες προτάσεις. Κοινὸς παρονομαστής τους ἡ περιλάλητη διευκόλυνση, τὸ νέο ἀναδυόμενο τοτέμ, στὸ ὄνομα τοῦ ὁποίου πρέπει νὰ θυσιαστοῦν ὅλες οἱ ἄλλες παράμετροι.
.        Καὶ γιὰ νὰ μὴ μακρηγοροῦμε:  Ἔχει τόσο ὑπερτονισθεῖ τὸ ὅλο θέμα τῆς Πασχαλινῆς Θ. Λειτουργίας, ὥστε νὰ τείνει νὰ λάβει παθολογικὰ χαρακτηριστικὰ ἰδεολογίας. Κι αὐτὸ εἶναι κακὸς σύμβουλος.
.     Ἐν πάσῃ περιπτώσει ἂς ληφθεῖ μιὰ στοιχειώδης ποιμαντικὴ μέριμνα γιὰ ἐξήγηση, «κατήχηση» ἐπὶ τοῦ θέματος καὶ μιὰ πρακτικὴ μέριμνα, ὥστε ἡ Ἀκολουθία νὰ ἔχει ἕνα ρυθμὸ χωρὶς βιασύνες ἀλλὰ καὶ χωρὶς ἀργὰ μουσικὰ μέλη. Καὶ ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα ὅποιος θέλει ἂς παραμείνει στὴν Θ. Λειτουργία τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα, ἂν αὐτὴ ἡ παραμονή του ἀποτελεῖ ἔκφραση μιᾶς μόνιμης παραμονῆς στὸ Μυστήριο τῆς  Ἐκκλησίας κι ὄχι ἐκδήλωση ἀποσπασματικῆς συναισθηματικῆς ἐξάρσεως. Οὐδεὶς ἐξαναγκάζεται νὰ παραμείνει. Συνήθως βιάζονται ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν ἱεραρχημένες ἄλλες προτεραιότητες. Φιλότιμα καὶ ὑπομονετικὰ παραμένουν συνήθως ὅσοι ἔχουν κατὰ κάποιον εὐσυνείδητο τρόπο περάσει βιωματικὰ μέσα ἀπὸ τὴν Μ. Τεσσαροκοστή. Στὸ τέλος-τέλος πόσα ξενύχτια ἀπὸ ὅλους μας γίνονται μέσα στὸν χρόνο γιὰ ἄλλους λόγους καὶ σκαλώσαμε τώρα στὸ ἂν θὰ τελειώσει ἡ Λειτουργία τοῦ Πάσχα στὶς 1:30 τὸ πρωί ἢ στὶς 2:30; Μήπως ὀλισθαίνουμε στὴν μικρόπρεπη δεκαρολογία ἐκεῖ ποὺ θὰ χρειαζόταν νὰ ἀντιπροσφέρουμε μὲ πασχάλια ἀρχοντιὰ τὴν γενναιοδωρία τῆς καρδιᾶς μας;
.      Ἄμποτε νὰ “κατανοήσουμε”, νὰ βάλουμε καλὰ στὸ μυαλό μας, πὼς μὲ καλοπροαίρετα κολπάκια μικροδιευκολύνσεων δὲν ἐπιτυγχάνεται καμιὰ ἱεραποστολὴ καὶ καμιὰ προσέλκυση τῶν ἀνθρώπων. Ἀντιθέτως ὅλα αὐτὰ τὰ «μικρὰ πραγματάκια» ἐνδέχεται νὰ δυναμιτίσουν ὡς «ὡρολογιακὲς» βόμβες τὰ θεμέλια τῆς αὐτοσυνειδησίας μας.

Α. Λ. Π.

Πηγή: Χριστιανική Βιβλιογραφία