'Ο κανόνας'' Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ'' (ποίηση)

                  

                 Γονατιστός στο εικόνισμα,

Τα μάτια μου κλεισμένα,

Τα χείλη μου μισάνοιχτα,

Γυρεύουνε εσένα,

 

Ανάσα σιγανή, κοφτή,

Kαι θαλπωρή στο πνεύμα,

Aνατριχίλα στην καρδιά,

M’ ένα μικρό σου νεύμα,

 

Ρίγος, πάνω στο δέρμα μου,

Κάτω απ’ το δέρμα, θέρμη,

Κατάνυξη και συντριβή,

Ταπείνωση κι αγάπη.

 

σκέπασε με Κύριε

Με την συνέπεια σου,

Και χάρισε στον δούλο σου

Λίγη σεμνότητα σου,

 

Δως μου χαρά συγκέντρωσης,

Ορθότητας και τάξης,

Και κράτα με σε μια σειρά

Κοντά σου, μη με χάσεις.

 

Σε τόσο σκοτεινή γωνιά,

Πρώτη φορά, Θεέ μου,

Μ’ έλουσε φως μοναδικό,

Ευχαριστώ σε Ακριβέ μου.

 

Ας οψεται η αγάπη σου,

Μα και το έλεος σου,

Που έδειξες σ’ έναν τυφλό,

Τον δρόμο τον δικό σου.

 

Έξω στο μισοσκόταδο,

Και μέσα στο μυαλό μου,

Άχτιστο φως τριγύρω μου,

Δεν είναι στ’ Όνειρο μου.

 

Προσπάθεια επίμονη

Κανόνας της ζωής μoy,

Να μπεις μέσα στην σκέψη μoy

Μα και στην ύπαρξη μoy.

 

Από το φως του καντηλιού

Που σιγοτρεμοπαίζει,

Και από το θυμίαμα,

Που με τις σκέψεις παίζει...

 

Σηκώθηκα πια όρθιος

 

Αχνή φλόγα, τρεμάμενη

Αντίκρισα εμπρός μου,

Και επιβλητικά ορθός,

Ο ξύλινος σταυρός μου,

 

Το έμβλημα, του αθάνατου

Δεσπότη και Θεού μου,

Του λυτρωτή,

Του πλάστη μου,

Και του δημιουργού μου.

 

Συνέχισα το δι’ ευχών.