Περί ἤθους ἀπορίες....
Δευτέρα, 11 Οκτώβριος 2010
Το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr» έλαβε πριν από λίγο το παρακάτω κείμενο από τον Επικοινωνιολόγο κ. Σωτήρη Τζούμα, ο οποίος υπήρξε συνεργάτης του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου με τίτλο "Κατάθεση ψυχής".Το κείμενο έχει ως εξής
«Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι» είχε πει κάποτε ο μεγάλος Ιεράρχης Κορίνθου Παντελεήμων Καρανικόλας « ακόμη και στο χώρο της Εκκλησίας, που έχουν πάθος με την προβολή. Δεν αρκούνται, απλά και μόνον, με τη θέση που κατέχουν, αλλά τους γοητεύει το φαίνεσθαι, το άρχειν και το επιπλήττειν…, κυρίως όσους θεωρούν ότι διαφωνούν μαζί τους αλλά και όσους πιστεύουν ότι μπορεί να σταθούν εμπόδιο στα όποια σχέδιά τους.»
Με τον ιδιοφυή και εύστοχο αυτό τρόπο, ο αείμνηστος Ιεράρχης, παρουσίασε τον χαρακτήρα εκείνο που δεν ενδιαφέρεται τόσο για τη διοίκηση και το έργο, όσο το να διακρίνεται και να υπερέχει πάντα, να υποτάσσονται σ’ αυτόν, να σηκώνονται όρθιοι εμπρός του όλοι, διοικούντες και διοικούμενοι.
Ένα τέτοιο πρόσωπο είναι καταστροφή στον επιχειρηματικό χώρο. Στο χώρο, όμως, τον Εκκλησιαστικό, είναι επικίνδυνο και καρφί στο σώμα της Εκκλησίας.
Δυστυχώς, όλοι βλέπουμε αυτούς τους χαρακτήρες μεταξύ των opinion και decision makers- εκεί ακριβώς που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, αλλά όμως, κάποιες φορές τους δικαιολογούμε.
Ωστόσο είναι πολύ θλιβερό όταν διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν τέτοιοι χαρακτήρες μέσα στο σώμα της Εκκλησίας και πολύ περισσότερο εντός της Ιεραρχίας. Δεν είναι πολλοί… Δεν πρέπει να είναι πολλοί. Και λίγοι αρκούν, αφού και η ζημιά, θέλει μόνο πέντε γράμματα, για να κάνει ένα ανυπολόγιστο κακό.
Ο γράφων από το σπίτι του έμαθε, ν’ ανήκει στη σχολή εκείνων που απαιτούν από τον εαυτό τους ή να δικαιώνουν τον τίτλο και τις αρχές που κουβαλούν ή να αποχωρούν διακριτικά.
Το κριτήριο για μένα από τα παιδικά- νεανικά μου χρόνια, υπήρξε ένα και μόνο: η αποτελεσματικότητα σε ό, τι κι αν κάνω. Έργο δικό μου στον επαγγελματικό μου βίο, ήταν να παράγω επικοινωνία, να δίνω ιδέες και να συμβάλλω, εφόσον μου εζητείτο, στην υλοποίησή τους.
Δική μου δουλειά δεν ήταν ποτέ να έχω τίτλους και αξιώματα χωρίς αντικείμενο, ούτε να… εισπράττω από εκατό πλευρές!
Μου αρκούσε η εργασία μου.
Η ενασχόλησή μου με τα Εκκλησιαστικά πάει πολύ πισω στα χρόνο. Από τα μαθητικά- νεανικά μου χρόνια. Όσο περνούσε ο καιρός γινόταν ακόμη πιο έντονη. Ήμουν φοιτητής, σε σχολή εντελώς άσχετη με την Θεολογία και τον Εκκλησιαστικό μας βίο και γνώριζα την Εκκλησιαστική μας ιστορία και τα τεκταινόμενα στην Εκκλησία της Ελλάδος και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, λες και ήμουν κληρικός ή έστω εργαζόμενος στον χώρο της Εκκλησίας.
Γνώρισα τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο από μικρό παιδάκι, μαθητής Δημοτικού ήμουν τότε.
Συνδεθήκαμε πνευματικά.
Οι σχέσεις μας, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες κάποιων ανθρώπων, που τις υπονόμευαν, διατηρήθηκαν πάντοτε σε εξαιρετικά επίπεδα.
Εγώ τον σεβόμουν και τον θεωρούσα ξεχωριστό και σπάνιο Ιεράρχη και εκείνος μου έδειχνε αγάπη, συμπάθεια, ενδιαφέρον και παραδεχότανε την ικανότητά μου να προβλέπω κάποια γεγονότα, να σπέυδω να επιλύω με αθόρυβο τρόπο κάποιες ειδικές καταστάσεις και ν’α ναλαμβάνω αποτελεσματικά μυστικές αποστολές,γι’ αυτό και με αποκαλούσε “δαιμόνιο πνεύμα”.
Όταν εξελέγη Αρχιεπίκσοπο, δεν δεχθηκα ποτέ καμμία από τις δελεαστικές προτάσεις που μου έκανε να μπω επαγγελματικά στο χώρο της Εκκλησίας. Πάντοτε του έλεγα: « Όχι ευχαριστώ, αλλά δεν πρέπει να επιμένετε, γιατί όλοι θα πουν ότι γι’ αυτό έκανα και κάνω, όσα κάνω για σας. Ότι είχα ιδιοτελείς σκοπούς».
Τότε βέβαι, δεν είχα ανάγκη.
Δύο έτη προ του θανάτου του, όταν επανέλαβε την πρότασή του και ενώ είχαν αρχίσει να διαφαίνονται τα πρώτα σύννεφα στον επαγγελματικό μου ορίζοντα, δεν άφησαν το πέρασμά μου κοντά του, κάποιοι άσπονδοι φίλοι μου, που για το μόνο που ενδιαφέρονταν ήταν οι καρέκλες τους και η προσωπική τους ματαιοδοξία.
Ήταν οι ίδιοι άνθρωποι, που όταν αρρώστησε δεν άκουσαν την κραυγή αγωνίας που κατέθεσα, να σηκωθούμε να φύγουμε και να πάμε αμέσως στην Αμερική. Προτίμησαν να με λοιδωρήσουν, πρωτοσέλιδα τότε στην “Αυριανή” και να πλάνε τον Χριστόδουλο στο Αρεταίειο ως πρόβατον επί σφαγήν.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που σήμερα «καταπλήσσονται» που εξακολουθώ βνα υπάρχω- παρά τα τόσα δεινά που με βρήκαν, από τον θάνατο του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου και μετά. «Καταπλήσσονται» που ακόμη και σήμερα ορθώνω το ανάστημά μου και τολμώ να έχω άποψη.
Προφανώς θέλουν να πιστεύουν ότι ο Χριστόδουλος με ανακάλυψε στις μικρές αγγελίες και με πήρε κοντά του, διότι θέλουν να αγνοούν και να παριστάνουν ότι είναι αυτός ο ίδιος που επί δεκαετίες “έτεινα πάντα ευήκοον ούς ” και τους άκουγα να μου ζητούν, να μου γυρεύουν εξυπηρετήσεις και έσπευδα κάθε φορά φιλοτίμως για να τους εξυπηρετήσω.
Είμαι ο ίδιος, που έβαζα το στήθος μου μπροστά για να προστατεύω τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, για να μάχομαι για τις ιδέες και τις θέσεις του.
Είμαι ο ίδιος, που έκανα πάντα τη βαριά δουλειά, που γινόμουν αντιπαθής από τον τρόπο που υπερασπιζόμουν τον μεγάλο Πρωθιεράρχη και όλοι αυτοί- τα λεγόμενα πνευματικά παιδιά του- εσιωπούσαν και έτριβαν ικανοποιημένοι τα χέρια τους που υπήρχε ένα… “κορόιδο” σαν και μένα.
Κι όλα αυτά τα έπραττα με αγάπη χωρίς να αμοίβομαι, και χωρίς να διεκδικώ τίτλους, θέσεις ή αξιώματα κοντά στον Αρχιεπίσκοπο και μέσα στην Εκκλησία.
Και, όμως, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι με παρουσίαζαν τότε ως τον Μέττερνιχ της Εκκλησίας, οπλίζοντας τα χέρια όσων ήθελαν να κάνουν κακό στον Χριστόδουλο με πέτρες και οκάδες λάσπης.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι υπήρξα κατηγορούμενος, πολλές φορές, για θέσεις που εξέφρασα, υποστηρίζοντας τον Χριστόδουλο και υβρίζοντας τους αντιπάλους του, κι όμως κανείς απ’ αυτούς τα λεγόμενα “πνευματικά αναστήματα” του Χριστόδουλου, δεν προθυμοποιήθηκε να έλθει μάρτυρας υπεράσπισής μου. Κανείς!
Δεν αισθάνθηκα ποτέ την ανάγκη να μιλήσω για όλα αυτά, όσο ζούσε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος.
Αλλ’ όμως, όταν σήμερα αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι, αξακολουθούν να με κρίνουν και να με συκοφαντούν, δεν μπορώ να σιωπήσω.
Την άποψη ενός παλαιού Ιεράρχου που κατέθεσε την προηγούμενη εβδομάδα, ότι κάθε εποχή, φροντίζει ο Θεός να έχουμε τον καταλληλότερο Αρχιεπίσκοπο, εξέλαβε ο Μητροπολίτης Καισαριανής Δανιήλ, ως προδοσία μου στον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο.
Κι αυτό μας το είπε, χωρίς να κοκκινίζει η συνείδησή του από ντροπή (γιατί το πρόσωπό του, όπως και το δικό μου άλλωστε, είναι κατακόκκινο από το πάχος).
Το είπε αυτό για μας ο Μητροπολίτης Καισαριανής που λίγες μέρες μετά τον θάνατο του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, ψήφισε τον κ. Ιερώνυμο για Αρχιεπίσκοπο.
Το είπε αυτό για μας ο κ. Δανιήλ, όταν ο συνοδοιπόρος του Μητροπολίτης Κερκύρας και Παξών Νεκτάριος, είπε προσφωνώντας τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο στην Κέρκυρα, τον περασμένο Αύγουστο: “Τιούτος ημίν έπρεπε Αρχιεπίσκοπος” .Κι ακόμη ότι “ήτο θέλημα Θεού να γίνετε Αρχιεπίσκοπος”.
Όλα αυτά ήταν μικρότερες προδοσίες που δεν διήγειραν την ευαίσθητη, κατά τα άλλα, συνείδηση του κ. Δανιήλ;;;
Δεν ξέρω γιατί, αλλά για μια ακόμη φορά θεωρώ ότι έλαβα δωρεάν μαθήματα υποκρισίας και μάλιστα από έναν άνθρωπο για τον οποίο εγώ έχω κάνει πολλά (τότε που μπορούσα, αλλά και αργότερα μέχρι πριν από λίγο καιρό όταν κάποιες ενέργειές του είχαν τεθεί στο μικροσκόπιο του ΣΔΟΕ), ενώ εκέινος όταν είχα ανάγκη δεν έκανε τίποτα.
Αντιθέτως μου έκλεισε την πόρτα.
Προφανώς την έχει ανοιχτή, μόνον για κάποιους ευλαβείς εκ του ευ- λαμβάνω, που όσο ήταν κοντά στον Χριστόδουλο, ελάμβαναν επιμίσθια οι ίδιοι, η σύζυγος γιατί έγραφε συνταγές μαγειρικής και παρ’ ολίγον να λαμβάνει και η νομικός θυγατέρα. Σε αντίθεση με εμένα που όταν ζήτησα να κάνει του παιδί μου πρακτική της σχολής του σε ένα Εκκλησιαστικό ίδρυμα, προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων.
Είναι όλα αυτά απομεινάρια μιας άλλης εποχής και μιας άλλης συμπεριφοράς, εντελώς διαφορετικής απ’ αυτήν που είχε ο μεγάλος πατέρας Χριστόδουλος ο οποίος είχε μια μεγάλη και με απέραντη καλοσύνη καρδιά, αλλά ξίνιζε το πρόσωπό του κάθε φορά που έβλεπε μπροστά του, μερικούς απ’ αυτή την σπάνια σχολή υποκρισίας.
Πηγή: http://www.romfea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου