| 24. | Οὐδείς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει, οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ. |
| 25. | Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστι τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος; |
| 26. | ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας, καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν; |
| 27. | τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα; |
| 28. | καὶ περὶ ἐνδύματος τί μεριμνᾶτε; καταμάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει· |
| 29. | λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων. |
| 30. | Εἰ δὲ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι; |
| 31. | μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἢ τί πίωμεν ἢ τί περιβαλώμεθα; |
| 32. | πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδε γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων. |
| 33. | ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν. |
| 34. | Μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον· ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει τὰ ἑαυτῆς· ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς. |
«Διπλασιάσθηκαν το τελευταίο τετράμηνο οι εισαγωγές ψυχικά πασχόντων, αλλά και οι επισκέψεις στα εξωτερικά ιατρεία του Δρομοκαΐτειου εξαιτίας της κρίσης, όπως αναφέρουν οι γιατροί του ιδρύματος. Οι περισσότεροι απ΄ όσους προσφεύγουν αντιμετωπίζουν προβλήματα που τους προκάλεσαν οι περικοπές και η οικονομική κρίση, ενώ αρκετοί είναι και οι συνταξιούχοι ή όσοι βρίσκονται κοντά σε ηλικία συνταξιοδότησης».
Εχω μια φίλη ψυχολόγο. Τη Μαριέττα Πεπελάση. Με πήρε στο τηλέφωνο και έκλαιγε. Μου είπε: «Ερχονται κάθε μέρα στο γραφείο μου, για να τους δώσω μια συμβουλή, απελπισμένοι έφηβοι, που ψάχνουν να πιαστούν από κάπου, αλλά δεν τα καταφέρνουν.
Ολα, μπροστά τους, τα βλέπουν κλειστά και μαύρα. Ούτε δουλειά, ούτε τίποτα! Δεν σκέφτομαι εμάς, που είμαστε κάποιας ηλικίας. Αυτούς τους νέους σκέφτομαι, συνεχώς. Περάσαμε κι εμείς φουρτούνες. Αλλά μπροστά σ΄ αυτά τα παιδιά ανοίγεται πια το χάος. Τι θα γίνει;
Τι μπορεί να γίνει;».
Ακουσα στην τηλεόραση και το είδα και στις εφημερίδες κάτι ακόμη, πολύ πιο ανησυχητικό: έξι άνθρωποι, τέσσερις άντρες και δύο γυναίκες, έφτασαν στο αμήν από την ανεργία και την πλήρη αδυναμία να προσφέρουν ένα πιάτο φαΐ στις οικογένειές τους, που αποφάσισαν να θέσουν τέρμα στη ζωή τους!
Νέοι άνθρωποι. Ηλικίας 27-30 χρονών. Η απόγνωση δεν παίρνει χαμπάρι από νουθεσίες και παρηγόριες. Κι αυτά συνέβησαν μόνο στο πρώτο εξάμηνο του 2010. Μπορείτε να αντιληφθείτε τι άλλο μας περιμένει…
Ευτυχώς, όλοι αυτοί οι παραλίγο αυτόχειρες έστελναν μηνύματα στο Διαδίκτυο, όπου διεκτραγωδούσαν σε φίλους την άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκονταν.
Εναν από τους έξι κατόρθωσε να τον εντοπίσει η Υπηρεσία Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Οι αστυνομικοί σπάσανε την πόρτα του και τον σώσανε την τελευταία στιγμή! Είχε καταντήσει ψυχολογικό ράκος. Τον μετέφεραν στο νοσοκομείο για να του παρασχεθεί ψυχολογική βοήθεια. «Σε άλλη περίπτωση», διαβάζω, «εντοπίσθηκε από την Αστυνομία μια γυναίκα που είχε φύγει από το σπίτι της, για να βρει ασφαλή και ανώδυνο τρόπο αυτοκτονίας…».
Η καθηγήτρια Φωτεινή Τσαλίκογλου έγραφε στα «ΝΕΑ» πριν από μια εβδομάδα:
«Ο πόλεμος που δεν ζήσαμε; Στον πόλεμο, όμως, όλα ήταν αλλιώς. Ο εχθρός ήταν ορατός και το σωτήριο μίσος δυνάμωνε την ελπίδα της επόμενης μέρας. Οι εποχές της πείνας και της κακουχίας αντέχονταν. Είχες κάτι σημαντικό να υπερασπιστείς και κάτι εξίσου σημαντικό να ελπίσεις. Τώρα;» Εχει δίκιο. Ημουν παιδί στα χρόνια της ναζιστικής Κατοχής. Δεν είχαμε τίποτα να φάμε στο σπίτι. Μάζευα πορτοκαλόφλουδες από τον δρόμο και τις έτρωγα. Ο πατέρας μου, στην αυλή του σπιτιού μας, έβγαζε λόγο στους γείτονες: «Οι Εγγλέζοι προελαύνουν. Οπου να ΄ναι, θα μας απελευθερώσουν. Και θα τρώμε με χρυσά κουτάλια…». Θα επαναλάβω την ανατριχιαστική λεξούλα της Τσαλίκογλου, που την λένε πάρα πολλοί Ελληνες: «Τώρα;».
᾿Εφημ. Τό Βῆμα
http://ioanninablog.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου