Δέν θά ἦταν σωστό νά ποῦμε ὅτι ἡ ρωσσική θεολογία, στή δημιουργική της ἀνάπτυξη, εἶχε καταλάβει καἰ ἀφομοιώσει πλήρως ἤ ἀρκετά σέ βάθος τούς Πατέρες καί τό Βυζάντιο. Αὐτό, πρέπει ακόμα να το κάνη. Πρέπει να περάση μέσα από το αυστηρό σχολείο του χριστιανικού Ελληνισμού. Ο Ελληνισμός, ούτως ειπείν, προσέλαβε αιώνιο χαρακτήρα στην Εκκλησία- έχει ενσωματωθή σ’ αυτήν τη δομή της Εκκλησίας ως η αιώνια κατηγορία της χριστιανικής υπάρξεως. Φυσικά εδώ δεν εννοείται ο εθνικός Ελληνισμός της συγχρόνου Ελλάδος ή της Ανατολής ούτε ο ελληνικός φυλετισμός, πού είναι απηρχαιωμένος και χωρίς δικαίωση. Ασχολούμεθα με τη χριστιανική αρχαιότητα, με τον Ελληνισμό του δόγματος, της λειτουργίας, της εικόνος. Στη λειτουργία, το ελληνικό style της «ευσέβειας των μυστηρίων» μπήκε μέσα στον ρυθμό της λειτουργικής μυσταγωγίας, χωρίς να υποστή κάποιο είδος μυστικού «επανεξελληνισμού». Θα μπορούσε κανείς, πού είναι μέσα στην Εκκλησία, να είναι τόσο ανόητος, ώστε αυθαίρετα να «αφελληνίση» τις λειτουργίες και να τις μεταφέρη σ’ ένα πιο «μοντέρνο» style; Επί πλέον, ο Ελληνισμός είναι κάτι περισσότερο από ένα προσωρινό σταθμό στην Εκκλησία. Όταν ο θεολόγος αρχίση να σκέπτεται ότι οι «ελληνικές κατηγορίες» είναι απηρχαιωμένες, αυτό απλώς σημαίνει ότι αυτός έχει βγη έξω απ΄ τον ρυθμό της Εκκλησίας. Η θεολογία δεν μπορεί ίσως να είναι καθολική παρά μόνο μέσα στον Ελληνισμό. Βέβαια, ο Ελληνισμός έχει διπλή σημασία. Ένα αντιχριστιανικό στοιχείο κυριαρχούσε στο αρχαίο πνεύμα. Μέχρι τώρα υπήρξαν πολλοί πού κατέφυγαν στον Ελληνισμό με ολοφάνερο σκοπό να σηκωθούν και να πολεμήσουν τον Χριστιανισμό (απλώς θυμηθήτε τον Νίτσε!).Αλλά ο Ελληνισμός ολοκληρώθηκε μέσα στην Εκκλησία· τέτοια είναι η ιστορική σημασία της πατερικής θεολογίας. Αυτή η «ολοκλήρωση του Ελληνισμού» συνεπήγετο μια ανελέητη διάσπαση, το κριτήριο της οποίας υπήρξε το κήρυγμα του Ευαγγελίου, η ιστορική φανέρωση του σαρκωθέντος Λόγου. Ο χριστιανικός Ελληνισμός, μεταμορφωμένος καθώς ήταν, είναι τελείως ιστορικός. Η πατερική θεολογία είναι πάντα «θεολογία γεγονότων», μας φέρνει αντιμέτωπους με γεγονότα, τα γεγονότα της ιεράς ιστορίας. Όλα τα σφάλματα και οι πειρασμοί ενός εξελληνισμού πού επιδιώχθηκε απερίσκεπτα -συνέβησαν επανειλημμένα στον ρου της ιστορίας- δεν μπορούν ίσως να μειώσουν τη, σπουδαιότητα αυτού του θεμελιώδους γεγονότος: τό «Εύαγγέλιο» καί ἡ χριστιανική θεολογία, ἅπαξ διά παντός, διατυπώθηκαν ἐξ ἀρχῆς μἐ ἑλληνικές κατηγορίες. Πατερικότητα καί καθολικότητα, ἱστορικότητα και Ἑλληνισμός εἶναι διάφορες ἀπόψεις ἑνός μοναδικοῦ καί ἀδιαιρέτου δεδομένου.
Πηγή: Γεωργίου Φλωρόφσκυ, Θέματα εκκλησιαστικής ιστορίας, έκδ. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1979, σ.226-228. πηγή: Φίλοι τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου, VatopaidiFriend
Σχόλιον Ἐριβρεμέτη τοῦ Klision: Κρῖμα ποὺ τὸ Ἱστολόγιον «οἱ Φίλοι τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου» μὲ τέτοια δυναμικὴ καὶ τέτοια ἀναγνωσιμότητα, ποὺ χἀνει γιὰ λογαριασμὸ τῆς ἑλληνικῆς μας γλώσσας τὴν Ἄριστη, τὴν μοναδική, τὴν καταπληκτικὴ εὐκαιρία νὰ “ἀνεβάζει” κείμενα στὸ Πολυτονικό, ὥστε νὰ δυναμώνει τὸ ρεῦμα καὶ νὰ μὴ ἐγκαταλείπεται αὐτὴ ἡ παράδοση. Ἔτσι κάνουμε μὲ τὰ μικρὰ καὶ γι᾽ αὐτὸ χάνουμε καὶ τὰ μεγἀλα.
Καὶ μάλιστα ὅταν ὑποστηρίζει τὸ συγκεκριμένο ἄρθρο τοῦ π. Γ. Φλωρόφσκυ τὴν σημασία τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας γιά τὴν χριστιανικὴ πίστη.
Κανένας δὲν “μπαίνει” στὸ Ἱστολόγιο αὐτὸ γιὰ νὰ βρεῖ τό μονοτονικό. Τό βρίσκει οὕτως ἢ ἀλλως ΠΑΝΤΟΥ. Μπαίνει γιὰ νὰ διαβάσει ὡραῖες ἐπιλογὲς κειμένων γιὰ τὴν Ἐκκλησία τὴν Πίστη, τοῦς Ἁγίους, τὴν Ἐποχή μας. Γιατί νὰ μὴ βρίσκει καὶ μιὰ ἁπτή, ὁρατή διαφορά. Ἔτσι χάνονται οἱ εὐκαιρίες. Κρῖμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου