-Γέροντα, κάποια κυρία σαράντα χρόνων, που έχει μεγάλα παιδιά, είναι έγκυος τριών μηνών. Ό άνδρας της την απειλεί πώς, αν δεν κάνη έκτρωση, θα την χωρίσει.
-Αν κάμει έκτρωση, θα την πληρώσουν τα άλλα παιδιά τους με αρρώστιες και ατυχήματα Σήμερα οι γονείς σκοτώνουν τα παιδιά με τις εκτρώσεις και δεν έχουν την ευλογία του Θεού. Παλιά, αν γεννιόταν ένα παιδάκι άρρωστο, το βάπτιζαν, πέθαινε αγγελούδι, και ήταν πιο ασφαλισμένο.
Είχαν οι γονείς και άλλα γερά παιδιά, είχαν και την ευλογία του Θεού. Τώρα γερά παιδιά τα σκοτώνουν με τις εκτρώσεις και διατηρούν στην ζωή άλλα που είναι αρρωστημένα. Τρέχουν οι γονείς στην Αγγλία, στην Αμερική να τα θεραπεύσουν.
Και συνεχίζεται μετά να γεννιούνται πιο άρρωστα, γιατί και αυτά, αν ζήσουν και κάνουν οικογένεια, μπορεί να γεννήσουν πάλι άρρωστα παιδιά, οπότε τι βγαίνει; Ενώ, αν γεννούσαν μερικά παιδιά, δεν θα έτρεχαν τόσο πολύ για το ένα, το άρρωστο. Θα πέθαινε και θα πήγαινε αγγελούδι.
- Γέροντα, διάβασα κάπου ότι κάθε χρόνο γίνονται σε όλο , τον κόσμο πενήντα εκατομμύρια εκτρώσεις και διακόσιες χιλιάδες γυναίκες πεθαίνουν από τις αμβλώσεις που κάνουν.
- Σκοτώνουν τα παιδιά, γιατί λένε ότι, αν πληθύνει ό κόσμος, δεν θα έχουν να φάνε, να συντηρηθούν οι άνθρωποι.
Τόσες ακαλλιέργητες εκτάσεις υπάρχουν, τόσα δάση, που σε λίγο χρόνο, με τα μέσα που υπάρχουν σήμερα, μπορούν να τα κάνουν λ.χ. ελαιώνες και να τα δώσουν στους ακτήμονες. Δεν είναι ότι θα κοπούν τα δένδρα και δεν θα υπάρχει οξυγόνο, γιατί πάλι δένδρα θα μπουν. Στην Αμερική καινε το σιτάρι και εδώ στην Ελλάδα πετούν τα φρούτα κ.λπ. στην χωματερή, και εκεί στην Αφρική οι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα.
Όταν στην Αβησσυνία πέθαιναν οι άνθρωποι από πείνα, γιατί είχε πολλή ανομβρία, είχα πει σε κάποιον γνωστό μου εφοπλιστή, που βοηθάει σε τέτοιες περιπτώσεις, να πάει στην χωματερή και να παρακάλεση να φόρτωση κανένα πλοίο να τα πάει εκεί δωρεάν. Με κανέναν τρόπο δεν του έδωσαν.
Πόσες χιλιάδες έμβρυα σκοτώνονται κάθε μέρα!
- Η έκτρωση είναι φοβερή αμαρτία. Είναι φόνος, και μάλιστα πολύ μεγάλος φόνος, γιατι σκοτώνονται αβάπτιστα παιδιά. Πρέπει να καταλάβουν οι γονείς ότι ή ζωή αρχίζει από την στιγμή της συλλήψεως.
pyli_bridge_5.jpg Μια νύχτα ό Θεός επέτρεψε να δω ένα φοβερό όραμα, που με πληροφόρησε γι αυτό το θέμα! Ήταν βράδυ, Τρίτη της Διακαινησίμου το 1984. Είχα ανάψει δυο κεράκια μέσα σε δυο τενεκεδάκια, όπως συνηθίζω να κάνω, ακόμη και όταν κοιμάμαι, για όλους όσους πάσχουν ψυχικά και σωματικά.
Σ' αυτούς συμπεριλαμβάνω ζώντες και κεκοιμημένους. στις δώδεκα τα μεσάνυχτα, εκεί που έλεγα την Ευχή, βλέπω ένα μεγάλο χωράφι περιφραγμένο με μια μάνδρα, σπαρμένο με σιτάρι που μόλις άρχιζε να ψηλώνει.
Εγώ στεκόμουν έξω από το χωράφι, άναβα κεριά για τους κεκοιμημένους και τα στερέωνα πάνω στον τοίχο της μάνδρας. Αριστερά ήταν ένας ξερότοπος, γεμάτος βράχους και κρημνούς, που σειόταν συνέχεια από μία δυνατή βοή από χιλιάδες σπαραχτικές φωνές, που σου σπάραζαν την καρδιά.
Και ό πιο σκληρός άνθρωπος, αν τις άκουγε, ήταν αδύνατο να μη συγκλονισθεί.
Ενώ υπέφερα από τις σπαραχτικές φωνές και αναρωτιόμουν από που προέρχονται και τι σημαίνουν όλα αυτά που έβλεπα, άκουσα μια φωνή να μου λέει: «Το χωράφι με το σπαρμένο σιτάρι, που δεν έχει ακόμη ξεσταχυάσει, είναι το Κοιμητήρι με τις ψυχές των νεκρών που θα αναστηθούν. Στον τόπο δε που σείεται από τις σπαραχτικές φωνές βρίσκονται οι ψυχές των παιδιών που έχουν σκοτωθεί με τις εκτρώσεις»!
Έπειτα από αυτό το όραμα μου ήταν αδύνατο να συνέλθω από τον μεγάλο πόνο που δοκίμασα για τις ψυχές εκείνων των παιδιών. Ούτε να ξαπλώσω μπορούσα, για να ξεκουραστώ, παρόλο που ήμουν κατάκοπος εκείνη την ήμερα
- Γέροντα, μπορεί να γίνει κάτι, ώστε να αρθεί ο νόμος για τις εκτρώσεις;
Μπορεί, αλλά χρειάζεται να κινηθεί ή Πολιτεία, ή Εκκλησία κλπ., ώστε να ενημερωθεί ο κόσμος για τις συνέπειες που θα έχει ή υπογεννητικότητα. Οι Ιερείς να εξηγήσουν στον κόσμο ότι ο νόμος για τις εκτρώσεις είναι αντίθετος προς τις εντολές του Ευαγγελίου. Οι γιατροί πάλι από την δική τους πλευρά να μιλήσουν για τους κινδύνους που διατρέχει ή γυναίκα που κάνει έκτρωση. Βλέπεις, οι Ευρωπαίοι είχαν την ευγένεια και την άφησαν κληρονομιά και στα παιδιά τους.
'Εμείς είχαμε τον φόβο του Θεού, αλλά τον χάσαμε και δεν τον αφήσαμε κληρονομιά στην επόμενη γενιά, γι' αυτό τώρα νομιμοποιούμε τις εκτρώσεις, τον πολιτικό γάμο...Όταν παραβαίνει ένας άνθρωπος μια εντολή του Ευαγγελίου, ευθύνεται μόνον αυτός. Όταν όμως κάτι που αντίκειται στις εντολές του Ευαγγελίου γίνεται από το κράτος νόμος, τότε έρχεται ή οργή του θεού σε όλο το έθνος, για να παιδαγωγηθεί.
πατήρ Παϊσιος
http://1myblog.pblogs.gr/2010/02/h-ektrwsh-einai-foberh-amartia.html
hristospanagia3.blogspot.com
᾿Αναβάσεις
Ὑπεστηρίχθη ἀπὸ τόν Σεβ. Μητροπολίτην Νικοπόλεως καὶ Πρεβέζης κ. Μελέτιον, ὅτι ἡ μεταγλώττισις τῶν κειμένων τῆς Λατρείας μας εἶναι ἀποκλειστικὸ δικαίωμα ἑκάστου Ἐπισκόπου καὶ ὄχι τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Ὅμως ὁ ἰσχυρισμός αὐτός δὲν εἶναι σύμφωνος μὲ τὴν Κανονική τάξι καὶ Παράδοσι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
Διότι ἡ λειτουργική τάξις καὶ ἡ τελετουργική πράξις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δέν εἶναι ἕνα ἁπλοῦν ποιμαντικόν δικαίωμα τοῦ Ἐπισκόπου, ἀλλὰ θέμα, καθῆκον καὶ ὑποχρέωσις τῆς συνόλου Ἐκκλησίας .
Ἂν ὁ κάθε Ἐπίσκοπος εἶχε τὸ δικαίωμα νὰ καθορίζη τὸ περιεχόμενο τῆς Λατρείας καὶ τὸν τρόπον τελέσεως αὐτῆς, τότε ἡ λατρεία μας θὰ εἶχε γίνη χίλια κομμάτια καὶ ἄλλα τόσα οἱ χριστιανοί μας.
Ὁ Ἐπίσκοπος ὄντως εἶναι κυρίαρχος , φρουρός καὶ φύλαξ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως στὴν Ἐπισκοπή του, ἀλλ’ ὑπάρχουν καὶ ζητήματα ποὺ πρέπει νὰ λυθοῦν σὲ συνεργασία μὲ τὸν Πρῶτον καὶ πάντας τοὺς Ἐπισκόπους ἑνὸς ἔθνους.
Ὁ ΛΔ´ Ἀποστολικὸς Κανὼν ἰδοὺ πῶς καθορίζει τὶς ἁρμοδιότητες τοῦ Ἐπισκόπου, τοῦ Πρώτου καὶ τῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων: «Τούς Ἐπισκόπους ἑκάστου ἔθνους, εἰδέναι χρὴ τὸν ἐν αὐτοῖς πρῶτον, καὶ ἡγεῖσθαι αὐτὸν ὡς κεφαλήν, καὶ μηδέν τι πράττειν περιττὸν ἄνευ τῆς ἐκείνου γνώμης· μόνα δὲ πράττειν ἕκαστον, ὅσα τῇ αὐτοῦ παροικίᾳ ἐπιβάλλει, καὶ ταῖς ὑπ’ αὐτὴν χώραις. Ἀλλὰ μηδὲ ἐκεῖνος ἄνευ τῆς πάντων γνώμης ποιείτω τι. Οὕτω γὰρ ὁμόνοια ἔσται, καὶ δοξασθήσεται ὁ Θεός, διὰ Κυρίου ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ὁ Πατήρ, καὶ ὁ Υἱός, καὶ τὸ ἅγιον Πνεῦμα».
Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ὡς ἑξῆς ἐξηγεῖ τὸν κανόνα τοῦτον: «Καθώς, ὅταν ἡ κεφαλὴ ἀσθενῇ, καὶ δὲν προβάλλῃ ὑγιαίνουσαν τὴν ἰδικήν της ἐνέργειαν, καὶ τὰ ἐπίλοιπα μέλη τοῦ σώματος κακῶς ἔχουσιν, ἢ καὶ ἄχρηστα γίνονται παντελῶς, τέτοιας λογῆς, καὶ ὅταν ὁ τάξιν ἐπέχων κεφαλῆς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, δὲν ἔχῃ τὴν πρέπουσαν εἰς αὐτὴν τιμήν, καὶ ὅλον τὸ λοιπὸν σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἀτάκτως βέβαια ἔχει διὰ νὰ κινηθῇ. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ παρὼν Κανὼν διορίζει ὅτι ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι τῆς κάθε Ἐπαρχίας πρέπει νὰ γνωρίζουν ἐκεῖνον, ὁπού εἶναι πρῶτος ἀνάμεσα εἰς αὐτούς, ἤτοι τὸν Μητροπολίτην· καὶ νὰ νομίζωσιν αὐτὸν ὡς κεφαλήν ἰδικήν των, καὶ χωρὶς τὴν αὐτοῦ γνώμην νὰ μὴ κάμνουσι κανένα πράγμα περιττόν, ὁποὺ δὲν ἀνήκει δηλαδή εἰς τὰς ἐνορίας τῶν Ἐπισκοπῶν τους, ἀλλ’ ὑπερβαῖνον αὐτάς, ἀποβλέπει εἰς τὴν κοινὴν ὅλης τῆς Ἐπαρχίας κατάστασιν· καθώς, λόγου χάριν, εἶναι τὰ περὶ δογμάτων ζητήματα, αἱ οἰκονομίαι καὶ διορθώσεις τῶν κοινῶν σφαλμάτων, αἱ καταστάσεις καὶ χειροτονίαι τῶν Ἀρχιερέων, καὶ ἄλλα παρόμοια. Ἀλλά νὰ συνάγωνται εἰς τὸν Μητροπολίτην, καὶ μαζί μὲ αὐτὸν νὰ συμβουλεύωνται διὰ τὰ τοιαῦτα κοινὰ πράγματα, καὶ ἐκεῖνο ὁπού ἤθελε φανῇ περὶ αὐτῶν καλλίτερον, κοινῶς νὰ ἀποφασίζηται. Ὁ καθ’ ένας ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους, ἐκεῖνα μόνον νὰ πράττη καθ’ ἑαυτόν, χωρὶς τὴν γνώμην τοῦ Μητροπολίτου του, ὅσα ἀνήκουσιν εἰς τὰ ὅρια τῆς Ἐπισκοπῆς του, καὶ εἰς τὰς χώρας, ὀποὺ εἰς τὴν Ἐπισκοπήν του εἶναι ὑποκείμεναι. Καθὼς ὅμως οἱ Ἐπίσκοποι δὲν πρέπει νὰ πράττωσι κανένα πράγμα κοινὸν χωρὶς τὴν γνώμην του Μητροπολίτου, έτσι παρομοίως καὶ ὁ Μητροπολίτης, δεν πρέπει νὰ κάμνη κανένα τοιούτον κοινόν πράγμα μόνος καὶ καθ’ εαυτόν, χωρὶς τὴν γνώμην ὅλων του τῶν Ἐπισκόπων. Διατὶ μὲ τοῦτον τὸν τρόπον θέλει εἶναι ὁμόνοια καὶ ἀγάπη, ἀνάμεσα καὶ εἰς τοὐς Ἐπισκόπους, καὶ Μητροπολίτας, καὶ εἰς Κληρικούς, καὶ εἰς Λαϊκούς. Ἐκ δὲ τῆς ὁμονοίας ταύτης καὶ ἀγάπης θέλει δοξασθῇ ὁ Θεὸς καὶ Πατήρ, διὰ μέσου τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ, Κυρίου δὲ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅστις ἐφανέρωσεν εἰς τοὺς ἀνθρώπους τὸ τοῦ Πατρός του ὄνομα, καὶ τὴν ἀγάπην ἐνομοθέτησε, λέγων· «Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστέ, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις».
Καὶ θέλει δοξασθῇ ἐν τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, τὸ ὁποῖον διὰ τῆς χάριτός του ἥνωσεν ἡμᾶς εἰς μίαν πνευματικὴν συνάφειαν. Ταὐτόν εἰπεῖν, ἐκ τῆς ὁμονοίας ταύτης, θέλει δοξασθῇ ἡ Ἁγία Τριάς, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός, καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, κατὰ τὴν εὐαγγελικἠν φωνήν, τὴν λέγουσαν· «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ἡμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα, καὶ δοξάσωσι τὸν Πατέρα ἡμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς». [1]
Ἔτσι τὴν διαφωνίαν Ἀποστόλου Πέτρου καὶ Παύλου περὶ τῆς τηρήσεως ἢ μὴ τῆς περιτομῆς ἀπὸ τοὺς ἐξ Ἐθνικῶν χριστιανοὺς ἔλυσε ἡ Ἀποστολικὴ λεγομένη Σύνοδος. Τὴν δὲ διαφωνίαν μεταξὺ Κλήμεντος Ρώμης καὶ Πολυκάρπου Σμύρνης διὰ τὴν ἡμερομηνίαν τελέσεως τοῦ Πάσχα ἔλυσε ἡ Α´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος.
Ἰδοὺ τί γράφει ὁ Ὁμότιμος Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Γεώργιος Γαλίτης, σχετικὰ μὲ τὸ πῶς ἔλυσαν τὴν διαφοράν τους ὁ Ἀπόστολος Πέτρος καὶ ὁ Παῦλος: «Καὶ οἱ μεγάλοι, καὶ οἱ ἅγιοι μπορεῖ νὰ διαφωνοῦν. Ἂν στὴν διαφωνία τους παρεισφρύσει ἡ ἔλλειψη ἀγάπης, τότε μπορεῖ νὰ εἶναι μεγάλοι, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἅγιοι. Οἱ ἅγιοι ἀκοῦνε καὶ τὴν ἀντίθετη πλευρά. Κι ἂν δὲν πεισθοῦν, δὲν καταφεύγουν στὸν καταναγκασμὸ τοῦ τύπου: “ἐγὼ εἶμαι ὁ ὑπεύθυνος ποιμένας, σὲ μένα ἔδωσε ὁ Χριστὸς τὰ κλειδιὰ τοῦ παραδείσου καὶ μοῦ ἀνέθεσε τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν ποίμνη του, εἶμαι τὸ ἀφεντικό, ἡ γνώμη μου εἶναι ἡ σωστή, εἶμαι ἀλάθητος, αὐτὸ πιστεύω καὶ αὐτὸ ἀποφασίζω” … Ὄχι!»
Ἡ Ἐκκλησία διοικεῖται συνοδικά, τοὐτέστι δημοκρατικά, αὐτή εἶναι ἡ βασική ἐκκλησιολογικὴ ἀρχὴ τῆς διαποιμάνσεως τῆς Ἐκκλησίας, κανείς δὲν κατέχει μόνος του καὶ ἀλαθήτως τὴν Ἀλήθεια. Ἡ Ἀλήθεια εἶναι ὁ Χριστός, καὶ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Μόνον ἡ Ἐκκλησία ἐν συνόδῳ οἰκουμενικῇ, συνεχίζοντας τὴν ἀποστολικὴ παράδοση ὡς ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, μπορεῖ νὰ ἀποφανθεῖ ἀλαθήτως καὶ νὰ ὁρίσει τὴν Ἀλήθεια. Γιατὶ τὸ Πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τὸ ἅγιον Πνεῦμα, « τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας», τὸ ὁποῖο ὁδηγεῖ τὴν Ἐκκλησία «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰω. ιϛ´, 13)». [2]
Ὄντως τὸ περί τῆς Λατρείας ζήτημα, τῆς γλώσσης καὶ τῆς τάξεως αὐτῆς, εἶναι θέμα ὄχι τοῦ κατὰ τόπον Ἐπισκόπου, ἀλλὰ τῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων. Τοῦτο μὲ σαφήνεια ἔχουν λύσει οἱ Ἱεροὶ Κανόνες Τοπικῶν μὲν Συνόδων, οἱ ὁποῖοι ὅμως ἔχουν ἐπικυρωθῆ ἀπὸ τὸν Β´ Κανόνα τῆς Ϛ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Συγκεκριμένα ὁ ΡΙΔ´ Κανόνας τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου ὁρίζει·«Ἤρεσε καὶ τοῦτο(…) [3]. Ἰδοὺ τί καθορίζει καὶ ὁ ΙΗ´ Κανόνας τῆς Λαοδικείας : «Περί τοῦ τὴν αὐτὴν λειτουργίαν τῶν εὐχῶν πάντοτε καὶ ἐν ταῖς ἐννάταις καὶ ἐν ταῖς ἑσπέραις ὀφείλειν γίνεσθαι» [4].
Ἑπομένως σύμφωνα μὲ τὴν Κανονικὴν τάξιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ἡ Λειτουργικὴ ἀλλαγή εἶναι θέμα ὅλης τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι ἑκάστου Ἐπισκόπου. Διὰ τοῦτο τὴν ἀπόφασιν τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νὰ παραμείνουν τὰ κείμενα τῆς Λατρείας μας ἀμεταγλώττιστα, ἔχουν ὑποχρέωσι νὰ τηρήσουν πάντες οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὄχι μόνον διότι ἄλλως ὑπέχουν Κανονικὴν εὐθύνην, ἀλλά κυρίως διότι ἔτσι ἐπικρατεῖ εἰρήνη στὴν Ἐκκλησία, οἰκοδομοῦνται οἱ πιστοὶ καὶ δοξάζεται τὸ ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἡμῶν.
Ἑπομένως σύμφωνα μὲ τὴν Κανονικὴν τάξιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ἡ Λειτουργικὴ ἀλλαγή εἶναι θέμα ὅλης τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι ἑκάστου Ἐπισκόπου. Διὰ τοῦτο τὴν ἀπόφασιν τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νὰ παραμείνουν τὰ κείμενα τῆς Λατρείας μας ἀμεταγλώττιστα, ἔχουν ὑποχρέωσι νὰ τηρήσουν πάντες οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὄχι μόνον διότι ἄλλως ὑπέχουν Κανονικὴν εὐθύνην, ἀλλά κυρίως διότι ἔτσι ἐπικρατεῖ εἰρήνη στὴν Ἐκκλησία, οἰκοδομοῦνται οἱ πιστοὶ καὶ δοξάζεται τὸ ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἡμῶν.
________________________________________
1. ΠΗΔΑΛΙΟΝ, Ἔκδοσις ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ, 1982, σελ. 36 καὶ ἑξῆς.
2. Περιοδικόν ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ, Τεῦχος 447, Μάϊος – Ἰούνιος 2010, σελίς 69.
3. ΠΗΔΑΛΙΟΝ , σελίς 518.
4. ΠΗΔΑΛΙΟΝ , σελίς 427.
2. Περιοδικόν ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ, Τεῦχος 447, Μάϊος – Ἰούνιος 2010, σελίς 69.
3. ΠΗΔΑΛΙΟΝ , σελίς 518.
4. ΠΗΔΑΛΙΟΝ , σελίς 427.
ΠΗΓΗ: amen.gr
(ἑλληνικὸς τονισμὸς : «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»)
